CF:บทที่ 757 ยิงได้อีก 2 ครั้ง

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

CF:บทที่ 757 ยิงได้อีก 2 ครั้ง

 

ถึงแม้ว่ายานแม่จะจมไปลำหนึ่ง, แต่ป้อมปราการเคลื่อนที่ยังปลอดภัยดี

 

ยิ่งไปกว่านั้น, ในเวลานี้ยานแม่ป้อมปราการได้หยุดวิ่งและเปิดม่านพลังป้องกันแล้ว

 

ยานแม่ลำนั้นระเบิดกลายเป็นลูกไฟที่สว่างสดใส, ฉายแสงไปทั่วทั้งอวกาศ, แต่อารมณ์ของอู๋ฮ่าวเหรินในเวลานี้ไม่สู้ดีเท่าไร

 

"จะเอายังไงต่อดีนะ? ด้วยอำนาจการยิงที่ทรงพลังของยานแม่ป้อมปราการ, ป้อมปืนที่เราเตรียมเอาไว้คงไม่สามารถที่จะจมมันได้แน่นอน"

 

อู๋ฮ่าวเหรินไม่ได้กังวลว่ายานแม่ลำนั้นจะมาโจมตีที่โลก, แต่ถ้าหากทำได้, เขาก็อยากที่จะจัดการจมยานแม่ลำนั้นได้โดยไม่ต้องสูญเสียอะไร

 

แต่ปัญหาก็เกิดขึ้นจนได้, และการสูญเสียเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่อู๋ฮ่าวเหรินต้องการเลย

 

ในขณะที่อู๋ฮ่าวเหรินกำลังผิดหวังอยู่นั้น, เหล่าผู้นำโครน่าที่กำลังหลบหนีด้วยยานแม่ป้อมปราการนั้นต่างก็มองดูยานแม่ที่กำลังระเบิดด้วยความน่าสะพรึงกลัว

 

"เร็ว, เร็วเข้า, รีบตามหาคนโจมตีให้เจอ, รีบหาให้เจอเร็วเข้า"

 

"เกิดอะไรขึ้น, การโจมตีมาจากที่ไหนกัน?"

 

"ยานแม่อีกลำโดนทำลายไปแล้ว, บ้าเอ๊ย ช่างเป็นการโจมตีที่รุนแรงอะไรอย่างงี้"

 

"มีข่าวมาจากกองสกัดกั้นที่อยู่ด้านหลังแจ้งเข้ามาว่าไม่พบกองยานขนาดใหญ่บุกเข้ามาครับ"

 

"........"

 

คนเหล่านี้, แน่นอนว่าพวกเขาต่างก็หน้ามืดตามัวกับการโจมตีในครั้งนี้

 

ผู้คนบนยานแม่ทั้งหมดที่ต่างก็พากันสับสนอลหม่าน, ก็เริ่มกลับมาเข้าที่เข้าทางอีกครั้ง

 

"บ้าเอ๊ย, พวกเราถูกหลอก, มันไม่ใช่พวกเดียวกันกับที่มาโจมตีเขตดาวแอชเล่ย์"

 

"แล้วมีป้อมปืนมากมายอยู่ที่นี่ได้อย่างไร? มีใครที่รู้ว่าพวกเราหนีมาทางนี้แล้วซุ่มโจมตีพวกเราที่นี่รึยังไงกัน?"

 

"ไม่ต้องไปสนว่าทำไม, ตอนนี้เตรียมการโต้กลับโดยด่วย, พวกเราจะต้องจัดการกับป้อมปืนพวกนี้เสียก่อน พวกเราถึงจะหนีต่อได้"

 

ป้อมปืนที่ล้อมอยู่นั้นก็ได้เริ่มการโจมตีไปที่ยานแม่ป้อมปราการ

 

แต่น่าเสียดาย, เกราะป้องกันของยานแม่นั้นทรงพลังมาก ทำให้อาวุธของป้อมปืนนั้นไม่สามารถที่จะยิ่งทะลุเข้าไปได้เลย

 

มองไปที่ด้านบนของยานแม่, มีป้อมปืนปรากฏออกมา, อู๋ฮ่าวเหรินรู้เลยว่าสถานการณ์ไม่ดีแล้ว

 

"ในหุ่นยนต์ขับยานแม่ออกไป, แล้วเตรียมการโจมตียานแม่ป้อมปราการจากทุกทิศทุกทาง"

 

จู่ๆจี้ก็พูดขึ้นมา "บางทีเราไม่จำเป็นต้องโจมตีจากทุกทิศทางก็ได้ค่ะ, หากว่าเราสามารถทำให้เกราะป้องกันของมันอ่อนพลังลงจนถึงในระดับหนึ่ง, พวกเราก็น่าจะสามารถใช้ปืนหลักของป้อมปราการรบจัดการมันได้ในนัดเดียวค่ะ"

 

"เดี๋ยวนะ, คุณว่าอะไรนะ, ป้อมปราการยังสามารถยิงได้อีกครั้งเรอะ?" อู๋ฮ่าวเหรินถามกลับด้วยสีหน้าที่สงสัย

 

"ใช่ค่ะ, มีปืนใหญ่อยู่ทั้งหมด 10 กระบอกติดตั้งอยู่ในป้อมปราการรบค่ะ, ในปัจจุบัน พวกเราสร้างเสร็จไปได้แค่ 3 ป้อมเท่านั้น"

 

อู๋ฮ่าวเหรินกระพริบตาอยู่สักพักหนึ่ง, และมองไปที่จอที่มีภาพของป้อมปราการรบอย่างทึ่งๆ

 

"หมายความว่านอกจากกระบอกที่เราเพิ่งยิงออกไป, ป้อมปราการรบสามารถยิงได้อีก 2 ครั้งอย่างงั้นรึ?"

 

"ใช่ค่ะ, แต่คุณจำเป็นต้องตั้งค่าตำแหน่งการยิงใหม่ทุกครั้งที่ปืนแต่ละกระบอกยิงโจมตีออกไปค่ะ, เพราะปากกระบอกของป้อมปืนนั้นหันออกไปคนละทิศคนละทางค่ะ"

 

ส่วนหลังจากนั้น, อู๋ฮ่าวเหรินไม่ได้ฟังแล้ว, ในตอนนี้เขารู้สึกตื่นเต้นไปทั้งตัวอีกครั้ง

 

"ฮ่าๆๆ, ทำไมคุณไม่บอกก่อนหน้านี้, ในเมื่อพวกเรายังสามารถยิงได้อีก, พวกเราก็จะยิงมันอีก"

 

"รับทราบค่ะ, แต่ฉันขอเตือนคุณก่อนว่าถ้าพวกเรายิงโจมตีมันตอนนี้, พวกจะไม่สามารถทำอันตรายยานแม่ป้อมกราการลำนั้นได้แน่ค่ะ"

 

"อ๊ะ! เดี๋ยวก่อน, เดี๋ยวก่อน จัดตำแหน่งใหม่เรียบร้อย, แล้วรอคำสั่งของฉันก่อน"

 

อู๋ฮ่าวเหรินไม่ต้องการที่จะทำให้แผนการรบของเขาผิดพลาดเพราะความตื่นเต้นเมื่อครู่ และเพื่อแก้ไขข้อผิดพลาดในการรบที่เขาไม่ต้องการ

 

"โม่เก๋อ, สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้าง?"

 

"หัวหน้าครับ, พวกเรากำลังล่อพวกเขาไปรอบๆอยู่ครับ"

 

"ดีมาก, ตอนนี้พวกคุณไม่ต้องหลอกล่อพวกเขาไปรอบๆแล้ว, ดึงพวกเขากลับมายังจุดโจมตีแล้วเตรียมการโจมตี"

 

"ครับ, เข้าใจแล้วครับ, ผมจะล่อพวกเขากลับเข้าไปด้านในเดี๋ยวนี้"

 

เมื่อจบบทสนทนากับโม่เก๋อ, อู๋ฮ่าวเหรินก็ได้มองไปที่ยานแม่ป้อมปราการที่กำลังโจมตีป้อมปืนที่ล้อมอยู่รอบๆ, ด้วยสีหน้าที่ตื่นเต้นบนใบหน้าของเขา

 

"เอาล่ะ, ส่งยานแม่ของพวกเราทั้ง 3 ลำออกไปเพื่อเตรียมการโจมตีแบบสุดกำลัง, แล้วก็ป้อมปืนทั้งหมด, ให้ระดมยิงโจมตีเกราะกำบัง"

 

"จี้, ปืนใหญ่หลักของป้อมปราการพร้อมรึยัง?"

 

"กำลังทำการเล็งเป้าอยู่ค่ะ, แต่ในตอนที่โจมตี, ถ้ายานแม่ป้อมปราการของฝ่ายตรงข้ามเคลื่อนไหวล่ะก็, จะต้องทำการรีเซ็ทการตั้งค่าการเล็งเป้าใหม่หมดค่ะ"

 

"ฮ่าๆ, ไม่ต้องกังวลไป, ยานแม่ฝั่งตรงข้ามดูเหมือนจะไม่ขยับแล้ว"

 

อู๋ฮ่าวเหรินได้ทำการกดปุ่มสีแดงที่อยู่ตรงเขา, แล้วป้อมปืนทั้งหมดก็ได้เผยออกมาจากที่ซ่อนทีละป้อมและระดมยิงไปที่ยานแม่ป้อมปราการ

 

จากที่ไกลๆ, มียานแม่ขนาดมหึมา 3 ลำได้ปรากฏตัวเข้ามาในอวกาศเป็นครั้งแรกและออกสู้เป็นครั้งแรกเช่นกัน

 

ณ คุกอุกกาบาต, เหล่านักโทษชาวโครน่ากำลังมองดูการต่อสู้อยู่ในวิดีโอและแสดงสีหน้าที่สิ้นหวังออกมา

 

โดยเฉพาะตอนที่ยานแม่ถูกทำลายในทันที, ชาวโครน่าจำนวนมากต่างก็ทรุดลงไปนั่งกับพื้น

 

"ไม่, พวกเรายังมีความหวังอยู่, ยานแม่ที่ทรงพลังที่สุดยังอยู่, ยานรบพวกนั้นก็ยังอยู่, พวกเรายังมีความหวัง"

 

"ใช่แล้ว, พวกเรายังมีความหวัง, ตราบเท่าที่ยานแม่ยังคงอยู่ พวกเราก็ยังมีโอกาส"

 

"แล้วป้อมปืนพวกนี้มาจากไหนกัน? พวกเขามีป้อมปืนที่ทรงพลังเช่นนั้นได้อย่างไร?"

 

ไม่มีใครที่สามารถตอบคำถามเหล่านั้นได้, ต่อให้พวกเขาคิดจนหัวระเบิด, พวกเขาก็คิดไม่ออกอยู่ดีว่านี่เป็นป้อมปืนที่อู๋ฮ่าวเหรินเป็นคนสร้างขึ้นมา

 

อย่างไรก็ตาม, ราวกับเป็นตอบสนองต่อพวกเขา, ภาพบนจอแสดงก็ได้แสดงภาพของยานรบที่ล่อออกไปกลับเข้ามารวมกลุ่ม

 

แล้วต่อมา, ที่ซ่อนตัวอยู่ในอวกาศ, กองยานรบที่ขับโดยหุ่นยนต์ได้ปรากฏตัวออกมาและล้อมยานรบเหล่านี้เอาไว้

 

การโจมตีที่ดุเดือดราวกับฝูงอุกกาบาตได้ระดมยิงใส่ยานรบเหล่านั้น, โจมตีใส่ยานรบของโครน่าที่ถูกล้อม

 

การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือดและตื่นเต้น

 

ในสายตาของชาวโครน่าที่กำลังมองดูการต่อสู้นี้ด้วยความเศร้าและสิ้นหวัง

 

20 นาทีต่อมา, ยานรบทั้ง 100 ลำที่บินไล่ตามพวกเขามาก็ไม่สามารถหนีรอดได้ และทั้งหมดก็กลายเป็นฝุ่นอวกาศไป

 

ในตอนท้ายของการต่อสู้, ภาพก็ได้ฉายกลับมาที่ยานแม่ป้อมปราการ

 

เมื่อเห็นยานแม่ลำนั้นยังคงอยู่, เหล่านักโทษต่างก็รู้สึกมีความหวังอีกครั้ง

 

พวกเขายังไม่หมดหน้าตักซะทีเดียว, พวกเขายังมียานแม่ที่ทรงพลังที่สุดอยู่, พวกเขายังมีความหวังอยู่

 

แต่เมื่อป้อมปืนเหล่านั้นต่างก็ยังระดมยิงใส่ยานแม่ป้อมปราการ, ความหวังของเขาก็ค่อยๆเปลี่ยนไปเป็นความสิ้นหวังอย่างช้าๆ

 

แต่ทว่า, เมื่อเห็นยานแม่ป้อมปราการยังสามารถคงอยู่ได้นานขึ้นเรื่อยๆ, สีหน้าของพวกเขาก็ค่อยๆดีขึ้นเรื่อยๆเช่นกัน

 

"ฮ่าๆ, อาวุธของพวกมนุษย์นั้นไม่สามารถทำลายเกราะป้องกันของยานแม่ได้เลย"

 

"เมื่อใดที่ยานแม่ทำลายป้อมปืนพวกนั้นได้หมด, ก็จะสามารถทำลายพวกมนุษย์โลกได้, เมื่อถึงตอนนั้นข้าจะฆ่าพวกมนุษย์ให้สิ้นซากเลย"

 

"ใช่, ฆ่าพวกมันให้สิ้นซาก, ชาวโครน่าจะต้องชนะ! ชนะ!"

 

"........"

 

ในขณะที่พวกเขากำลังคิดว่าจะฆ่าพวกมนุษย์โลกหลังจากที่ยานแม่ชนะอยู่นั้น, การโจมตีของอู๋ฮ่าวเหรินก็ได้มาถึงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว

 

"จี้, เตรียมการโจมตี, ฉันจะให้ยานแม่ทั้ง 3 ลำยิงปืนใหญ่ออกไปพร้อมกัน, เพื่อลดเกราะป้องกันของยานแม่ฝ่ายตรงข้ามให้เหลืออยู่ในระดับต่ำสุด"

 

"เข้าใจแล้วค่ะ"

 

"3, 2, 1, ยิงได้"

 

ลำแสงทั้งสามเส้น พุ่งออกไปในทิศทางเดียวกัน, และจับเป้าไปที่จุดเดียวกันคือเกราะกำบังของยานแม่

 

ด้านหลังของลำแสงทั้ง 3 เส้นนี้, มีลำแสงขนาดใหญ่จากป้อมปราการรบพุ่งตามมา

 

"เร็วเข้าๆๆ, พวกเราจะต้องป้องกันเอาไว้ให้ได้, ให้ยานรบพวกนั้นมารับแทนพวกเราเร็วเข้า รวมถึงยานขนส่งด้วย เข้ามาเร็ว!"

 

เพื่อที่จะป้องกันการโจมตีนี้เอาไว้ให้ได้, ชาวโครน่าก็ได้เร่งเอายานรบที่เหลืออยู่พุ่งออกมารับลำแสงแทน