CF:บทที่ 758 สิ้นหวัง

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

ปืนใหญ่ที่ยิงออกมาจากยานแม่ทั้ง 3 ลำนั้น ไม่สามารถต้านทานไว้ด้วยยานรบเหล่านั้นได้เลย

เป็นการโจมตีที่ทรงพลังที่สามารถยิงทะลุผ่านเกราะป้องกันของเหล่ายานรบได้ทันที, และระเบิดออกกลายเป็นลูกไฟสลายหายไปในอวกาศ

อย่างไรก็ตาม, หากดูจากการเปลี่ยนแปลงของลำแสง, ก็จะพบว่าพลังทำลายของลำแสงได้อ่อนลงไปเพราะพวกเขาที่เข้ามาขวางทางอยู่

อู๋ฮ่าวเหรินเองก็รู้สึกถึงเรื่องนี้ได้เช่นกัน, แต่เขาก็ไม่มีวิธีการที่จะกับยานรบที่เข้ามาบังในทันทีเหมือนกัน

"จี้, ทำการจัดตำแหน่งใหม่เร็วเข้าและเตรียมการยิงครั้ง 3, บ้าเอ๊ย, ไม่เชื่อหรอกว่าพวกเขาจะสามารถหยุดการโจมตีนี้ได้ถึง 3 ครั้งรวดหรอก"

"รับทราบค่ะ, กำลังเตรียมการ, ซึ่งจะต้องใช้เวลาอีก 2 นาทีค่ะ"

อู๋ฮ่าวเหรินมองไปที่สถานะการชาร์จพลังงานของปืนใหญ่ของยานแม่, ซึ่งต้องใช้เวลาอย่างน้อย 5 นาทีถึงจะชาร์จเสร็จสิ้น

"ป้อมปืนทั้งหมด, ระดมยิงไปที่จุดๆเดียว"

ในจักรวาล, ป้อมปืนระดมยิงราวกับสายผล, ซึ่งได้ทำการยิงไปที่ยานแม่ที่อยู่ตรงกลางอย่างต่อเนื่อง

อาวุธโจมตีของยานแม่ของชาวโครน่าได้ทำการยิงทำลายป้อมปืนที่อยู่โดยรอบ

อู๋ฮ่าวเหรินในเวลานี้ไม่ได้สนใจความเสียหายในขณะนี้เลย, หากเขาสามารถจมมันลงได้, ทรัพยากรทั้งหมดในยานขนส่งเหล่านั้นสามารถนำมาใช้ทดแทนที่เขาเสียไปได้ทั้งหมด

อีกทางด้านหนึ่ง, โม่เก๋อที่ได้ทำการจัดการกับยานรบ 100 กว่าลำของชาวโครน่าเสร็จสิ้นแล้ว, และได้มองตรงไปที่การต่อสู้ของยานแม่

"มันช่างน่ากลัวมาก, ที่ท่านหัวหน้ามีอาวุธที่ทรงพลังเช่นนี้อยู่ด้วย"

"ข้าไม่อยากจะเชื่อเลยว่าลำแสงนั่นจะทรงพลังยิ่งกว่าป้อมปืนที่ทรงพลังที่สุดของสหพันธรัฐเสียอีกนะ"

"แล้วยังมียานแม่ทั้ง 3 ลำอยู่ตรงนั้นอีกนะ, ดูเหมือนว่าพวกมันจะไม่ได้อ่อนแอเสียด้วย, แต่ว่านะข้าจำได้ว่าหัวหน้าเคยบอกว่าพวกมนุษย์นั้นไม่มีบุคลากรที่จะขับยานแม่ได้ไม่ใช่เหรอ?"

"หุ่นยนต์น่ะ, ยานรบที่มาสนับสนุนพวกเราในการโจมตียานรบพวกนั้นก็ดี, เช่นเดียวกับป้อมปืนที่อยู่รอบๆ รวมถึงที่ควบคุมอยู่ข้างในยานแม่ทั้ง 3 ลำนั้น, ล้วนเป็นหุ่นยนต์ทั้งหมด"

"หา! หุ่นยนต์, ถ้าฝ่ายโน้นรู้เข้า ไม่จบง่ายๆแน่"

"ใช่, ถ้าถูกรู้เข้าก็จบ, แต่พวกเขาจะไม่มีทางรู้หรอก"

ทุกคนมองไปที่การโจมตีเบื้องหน้าแล้วผงกหัว, ในกรณีนี้มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรู้ได้

ถ้าหากมันเป็นสงครามที่มีจำนวนพอๆกัน, ระยะเวลาการต่อสู้ก็จะยาวนานขึ้น, ซึ่งถ้าเป็นแบบนั้นพวกเขาก็อาจจะรู้ได้

แต่แน่นอนว่า, มันเป็นไปไม่ได้เลยที่ท่านหัวหน้ายอมปล่อยโอกาสให้พวกเขาได้มีเวลาในการต่อสู้นานถึงขนาดนั้น

"มันเป็นอะไรที่โหดร้ายๆจริงเลยนะที่ใช้ยานรบมารับการโจมตีของยานแม่เนี่ย"

"พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่น, หากการโจมตีของยานแม่ทั้ง 3 ลำทำลายเกราะกำบังนั้นได้แล้วล่ะก็, จะไม่มีทางที่หยุดการโจมตีของปืนใหญ่ที่ตามมาทีหลังได้เลย"

อย่างที่เขาพูด, การโจมตีจากปืนใหญ่ของยานแม่ทั้ง 3 ลำนั้นโดนเข้ากับเกราะกำบังแล้ว

ชาวโครน่าที่อยู่ในยานแม่ป้อมปราการต่างก็จ้องมองไปที่เกราะกำบังด้วยสีหน้าที่หวาดกลัว

อู๋ฮ่าวเหรินก็จ้องดูอยู่เช่นกัน, รวมถึงเหล่านักโทษที่อยู่ในคุกดาวเคราะห์น้อยที่ต่างก็จ้องมองด้วย

"ฮ่าๆๆ, ไม่พัง, ไม่พัง, พวกเรายังรอดอยู่" ชาวโครน่าในยานแม่ต่างก็ตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น

เหล่านักโทษในคุกดาวเคราะห์น้อยเองต่างก็ตะโกนเชียร์เช่นกัน, ทุกคนต่างก็มองไปที่ยานแม่ด้วยความตื่นเต้น, ราวกับว่าเริ่มมองเห็นความหวังที่จะชนะ

แต่ทว่า, อู๋ฮ่าวเหรินก็ได้จ้องมองไปที่จอและผลของการคำนวนของจี้

"น่าเสียดายนะ, ดูเหมือนว่าผลของมันจะแย่กว่าที่คิดไปนิดหน่อย!"

"ตูม"

ปืนใหญ่ของป้อมปราการรบได้โดนเข้ากับเกราะกำบังนั่น, หลังจากที่ผ่านไป 3 วิ, เกราะกำบังก็ได้หายไป

อย่างไรก็ตาม, ลำแสงนั้นก็ได้ถูกทำให้อ่อนแอลงโดยเกราะกำบังนั้น, ทำให้การโจมตีที่มาถึงยานแม่นั้นไม่สามารถยิงทะลุได้, ได้แค่ทำให้ยานแม่เสียหายไปส่วนหนึ่งเท่านั้น

หลังจากนั้น, ชาวโครน่าที่กำลังเฮฮาต่างก็รู้สึกสิ้นหวังอีกครั้งเมื่อพวกเขาเห็นเกราะกำบังนั้นถูกทำลายไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม, ป้อมปืนที่อยู่รอบๆก็ยังไม่ได้หยุดการโจมตี, แต่เพราะเกราะกำบังที่หายไป ทำให้ยานแม่ป้อมปราการได้รับความเสียหายจากทุกทิศทุกทาง

หนี!

ในชั่วขณะนี้, เหล่าผู้นำบนยานแม่ต่างก็เข้าใตตรงกันว่าพวกควรจะต้องหนี

ไม่อย่างนั้น, สิ่งต่อไปที่กำลังรอพวกเขาอยู่คือความตายเป็นแน่แท้

พวกเขาต้องการที่จะหนี, แต่อู๋ฮ่าวเหรินนั้นได้วางแผนที่จะฆ่าพวกเขาให้หมดตั้งแต่แรกแล้ว

เส้นทางที่พวกเขากำลังจะหนีนั้นได้มีกองยานรบดักรอเอาไว้อยู่แล้ว

มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะหนีไปได้

ในขณะที่พวกเขากำลังมองหาหนทางที่จะฝ่าออกไป, ลำแสงขนาดใหญ่ก็ได้ปรากฏออกมาซึ่งได้ทำให้พวกเขาตัวแข็งทื่อในทันที และสายตาของพวกเขาก็เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง"

"ไม่...."

ปราศจากอะไรมาขัดขวาง, ลำแสงได้พุ่งเข้าโจมตีใส่ตัวของยานแม่, และลำแสงนั้นก็ได้เข้าห่อหุ้มยานแม่และเจาะทะลุพาดผ่านมันไป

มีเสียงการระเบิดเกิดขึ้นมา, และการโจมตีนั้นก็ได้ทำให้ยานแม่ได้หายไปในทันที

ในชั่วขณะนั้น, ภาพในวิดีโอราวกับว่ากำลังถูกหยุดอยู่, แล้ววินาทีต่อมา, แม่ลำแสงนั้นได้หายไป, เหลือแค่เพียงยานแม่ที่พังและลอยคว้างอยู่ในอวกาศ

ชาวโครน่าที่อยู่ในคุกต่างก็ตกอยู่ในความสิ้นหวัง, พวกเขามองดูรูขนาดใหญ่ที่อยู่ในยานแม่, ซึ่งเหลือทิ้งเอาไว้จากการโจมตีเมื่อสักครู่

"มันจบแล้ว"

"ฮ่าๆ, มันการเริ่มต้นที่ดีนะ, ส่งกองกำลังหุ่นยนต์ออกไป"

โม่เก๋อส่ายหัว, เขาไม่คิดว่าการโจมตีเช่นนั้นจะสามารถโจมตีได้ถึง 3 ครั้ง

และมองไปที่ยานรบทั้ง 2 ลำนั้น, เขาก็รู้สึกได้ถึงความน่ากลัวของการโจมตีนี้

"หัวหน้าครับ, ผมได้รับข้อความมาจากท่านหัวหน้าว่า, ให้ล้อมยานขนส่งทั้งหมดเอาไว้, อย่าให้พวกเขาหนีรอดออกไปได้"

"เข้าใจแล้ว, รีบเคลื่อนย้ายกันเถอะ"

ในเวลานี้, ภายในยานแม่ชาวโครน่าที่ยังรอดชีวิตต่างก็มองมาที่ยานแม่ที่พังด้วยสายตาที่สิ้นหวัง

ทางด้านของคุกดาวเคราะห์น้อย, ในเวลานี้ได้กลายเป็นเพียงเศษซากไปแล้ว

เมื่อสักครู่, ป้อมปืนที่อยู่ในระบบสุริยะได้ยิงทำลายดาวเคราะห์น้อยดวงนั้นไปแล้ว, และชาวโครน่าทั้งหมดที่อยู่บนดาวนั้นก็ตายหมด

ไร้ซึ่งการต่อต้าน, มันก็เป็นเรื่องง่ายที่จะทำการเก็บกวาดสนามรบ

ยานขนส่งบางลำที่ทำการหลบหนี, พวกเขาก็ถูกสกัดกั้นเอาไว้จนหมด

ส่วนโม่เก๋อก็ได้นำทีมชุดเกราะบุกเข้าไปในยานและเข้าจับกุมผู้คน

ใครที่คิดต่อต้านก็ฆ่าทิ้งเรียบโดยพวกเขา

----------------------------------------------------------------------

วันต่อมา, ด้านนอกของระบบสุริยะ, ในสถานีอวกาศขนาดมหึมา ก็เต็มไปด้วยยานขนส่งอยู่เต็มไปหมด

แต่เนื่องจากยานขนส่งมีเป็นจำนวนมาก, ทำให้สถานีอวกาศไม่สามารถรองรับการเข้าจอดได้ทั้งหมดจึงได้มีการต่อคิวกันและจอดรออยู่ในอวกาศ

หุ่นยนต์ได้ทำการบินไปยังยานขนส่งเหล่านี้อย่างต่อเนื่อง, เพื่อนับสินสงครามในครั้งนี้

"ฮ่าๆๆ, สุดไปเลย, แม่เจ้าโว้ย, ลูกกลายเป็นคนรวยไปแล้ว, ทรัพยากรจำนวนมากเหล่านี้เป็นของที่เรากำลังต้องการมากเสียด้วย"

สีหน้าของอู๋ฮ่าวที่กลายเป็นสีแดงด้วยความตื่นเต้นนั้น, เขาไม่คิดว่าคนเหล่านี้จะนำทรัพยากรที่เขาต้องการมาให้อย่างมากมาย

ด้วยจำนวนตรวจเช็คของหุ่นยนต์, ทรัพยากรมีค่าก็ถูกตรวจพบจนหมด

"มันช่างมีค่าสมกับที่เป็นอารยธรรมที่ชอบรุกรานจริงๆ, ไม่รู้เลยว่ามีกี่อารยธรรมแล้วที่ถูกพวกเขาทำลายไป"

อู๋ฮ่าวเหรินมองดูรายการทรัพยากรที่เพิ่งออกมา, และพบว่ามีสมบัติลำค่าในอนาคตมากมายอีกด้วย

มีแม้กระทั่งสมบัติล้ำค่าที่ช่วยยืดอายุขัยอีกด้วย, แต่ทว่าหากดูจากการเก็บรักษาของชาวโครน่าพวกนี้แล้ว, พวกเขาคงไม่รู้คุณค่าของๆสิ่งเหล่านี้เลย

โดยเฉพาะ, สมบัติบางอย่างที่ได้รับความเสียหายเนื่องจากการจัดเก็บที่ไม่เรียบร้อย ทำให้อู๋ฮ่าวเหรินอยากจะชุบชีวิตชาวโครน่าพวกนั้นให้ฟื้นขึ้นมาแล้วฆ่าให้ตายเสียอีกรอบ

"มันช่างน่าเสียดาย, มันช่างน่าเสียดายจริงๆ, ที่สมบัติล้ำค่าเหล่านี้กลับเสียหายซะหมดได้"

"นายท่านคะ, สายลมของฤดูใบไม้ร่วงมาถึงแล้ว, การเก็บเกี่ยวของพวกเราดีมากค่ะ" จี้พูดขึ้น

อู๋ฮ่าวเหรินไม่สนใจจี้และทำการตรวจดูของมีค่าต่างๆต่อไป