ชาวนาแดนสวรรค์ ตอนที่ 3 ดินนิรันดร

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

แปล/แก้ไข : 3WS
หมายเหตุ : นำผลงานแปลไปลงเว็บอื่นกรุณาให้เครดิตบล็อคด้วยนะครับ

ตอนที่ 3 ดินนิรันดร
"ไม่เห็นมีอะไรเปลี่ยน?"
เสี่ยวเฉินเข้ามาในเรือนกระจกกลับพบว่ามันยังคงเป็นเหมือนเดิม เขาได้ทำการวางดินนิรันดรไว้ที่นี่แต่กลับไม่พบความแตกต่างใดๆ
สิ่งที่แปลกก็คือตอนที่เขายืนอยู่เหนือดินนิรันดร อากาศที่เขาหายใจเข้าไปทำให้รู้สึกสดชื่นสะดวกสบายกว่าเดิม

สุนัขทั้งสองนอนแผ่อยู่บนพื้นดิน พวกมันไม่อยากที่จะลุกไปไหน แววตาแสดงออกถึงความชื่นใจ
เขาก้มลงพยายามที่จะหยิบดินนิรันดรขึ้นมา เพียงได้สัมผัสมันทำให้รู้สึกได้ว่าดินแข็งอย่างกับเหล็ก
เขาพยายามอีกครั้ง แต่ผลที่ได้ก็ยังคงเหมือนเดิม

"เกิดอะไรขึ้น ดินมันแข็งได้อย่างไร?" เขาพูดกับตัวเอง
เสี่ยวเฉืนรู้สึกประหลาดใจ เขารีบเดินไปที่ที่ไม่มีดินนิรันดรแล้วทำการหยิบดินขึ้นมาหนึ่งกำมือและใช้นิ้วมือจิกเข้าไปและเห็นว่าดินเป็นปกติดี

เรียกได้ว่าหลังจากวางดินนิรันดรทำให้ดินเกิดการเปลี่ยนแปลงและเปลี่ยนให้มันแข็งอย่างกับเหล็ก
"อยากจะบ้าตาย ถ้ามันแข็งแล้วฉันจะขุดมันยังไง?"
เขารำพึงอยู่ครู่หนึ่งก็คว้าร่มออกมาแล้วรีบกลับไปที่บ้านและเอาจอบกลับมา เขาลูบมือจับจอบแล้วเริ่มขุด

แกร๊ก!
เสี่ยวเฉินรู้สึกถึงจอบที่กระทบเข้ากับผนังเหล็กทำให้จอบถึงกับหัก
มือของเสี่ยวเฉินชา มองไปที่หัวจอบที่ยุบลง เขาติดสตั้นไป 5 วิ
มันแข็งกว่าเหล็กจริงๆ!

"ถ้าฉันไม่สามารถเคลียร์หน้าดินได้และแม้แต่หลุมเล็กๆก็ยังขุดไม่ได้แล้วฉันจะปลูกพืชได้อย่างไร?" เขาพูดกับตัวเอง
ทันทีแขาจำได้ว่ามีสิ่งของที่ระบบได้มอบให้เป็นของขวัญอยู่
"หรือว่ามันไม่ใช่จอบอมฤต?"
"ก็เลยไม่สามารถใช้เพื่อเคลียร์หน้าดินในเขตนิรันดรได้?"

คิดได้ดังนั้น เสี่ยวเฉินรีบนำจอบอมฤตจากโกดังของระบบออกมาทันที
โกดังมีทั้งหมด 9 กล่อง แต่ละกล่องจะเก็บสิ่งของบางอย่างโดยเฉพาะ ไม่จำกัดการจัดเก็บ กล่าวคือสามารถจัดเก็บสิ่งของได้ 9 ประเภท

จอบอมฤตปรากฏขึ้นที่มือของเขา มันหนักมากประมาณ 20-30 จิน ( 1 กิโลกรัม = 2 จิน)
การที่จะยกจอบหนักๆเพื่อขุดดินเป็นอะไรที่ไม่ง่ายเลย
แต่เสี่ยวเฉินที่กำลังจับจอบอมฤตอยู่ อยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับมัน เขาลูบมือจับจอบ
เขาไม่รู้ว่ามันทำมาจากวัสดุอะไร แต่เขารู้สึกจับสบายเป็นอย่างมาก

ขณะทีมือกำลังจับจอบอมฤต เขาเงยหน้าขึ้นและจากนั้นก็พยายามขุดดิน
ไม่มีสิ่งกีดขวางใดๆ จอบสามารถที่จะขุดดินได้อย่างง่ายดาย
"เชี่ย มันถูกออกแบบมาให้ปรับหน้าดินในเขตนิรันดรโดยเฉพาะ!"
เสี่ยวเฉินตาลุกวาว
"จอบนี้มันดีมาก มันถึงกับสามารถขุดดินที่แข็งได้อย่างง่ายดาย นิ่มอย่างกับเต้าหู้" เขาอุทานออกมา

สิ่งต่างๆของพระเจ้าไม่เหมือนกับสิ่งที่เราๆใช้กัน เสี่ยวเฉินรู้สึกชอบใจจอบอมฤตมาก เขาขุดดินด้วยจิตใจอันแรงกล้า
ในไม่กี่นาทีต่อมารู้สึกจอบเริ่มหนักและไม่สามารถยกมันได้ เสี่ยวเฉินนั่งอยู่บนพื้นเขารู้สึกอ่อนเพลียและเปียกโชกไปด้วยเหงื่อ
เท่าที่มองดูรู้สึกว่าเขาจะขุดดินไปได้ประมาณหนึ่งในสิบของดินนิรันดรแล้ว แปลกแต่จริงขณะที่กำลังพักเขารู้สึกว่าพละกำลังของเขาฟื้นฟูอย่างรวดเร็ว

ปกติจะต้องพักประมาณ 15 นาทีเป็นอย่างน้อยเพื่อฟื้นฟูร่างกาย
สิ่งที่แปลกยิ่งกว่าคือเมื่อยืนอยู่บนพื้นที่เขตนิรันดร จะพบว่าเรือนกระจกมีโล่บางๆปกป้องรังสีจากดวงอาทิตย์
แต่ก็ยังแดดจ้าถึงจะบอกอย่างนั้นอากาศรอบๆกลับทำให้ร่างกายของเขารู้สึกเย็นสบาย
'ฟินเฟอร์'
'นี่คงเป็นเพราะดินนิรันดรสินะ'
เขาเริ่มขุดดินอีกครั้ง
"เออฮวง,รูบั๊บ ไปที่อื่น"
เสี่ยวเฉินต้องการขุดดินตรงตำแหน่งที่สุนัขทั้งสอง

เขาเร่งเร้าอยู่หลายครั้ง แต่มันไม่เป็นผล สุนัขทั้งสองไม่ยอมขยับ พวกมันนอนราบไปกับพื้น
เสี่ยวเฉินได้แต่กลอกตาไปมา

ดังนั้นหลังจากทำการขุดและหยุดพักไปได้สิบรอบ เสี่ยวเฉินก็ได้ขุดดินนิรันดรทั้งหมดเสร็จเป็นที่เรียบร้อย
แน่นอนว่าตอนนี้ที่มุมด้านซ้ายสุนัขทั้งสองตัวก็ยังไม่ยอมไปไหน ไม่มีทางที่จะทำให้พวกมันออกไปได้เลย เสี่ยวเฉินได้แต่ปล่อยพวกมันไว้อย่างนั้น

ดินนิรันดรดูเรียบมาก ขนาดของดินเป็นบล็อคๆดูสมมาตรอย่างมาก เนื่องจากดินมีคุณสมบัติพิเศษ จะไม่มีปัญหาในเรื่องดินเสีย
"ไม่เลวเลย ดินนิรันดรจงเจริญ" เสี่ยวเฉินพอใจกับควาสำเร็จของตัวเองมาก

"เท่านี้ก็สามารถปลูกแครอทนิรันดรได้แล้ว แต่นี่มันนิรันดรไม่ใช่มนุษย์ธรรมดาสามัญ ฉันไม่รู้ว่าวิธีปลูกแบบธรรมดาจะใช้ได้หรือเปล่า?"
เสี่ยวเฉินสงสัย เขามุ่งความสนใจไปที่แครอทในโกดัง
"เฮ้ย มันมีวิธีปลูกมาให้ด้วยเหรอเนี่ย?" เสี่ยวเฉินรู้สึกประหลาดใจ
แครอทนิรันดรเป็นสิ่งเพาะปลูกของคนรุ่นแรกในเซินนง ต้นแบบมาจากแครอทธรรมดา ทำการยกระดับสารอาหารและประกอบไปด้วยฉีนิรันดร
เป็นวัตถุดิบขั้นพื้นฐานหนึ่งในสมบัตินิรันดร นอกจากนี้ยังเป็นอาหารของสัตว์กินพืชอย่างเช่น กระต่าย (หมายเหตุ พืชนิรันดร มนุษย์ควรหลีกเลี่ยงที่จะกิน)

'คนธรรมดาไม่สามารกินมันได้?' เสี่ยวเฉินรู้สึกผิดหวัง เขาคิดว่าหลังจากแครอทนิรันดร์โตขึ้น เขาจะได้มีโอกาสกินมันเป็นอย่างน้อย
อย่างไรก็ตามเขาคิดว่า ถ้าเขามีหยวนนิรันดร เขาไม่สามารถซื้อวิธีการเพาะปลูกจากห้างในใบสั่งซื้อเพื่อที่จะกลายเป็นอมตะ?
เมื่อเขากลายเป็นอมตะ  เวลานั้นเขาก็จะสามารถกินมันได้ทุกเมื่อที่ต้องการ

คิดได้ดังนั้น เขาทำการเรียนรู้วิธีปลูกด้วยความปรารถนาอันแรงกล้า เสี่ยวเฉินมองไปที่คำแนะนำของเมล็ดแครอทนิรันดร
วิธีปลูกแครอทนิรันดรแทบจะเหมือนการปลูกแครอทธรรมดา ที่ต้องการเจริญเติบโตในดินนิรันดร

เพื่อป้องกันความเสียหายจำเป็นจะต้องรดน้ำนิรันดรและใส่ปุ๋ยนิรันดรเพื่อการเจริญเติบโต
สปริงนิรันดร? ปุ๋ยนิรันดร?
เขาไม่มีสิ่งเหล่านี้ เพื่อสร้างสปริงนิรันดร ต้องการ 100 หยวนนิรันดร ส่วนปุ๋ยนิรันดรก็คงจะใช้หยวนนิรันดรซื้อจากห้าง
มันเป็นอะไรที่น่าสมเพช เขาไม่สามารถป้องกันความเสียหายเหล่านี้ ได้แต่หวังว่ามันจะเจริญเติบโตมาได้ดี

คิดได้ดังนั้น เสี่ยวเฉินจึงทำการขุดหลุมจนาดเล็กด้วยจอบและวางเมล็ดแครอทลงไปและกลบดินเรียบร้อยเสร็จสรรพ
จากเมล็ดแครอททั้งหมด 100 เมล็ด เขาปลูกไป 50 เมล็ด เขาไม่กล้าปลูกมันทั้งหมดเพราะถ้ามีอะไรผิดพลาด เขาก็สามารถลองใหม่อีกครั้งได้
แต่ถ้าสูญเสียเมล็ดทั้งหมดเขาจะต้องร้องไห้เป็นแน่ หลังจากปลูกเมล็ดแครอทนิรันดร เขารู้สึกว่าเขาประสบความสำเร็จบางอย่าง เขาต้องรอสักสองสามวัน

อย่างไรก็ตามหลังจากที่เขาปลูก เสี่ยวเฉินค่อนข้างเป็นกังวล เพราะว่าผักหลายชนิดในเรือนกระจกอื่นๆพร้อมสำหรับเก็บเกี่ยวแล้ว
อย่างเช่น ถั่วเขียว ผักโขม แตงกวา อินเดียโรริปปา ผักชนิดต่างๆตามฤดูกาล หากไม่รีบเก็บเกี่ยวโดยเร็วพวกมันจะแก่ และเขาจะขายมันไม่ได้
และมันจะเป็นการสูญเสียอย่างมหาศาล
แม้ว่าเขาได้รับระบบเซินนงและสามารถปลูกพืชนิรันดรได้
เขากำลังขาดแคลนเงิน

ดูเหมือนว่าเขาจะต้องไปต่างจังหวัดเพื่อดำเนินการบางอย่าง
เสี่ยวเฉินมีที่ดินมากกว่า 10 เอเคอร์ที่ปลูกผักและผลไม้ ถ้าไม่สามารถหาคนมาซื้อได้มันก็จะเน่าเสียอยู่ในแปลง
คิดได้ดังนั้น เสี่ยวเฉินทำการเก็บจอบอมฤตและเมล็ดแครอทไว้ในโกดังเพราะเป็นสถานที่ที่ปลอดภัยที่สุด
ส่วนสุนัขทั้งสองก็ยังอยู่ที่เดิมไปยอมไปไหน
"ร้อนมาก!" เสี่ยวเฉินถอนหายใจ
เดิมทีในที่ดินนิรันดร เขารู้สึกถึงอากาศเย็นสดชื่น ขณะนี้เขาออกจากเขตพื้นที่นั้นมาแล้ว เขารู้สึกเหมือนอยู่ในเตาเผา

ตอนที่ 2

ตอนที่ 4