RC:บทที่ 94 ซานหลง
ชิ้นส่วนทั้งหมดนี้ถูกปกคลุมตั้งแต่หัวจรดหาง เมื่อมันกลิ้งตัวเป็นวงกลมก็ดูเหมือนก้อนทองกลม ๆ
นอกจากนี้ ปากของตัวนิ่มก็เปลี่ยนแปลงไป มันไม่ยาวและแหลมเหมือนคราวก่อนแต่ดูคล้ายปากของงูเล็กน้อยและมีเขี้ยวสีขาวเรียงอยู่ภายในอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
มันมีเขาสองอันบนหัว เมื่อหลินเฟิงเห็นเขาพวกนี้เขาก็รู้สึกประหลาดใจ ตัวนิ่มในตอนนี้ให้ความรู้สึกเหมือนมังกรตะวันตกเพียงแต่ไม่มีปีกบนหลังของมันพ่วงเข้ามาด้วย
อีกทั้ง หลินเฟิงก็สังเกตเห็นว่ากรงเล็บของมันที่มีขนาดเท่ากับหัวของเขา มันแหลมคมเป็นอย่างมาก มันมีทั้งหมดห้าเล็บราวกับกรงเล็บเหล็กกล้าที่หล่อมาจากทอง
"ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เสี่ยวเฮ่ย นายเรียกตัวนิ่มนี้ว่าอะไรนะ?" หลินเฟิงถามออกมาทันที
"มังกรเกราะซานหลง!" เสี่ยวเฮ่ยตอบ
"มังกรเหรอ? ตัวนิ่มตัวนี้มีสายเลือดมังกรด้วย? " หลินเฟิงกล่าวอย่างสงสัย
"ใช่แล้ว มันเคยบอกว่ามีเผ่ามังกรอาศัยอยู่ในแถบตะวันตกไกล แต่มันแตกต่างจากเผ่ามังกรในฝั่งของเรา เผ่ามังกรในฝั่งนั้นตัวสั้นซึ่งไม่เหมือนกับเผ่ามังกรที่นี่ที่ตัวยาวเหมือนงู!" ในตอนนั้น ราชาหมาป่าขาวก็พูดขัดจังหวัด
"แล้วนี่ล่ะ?" หลินเฟิงไม่ได้สนใจวัฒนธรรมตะวันตกเท่าไหร่นักซึ่งมันอาจจะเกี่ยวกับความสามารถในการอ่านภาษาอังกฤษที่ย่ำแย่ของเขา
"หรือในอีกความหมาย มันเป็นสัตว์วิญญาณที่มีพลังสูงมาก!" ราชาหมาป่าขาวกล่าว
"เยี่ยมไปเลย!"
กรร กรร!
ทันใดนั้น ซานหลง (มังกรเกราะ)ก็เริ่มขู่คำรามเบา ๆ และถูหัวของมันเข้ากับตัวของหลินเฟิง
"อะไรอ่ะ? โอ้ ฉันรู้แล้ว เจ้าอยากได้สัญญาใช่ไหม?" หลินเฟิงกล่าว
เมื่อเห็นซานหลงพยักหน้าเหมือนกับมนุษย์ มันน่าตื่นเต้นมาก
"ได้สิ!" หลินเฟิงทำอะไรไม่ถูก ดังนั้นเขาจึงย่อตัวลงและก้มหัวลงมาหาซานหลง
หน้าผากที่สัมผัสกันและลมหายใจที่ลึกลับเข้ามาในจิตใจของหลินเฟิง ซึ่งคล้ายกับการทำสัญญาคราวก่อน จากนั้นหลินเฟิงและมังกรซานหลงก็ปรากฏสายสัมพันธ์อันลึกลับ
"ความสามารถของเจ้าคืออะไร? มันคือการหนีใช่ไหม! " หลินเฟิงถาม
ซานหลงเป็นสัตว์ประเภทขุดเจาะพื้นได้อย่างชำนาญ นี่เป็นเพียงทักษะเดียวที่หลินเฟิงคิดออก
"ใช่แล้ว นายท่าน!" ทันใดนั้นก็มีเสียงราวกับเด็กผู้ชายดังออกมา
เมื่อเสียงนั้นเงียบลง ซานหลงก็กระโดดขึ้นมาทันทีแล้วหมุนตัวในอากาศ เอาหัวพุ่งตรงไปที่พื้นดินแล้วหายตัวไป
วินาทีถัดมา มันก็ปรากฏตรงจุดที่ห่างออกไปสิบเมตร พร้อมกับกรงเล็บ ด้วยความตื่นเต้น
"ฮ่า ฮ่า ดีมากเลย ความสามารถนี้มันสุดยอดเลย ลองดูสิว่าเจ้าหนีไปได้ไกลแค่ไหน!" หลินเฟิงกล่าว
หลังจากที่ได้ยินคำสั่ง ซานหลงก็รีบหนีไปอีกครั้ง แล้วปรากฏขึ้นในวินาทีถัดไปตรงจุดที่ห่างออกไปจากหลินเฟิงเกินกว่า 70 เมตรซึ่งเป็นระยะทางเกือบถึงครึ่งภูเขา
"มากกว่าห้าสิบเมตรซะอีก เยี่ยมเลย!" หลินเฟิงคำนวนระยะทางที่สามารถไปได้มากกว่า 50 เมตร ระยะทางขนาดนี้สามารถทำประโยชน์ได้หลายอย่างเลยอย่างเช่นการหลบหนี!
จากนั้น หลินเฟิงก็นอนลงบนตัวมันแล้วมันก็พาเขาเข้าไปในพื้นดินอย่างมีความสุข
เดิมทีแล้ว หลินเฟิงคิดว่าเขาคงจะต้องกินดินเข้าไปด้วย ถึงแม้เขาจะรู้ดีว่าเมื่อเขานอนลงบนตัวมันและเข้าไปในพื้นดิน เกราะมังกรบนตัวของซานหลงจะปรากฏเกราะวิญญาณขึ้นมาป้องกันดินในพื้นโลกอย่างอัตโนมัติ
หลังจากลองเล่นมาสักพักใหญ่ ๆ พลังวิญญาณของซานหลงก็หมดลงก่อนที่มันจะหยุด พอหยุดปั๊ป เจ้าซานหลงก็รีบปีนขึ้นไปเก็บองุ่นของหลินเฟิงบนค้างแคร่แล้วกินมันเพื่อเพิ่มพลังวิญญาณของตัวมันเอง
จากนั้น ราชาหมาป่าขาวก็เดินเข้ามา
"ราชาหมาป่าขาว มีอะไรให้ฉันช่วยเหรอ?" หลินเฟิงถาม
"ข้าอยากจะถามเจ้าบางอย่าง!" ราชาหมาป่าขาวกล่าว
"อะไรเหรอ? บอกมาได้เลย ฉันจะช่วยนายถ้าฉันทำได้!" ระหว่างพูดคุย ทั้งหลินเฟิงและราชาหมาป่าขาวต่างก็คุ้นเคยกันดี และทั้งคู่ก็ยังไม่เคยมีเรื่องทะเลาะเบาะแว้งกันเลย
"ขอบคุณที่ให้ที่พักพิงแก่เรา ตอนนี้อาการบาดเจ็บของข้าก็หายดีแล้ว ข้าอยากขอให้เจ้าช่วยข้าดูแลเจ้าหมาป่าขาวตัวเล็กนี้ด้วย!" ราชาหมาป่าขาวกล่าว
"ช่วยนายดูแลลูกหมาป่าขาว? นายจะไปแล้วเหรอ? " หลินเฟิงกล่าว
"ใช่ พอข้าหายดี ข้าก็จะไปแล้ว ข้าจะไปตามหาพวกที่หายไป!" ราชาหมาป่าขาวกล่าว
"พรรคพวกที่หายไป? ใช่ไหม!" ในตอนช่วงเวลาแข่งขันการล่า หลินเฟิงก็รับรู้ได้ถึงหมาป่าเป็นโหลและพวกมันหลายตัวก็กำลังกลายร่างเป็นสัตว์วิญญาณ
"เอ่อ งั้นถ้านายจากไปเมื่อไหร่ ฉันจะช่วยดูแลหมาป่าขาวน้อยให้นายนะ!" หลินเฟิงกล่าว
"ขอบคุณนะ!" ราชาหมาป่าขาวพยักหน้าและหันหลังเดินจากไป
"เดี๋ยวก่อน!" ทันใดนั้นหลินเฟิงก็ร้องตะโกนออกมา
"เป็นอะไรไป?" ราชาหมาป่าขาวหันหน้ามาและมองไปยังหลิงเฟิง
"ฉันให้!" หลิงเฟิงนำขวดน้ำยาวิวัฒนาการขั้นต่ำออกมาจากพื้นที่ในแหวนมิติสองขวดแล้วยื่นไปให้ราชาหมาป่าขาว
"นี่อะไร? ทำไมข้าถึงรู้สึกถึงพลังวิญญาณจำนวนมหาศาลในนี้! " ราชาหมาป่าขาวกล่าว
"มันคือสิ่งที่ทำให้สัตว์วิญญาณสามารถวิวัฒนาการได้ ฉันไม่รู้ว่ามันจะมีประโยชน์กับนายรึเปล่า!" หลินเฟิงกล่าว
ราชาหมาป่าขาวเดินเข้ามาแล้วมองดู จากนั้นก็ถามแล้วส่ายหน้า
"ข้ารู้สึกได้ถึงพลังงานปริมาณมหาศาลแต่ดูเหมือนข้าจะใช้มันไม่ได้หรอก!" ราชาหมาป่าขาวกล่าวแล้วส่ายหน้า
"ใช้ไม่ได้? ทำไมล่ะ? " หลินเฟิงสงสัย
"เอ่อ มันสายมากแล้ว ข้าไปก่อนนะ!" เมื่อพูดเสร็จราชาหมาป่าขาวก็กระโดดเบา ๆ แล้วตัวของมันก็ลอยขึ้นมาอย่างไม่น่าเชื่อ จากนั้นก็หายตัวไปต่อหน้าหลินเฟิง
"ท่านปู่ ไม่!" ลูกหมาป่าขาวมองการจากไปของหมาป่าขาวชรา ดวงตาทั้งคู่ของมันเต็มไปด้วยความไม่ยินยอม
"ไม่เป็นไรหรอก อีกไม่กี่วันเขาก็กลับมาแล้ว!" หลินเฟิงลูบหัวหมาป่าและกล่าว
หลายวันผ่านไปอีกครั้ง หลินเฟิงนอนไม่ค่อยหลับ ทันใดนั้นก็มีประกายวาบพาดผ่านเมื่อเขานึกถึงบางอย่างขึ้นมาได้
ต่อมา หลินเฟิงก็นำหนังสือเล่มหนึ่ง หนังสือแปลก ๆ ออกมาจากมิติในแหวนมันถูกสกัดมาจากขยะกระดาษเสีย ๆ ที่หลินเฟิงจัดการในระหว่างวัน
ตอนนั้น เขาพยายามเปิดหนังสืออกมาแต่เขากลับทำไม่ได้ก็เลยโยนมันกลับเข้าไปในแหวนวิญญาณ
จากนั้น หลิงเฟิงก็อยากจะเปิดมันขึ้นมาอีกครั้งแต่เขากลับไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เขาเปิดมันไม่ออกไม่ว่าจะลองด้วยวิธีไหนก็เปล่าประโยชน์
"แปลกจัง ทำไมฉันถึงเปิดมันไม่ได้ล่ะ? หรือฉันจะเปิดผิดวิธี? หรือฉันจะต้องใส่พลังจิตเข้าไปด้วย? " หลินเฟิงกล่าวพร้อมกับใส่พลังจิตเข้าไปแต่มันก็ยังเปิดไม่ได้
"ทำยังไงดีล่ะ? แล้วถ้าหยดเลือดเพื่อให้จดจำเจ้าของล่ะ? " หลินเฟิงกัดนิ้วแล้วหยดเลือดลงไปแต่กลับไม่มีการตอบสนอง
หลังจากที่ทดลองด้วยวิธีต่าง ๆ มาเรื่อย ๆ มันก็ยังคงเปิดไม่ได้
"โอ้ย ลืมมันไปซะ!" หลินเฟิงทิ้งหนังสือไว้ข้าง ๆ แล้วหลับตาลงเพื่อที่จะนอน ไม่นานเขาก็หลับลง
เมื่อหลินเฟิงนอนหลับ ทันใดนั้นไม่ทราบว่าเพราะเหตุใดหนังสือจึงเปิดขึ้นมาเอง คำในนั้นต่างก็ลอยเข้าไปตรงหว่างคิ้วของหลินเฟิงราวกับฝูงมด
ในความฝัน หลินเฟิงเห็นภาพแปลก ๆ ภาพหนึ่ง
ในสภาพแวดล้อมที่แปลกประหลาด มันมีทั้งขยะ, ซากที่ตายแล้ว, กระดูกมนุษย์ ฯลฯ ทั่วทุกที่วางระเกะระกะกองเป็นภูเขาและอยู่บริเวณรอบ ๆ
บรรดาพิษและควันพิษที่เกิดจากของพวกนี้ลอยเต็มอยู่ในอากาศและสิ่งมีชีวิตทั้งหมดในที่นี่ต่างก็จากไปด้วยการเป็นอัมพาตและตายล
0 ความคิดเห็น