RC:บทที่ 96 เจ้าเมือง

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

"นายอยากทำงานกับฉันเหรอ?"

หวังหานและหวังซู่ สองพี่น้องโตมากับหลินเฟิงตั้งแต่พวกเขายังเด็ก หลินเฟิงรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเขา พวกเขาจะตั้งใจทำงานให้หลินเฟิงเป็นอย่างดี

"ใช่แล้ว พวกเราต้องการทำงานกับพี่เฟิง ผมไม่รู้ว่าพวกเราตรงกับความต้องการของงานพี่หรือเปล่า!" หวังหานกล่าว

หวังซู่ก็กุลีกุจอที่จะมาพบหลินเฟิง ตอนนี้ผู้คนในหมู่บ้านต่างเริ่มรู้ว่าหลินเฟิงเริ่มสร้างรายได้เล็ก ๆ เพียงเพราะเหตุผลที่หลินเฟิงใช้เงินสร้างสถานีเก็บขยะและสร้างโรงบำบัดน้ำเสียให้แก่หมู่บ้าน ซึ่งเป็นที่รู้จักไปทั่วทั้งหมู่บ้าน

หวังหานและหวังซู่ต่างก็ฉลาดเฉลียว เมื่อพวกเขาเห็นประกาศจากหลินเฟิง พวกเขาจึงตัดสินใจที่จะติดตามเขาก่อนเลย

โดยปกติ แม้ว่าหวังหานจะไม่ค่อยอ่านหนังสือและจบแค่เพียงชั้นมัธยมศึกษาตอนต้น แต่เขาก็เป็นคนดี, เก่งและเฉลียวฉลาด เขาออกจากโรงเรียนก่อนเวลาอันควรและรู้จักคนมากมายและยังมีความสามารถที่หลากหลาย

"นายสองคนอยากทำงานกับฉันงั้นเหรอ ได้แน่นอน ตราบใดที่นายไม่ได้เกลียดความเหนื่อยยากและความสกปรกในงานของพวกนาย!" หลินเฟิงกล่าวอย่างมีความสุข

หวังหานและหวังซู่นั้นคล้ายกันมาก พวกเขาขยันขันแข็งและทำงานอย่างหนัก แค่เขาสองคนก็เท่ากับสี่คนแล้ว

"ขอบคุณมาก ๆ ครับพี่เฟิง เราจะทำให้ดีที่สุด แล้วงานของเราคืออะไรบ้างครับ?" หวังซู่ถาม

"ฉันจะบอกรายละเอียดในตอนที่ทำงานแล้วกัน ก่อนอื่นฉันขอบอกเรื่องเงินเดือนก่อน ฉันวางแผนว่าจะจ้างสักสิบคนคนละ 3000!"

"แต่น้องชาย ฉันจะให้พวกนายคนละ3500 พวกนายไปจัดการหาคนรับจ้างต่อในฐานะหัวหน้าทีมได้ไหม?" หลินเฟิงกล่าว

"ได้ครับ!" หวังหานรีบตอบทันที

"ได้ครับได้!" เมื่อได้ยินหวังหานตอบ หวังซู่ก็รีบกล่าวตามอย่างเร็ว

หลินเฟิงพอใจกับการทำงานของหวังหานมาก ๆ หลินเฟิงรู้ดีว่าครั้งหนึ่งหวังหานเคยจัดการคนงานและคนเพียงหนึ่งโหลก็ไม่ใช่เรื่องใหญ่สำหรับเขาเลย

จากนั้น หลินเฟิงก็ไปจัดการเก็บองุ่นและส่งไก่ไปให้หวังหานและหวังซู่ เพื่อให้พวกเขาแบ่งเบาภาระของลูกพี่ลูกน้องของพวกเขาแล้วปล่อยให้เขาไปจัดการงานขยะได้สักที

นอกจากนี้ หลินเฟิงยังมอบหมายงานจ้างให้แก่หวังหานที่คุ้นเคยกับการจ้างงานมากกว่าหลินเฟิง

สามวันต่อมา หวังหานจ้างคนมาแปดคน รวมเขากับหวังซู่แล้วก็กลายเป็นสิบ

หลินเฟิงสั่งให้สองคนไปอยู่ที่สถานีขยะคอยช่วยจื่อเฉิง ลูกพี่ลูกน้องของเขา เพื่อให้ทุกอย่างมันง่ายขึ้น

ในช่วงนี้ หลินเฟิงจ่ายไป 50000 หยวนเพื่อซื้อลูกเจี๊ยบและ 20000 หยวนเพื่อซื้ออาหารและของจำเป็นอื่น ๆ

ขณะนี้ ด้วยปริมาณออเดอร์ของไก่ฟีนิกซ์ที่เพิ่มมากขึ้น ไก่ยี่สิบตัวต่อวันจึงไม่เพียงพอต่อร้านของบอสหวาง

และบอสหวางจึงบอกแก่หลินเฟิงว่าเขาต้องการไก่ฟีนิกซ์มากขึ้นและเปิดร้านเครือข่าย ดังนั้นเขาจึงขอให้หลินเฟิงขยายการผลิตอย่างตรง ๆ

ดังนั้น หลินเฟิงจึงจ่ายไป 50000 หยวนเพื่อซื้อไก่ 10000 ตัวไปเลี้ยง ตอนนี้ก็มีคนงานเยอะมากขึ้น พวกเขานั่งรับเงินจนไม่หวาดไม่ไหว

วันนี้ หัวหน้าหมู่บ้านก็รีบมาที่บ้านของหลินเฟิงอย่างรวดเร็วและพาเขาไปที่บ้าน

"หัวหน้าหมู่บ้าน ทำไมคุณถึงต้องดึงผมไปให้เร็วอย่างนี้ด้วยล่ะครับ?" หลินเฟิงไม่ค่อยเข้าใจ

"ฉันจะบอกนาย เสี่ยวเฟิง ตอนนี้นายได้สร้างเรื่องที่ยอดเยี่ยมไว้!" หัวหน้าหมู่บ้านกล่าวขณะที่ดึงหลินเฟิงไป

"เกิดอะไรขึ้นครับ?" หลินเฟิงงุนงง

"นายรู้ไหมว่าอีกสามเดือนต่อจากนี้จะมีการประเมินชนบทที่สวยที่สุด?" หัวหน้าหมู่บ้านถาม

"ชนบทที่สวยที่สุด? โอ้ ผมรู้ ไม่ใช่มันเลยมาแล้วเหรอครับ? " หลินเฟิงกล่าว

"ไม่ มันยังไม่ถึงเวลา แต่ฉันจะบอกนายว่าเจ้าเมืองบุกเข้ามาตรวจสอบหมู่บ้านของเรา นี่ ลองทายดูสิ?" หัวหน้าหมู่บ้านพูดออกมาให้สงสัย

"เกิดอะไรขึ้นครับ? บอกหน่อยเถอะ!" หลินเฟิงกล่าวอย่างไร้หนทาง

"ฮ่าฮ่า เจ้าเมืองบอกว่าตั้งแต่ได้ตรวจสอบมา หมู่บ้านของเรามีการสุขาภิบาลสิ่งแวดล้อมได้ดีที่สุดในหมู่บ้านที่มีจำนวนหลายโหล แต่ความเขียวขจียังแย่กว่านิดนึง!" หัวหน้าหมู่บ้านกล่าว

"ดังนั้น เขาเลยมีความสุขมาก เขาถามฉันว่าฉันทำมันได้อย่างไร ฉันเลยยกความดีให้นาย หนุ่มน้อย ฉันยังได้รับคำชมจากเจ้าเมืองอีกด้วย" หัวหน้าหมู่บ้านดูประจบประแจง

"อื้อ เยี่ยมเลย!"

ช่วงเวลาสั้น ๆ หลินเฟิงก็มาถึงบ้านของหัวหน้าหมู่บ้านซึ่งเป็นบ้านที่ใหญ่ที่สุดในหมู่บ้าน สนามหญ้าใหญ่มาก ๆ และไล่ระดับด้วยปูนซีเมนต์เป็นชั้น ๆ

ขณะที่เขาเข้าไป เขาก็เห็นต้นไม้ใหญ่ทั้งสามในสนามหญ้า ซึ่งเป็นพรรณไม้อย่างดีที่หัวหน้าหมู่บ้านซื้อมาในราคาสูงเพราะเป็นไม้ประดับที่มีมูลค่าสูง

ตอนที่หลินเฟิงเห็น เขารู้เลยว่าชายคนนี้คงไม่ได้โกงกินในระดับปกติทั่วไป แต่เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องนี้เพราะแม้ว่าชายคนนี้จะโลภแต่ก็ไม่ได้เลวร้าย

เมื่อเข้ามาที่ห้องโถงของหัวหน้าหมู่บ้าน หลินเฟิงก็ได้เห็นคนหกคนนั่งอยู่รอบ ๆ สามในนั้นใส่สูทผูกไทด์

เป็นชายวัยกลางคนอายุสามสิบปี สองคน ชายชรา 60 ปี หนึ่งคน เขามีผมดำแซมขาวและยังดูแข็งแรงมาก

พวกเขามองหลินเฟิงผ่านแว่นตา และมองเห็นหลินเฟิงได้อย่างรวดเร็วและ หลินเฟิงมองไปยังพวกเขาอย่างระมัดระวัง

นอกจากนี้ ยังมีอีกสามคนนั่งอยู่ที่นี่ ชายวัยกลางคนทั้งสามมีอายุ 40 ถึง 50 กว่า ๆ แต่พวกเขาแต่งตัวอย่างเป็นทางการ หลินเฟิงจึงรู้ว่าพวกเขาไม่ได้มาด้วยกันกับสามคนก่อนหน้า

เขาเห็นสามคนในนั้นกำลังหดหู่ราวกับว่าแต่ละคนเพิ่งโดนสั่งสอนมา

หัวหน้าหมู่บ้านเดินเข้าไปอย่างเชิดหน้าชูตา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความภูมิใจ เมื่อมองไปยังคนกลุ่มนั้น หลินเฟิงก็รู้เรื่องขึ้นมานิดหน่อยทันที

ทุกคนต่างประหลาดใจที่เห็นหลินเฟิงเดินเข้ามา เพราะเขายังหนุ่มมาก, ผิวขาวเนียน, ร่างกายแข็งแรง และเขายังดูเหมือนอายุยี่สิบต้น ๆ

"หัวหน้าหมู่บ้านหลิว เป็นชายหนุ่มคนนี้เหรอ?" ชายวัยกลางคนที่ยืนติดกับเขาถามขึ้นมา

"โอ้ ผมขอแนะนำ หลินเฟิง ผู้ที่มีความสามารถในการจัดการสิ่งแวดล้อมในหมู่บ้านของเรา ผู้มีทักษะสุดยอดที่จบมาจากมหาวิทยาลัยและตัดสินใจแก้ไขปัญหาขยะ, สิ่งปฏิกูล มลพิษ และอื่น ๆ อีกมากมายในเวลาแค่เพียงสองเดือนเท่านั้น..."

หัวหน้าหมู่บ้านรีบกล่าวยกย่องหลินเฟิงอย่างมากมายซึ่งทำให้เขารู้สึกลำบากใจ

"งั้น คุณคงจะเก่งมาก ๆ ผมไม่คิดเลยว่าคุณหลินจะยังหนุ่มขนาดนี้!" ในตอนนั้น ชายชราที่ยืนติดกับหัวหน้าหมู่บ้านก็ยืนขึ้นและจับมือกับหลินเฟิง

"หัวหน้าหมู่บ้านไม่ต้องกล่าวขนาดนั้นก็ได้มั้งครับ? แค่เรื่องเล็กน้อยเอง!" หลินเฟิงกล่าวอย่างลำบากใจนิดหน่อย

"พ่อหนุ่ม ไม่ต้องถ่อมตัวหรอกน่า เราเห็นความสำเร็จทั้งหมดของนายแล้ว!" ชายชรากล่าว

"ในหมู่บ้านของนาย แม่น้ำใสแจ๋ว น้ำในแม่น้ำก็สะอาด สิ่งแวดล้อมสวยงาม และไม่มีขยะอยู่เลย ทุกบ้านในหมู่บ้านมีถังขยะเป็นของตัวเอง แม้แต่แหล่งน้ำเสียก็ถูกขุดลอกท่อ ช่างหายากจริงๆ !"

"ไม่เหมือนบางหมู่บ้านที่แม่น้ำอุดตัน เต็มไปด้วยขยะและสิ่งปฏิกูลอย่างกับเล้าหมู!"

"ทุก ๆ ปี รัฐต่างก็มอบงบประมาณเป็นจำนวนมากเพื่อจัดการกับสิ่งพวกนี้ แต่มันกลับยุ่งยากมากขึ้นเรื่อย ๆ ถ้าหากเราไม่ทำให้ดี ฉันคงต้องไปตรวจสอบงบประมาณอย่างรอบคอบ! ฮึ่ม! " ชายชรากล่าวอย่างเย็นชา

"อ่า!"

ขณะที่ชายชราเอ่ยขึ้นมา ผู้ติดตามต่างก็ตัวสั่นรวมถึงหลิวหยวนฉี หัวหน้าหมู่บ้านของหมู่บ้านของหลินเฟิ