RC:บทที่ 100 งูคล้ายมังกร

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

"ลืมไปซะ ฉันไม่ไปดีกว่า บางทีอาจจะเชิญตามมารยาท" หลินเฟิงคิด

หรือไม่ ถ้าหากหญิงสาวอยากขอบคุณหลิงเฟิงจริง ๆ ด้วยการเชิญเขาไปทานอาหารเย็น เธอยังคงนึกถึงเขามามากกว่าหนึ่งเดือนงั้นเหรอ

"ขอบคุณที่เชิญนะ แต่ผมคงไปไม่ได้เพราะตอนนี้ค่อนข้างยุ่งน่ะ!" ภายใต้ข้ออ้างว่ากำลังยุ่ง หลินเฟิงตอบปฏิเสธไปตรง ๆ

ถึงอย่างนั้น หลินเฟิงก็ยังไม่ได้กดส่งไป เขารีบโทรไปหาอีกฝ่ายทันที

"แค่ก ฮัลโหล!" ไม่รู้ว่าทำไมหลินเฟิงถึงโทรหา เขาประหม่าเล็กน้อย

"ฮัลโหล หลินเฟิง นี่ซูหว่านเอ๋อร์เองนะ!" น้ำเสียงที่สดใสและสุภาพดังมาจากอีกฝั่งซึ่งดูคุ้นเคย เป็นเด็กสาวที่หลินเฟิงบันทึกเบอร์ไว้

"โอ้ ฮัลโหล มีอะไรให้ผมช่วยไหม?" หลินเฟิงถาม

แม้หลินเฟิงจะอายุยี่สิบแล้ว ที่จริง เขาไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรเมื่อได้พบกับสาวสวยโดยเฉพาะซูหว่านเอ๋อร์ เขาเลยยิ่งกังวลมากขึ้น

"พรุ่งนี้คุณว่างไหม? ฉันจะเชิญคุณมาทานอาหารเย็น คุณต้องมานะ! " น้ำเสียงของซูหว่านเอ๋อร์ช่างหวานแหวว มันทำให้หลินเฟิงอายเล็กน้อยที่จะปฏิเสธ

"ตอนนี้ผมยุ่งนิดหน่อย ดังนั้นผมจึงไปไม่ได้น่ะ!" หลังจากที่คิดแล้ว หลินเฟิงก็ไม่รู้จะตอบอะไรนอกจากนี้

"คุณยุ่งอะไรอยู่เหรอ? ฉันช่วยได้ไหม? คุณจะไม่ยอมมาก่อนงั้นเหรอ ฉันจะขอให้คุณทานอาหารเย็นด้วย ถ้างั้นฉันจะช่วยคุณเอง! ฮี่ ฮี่! " ซูหว่านเอ๋อร์กล่าวอย่างซุกซน

"เอิ่ม ไม่ดีกว่า!"

"งั้นคุณต้องมานะ คราวก่อนฉันยังไม่ได้ขอบคุณคุณเลย คุณจะว่าฉันรึเปล่าว่า นานแล้วถึงเพิ่งมาชวน? ที่จริง ฉันมีเหตุผลนะ..." ซูหว่านเอ๋อร์กล่าวต่ออีกเยอะ

"ก็ได้ ผมรู้แล้ว ผมจะไป "

ไม่รู้ว่าทำไม หลินเฟิงถึงรู้สึกว่าเขาไม่อยากจะปฏิเสธเด็กสาวคนนี้ และหลังจากนั้นมาใบหน้าของเด็กสาวก็ปรากฏขึ้นมาในใจของเขา

"ฮี่ ฮี่ ดีมาก จำไว้นะ ฉันจะรอคุณที่ร้านอาหารมิตรภาพในเขตเมืองตอนบ่ายสี่โมงเย็น!" หลังจากนั้นซูหว่านเอ๋อร์ก็วางสายไป

"ร้านอาหารมิตรภาพ? นั่นไม่ใช่ร้านของพี่หวางเหรอ? " หลินเฟิงชะงัก

"โอ้ ฉันเหนื่อยจัง ฉันต้องพักผ่อนให้ดี แล้วพรุ่งนี้ฉันจะต้องเข้าเมืองและต้องเลือกเสื้อผ้าที่ดูดี!"

ในห้องของเขา หลินเฟิงยืนตรงหน้ากระจกมองดูเสื้อและกางเกงที่โทรม ๆ และทันใดนั้นเขาก็อยากซื้อใหม่สักชุด

นอกจากนี้ พรุ่งนี้เขากำลังจะไปเจอสาวสวยคนหนึ่ง เขาจะทำอย่างไรดีถ้าไม่มีเสื้อผ้าเท่ ๆ สักสองชิ้น

"ใบหน้าหล่อ ๆ นี้จะเข้ากับชุดเท่ ๆ สักสองตัวหรือไม่นะ ไม่งั้นมันคงจะหล่อไม่พอ!" หลินเฟิงยืนอยู่หน้ากระจกและกล่าวอย่างหลงใหลในตัวเอง

"นายท่าน นายท่าน งูหลามดำกำลังจะตื่นแล้ว!" ขณะนั้นเสียงในใจของหลินเฟิงก็ดังขึ้น

"ตื่น?" หลินเฟินจึงรีบกลับเข้าไป

ระหว่างทาง หลินเฟิงก็ยังรู้สึกถึงแรงผลักดันที่สนามหญ้า เป็นเหตุให้เกิดแรงสั่นสะเทือนอย่างมหาศาล บรรดาไก่ต่างก็กรีดร้อง

"ใคร ลูกมาทำอะไรที่สนามหญ้า?" แม่ของหลินเฟิงเปิดประตูและเอ่ยออกมาเสียงดังโดยมีพ่อของเขายืนอยู่ข้างหลัง เขากลับมาอยู่ที่สนามหญ้า

"โอ้ แม่ ผมเอง ไม่มีอะไรครับ! ไก่มันสู้กันน่ะ ไม่มีอะไรหรอก กลับเข้าไปเถอะครับ! " หลินเฟิงโกหกไปงั้น ๆ

"โอ้ ไม่มีอะไรหรอก กลับเข้าไปเถอะน่าตาแก่!" จากนั้นแม่เขาจึงพาพ่อกลับเขาไป

เมื่อหลินเฟิงมาถึงร่างของเสี่ยวเฮ่ย ก็มีแสงสีดำปรากฏขึ้นไม่ไกลจากพวกเขาซึ่งมองดูเหมือนไข่ใบหนึ่ง

ไข่ใบนี้สูงกว่าหัวของหลินเฟิง มันเป็นทรงกลมและเต็มไปด้วยแสงสีดำ

ทุกอย่างรอบตัวของเขาถูกแสงสีดำเป่าให้ปลิวไป เหลือเพียงแสงสีดำที่ยังเปล่งประกาย เสี่ยวเฮ่ยและซานหลงรีบวิ่งเข้าไปหาไก่เพราะกลัวว่าจะได้รับผลกระทบจากแสงสีดำ

พอมองเข้าไปในแสง หลินเฟิงก็รู้สึกได้ถึงพลังงานที่แข็งแกร่งกำลังเติบโตอยู่ตรงใจกลาง

มันยากที่หลินเฟิงจะจินตนาการถึงเชื้อสายของมันที่ทำให้งูหลามดำระเบิดพลังที่น่ากลัวออกมาอย่างนี้

"มันแปลก ในตอนที่เสี่ยวเฮ่ยกับซานหลงกลายร่างนั้นค่อนข้างเงียบ แต่ทำไมงูหลามดำถึงทำให้เกิดการเคลื่อนไหวยิ่งใหญ่ขนาดนี้?" หลินเฟิงสงสัย

แต่ในตอนนั้นหลินเฟิงก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากรอให้การกลายร่างของงูหลามดำจบลง

ในขั้นตอนนี้ หลินเฟิงรู้สึกว่ามีบางอย่างในใจของเขากำลังเปลี่ยนแปลง

และแม้แต่หลินเฟิงเองก็ยังรู้สึกได้ว่าทั้งตัวของเขาเปี่ยมไปด้วยพลังราวกับว่าร่างกายของเขาถูกปลดจากพันธนาการ

พอมาถึงตอนนี้ หลินเฟิงก็รีบนั่งลงขัดสมาธิ ในเวลาเดียวกันเสี่ยวเฮ่ยและซานหลงก็เผชิญสถานการณ์เดียวกันกับหลินเฟิง

เลยรีบถอยกลับไปอยู่อีกด้านอย่างเร่งรีบเพื่อปกป้องหลินเฟิงที่ทำสมาธิอยู่ ดังนั้นหลินเฟิงและงูหลามดำจึงค่อยกลายร่างอย่างเงียบ ๆ

ผ่านไปสักพัก ทันใดนั้นงูหลามดำก็หายใจเอาพลังงานเข้าไป ไข่สีดำที่มีแสงสีดำก็เริ่มปริแตกเหมือนกับเปลือกไข่ธรรมดาซึ่งปลดปล่อยประกายแสงสีดำออกมามากขึ้น

สีดำกล่าวได้ว่าเป็นสิ่งที่กลืนกินแสงสว่าง ไม่เคยคิดว่ามันจะส่องประกายออกมาราวกับแสงสว่างได้

เมื่อเปลือกไข่แตกออก ลมหายในที่อยู่ด้านในก็ยิ่งมีพลังมากยิ่งขึ้น เสี่ยวเฮ่ยและซานหลงที่อยู่ข้าง ๆ หลินเฟิงทั้งคู่ต่างก็ตื่นตกใจ

และทั้งคู่ต่างก็ตัวสั่นราวกับเป็นสัญชาตญาณความกลัวที่มีต่อสิ่งที่อยู่ภายในไข่สีดำ

คลิก คลิก คลิก!

ในที่สุด ไข่สีดำก็แตกออกและเปลือกสีดำก็ค่อย ๆ หายไปอย่างช้า ๆ ปรากฏให้เห็นรูปร่างที่น่าสะพรึงร่างหนึ่ง

มันเป็นสิ่งที่ใหญ่โตและตัวยาวกว่าสิบเมตร หนาเท่าเอวคน และมีเกล็ดสีดำและแข็งขนาดใหญ่ปกคลุมไปทั่วทั้งตัว

มันต่างจากเดิม ในตอนนี้งูหลามดำมีครีบตั้งแต่หัวจรดหางพร้อมหางที่ส่ายไปมาทั้งซ้ายและขวาในอากาศ

สิ่งที่ยิ่งกว่าตะลึงก็คือมันมีเขากวางสองอันบนหัวของงูหลามดำซึ่งคดโค้งและแข็งมาก

หัวและปากของงูกลายเป็นปากของมังกร แต่เดิมท้องของมันขาวแต่ตอนนี้กลับดำและยังมีกรงเล็บที่แหลมคมเป็นอย่างมากทั้งคู่งอกอยู่ใต้คองู

นี่เหมือนสัตว์ในตำนานของจีน มังกร!

อ่า!

มีเสียงสวดมนต์ดังขึ้นไปทั่วบริเวณ จากนั้นมันจึงลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า บินขึ้นไปม้วนตัวในอากาศ

บินไปและคำรามออกมา น้ำเสียงของมันราวกับมังกรหรือไม่ก็งู

ในตอนที่มันร้องคำรามออกมานั้น การเคลื่อนไหวที่แข็งแกร่งก็พังทลาย ทั้งเสี่ยวเฮ่ยและซานหลงของหลินเฟิงก็ร่วงหล่นลงมาที่พื้นอย่างทันทีพร้อมกับกรีดร้อง

ตู้ม!

ขณะนั้น ร่างกายของหลินเฟิงเหมือนจะพังทลาย แขนขาทั้งสี่ของเขาก็ร้อนขึ้นมา ทั่วทั้งตัวของหลินเฟิงพ่นลมออกมาอย่างแรงเหมือนกับคราวก่อนที่หลินเฟิงเก็บกินผลไม้เข้าไป

แต่มันต่างออกไปตรงที่ผลไม้แห่งการขึ้นสวรรค์นั้นมีพลังแค่ชั่วคราว ตอนนี้หลินเฟิงรู้สึกว่าพลังของเขานั่นถาวรราวกับเขามีพลังได้อย่างไม่เหน็ดเหนื่อย

เมื่อหลินเฟิงลืมตาขึ้นมา งูหลามที่กลายร่างแล้วก็ปรากฏตัวอยู่ในอากาศอย่างเงียบ ๆ มองลงมายังทุกสิ่งด้วยหัวที่สูงของมัน

"มังกรดำ ได้เจอนายท่านแล้ว ขอบคุณนายท่านที่ให้โอกาสให้ ข้าได้กลายร่าง...