CF:บทที่ 511 ชีวิตธรรมดาๆ

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

กลับมาที่บ้านพร้อมด้วยสาวน้อยและสาวใหญ่, อู๋ฮ่าวเหรินก็เริ่มลงมือจัดการกับวัตถุดิบ

"ไป ไปเล่นตรงนั้น, อย่าเพิ่งกวนน่า"

ดาฟเน่(แดฟเน่ๆ)หยิบเอาขนนกมาจั๊กจี้ข้างหลังอู๋ฮ่าวเหริน, อู๋ฮ่าวเหรินพลิกมือไปคว้าเธอเอาไว้แล้วตีก้นเธอเบาๆ

"แง, พี่คะ, หนูไม่ทำแล้วค่า, พี่เมิ่งเสวี่ยช่วยหนูด้วย...."

หลิงเมิ่งเสวี่ยหันมามองเธอแต่ไม่ได้สนใจเธอ, เธอหันกลับมาคุมหุ่นยนต์ของเธอในคอมพิวเตอร์ต่อกับอู๋เสี่ยวชาน, ช่วยกันสร้างบ้านของพวกเธอขึ้นมาในดวงดาวที่สวยงาม

"พี่คะ, เมื่อไรเมล็ดพันธุ์ที่หนูอยากได้ถึงจะมาส่งที่ดาวสายรุ้งคะ?"

"ใกล้แล้วล่ะ, ยานขนส่งน่าจะมาถึงในอีก 3 วันนี้แหละ, แล้วเดี๋ยวพอเอาพัสดุที่บรรจุเมล็ดมาไว้ที่ชานชาลาสินค้าแล้ว, เดี๋ยวจะมีหุ่นยนต์จัดส่งเมล็ดพันธุ์มาให้เองแหละ"

"พี่เมิ่งเสวี่ย, ดูสิพี่หมิงเยว่มาขโมยดอกไม้ที่พวกเราปลูกไว้อีกแล้ว"

หลิงเมิ่งเสวี่ยมองดูดอกไม้ในสวนที่หุ่นยนต์ขโมยไป เธอก็ส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

"ไม่เป็นไรหรอก, เดี๋ยวพวกเราค่อยปลูกใหม่ทีหลังกันนะ, ไม่อย่างนั้นก็ไปขโมยดอกไม้ในสวนแปลงใหญ่ของพี่ชายของคุณกัน"

ใครจะไปคิดว่าอู๋ฮ่าวเหรินจะสร้างดวงดาวสำหรับใช้เล่นเกมเพาะพันธุ์สำหรับให้คนในบริษัทเล่น, บนดาวดวงนี้ จะมีพันธุ์ไม้สวยงามอยู่เต็มไปหมด

ยิ่งไปกว่านั้น, สภาพแวดล้อมของดาวดวงนี้ก็พิเศษมาก, พันธุ์ไม้ที่ปลูกขึ้นที่นี่จะเติบโตได้ไวมาก ราวกับว่ามันผุดขึ้นมายังไงอย่างงั้น

พนักงานของฟิวเจอร์กรุ๊ปนั้นจะได้รับพื้นที่บนดาวดวงนี้ไว้ใช้สำหรับปลูกพันธุ์ไม้และสร้างบ้านตามที่ตัวเองต้องการ

ดวงดาวที่เหมาะแก่การให้มนุษย์อยู่รอดได้นั้นเป็นที่นิยมอย่างมากในอนาคต, เพราะผู้คนที่อาศัยอยู่บนดาวเช่นนี้จะมีอายุยืนยาวขึ้น

อู๋ชิงไห่กับคุณปู่ของหลิงเมิ่งเสวี่ยและอีกหลายๆคนได้มารวมตัวกันเพื่อหารือเรื่องของการสร้างฐานของพวกเขา

พวกเขาไม่ได้สร้างกันบนดาวสายรุ้ง, แต่กลับเข้าร่วมบนดาวเกมของอู๋ฮ่าวเหริน และต้องการที่จะเอาชนะในดาวเกมนี้แทน

"คุณพ่อ, คุณทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ, ผมเป็นคนขุดแร่พวกนี้ขึ้นมานะ, คุณมาเอาแบบนี้ไปได้ยังไง?"

"ทำไมจะไม่ได้? ข้าอุตส่าห์ยกหลานสาวให้ลูกชายของนายแล้วนะ, นายก็ควรที่จะแบ่งแร่มาให้ข้าบ้างสิ, อีกอย่างของที่ข้าสร้างนี่ก็เพื่อใช้โชว์ผลงานของฐานทัพของเรานะ"

"อุตส่าห์ยกให้อะไรกัน? หลานสาวของคุณรักกับลูกชายของผมนะ, แล้วถึงอย่างนั้นมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่คุณพ่อจะมาเอาแร่ของผมไปนะครับ"

ชายชราจ้องมองที่ชิงไห่และเป่าหนวดของเขา, เขาใช้วิธีการเช่นนี้มาแล้วหลายครั้งเพื่อกดดันคนอื่น, แต่สุดท้ายเขาก็ไม่ได้แร่ไปอยู่ดี

ไม่กี่วันก่อน, พวกเขาได้ขอให้อู๋ฮ่าวเหรินช่วยโกงเกมให้กับพวกเขา, และด้วยเหตุนี้ทำให้อู๋ฮ่าวเหรินต้องหลบหน้าพวกเขาไปพักใหญ่ๆ

ร่างกายของพวกเขาที่อ่อนเยาว์ลง, อารมณ์และความคิดของพวกเขาก็เปลี่ยนไปมากด้วย

อู๋ฮ่าวเหรินนั้นรู้ดีว่าจะต้องมีคนสูงอายุที่เปลี่ยนไปแบบนี้มากขึ้นเรื่อยๆ, แล้วจากนั้นทั้งโลกก็จะเปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง

ยิ่งไปกว่านั้น, เหล่าผู้เฒ่าผู้แก่อ่อนเยาว์ลง, อัตราการตายก็จะต่ำลงและอัตราการเกิดก็จะสูงขึ้นแทน, แล้วปัญหาด้านประชากรก็จะถูกแก้ไขอย่างรวดเร็ว

จำนวนประชากรบนโลกในปัจจุบันนั้นเหมือนกับเอาน้ำแก้วเดียวไปดับไฟ, สำหรับดาวที่เขาควบคุมอยู่, ซึ่งเป็นดาวที่มีขนาดใหญ่กว่าโลก, ต่อให้ย้ายเอาประชากรทั้งโลกย้ายไปก็ยังไม่พอ

หลังจากที่ทานอาหารเสร็จสิ้น, อู๋ฮ่าวเหรินพาหลิงเมิ่งเสวี่ยกลับไปที่บ้านของเขา, ในเมื่อพวกเขาตัดสินใจที่จะอยู่ร่วมกันแล้ว, พวกเขาก็เลยใช้ชีวิตแยกตัวออกมาจากครอบครัว

"เมิ่งเสวี่ย, ช่วงนี้คุณไม่มีปัญหาอะไรใช่มั๊ย?"

"ไม่ค่ะ, อาการแปลกๆนั่นหายไปแล้วค่ะ, มันเหมือนกับมีชิ้นส่วนแปลกๆอยู่หัวของฉันน่ะค่ะ"

หลิงเมิ่งเสวี่ยเปิดหน้าผากของเธอให้เขาเห็น, ก่อนที่จะเข้ามาในอ้อมกอดของอู๋ฮ่าวเหริน, และมองดูที่หน้าจอที่อยู่ตรงหน้าเธอ และจิ้มมันด้วยนิ้วของเธอ

"ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว, จะว่าไปคุณไม่คิดจะร้องเพลงใหม่แล้วอัพขึ้นบนเว็บไซต์ของบริษัทบ้างเหรอ?"

"จริงด้วยสิ, ที่รักดูนี่สิ ข้อความที่พวกเขาส่งมาให้ฉัน, มีคนมากมายที่อยากจะเจอตัวฉันด้วยล่ะ, คุณคิดว่าฉันควรจะจัดคอนเสิร์ตดีมั๊ยคะ?"

"ถ้าคุณต้องการที่จะจัดคอนเสิร์ตล่ะก็ ลองไปปรึกษากับคนในแผนกดนตรีดู, คุณสามารถทำได้ตามที่ต้องการเลย"

อู๋ฮ่าวเหรินนั้นรู้ดีว่าเพราะเพลงพวกนั้น, ทำให้หลิงเมิ่งเสวี่ยนั้นมีแฟนผลงานมากมาย, พวกเขาต่างก็สงสัยถึงตัวตนของนักร้องลึกลับผู้ที่ไม่เคยปรากฏตัวที่ไหนมาก่อน

เรื่องของการคัดเลือกนักร้องของฟิวเจอร์กรุ๊ปนั้นได้กลายมาเป็นการประกวดร้องเพลงในระดับโลกไปแล้ว, ซึ่งมีนักร้องที่มีชื่อเสียงมากมายเข้าร่วมการแข่งนี้

แต่ทว่าในปัจจุบัน ก็ยังไม่มีนักร้องคนไหนที่สามารถร้องได้ดีไปกว่าหลิงเมิ่งเสวี่ย, พรสวรรค์ที่มีมาแต่เกิดของเธอนั้น สามารถทำให้สั่นครอนจิตใจของผู้คนได้ด้วยเสียงเพลงอันทรงพลังของเธอ

ถ้าอิงจากนิยายกำลังภายใน, หลิงเมิ่งเสวี่ยนั้นคืออัจฉริยะที่ฝึกวิชาเสียงมา, เสียงของเธอสามารถควบคุมจิตใจผู้คนได้, และจะต้องถูกเรียกให้เป็นแม่มดที่มาจากยุคโบราณ

เมื่อได้ลิ้มรสชาติความสัมพันธ์ของชายหญิงแล้ว, เขาก็ทำกับหลิงเมิ่งเสวี่ยจนกระทั่งถึงเที่ยงคืน หลังจากที่ตื่นมาตอนเช้า อู๋ฮ่าวเหรินก็ได้ออกมายืดเส้นยืดสายอยู่ที่สวนอยู่สักพัก, ก่อนที่จะเข้าไปวุ่นอยู่กับอาหารเช้า

หลังจากที่เข้ามาที่บริษัทแล้ว, เขาก็ได้ทำการเช็คสถานการณ์ในปัจจุบัน แล้วพบว่าตอนนี้ทั้งโลกได้เปลี่ยนแปลงไปมากแล้ว

ในปัจจุบัน, ไม่เพียงแต่จีนเท่านั้นที่มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่, แต่ประเทศมากมายในโลกต่างก็เข้าสู่กระบวนการแล้วเช่นกัน, โดยเฉพาะหลังจากที่มีการแสดงให้เห็นหุ่นยนต์ในจีน, ทำให้หลายๆประเทศเข้าใจถึงผลกระทบของหุ่นยนต์ที่มีผลกับตลาดแรงงานโลก

เมื่อทุกคนได้เห็นถึงความนิยมของหุ่นยนต์แล้ว, งานมากมายในโลกก็ไม่ต้องการแรงงานจากคนอีกต่อไป, และผลคือทำให้ผู้คนจำนวนมากต้องตกงาน

และถ้าปัญหานี้ยังไม่ถูกแก้ไข ทั้งประเทศคงได้เกิดความโกลาหลแน่

และหนทางที่จะแก้ไขปัญหานี้ได้ดีที่สุดคือ หาอย่างอื่นให้พวกคนที่ไม่มีงานพวกนี้ทำ

ในอดีตนั้น, ปัญหานี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะแก้ไข, แต่ตอนนี้แก้ไขได้อย่างง่ายดาย, นั่นคือให้พวกเขาเรียนรู้เพิ่มเติม, คุณภาพชีวิตของพวกเขาจะแปรผันโดยตรงกับความรู้ที่พวกเขาเรียนรู้สำเร็จ

บางประเทศก็ได้เสนอนโยบายว่าถ้าต้องการที่จะมีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น, พวกเขาจะต้องเข้ารับการทดสอบ, ถ้าคะแนนออกมาสูงมากเท่าไร ก็จะคุณภาพชีวิตดีขึ้นเท่านั้น

หุ่นยนต์นั้นมีผลกระทบอย่างมากกับมนุษย์, และเพราะเหตุนี้, หลายๆประเทศจึงสามารถที่จะหาเลี้ยงคนเหล่านั้นได้

เรื่องนี้ถือเป็นข่าวดีของอู๋ฮ่าวเหริน, เพราะเขานั้นหวังให้ผู้คนทั่วโลกนั้นได้เรียนรู้ภูมิปัญญาอันล้ำยุคที่เขาได้นำออกมา

เขานั่งลงอยู่ในออฟฟิศ, แล้วดื่มชาที่หวังหลานเตรียมเอาไว้ให้, แล้วทำการค้นดูข้อมูลต่างๆ

หวังหลานที่อยู่ใกล้ๆ กำลังมองดูอู๋ฮ่าวเหรินอยู่ในขณะนี้ ตาของเธอนั้นหยาดเยิ้ม ใบหน้าของเธอก็เป็นสีแดงระเรื่อ, แสดงให้เห็นถึงอาการที่เขินอาย

จนกระทั่งอู๋ฮ่าวเหรินเงยหัวขึ้นมา, เธอที่กำลังแอบดูอยู่เมื่อรู้ตัวว่าถูกมอง, เธอก็ตกใจราวกับกวางที่ตกใจ และรีบวิ่งออกไปข้างนอก

อู๋ฮ่าวเหรินที่กำลังมองดูหวังหลาน, ที่วิ่งหนีออกไปจากห้องไป, เขาก็ยิ้มแล้วส่ายหัว ก่อนที่จะหันกลับมาดูข้อมูลที่จี้ได้นำมาดูต่อ

หลายวันผ่านไป, ชีวิตของอู๋ฮ่าวเหรินนั้นผ่านไปอย่างสงบสุข, เข้าบริษัทในตอนเช้า หลังจากที่ตรวจดูสิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นบนโลก เสร็จแล้วก็เข้าไปเล่นเกมอารยธรรม

หรือไม่ก็เดินดูรอบๆบริษัทหรือโรงเรียน, เพื่อที่จะได้รู้ไอเดียของคนอื่นๆและนำมาเปลี่ยนแปลงแผนการบางอย่างของเขา

ส่วนในเรื่องของเมืองทะเลทราย, เขาก็ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของจี้คอยควบคุมระบบศูนย์กลางสมองกล, เพื่อให้ผู้คนมีความสุขกับชีวิตที่สงบสุข

ในไม่กี่วันที่ผ่านมานั้น, อู๋ฮ่าวเหรินได้เปลี่ยนไปอย่างมาก, เขานั้นไม่ได้ยุ่งวุ่นวายอีก, และไม่มีความกระตือรือร้นให้เห็นอีก, แล้วเมื่อมีเวลา เขาก็จะเข้าระบบซองแดงเพื่อคุยกับพวกคนในโลกอนาคตและถามเกี่ยวกับความลับหรือโบราณวัตถุ

สิ่งเดียวที่กวนใจอู๋ฮ่าวเหรินคือเขานั้นดึงดูดใจสาวมากเกินไป

จากที่หลิวเหม่ยหรูว่าไว้, เขานั้นประสบความสำเร็จมากเกินไป และยังมีนิสัยใจคอที่แปลกๆอีก, และนิสัยของเขานี้ทำให้ผู้หญิงมาสนใจเขาโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ

แต่ทว่า, ความสงบนี้ก็ได้พังทลายลงในอีกไม่กี่วันต่อมา, เมื่ออู๋ฮ่าวเหรินได้มองดูภาพที่ถ่ายจากดาวเทียมสอดแนม, ทำให้เขากระวนกระวายขึ้นมาอีกครั้ง