RC:บทที่ 95 ฝันประหลาด

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

RC:บทที่ 95 ฝันประหลาด


หลังจากนั้นสักพัก ดวงตาทั้งคู่ของหลินเฟิงก็กลายเป็นสีดำและรูปภาพก็หันกลับด้าน จากนั้นเขาจึงได้เห็นโลกอีกใบ โลกใบนี้มีชื่อว่าโลกแห่งวิญญาณสวรรค์ มันเป็นโลกแห่งศิลปะการต่อสู้ มีผืนแผ่นดินเป็นพันทั้งใหญ่และเล็ก


คนและสัตว์ทุกชีวิตที่นี่สามารถใช้พลังวิญญาณได้ คนที่สามารถใช้พลังวิญญาณได้ถูกเรียกว่านักรบ และสัตว์ที่ใช้พลังวิญญาณก็ถูกเรียกว่าสัตว์วิญญาณ


ส่วนหนึ่งในนั้นสามารถบินไปบนท้องฟ้าได้ บางส่วนสามารถควบคุมน้ำและไฟ อีกส่วนที่เหลือนั้นสามารถเปลี่ยนของได้เป็นพันชิ้นและยังทำได้มากกว่านั้น


ที่นี่ไม่มีต้นไม้, แม่น้ำ หรือแม้กระทั่งอากาศที่บริสุทธิ์บนโลกที่ถูกเรียกว่าทวีปอันรุ่งโรจน์ มันมีแต่ขยะ, แมลงวันกับยุงที่บินว่อนไปทั่ว และยังมีบรรดาหนูที่เต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นสาบ


บนพื้นนั้นกลาดเกลื่อนไปด้วยศพที่ตายจากโรคต่าง ๆ บนศพพวกนี้ต่างปกคลุมไปด้วยหนอนดูน่าขยะแขยง


ทั่วทั้งโลกเต็มไปด้วยกลิ่นเหม็นเน่าและบรรยากาศที่เป็นพิษ แม้ว่าคนบนโลกจะมีความสามารถสูงจนปลดปล่อยไฟและน้ำได้ พวกเขากลับถูกทำให้เป็นอัมพาตและค่อย ๆ ตายลงในเวลาไม่นาน


ไม่เพียงแค่นั้น ก๊าซมลพิษและบรรยากาศที่เป็นพิษในทวีปนี้กลับทวีความเลวร้ายมากยิ่งขึ้น ท้ายที่สุด พวกมันก็แพร่กระจายไปยังส่วนอื่น ๆ และเกาะที่อยู่ใกล้เคียงกันต่างก็ติดเชื้อแล้วสถานการณ์ก็จะกลายมาเป็นเหมือนกับที่นี่ ที่มีแต่ซากศพ


การตายอย่างรวดเร็วบนแผ่นดินนั้นมีมากมายจนดึงดูดความสนใจจากเหล่าเทพสิบอันดับแรกในอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ 


เนื่องจากเป็นการฝัน หลินเฟิงจึงยังคงนอนอยู่บนเตียงและหลับราวกับคนตาย ตัวอักษรในหนังสือเล่มนั้นต่างก็ล่องลอยเข้าไปในจิตของเขาทีละตัว ๆ


ขณะที่ตัวอักษรเหล่านั้นกำลังลอยเข้าไป หลิงเฟิงก็ได้เห็นสิ่งต่าง ๆ ในฝันของเขา ดูเหมือนทุกอย่างในฝันของเขาจะเกี่ยวข้องกับหนังสือเล่มนี้


ในฝัน :


บนท้องฟ้าของทวีปแห่งนี้ ปรากฏกลุ่มคนที่มีพลังทั้งสิบกำลังลอยอยู่ แต่ละคนสวมมงกุฎบนหัวและมีปีกหนึ่งคู่อยู่ที่หลัง พวกเขามีบรรยากาศที่น่ากลัวและดูสง่างามจนไม่มีใครกล้ามองไปที่พวกเขาตรง ๆ


คนทั้งสิบมองไปยังทวีปแห่งความตายแห่งนี้เป็นเวลานาน พวกเขาคือเทพสิบอันแรกบนโลกแห่งวิญญาณ!


"พวกเจ้ารออยู่ที่นี่ ข้าจะลงไปดูสักหน่อย!" ชายคนหนึ่งที่รู้จักกันในนามราชาองค์ที่เก้าเอ่ย


"ระวังตัวด้วย!" ราชาเทพหญิงที่อยู่ข้าง ๆ เขากล่าวขึ้น


"ขอบคุณ!" ราชาเทพองค์ที่เก้าพยักหน้าแล้วหายไปในอากาศ


แต่ราชาองค์ที่เก้ายังไม่ได้ลงไปที่พื้น บรรยากาศที่เต็มไปด้วยก๊าซพิษนั้นดูเหมือนจะมีชีวิตและจิตใจ มันกัดกร่อนเขาอย่างรวดเร็ว เกราะที่ปกคลุมด้วยไฟที่อยู่เหนือหัวของเขาบิดเบี้ยวไปในทันทีจึงทำให้เขาต้องรีบบินกลับออกมา


"ราชาองค์ที่เก้าเป็นอย่างไรบ้าง? เราต้องทำอย่างไรต่อดี?" ราชาพันขนนกอีกคนเอ่ยถาม


"มันเลวร้ายมาก ข้ายังลงไปไม่ถึงพื้นดินบรรยากาศที่เป็นพิษก็บิดเกราะป้องกันไปซะแล้ว นี่ถ้าข้าขึ้นมาช้าก็ไม่อยากจะคิดถึงเหตุการณ์ต่อจากนี้เลย!"


"ทรัพยากรของผืนแผ่นดินนี้ถูกใช้ไปโดยไม่ยั้งคิด นอกจากนี้ ผืนแผ่นดินหลายพันในโลกแห่งจิตวิญญาณนี้ต่างก็โยนของเสียและขยะมาไว้ที่นี่จนทำให้สถานการณ์เป็นอย่างที่เห็น แผ่นดินนี้คงมาถึงวาระสุดท้ายแล้วสินะ!"


"ประเด็นคือ ไม่ใช่ว่าผืนแผ่นดินนี้จะย่อยยับแค่ไหน แต่ต้องไม่ทำให้มลพิษบนแผ่นดินนี้แพร่ออกไปเพราะมันจะทำให้แผ่นดินใกล้เคียงพินาศไปด้วย เราต้องแก้ไขปัญหาที่ตรงนี้!"


"อื้ม จากที่เราคุยกันคราวก่อน เราต้องพึ่งพาพลังของเทพสิบอันดับแรกอย่างพวกเราในการสร้างหลุมขยะที่สามารถเปลี่ยนของเสียให้เป็นสมบัติ โดยค่อย ๆ กินขยะบนแผ่นดินนี้อย่างช้า ๆ และจากนั้นขยะก็จะถูกส่งเข้ามาในหลุมขยะนี้ ต่อไปสถานการณ์แบบนี้ก็จะไม่เกิดขึ้นอีก"


"เยี่ยม เรามาเริ่มกันเถอะ!"


คนทั้งสิบลอยเป็นวงกลม แต่ละคนต่างก็ปล่อยพลังวิญญาณที่น่ากลัวออกมาแล้วยิงไปที่จุดศูนย์กลางของวงกลมของคนทั้งสิบ ทันใดนั้นคลื่นพลังที่ร้ายกาจที่สามารถทำลายได้แม้กระทั่งท้องฟ้าและโลกก็รวมเข้าด้วยกันแล้วค่อย ๆ กลายมาเป็นบางสิ่งที่อยู่ตรงกลาง


ผ่านไปสักพัก ก็มีบางสิ่งอุบัติขึ้นจากศูนย์กลางที่รวมพลังเอาไว้ มันเป็นกระแสน้ำวนสีดำขนาดใหญ่ มีหลุมที่น่าสะพรึงกลัวอยู่ตรงกลางกระแส มันทั้งมืดและเต็มไปด้วยพลังแห่งการดูดกลืนที่ไม่รู้จบ!


อย่างไรก็ตาม หลังจากเหตุการณ์นี้ เทพทั้งสิบที่สิ้นเปลืองพลังงานไปอย่างมากก็ฟื้นตัวขึ้นทีละคน ๆ


"ฮ่าฮ่าฮ่า! เทพทั้งสิบ ไม่ได้เจอกันนานนะ!"


ขณะที่เทพทั้งสิบฟื้นตัว เสียงหัวเราะอันน่าสะพรึงก็ดังขึ้นมา


ทันใดนั้นท้องฟ้าก็สั่นสะเทือน รอยแยกขนาดมหึมาปรากฏขึ้นกลางอากาศ และกรงเล็บสีดำคู่หนึ่งก็แยกรอยแยกให้ใหญ่ขึ้นและใหญ่ขึ้น จากนั้นก็มีร่างสีดำขนาดมหึมาออกมาจากด้านในอย่างรวดเร็ว


"ราชาแห่งความมืดจากเผ่าต่าง ๆ? วุ่นวายจริง! มลพิษของแผ่นดินนี้อาจมีสาเหตุมาจากราชาต่างเผ่าพวกนี้! "


เมื่อเห็นร่างดำทั้งสิบปรากฏขึ้นในทันที หวังตุ้ง ราชาองค์ที่สิบก็ตกใจขึ้นมา ไม่ใช่เพราะพวกเขากลัวราชาแห่งความมืดต่างเผ่าทั้งสิบ แต่หลังจากที่พวกเขาสร้างหลุมดำด้วยพลังทั้งหมดของพวกเขา พลังวิญญาณของพวกเขาก็สูญไปเกินกว่าครึ่ง ในขณะนี้ พวกเขาจึงไม่สามารถต่อกรกับราชาแห่งความมืดต่างเผ่าทั้งสิบได้อย่างแน่นอน


"ไป!"


หนึ่งในเทพสิบอันดับแรกเปิดปากเอ่ยออกมา จากนั้นเขาก็ฉีกที่ว่างด้วยมือเพียงข้างเดียวและรอยแยกขนาดมหึมาก็เกิดขึ้น แล้วราชาเทพทั้งสิบก็รีบบินเข้าไป


"จะไปไหน! ทุบรอยแยกพวกนั้นด้วยพลังของพวกเจ้า! " หนึ่งในราชาแห่งความมืดสิบอันดับแรกกล่าวขึ้น


เมื่อเสียงของเขากล่าวจบ คนทั้งสิบก็รีบโจมตีและระเบิดรอยแยกบนที่ว่างที่เทพทั้งสิบหายเข้าไป


"ตู้ม!" ช่องว่างทั้งหมดสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง


การรวมพลังกันของราชาแห่งความมืดที่ยอดเยี่ยมทั้งสิบในการเอาชนะพลังของคน ๆ หนึ่งช่างน่ากลัว ทันใดนั้นรอยแยกบนที่ว่างทั้งหมดก็ระเบิดออกและก่อให้เกิดกระแสช่องว่างแห่งกาลเวลาขนาดมหึมา


"ไม่นะ กระแสช่องว่างแห่งกาลเวลาเกิดขึ้นแล้ว หนีกันเถอะ!" ราชาแห่งความมืดทั้งสิบจากต่างเผ่าก็ต่างฉีกรอยแยกแล้วบินหนีไป


ไม่มีใครสังเกตเห็นว่ากระแสช่องว่างแห่งกาลเวลาได้ส่งแรงดึงดูดที่แข็งแกร่งส่งตรงไปดึงดูดกระแสน้ำวนสีดำที่เทพทั้งสิบสร้างขึ้นมาและจากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย 


ดูเหมือนหลินเฟิงจะอยู่ในฐานะคนนอก มองดูสิ่งที่เกิดขึ้นจากมุมมองของเทพ


จนกระทั่งตัวหนังสือทั้งหมดในหนังสือเล่มนั้นลอยเข้ามาในจิตของหลินเฟิงหมด ความฝันทั้งหมดของหลินเฟิงจึงจบลง


เมื่อหลินเฟิงตื่นขึ้น เขารู้สึกเพียงแค่มึนงงราวกับได้ผ่านการใช้สมองไปอย่างหนัก 


"มันเป็นความฝัน! ช่างเป็นฝันที่ประหลาด โอ้? ไม่นะ แล้วหนังสือหายไปไหนล่ะ? " หลินเฟิงกล่าวอย่างงุนงง จากนั้นก็มองไปรอบ ๆ แต่หนังสือกลับหายไป


"แปลกแฮะ ฉันจำได้ว่าวางมันไว้ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อวาน แล้วมันหายไปไหน?" หลินเฟิงลงจากเตียงไปเดินหารอบ ๆ ก็ยังคงไม่เจอหนังสือประหลาดนั่น


ไม่มีแม้แต่ในแหวนมิติซึ่งทำให้หลินเฟิงสงสัยเป็นอย่างมาก


"เสี่ยวเฟิง เสี่ยวเฟิง ปกติลูกตื่นเร็วไม่ใช่เหรอ? นี่ก็บ่ายแล้วทำไมถึงยังไม่ตื่นอีกล่ะ! หวังหานและหวังซู่มาหาแล้วนะ! " เสียงแม่ดังออกมาจากนอกห้อง


"เอ๋? นี่บ่ายแล้วเหรอ? ผมตื่นเดี๋ยวนี้แหล่ะ! " หลังอาบน้ำอย่างเร็ว หลินเฟิงก็รีบไปที่สนามหญ้าที่พี่น้องหวังหานกำลังนั่งรอเขาอยู่


"ทำไม หวังหาน แล้วหวังซู่ล่ะ?" หลินเฟิงถามอย่างแปลกใจ


"โอ้ พี่เฟิง เราไปหางานในเมืองมาเมื่อสองสามวันก่อน แต่วันนี้ผมได้เจอประกาศรับสมัครงานของพี่ที่ประตูของหมู่บ้าน ดังนั้น...เราเลยอยากจะทำงานกับพี่ครับ


แสดงความคิดเห็น

0 ความคิดเห็น