RC:บทที่ 103 ถ่ายรูป

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

RC:บทที่ 103 ถ่ายรูป

“เอาล่ะ มันหล่อมากเลย มันช่างเหมาะเจาะกับชุดนี้เสียจริง!” เสี่ยวหลิงมองดูที่ชุดหลินเฟิงและสายตาของเธอก็ระยิบระยับราวกับดวงดาว

“พระเจ้า ยังกับพระเอกหนัง!”

อีกด้านหนึ่ง พี่หลานเองก็กำลังยืนมองความหล่อเหลาและชื่นชมความหล่อของหลินเฟิง

หลินเฟิงเดินมาที่กระจกและมองดู เสื้อผ้าช่างเข้ากับตัวเขา ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขานั้นดูมีเสน่ห์ภายใต้ชุดนี้

รูปร่างสูงใหญ่ยิ่งดูเพรียวขึ้นภายใต้ชุดสีดำ หลินเฟิงมองดูรอบๆ เขามองตัวเองในกระจกหลายต่อหลายครั้ง ยิ่งมองเขาก็ยิ่งพึงใจ

“ดีมากเลยครับ พอแล้วล่ะ!” หลินเฟิงกล่าวออกมาด้วยความพึงพอใจ

“พวกเราขอถ่ายรูปกับคุณได้ไหมคะ?” ทันใดนั้นหลานเจียก็ผุดความคิดขึ้นมาและพูดกับหลินเฟิงด้วยรอยยิ้ม

“ถ่ายรูปงั้นหรือ? ไม่ดีมั้งครับ!” หลินเฟิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เพราะเขาไม่ใช่ดารา

“ถ้าคุณยอมให้พวกเราถ่ายรูปด้วย คุณจะได้รับส่วนลดนะคะ!” หลานพูดด้วยรอยยิ้ม

เธอเชื่อว่าหลินเฟิงจะไม่ปฏิเสธข้อเสนอดีๆเช่นนี้ เพราะว่าใครกันล่ะจะไม่ชอบเงิน? ยิ่งไปกว่านั้นหลินเฟิงเองก็ดูไม่ใช่คนรวย

“ลดราคางั้นหรือ? ชุดนี้ราคาเท่าไร แล้วลดเท่าไร?” หลินเฟิงถาม

“ชุดนี้ ถ้าคิดรวมกันแล้วก็มากกว่า 40,000 หยวนค่ะ งั้นฉันลดให้คุณแค่ 40,000 หยวนก็พอ!” หลานกล่าวโดยที่ไม่ได้มองดูป้ายราคา

“แล้วลดให้เท่าไรล่ะครับ?” เมื่อหลินเฟิงได้ยินเกี่ยวกับชุดสูท ซึ่งสูทราคาสูงถึง 40,000 หยวนนั้นทำให้เขาค่อนข้างตกใจ

ปกติแล้วเขาก็แค่สวมเสื้อผ้าที่ซื้อตามแผงทั่วไป และทั้งตัวเขาก็มีราคาไม่เกินสี่ร้อยหยวน

และราคาของชุดนั้นมีราคามากกว่าสี่หมื่นหยวน ซึ่งแพงเป็นสิบเท่าของชุดที่เขาใส่อยู่นี้

“ถ้าคุณตกลงยอมให้พวกเราถ่ายรูปด้วย และใช้เพื่อโฆษณา พวกเราก็จะลดราคาให้คุณ 50% ค่ะ”

หลานพูดพร้อมกับหยิบกล้องดิจิตัลออกมา เพราะเธอมั่นใจว่าหลินเฟิงคงไม่ปฏิเสธ

“โอเค งั้นเราก็มาถ่ายรูปกันเถอะ ถึงผมจะเปลืองตัวนิดหน่อยแต่ก็ประหยัดเงินได้ถึง 20,000 หยวน ผมเชื่อว่าถ้าผมไม่บ้า ผมก็คงเลือกเช่นนี้!” หลินเฟิงตอบ

“เป็นตัวเลือกที่ดีมากค่ะ มาสิคะ ฉันจะสอนให้คุณโพสต์ท่าแบบมืออาชีพ!” แล้วหลานเจียก็ดึงหลินเฟิงโพสต์ท่าด้วยมือของเธอ

เมื่อคนทั้งคู่สัมผัสกัน หลินเฟิงก็ต้องตกใจ มีความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ทำให้ร่างกายของเขาถึงกับขนลุก ซึ่งทำให้เขารู้สึกไม่ปกติ

สำหรับหลานเจียเองก็เช่นกัน เธอรู้สึกราวกับมีกระแสไฟฟ้าช๊อตและหน้าแดงก่ำ แต่หลานเจียเป็นคนที่ผ่านโลกมามาก เธอแอบซ่อนความรู้สึกได้ภายในพริบตา

แต่หลินเฟิงนั้นไม่เหมือนกัน สามารถพูดได้ว่าหลินเฟิงค่อนข้างจะอ่อนต่อเรื่องแบบนี้ ซึ่งแม้แต่แฟนสาวของเขาที่คบกันตั้งแต่มหาวิทยาลัยเขาก็ยังเคยจับมือกันไม่เกินสองครั้ง

ในตอนนี้ ด้วยมือที่เรียวเล็กอ่อนนุ่มของหลานเจีย หลินเฟิงรู้สึกว่าร่างกายทั้งร่างของเขานั้นไม่เชื่อฟัง

“หลานเจีย นี่ค่ะกล้องดิจิตัล!” ขณะที่ทั้งคู่กำลังเขินอายกันอยู่นั้น เสี่ยงหลิงก็พูดโพล่งขึ้นมา

ในตอนนี้ ร่างกายของหลานเจียและหลินเฟิงอยู่ติดกัน หลานเจียคว้ามือของหลินเฟิงไว้และจัดแจงให้เขาโพสต์ท่า

“พี่ นี่พี่ทำอะไร?” เสี่ยวหลิงเข้ามาและมองดูหลินเฟิงและหลานเจียด้วยความสงสัย

“ไม่นี่ ไม่มีอะไร ฉันกำลังสอนเขาโพสต์ท่า!” เมื่อหลานเจียเห็นเสี่ยวหลิงเข้ามาเธอก็ตกใจและรีบปล่อยมือ

“โอ้ อิอิ!” เสี่ยวหลิงตกตะลึงในทีแรก จากนั้นเธอก็ปล่อยเสียงขำออกมา

“นี่เธอหัวเราะอะไรอยู่?” เอากล้องมาให้ฉันสิ!” หลานตบหน้าผากของเสี่ยวหลิงและพูด

“โอ้ นี่ค่ะ พี่หลาน!” เสี่ยวหลิงยื่นกล้องให้หลานเจีย

“คุณคะ เดี๋ยวฉันจะถ่ายรูป คุณช่วยโพสต์ท่าตามที่ฉันสอนนะคะ!” หลานกล่าว

“โอ้ ครับ!” จากนั้นหลินเฟิงก็โพสต์ท่าแต่ละท่าตามที่หลานเจียสอน ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะรูปร่างที่พิเศษของหลินเฟิง ประกอบกับความสามารถในการถ่ายภาพขั้นสูงของหลานเจีย จากนั้นไม่นานก็ได้รูปภาพที่เหนือความคาดหมายของหลินเฟิงมาหลายรูป

หลินเฟิงมองตัวเขาเองในรูปภาพ เขาไม่เชื่อเลยว่านี่คือตัวเขาเอง เอาไม่คาดคิดว่าเขาจะหล่อเหลาเอาการเช่นนี้

“ทักษะการถ่ายภาพช่างเก่งจริง!” หลินเฟิงกล่าวชื่นชม

“ที่ไหนกันล่ะ สุภาพบุรุษท่านนี้ทั้งมีเสน่ห์และมีรูปร่างที่ดี ไม่เช่นนั้นแล้วฉันก็คงถ่ายรูปออกมาดีเช่นนี้ไม่ได้หรอก!” หลานเจียกล่าวด้วยรอยยิ้ม

ในขณะเดียวกัน หลินเฟิงก็พบว่าสายตาของหลานเจียนั้นแทบจะไม่คลาดไปจากใบหน้าของหลินเฟิงเลย ซึ่งทำให้เขารู้สึกเขินอายเล็กน้อย

“หญิงสาวคนนี้คงไม่ชอบฉันหรอกนะ!” หลินเฟิงคิดในใจ

“นี่ฉันกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย? คนที่มีร้านใหญ่โตราคาไม่ต่ำกว่าสิบล้านหยวนจะมามองไอ้คนขี้แพ้ฉันอย่างนั้นหรือ?” หลินเฟิงรู้สึกละอาตัวเอง

หลินเฟิงยังคงรู้สึกวิตกจริตเกี่ยวกับตัวเองเป็นอย่างมาก ร้านเสื้อผ้าร้านนี้ เมื่อมองมาจากภายนอก ก็รู้สึกว่าไม่ใหญ่โตมากนักแต่ด้านในกลับรู้สึกใหญ่โตโอ่อ่าอย่างประหลาด

เสื้อผ้าที่ราคาถูกที่สุดก็คือชิ้นละ 700-800 หยวน ซึ่งย่านนี้เป็นราคาพิเศษ การที่จะได้ส่วนลดหนึ่งครั้งหรือสองครั้งที่มีมูลค่ามากกว่า 10000 หยวนก็มหัศจรรย์มากแล้ว แต่เมื่อเขามองดูมีเสื้อผ้าที่ราคาสูงถึง 180000 หยวน หลินเฟิงก็แทนไม่อยากจะคิดถึงมันเลยเพราะรู้สึกผิดบาป

ที่นี่มีเสื้อผ้ามากมาย เจ้าของร้านนี้นั่นก็คือหลานเจีย แต่มันก็ไม่คุ้มค่าเท่ากับอัตลักษณ์ของหลินเฟิง

แต่หลินเฟิงนั้นไม่เคยเล่นตลกกับตัวเอง ไม่ว่าหลินเฟิงจะมาถึงขั้นนี้ไม่ช้าก็เร็วและอาจจะก้าวสู่ระดับสูงขึ้น

ในตอนนี้นั้นความศรัทธาของหลินเฟิงนั่นกลายมาเป็นมั่นคงมากขึ้นเรื่อยๆ และเสน่ห์ที่ไม่สามารถจะอธิบายได้ของเขาก็ถูกเปิดเผยขึ้น

หลานเจียและเสี่ยวหลิงรู้ได้ทันทีว่าหลินเฟิงนั้นได้เปลี่ยนเป็นคนละคน

ปกติแล้วรูปลักษณ์ของหลินเฟิงนั้นเป็นสุภาพบุรุษที่สงบเสงี่ยมผู้ซึ่งไม่เคยสนใจต่อโลก ในขณะนี้เขากลายเป็นคนดุดันและมีความมั่นใจอย่างยะโส

“โอเค คิดเงินเลย! ฉันรูดบัตรได้ไหม?” หลินเฟิงถาม เพราะเขาไม่ได้พกเงินสดมามากขนานั้น

ร้านค้าใหญ่ๆ เช่น ซุปเปอร์มาร์เก็ตจะเครื่องรูดบัตร ร้านเสื้อผ้าร้านนี้ก็ใหญ่ ก็คงจะมีเช่นกัน

แน่นอนว่าหลานเจียนำหลินเฟิงไปที่โต๊ะแคชเชียร์ ซึ่งมีเครื่องรูดบัตรเครดิตวางอยู่ หลินเฟิงรูดบัตรและเครื่องแคชเชียร์ก็แสดงให้เห็นว่าเขาใข้จ่ายไป 20000หยวน เสี่ยวหลิงเหมือนต้องการที่จะพูดอะไรบางอย่างเมื่อเธอเห็นสิ่งนั้นแต่เธอกลับจ้องไปยังหลานเจีย

หลังจากที่หลินเฟิงรูดบัตรเครดิตเขาก็ออกไปเพื่อสวมเสื้อผ้าในทันที เมื่อเขามาถึงประตู เขาก็ถูกหยุดไว้โดยหลานเจีย

“เดี๋ยวก่อนค่ะ ฉันขอทราบชื่อของคุณได้ไหมคะ?” หลานเจียถาม

“หลินเฟิง!” จากนั้นหลินเฟิงก็ยิ้มให้กับเธอและจากไป

หลังจากที่กลับมา หลินเฟิงก็นำเสื้อผ้าและกางเกงตัวเก่าใส่ในกระเป๋าและมันไว้กับรถมอเตอร์ไซค์

หลินเฟิงกำลังจะไปพบกับผู้หญิงสาวสวยซึ่งเขาไม่สามารถที่จะสวมเสื้อผ้าขี้ริ้วพวกนี้ไปได้

หลังจากที่หลินเฟิงจากไป หลานเจียมองตามหลังของหลินเฟิงที่เดินออกประตูไปและไม่ได้หันกลับมาอยู่เป็นเวลานาน

“พี่หลาน พี่หลาน พี่หลานคะ!” เสี่ยวหลิงเรียกเธอถึงสามครั้งและหลานเจียดูเปลี่ยนไป เธอก็ไม่รู้ว่าหลานเจียคิดอะไรอยู่

“อ้าว พี่หลาน!” เสี่ยวหลิงเดินเข้าไปหาและเขย่าไหล่ของหลานเจีย จนหลานเจียหลุดจากภวังค์

“อ้าว เกิดอะไรขึ้น?” หลานเจียถาม

“ฉันต่างหากที่ต้องถามพี่ว่าเกิดอะไรขึ้น? เกิดอะไรขึ้น?” เสี่ยวหลิงถาม

“ใช่!” เสี่ยวหลิงไม่คิดว่าหลานเจียจะตอบมาโดยไม่ปิดบังเช่นนี้

“อ้าว? นี่ขยับได้แล้วงั้นหรือ?”