RC:บทที่ 402 ชายคนนั้นคือลูกศิษย์ของฉัน
“ครับ สภาพทางกายภาพน่ะดีแล้ว แต่ลมหายใจนี่สิอ่อนลงมากเลยครับ ผมคิดว่าเขาน่าจะตายแล้วซะอีก แต่ผมกลับเจอว่ามีบางอย่างที่ยื้อให้เขายังมีลมหายใจอยู่” ไค ซือเอ่ย
“นี่ ช่วยบอกเรื่องราวที่เกิดขึ้นแบบเนื้อๆหน่อย ฉันจะเอาไปวิเคราะห์ดู” ชายชราเอ่ย
“คือตอนนั้น...” ไค ซือจึงอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นให้เขาฟังอย่างรวดเร็ว
“ว่าไงนะ ถูกคนระดับ SSS ฆ่าแต่ไม่ตายเนี่ยนะ แล้วนี่ นายบอกว่าชายคนนี้มีพลังระดับไหนกันนะ” ชายสูงวัยที่อยู่อีกฝั่งถามขึ้น
“เขาอยู่ระดับ A ครับ”
“ขั้นสูงสุดหรือเปล่า นายไม่ได้ล้อฉันเล่นใช่ไหม” ชายสูงวัยผมสีดอกเลาเอ่ยขึ้น
“ไม่ได้ล้อเล่นครับ”
“จะเป็นไปได้ไง อยู่แค่ระดับ A เนี่ยนะ ขนาดระดับ SS โดนระดับ SSS เล่นงานยังไม่มีทางรอดเลย” เขาว่าขึ้น
“ผมก็ไม่รู้ แต่ลองดูเถอะครับ” ชายชราคนนั้นวาดมือออกไป ก่อนที่เขาจะได้เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งใบหน้าซีดเซียวนอนอยู่บนโต๊ะไม้ในห้องของชายแก่ที่อยู่อีกฝั่ง
ชายชราคนดังกล่าวถึงกับวางขวดและเหยือกทั้งหมดลง ก่อนจะมองภาพตรงหน้า
เมื่อเขาได้เห็นชายหนุ่มที่นอนอยู่นั้น ความรู้สึกแรกคือเหมือนเขาเคยเห็นชายคนนี้ที่ไหนมาก่อน แต่ทว่าต่อมา ชายผมขาวคนนั้นก็ได้ตะโกนขึ้น “หลิน เฟิง?”
“หลิน เฟิงหรือครับ รู้จักกันหรือครับ” ไค ซือถามขึ้น
“ใช่ รู้จักกัน แล้วนี่เขาไปอยู่กับนายได้ยังไง เขาน่าจะอยู่จังหวัด G ไม่ใช่หรือ” ชายคนที่อยู่อีกด้านกล่าวขึ้นด้วยความตื่นเต้น
“ผมก็ไม่รู้ครับ แต่ก็อย่างที่ผมบอกพี่ไปก่อนหน้านี้ล่ะ ผมสัมผัสได้ถึงการระเบิดครั้งใหญ่ พอรีบไปถึง ก็เห็นว่าเขาโดนเจ้านินจาญี่ปุ่นระดับ SSS นั่นฟาดเข้าที่อกเรียบร้อยแล้ว แล้วนี่ทำไมพี่ถึงดูทั้งตื่นเต้นทั้งโกรธแบบนั้นล่ะ เขาเป็นอะไรกับพี่งั้นหรือครับ” ไค ซือเอ่ยถาม
“เขาก็คือลูกศิษย์ของฉัน” อีกฝ่ายพูดเกือบเป็นเสียงตะโกน
“ว่าไงนะครับ” ไค ซือถึงกับตกใจสุดขีด
“นายรออยู่ที่ไหน เดี๋ยวฉันจะไปเลย นี่ถ้าลูกศิษย์ฉันเป็นอะไรขึ้นมาล่ะก็ ฉันไม่ไว้ชีวิตนายแน่” จากนั้นภาพดังกล่าวก็หายวับไป
ภาพชายชราตรงหน้าหายไป ใบหน้าเลือนหาย ก่อนที่จะหยิบแหวนแห่งช่องว่างทั้งสองวงจากในลิ้นชักของห้องตนออกมา ก่อนจะสวมเข้าที่มือ หลังจากนั้นก็จัดการแหวกช่องเดินเข้าไป
ไค ซือเดินมาที่หลิน เฟิงก่อนจะมองด้วยความรู้สึกอึ้งๆ พลางเอ่ยขึ้น “นี่น่ะหรือลูกศิษย์ท่านผู้เฒ่าไป๋ นี่เขารับลูกศิษย์ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน”
แต่อย่างไรก็ตาม หลิน เฟิงยังอยู่ในอาการโคม่า จึงไม่สามารถตอบอะไรเขาได้ในตอนนี้
และอีกอย่าง เมื่อนึกถึงเรื่องที่คนตรงหน้านี้เป็นลูกศิษย์ของอาจารย์ไป๋แล้วนั้น ไค ซือก็อดจะคิดไม่ได้ว่ามันช่างน่ากลัวจริงๆ นี่ท่านผู้เฒ่าไป๋จะโกรธแค่ไหนกันนะ
นอกจากนี้ ยังมีเรื่องของการลงโทษจากเบื้องบนอีก ยิ่งไปกว่านั้น สิ่งที่เป็นแบบนี้เกิดขึ้นภายใต้เขตที่เขาดูแลด้วย เป็นเรื่องฉุกละหุกมากที่คนมากมายต่างถูกฆ่าและได้รับบาดเจ็บ ความรับผิดชอบของเขายิ่งใหญ่นัก
หลังจากนั้นเพียงครู่เดียว ไค ซือก็ได้เห็นคลื่นของช่องว่างโผล่ขึ้นมาในห้องเล็กๆของตน ช่องว่างในอากาศถูกแหวกออก ก่อนที่ใบหน้าบูดบึ้งของชายชราคนนั้นจะออกมา
“เขาอยู่ไหน ชายคนนั้นอยู่ไหน ลูกศิษย์ฉันอยู่ไหนแล้ว” ชายชราถามเสียงลั่นหลังจากออกมา
“จะตะโกนไปทำไมเล่า ท่าน เขาอยู่นี่” ไค ซือเอ่ยขึ้น ก่อนจะชี้ไปที่หลิน เฟิงที่นอนอยู่บนเตียงไม้
ชายชราผมสีดอกเลานั้นเมื่อได้เห็นร่างของหลิน เฟิง ใบหน้าของเขาก็ซีดเผือด เกือบจะไม่เหลือความโกรธใดๆ หัวใจของเขาในตอนนี้หล่นไปถึงตาตุ่ม
แม้เขาจะรับหลิน เฟิงเป็นศิษย์แล้ว แต่ทว่าทั้งสองก็ยังเจอกันได้ไม่นาน อีกอย่างความรู้สึกระหว่างพวกเขานั้นลึกซึ้ง เมื่อเห็นหลิน เฟิงเป็นแบบนี้ หัวใจของเขาก็เต็มไปด้วยความโกรธ
เขายื่นมือออกมาเพื่อจับและสัมผัสหน้าผากของหลิน เฟิง ดวงตา สะโพก และส่วนอื่นๆของเขา ก่อนที่คิ้วของเขาจะขมวดเป็นปม เขาสัมผัสถึงลมหายใจของหลิน เฟิงได้ แต่ก็นึกกังวลขึ้นมาทันที
“เป็นยังไงบ้างครับ” ไค ซือถามขึ้น
“เป็นเรื่องที่แปลก เขาน่ะเกือบจะตายเพราะหมัดนั้นแล้ว อวัยวะภายใน แม้แต่หัวใจก็บอบช้ำมาก แต่โชคยังดีที่นายให้เขากินยาเม็ดนั่นได้ทันเวลา อวัยวะภายในถึงได้ฟื้นคืน แต่สิ่งที่สำคัญกว่าก็คือลมหายใจของเขานี่ล่ะ ที่ดูเหมือนจะมีใครยื้อไว้ ไม่อย่างงั้นล่ะก็ได้ตายเพราะพิษบาดแผลไปแล้ว” ชายชรากล่าว
“แล้วตอนนี้ผมควรต้องทำยังไง” ไค ซือถามขึ้น
“ไม่ต้องห่วง ตราบใดที่เขายังมีลมหายใจ คิ้วขาวสีฮั่วเต๋าของฉันก็จะยังใช้งานได้” ชายชราคนนั้นว่าขึ้น ก่อนจะหยิบขวดสองขวดออกมา
จากนั้น เขาจึงเอายาเม็ดให้หลิน เฟิงกินในทันที แล้วกล่าวขึ้น “ยานี้จะทำให้เขาหายใจได้ต่อ ฟื้นฟูให้ลมหายใจของเขาให้เพิ่มขึ้นช้าๆ ดูเขาด้วยล่ะ เดี๋ยวฉันไปเอาของก่อน”
จากนั้น ชายชราคนดังกล่าวก็ได้แหวกช่องขึ้นมา ก่อนจะหายตัวไปจากที่นี่
สองสัปดาห์ต่อมา
ที่บริษัทหลิน เฟิง ในตอนนี้ มีคนอยู่เก้าคนนั่งอยู่ด้วยกัน
ไม่ว่าจะเป็น ลู่ ซื่อจี้ หวัง หาน หวัง ซื่อ เจา จี้เฉิง หัวหน้าเจียง หวัง ฮ่าวหมิง เติ้ง เทียนฝู เจ้าลิงและตู๋ กัง
ทุกคนรู้สึกกังวลกันอยู่เงียบๆ
“ทำไงดี นี่เราไม่เจอหลิน เฟิงมาสองสัปดาห์แล้วนะ” ตู๋กังหน้าบูดบึ้ง
เขาไม่เจอหลิน เฟิงเป็นเวลาสองสัปดาห์แล้ว ก็เลยรู้สึกกังวลเอามากๆ
นายไม่ต้องกังวลถึงเรื่องนั้นสักพักได้ไหม ถึงหลิน เฟิงจะถูกพวกมีพลังระดับ SSS จัดการจนได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ก็มีคนระดับ SSS อีกคนมาช่วยไว้นะ ตอนนี้เขาอาจจะได้รับการรักษาอยู่ก็ได้" ลู่ ซื่อจี้ว่า
"ใช้เวลารักษานานตั้งสองสัปดาห์ เป็นไปไม่ได้หรอกแบบนี้ แล้วก็ไม่ใช่เรื่องที่จะดี…"
แต่ทว่า อีกฟากหนึ่งในตอนนี้นั้น ร่างของหลิน เฟิงนอนอยู่ในบ้านไม้พร้อมกับการรักษาอย่างเต็มรูปแบบพร้อมกับไวน์ ชายชราถือถ้วยชาเขียวไว้ในมือก่อนจะถอนหายใจ"ไม่น่าเชื่อเลยว่าผมหลับไปตั้งสองสัปดาห์ สบายตัวดีจังเลย"
"เบาหัวเลยล่ะสิ นอนลงก่อน" เมื่อหลิน เฟิงพูดจบ ชายชราผมขาวก็เอ่ยขึ้น
เมื่อเห็นว่าชายชราคนนั้นถือขวดๆหนึ่งและกระป๋องๆหนึ่งในมือ หลิน เฟิงจึงล้มตัวนอนลง
แล้วทันใดนั้นเอง หลิน เฟิงก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจอบอุ่นกระตุ้นไปทั่วทั้งร่าง ให้ความรู้สึกเหมือนยุงกัด ระคายผิวปนเจ็บๆแต่ก็ให้ความรู้สึกที่สบาย
“เอ่อ ท่านผู้เฒ่า ท่านมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ” หลิน เฟิงถามขึ้น
“ต้องเรียกอาจารย์สินะ” ชายชราผมสีดอกเลาตบเข้าที่ศีรษะของเขาเสียงดังลั่น
“โอ๊ย ท่านอาจารย์กับผู้เฒ่าไป๋ก็เหมือนกัน แล้วแต่จะเรียก เพราะเป็นคนๆเดียวกันนี่ล่ะ แล้วก็ขอบคุณมากๆนะครับครั้งนี้” หลิน เฟิงเอ่ย
“ขอบคุณฉัน แต่ที่ต้องขอบคุณมากๆก็คือคนนี้ต่างหาก” ชายผมขาวเอ่ยขึ้น ก่อนจะชี้ไปที่ชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่หน้าประตูที่เป็นชายสูงวัยเหมือนกัน แต่สูงกว่า ซึ่งต่างจากชายชราคนนี้โดยสิ้นเชิง
“ครับ ขอบคุณนะครับ ท่านผู้เฒ่าไค ซือ…”
0 ความคิดเห็น