CF:บทที่ 793 จากดีใจสู่เศร้าใจ

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

ยืนอยู่ในสะพานเดินเรือยานรบและมองมาที่เขตดาวบลู, ริด้าได้สั่งการโจมตีเผด็จศึก

มองมาที่เหล่าตัวแทนที่ซึ่งกำลังโต้เถียงกันอย่างดุเดือดว่าจะแบ่งเขตดาวบลูกันอย่างไรอยู่นั้น, ทำให้ริด้ารู้สึกเกลียดการสั่งการรบในสงครามครั้งนี้ขึ้นมาทันใด

ยานรบด้านนอกกำลังเครื่อนตัวมุ่งเข้าสู่เขตดาวบลู, รายงานการปะทะจากแนวหน้านั้นผลออกมาดีมาก

กองกำลังรักษาการณ์ของเขตดาวบลูนั้นกำลังล่าถอย, อำนาจการยิงของป้อมปืนนั้นไม่ทรงพลังมาก

ริด้านั้้นความที่จะยินดีเมื่อได้ทราบข้อมูลเหล่านี้, แต่เขากลับหาได้ยินดีไม่ แต่กลับกังวลมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆแทน

ข้อมูลของอู๋ฮ่าวเหรินนั้นทำให้เขารู้สึกว่าชายคนนี้นั้นลึกลับและทรงพลังมาก, และคนเช่นเขานั้นไม่น่าจะยอมยกเขตดาวที่ตัวเองพัฒนาขึ้นมาให้คนอื่นง่ายๆแน่

ต่อให้เขายอมแพ้จริงๆ, พลังที่แข็งแกร่งที่หนุนหลังคนๆนี้อยู่นั้น, ไม่มีทางที่จะยอมแพ้แน่ๆ

ณ เขตดาวบลู, เมด้าและมิสต์นั้นกำลังอยู่ในอารมณ์ที่ตรงกันข้ามกับริด้า

มองไปที่กองยานร่วมที่อยู่ไกลออกไป, ทั้งสองคนได้เผยให้เห็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะออกมา

"พวกเขาทำตามที่คาดไว้จริงๆ, ตอนแรกคิดว่าอาจจะต้องใช้แผนล่อซัก 3 รอบและเสียสละไปมากกว่านี้ซะอีกนะเนี่ย, เพราะผู้บัญชาการที่สั่งการรบในครั้งนี้เคี้ยวยากจริง, แต่โชคร้าย ที่สิทธิ์ในการสั่งการนั้นไม่ใช่ของเขาแต่เพียงผู้เดียว"

มิสต์นั้นรู้เรื่องนี้ดีกว่าเมด้าว่าผู้บัญชาการรบนั้นจะไร้เรี่ยวแรงเมื่อต้องอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้

ด้วยกลุ่มคนที่หวังแต่จะได้ผลประโยชน์ที่พร้อมจะทำทุกอย่างตามที่ตัวเองต้องการ, หากผู้บัญชาการนั้นไม่เข้มแข็งพอแล้วล่ะก็, สงครามนั้นคงได้ชิบหายแน่

แน่นอนว่า, ถ้าไม่ใช่เพราะคนพวกนั้น, คนอื่นๆก็คงจะมีโอกาสหนีรอดกันไปได้

แต่ตอนนี้, โอกาสนั้นไม่มีอีกแล้ว เพราะเส้นทางด้านหลังของพวกเขาได้ถูกตัดขาดแล้ว

"สงครามเผด็จศึกเริ่มขึ้นแล้ว"

ในเวลานี้, ทั้งสองคนได้หันหน้าไปที่จอใหญ่ที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาและมองดูยานรบของกองทยานร่วม, และในที่สุดพวกเราก็โล่งอก

"เอาล่า, พวกเราก็มาลุยกันบ้างเถอะ"

มิสต์ออกจากศููนย์บัญชาการและตรงไปที่ยานรบของเขา, ในขณะที่เมด้าเองก็ได้เริ่มออกคำสั่งไปเช่นกัน

ทั้งเขตดาวฟ้าต่างก็เริ่มเคลื่อนไหวในทันที, เหล่าผู้ที่เข้าร่วมการต่อสู้นี้ต่างก็รอกันอยู่นานแล้ว

ป้อมปืนขนาดมหึมาที่ซ่อนตัวอยู่ในอวกาศ, และเหล่ายานรบที่ไม่เคยถูกส่งออกมาเลย, ต่างก็โผล่เข้ามาในอวกาศด้วยการสั่งการเพียงครั้งเดียว

ทางด้านของกองยานร่วมที่กำลังรุกเข้ามาเขตดาวบลูอยู่นั้น, พวกเขาก็พบว่ามีการต่อต้านน้อยลงๆเรื่อยๆ

ในเวลานี้, คนส่วนใหญ่คิดว่าพวกเขานั้นชนะแล้ว, พวกเขานั้นคิดที่ยึดเขตดาวนี้ มากกว่าคิดที่จะล้างแค้นเสียอีก

แต่ไม่มีใครที่รู้เลยว่า, ด้านหลังของพวกเขานั้น มียานรบของกองทัพสหพันธรัฐได้ปรากฏตัวขึ้นมาและล้อมพวกเขาเอาไว้

อุกกาบาตขนาดใหญ่ที่อยู่ในอวกาศ ต่างก็เริ่มเคลื่อนไหวด้วยเหตุผลบางอย่าง

ในห้องประชุมของกองยานร่วม, เหล่าตัวแทนต่างก็มองดูสถานการณ์ในแนวด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้น

"ฮ่าๆ, ข้าก็คิดอยู่ว่าหมอนั่นมันจะทรงพลังขนาดไหนเชียว, แต่ไม่คิดว่าหมอนั่นจะแกร่งแค่เปลือกนอกเท่านั้น, ข้าไม่รู้เลยว่าหมอนั่นใช้วิธีการไหนกันถึงได้ข้อมูลพวกนั้นมา"

"มันน่าเสียดายนะ, ข้าได้ยินมาว่าเขาออกจากที่นี่ไปนานมากแล้ว, และก็ไม่รู้ด้วยว่าเขาไปที่ไหน, ไม่อย่างนั้นถ้าพวกเราจับเขาได้ บางทีพวกเราอาจจะรีดข้อมูลจากเขามาก็ได้"

"อย่าโลภมากนักเลย, พวกเราจับคนแบบนั้นไม่ได้หรอก"

"ดูนั่นสิ, นั่นคือสำนักงานใหญ่ของฟิวเจอร์กรุ๊ป, พวกเราชนะแล้ว"

"เอ้า, มาฉลองกันเถอะ"

ในขณะที่คนเหล่านี้กำลังฉลองกับชัยชนะของพวกเขา, ที่พวกเขาสามารถบุกมาถึงชั้นในสุดของเขตดาวบลูได้แล้ว ก่อนที่ถูกกำจัดหายไปเกือบครึ่งในชั่วพริบตา

ในอวกาศนั้น, จู่ๆก็มีการยิงสวนเข้ามา

การโจมตีที่น่ากลัวนี้, ได้ทำให้กองยานรบที่อยู่ตรงหน้าเป็นหายไปในทันที

เมื่อริด้าได้ทราบสถานการณ์นี้ก็รีบเรียกภาพการโจมตีเมื่อสักครู่ขึ้นมาทันที

จากนั้นตัวของเขาก็ทรุดลงมาทันที ราวกับเขาได้สูญเสียจิตวิญญาณไปแล้ว

"มันจบแล้ว, มันจบแล้ว, พวกเราตกหลุมพรางแล้ว"

หลังจากนั้นไม่กี่วินาที, เขาก็รีบรุกขึ้นยืนและตะโกนออกไป "ถอนทัพเร็วเข้า! รีบถอนทัพ!"

"รับทราบครับ, ผู้บัญชาการ"

ส่วนเหล่าตัวแทน, ผู้ซึ่งกำลังเตรียมการฉลองชัยชนะอยู่นั้น, เมื่อได้ยินเสียงสัญญาณเตือนที่ชวนแสบแก้วหูขึ้นและมองไปที่ภาพบนจอใหญ่, พวกเขาต่างก็แข่งทื่อไปในบัดดล

ในวิดีโอนั้น, ยานรบที่อยู่แถวหน้านั้นได้ถูกทำลายโดยอาวุธที่ทรงพลังมาก

แลวก็ไม่รู้ว่ามีกองยานรบที่ทรงพลังเหล่านี้โผล่มาจากที่ไหนและเริ่มโจมตียานรบของพวกเขา

สงครามที่น่าจะได้รับชัยชนะนั้น ก็กลับตาลปัตรในชั่วพริบตา, เมื่อเผชิญเข้ากับการโจมตีที่ทรงพลังเช่นนี้, กองยานร่วมทำได้แค่อยู่เฉยๆให้โจมตีเท่านั้น

"บ้าเอ๊ย, บ้า, มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ? ไปตามผู้การริด้ามา!"

"รายงานครับ, ผู้บัญชาการกำลังสั่งการรบอยู่ในเวลานี้ครับ, ท่านไม่สามารถมาได้"

"อ้า! ใช่, ใช่ พวกเราปล่อยให้ผู้บัญชาการสั่งการกองทัพอย่างสะดวกเถอะ, หากว่าเขาสามารถชนะได้, พวกเราจะยอมยกทุกอย่างให้กับเขาเลย"

เจ้าหน้าที่ที่ทำหน้าที่ประสานงานนั้น, มองดูพวกเขาและไม่พูดในสิ่งที่เขาต้องการจะพูดออกมา

เหล่านักรบในเขตดาวบลูผู้ซึ่งต้องยอมอ่อนข้อและปล่อยให้ถูกยิงมาโดยตลอด, ในเวลานี้ได้บันดาลโทสะของพวกเขาไปยังกองยานร่วม

กองยานร่วมจะโทษพวกเขาที่บันดาลโทสะใส่ไม่ได้, เพราะมีคนที่ไหนก็ไม่รู้จะมายึดเอาเขตดาวที่พวกเขาสร้างขึ้นมาไป

พวกเขาไม่สนหรอกว่าคนเหล่านี้บาดหมางอะไรกับอู๋ฮ่าวเหริน, สิ่งที่พวกเขารู้ตอนนี้คือคนเหล่านี้คือผู้รุกราน

"ปืนใหญ่ของป้อมปืนนั้นนั้นทรงพลังมากเกินไป, นัดเดียวก็สามารถจัดการยานรบจำนวนมากได้แล้ว"

"ฮ่าๆ, ยานแม่ที่พวกเราสร้างขึ้นมาก็ไม่เลวนะ, มันเหมือนกับป้อมปราการเคลื่อนที่ได้เลยล่ะ, ป่านนี้คนพวกนั้นคงกลัวและเผ่นหางจุกตูดเลยล่ะ"

"ฮ่าๆ, ข้าได้ยินว่ามีบางคนที่กลัวจนต้องขอยอมแพ้เลยล่ะ"

"ถ้าไม่ใช่เป็นเพราะคำสั่งของท่านนายพลนะ, พวกคนที่ยอมแพ้พวกนี้คงถูกฆ่าทิ้งไปแล้ว"

การเปลี่ยนแปลงในสนามรบ, ได้ทำให้ผู้คนในดาวบลูซึ่งเดิมทีกำลังหวาดกลัวกลายมาเป็นตื่นเต้นในทันที

บางคนที่ซ่อนตัวอยู่ในที่หลบภัยก็ได้ออกมาเดินตามถนน, และบนจอขนาดใหญ่ที่ลานกว้างจำนวนมาก, ได้โชว์ภาพสถานการณ์รบจากแนวอยู่

ทางกองยานร่วมในเวลานี้นั้นมีอยู่แค่ความคิดเดียวนั่นคือ: หนี

พวกเขาจะต้องหนีออกไปจากที่นี่ให้ได้, ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะต้องตายแน่

เมื่อเผชิญเข้ากับป้อมปืนที่ทรงพลัง, พวกเขาก็ไม่สามารถต่อต้านได้เลย

นอกจากนี้ยังมียานรบที่จู่ๆก็โผล่ออกมา, ได้ทำให้พวกเขาสิ้นหวังมากยิ่งขึ้นไปอีก, ในเวลานี้ คนที่ไม่รู้ว่านี่เป็นกับดักก็คงจะมีแต่คนโง่เท่านั้น

ณ เรือธงของกองยานร่วม, ริด้าได้นั่งร่วมกับเหล่าตัวแทนอีกครั้ง

แต่ทว่า, เหล่าตัวแทนในเวลานี้นั้นต่างก็ปฏิบัติกับริด้าราวกับเป็นพ่อของพวกเขา

"ท่านผู้การ, พวกเราผิดไปแล้ว, ตอนนี้ได้โปรดช่วยพาพวกเราออกไปด้วยเถอะ"

"ท่านผู้การ, คุณวางใจได้เลย, พวกเราจะยอมรับผลที่ตามมาทุกอย่างในครั้งนี้เอง"

ในใจของริด้านั้นรู้สึกเสียใจขึ้นมา, ถ้าคนพวกนี้ทำแบบนี้เสียตั้งแต่แรก, ผลก็คงไม่ออกมาเป็นแบบนี้

80% ของกองยานที่ถูกส่งออกไปนั้นตอนนี้ตกอยู่ในกับดักของศัตรูแล้ว

ด้วยการโจมตีที่ทรงพลังของป้อมปืนนั้นได้ทำให้เขารู้สึกได้ถึงอันตราย

"พวกเราจะออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้, และถ้าพวกเขาจัดการกับกองยานที่ตกอยู่ในหลุมพรางเสร็จเมื่อไร, พวกเขาคงจะออกมาตามหาพวกเราต่อแน่"

เหล่าตัวแทนในเวลานี้รู้สึกไม่ดีขึ้นมา, พวกเขานั้นพอจะรู้ถึงผลลัพธ์นั้นอยู่แล้ว

แต่มันก็รู้สึกค่อนข้างโหดร้ายขึ้นมาเมื่อได้ยินที่ริด้าพูดอีกที

กองยานจำนวนมากมายนั้นจะต้องถูกฝังอยู่ที่นี่

การลงโทษที่พวกเขาจะต้องพบตอนที่พวกเขากลับไปนั้นมันจะต้องไม่ง่ายแน่ๆ, ถึงแม้ว่าคำสั่งนั้นจะมาจากเบื้องบนเองก็ตาม, แต่พวกเขาก็คงจะถูกผลักภาระมาให้และต้องรับผิดชอบต่อการสูญเสีย

ขณะที่ทุกคนกำลังรู้สึกเสียใจอยู่นั้น, ริด้าก็ได้พูดในสิ่งที่ทำให้สิ้นหวังมากยิ่งขึ้นออกมา