CF:บทที่ 661 โศกนาฏกรรมของเหล่านักฆ่า

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

เมื่อได้เห็นอาวุธของอู๋ฮ่าวเหริน ทั้งสองก็แสดงท่าทีเยาะเย้ยออกมา

พวกเขาไม่ได้เคลื่อนไหวไปไหนหัวเราะและพูดขึ้น “นี่เป้าหมายของเรามันเป็นพวกไอ้งั่งที่พกอาวุธแบบนั้นมางั้นเหรอ? อาวุธนั่นน่ะถ้าพลังงานไม่พอยังไงก็ไม่น่ากลัวหรอก!”

มองไปยังนักฆ่าทั้งสองที่ยังคงเข้ามาและไม่คิดจะหลบ อู๋ฮ่าวเหรินนั้นรู้ซึ้งถึงความร้ายกาจของอาวุธในมือเขาอยู่แล้ว และมันสามารถเปลี่ยนพลังงานในห้องเก็บของในระบบซองแดงมาใช้ได้โดยตรง

แสงสีฟ้าถูกยิงออกไปจากปากกระบอกปืน ภายใต้สายตาแห่งความหวาดกลัวของทั้งสอง ลำแสงนั้นพุ่งเข้าหาทั้งสองอย่างรวดเร็ว

อุปกรณ์ที่ใช้ในการป้องกันตัวเองก็ไม่ต่างอะไรกับกระดาษ

“ตายซะ!”

อูริสเคย์มองไปยังร่างของนักฆ่าทั้งสองที่มีรูกลวงโบ๋บริเวณอกสลับกับอาวุธในมือของอู๋ฮ่าวเหริน

“นี่มันน่ากลัวไปเลยนี่หน่า นั่นมันอาวุธประเภทไหนกันน่ะ? นี่มันเป็นอะไรที่ยิ่งกว่าแข็งแกร่งอีกนะ!”

นักฆ่าที่เหลือที่ไม่ได้ขยับตัวอะไร เวลาในตอนนี้เหมือนจะหยุดเดินไปเลยยามที่ได้มองศพ 2 ศพบนพื้น พวกเขาเริ่มโกรธเกรี้ยวขึ้นมาบ้างแล้ว

“ถึงแม้ว่าพวกนี้ควรตายตั้งแต่เมื่อ 2 ปีที่แล้ว แต่ชีวิตของพวกเขาก็เป็นของฉัน เพราะงั้นเจ้านั่นต้องรับผิดชอบ!”

“เจ้าโง่!”

“หึ มันเร็วมากก็จริงแต่ว่ามันเจาะเกราะของฉันไม่เข้าหรอก!”

นักฆ่าที่เหลือยังไม่ได้ลงมือและไม่ได้สนใจอาวุธนั่นด้วยซ้ำ และถึงแม้เขาจะกำลังโกรธ แต่ก็ใจเย็น เพราะงั้นถึงได้มีชีวิตอยู่ได้จนถึงปัจจุบันเนี่ยแหละ

“ให้ตายสิ นี่พวกนั้นจะมาเล่นงานฉันเป็นรายต่อไปไหมเนี่ย? หรือมันจะเล่นงานเธอ? โชคดีจริงๆที่เธอมีอุปกรณ์ป้องกันตัวเอง ไม่งั้นนี่คงเป็นอะไรที่เลวร้ายมากๆ”

มองไปยังโล่พลังงานที่ตัวหลูวหยู่ อู๋ฮ่าวเหรินก็รับรู้ถึงความน่าอัปยศของนักฆ่าพวกนั้น

“อูริสเคย์ ระวังตัวไว้ พวกนั้นจะเล่นงานนายเป็นคนถัดไป”

“ไม่เป็นไรน่า ฉันยังมีอุปกรณ์ที่นายให้ฉันไว้ เพราะงั้นแล้วไม่ตายง่ายๆหรอก”

“พวกมันค่อนข้างจะเร็ว ยากที่จะล็อคเป้าพวกมันด้วย หรือว่านายอยากจะโจมตีมั่วซั่วดีล่ะ?”

ในตอนนั้นเอง หลูวหยู่ที่กำลังงุนงงกับหลายๆอย่างไม่รู้ว่าจะต้องใช้อาวุธรูปทรงประหลาดที่ได้มานี่อย่างไรดี

ดังนั้นแล้วเธอจึงตัดสินใจยิงไปด้านหน้า และในจังหวะต่อมานักฆ่าที่กำลังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วก็ถูกโจมตีและลอยออกไปไกล

“เธอโจมตีมันได้ยังไงน่ะ!?” อูริสเคย์ถามด้วยความตกใจ

อู๋ฮ่าวเหรินเองก็รู้สึกตื่นตาเหมือนกัน เธอนั้นก็เหมือนแมวที่ตาบอดที่กำลังวิ่งเข้าหาหนูตามสัญชาติญาณและสัญชาติญาณนั้นก็ไม่เคยทำให้ผิดหวังด้วย

อย่างไรก็ตามทิศทางที่อีกฝ่ายกระเด็นออกไปนั้นก็ไม่ได้ไกลจากด้านหน้าของหลูวหยู่เสียเท่าไหร่

“นี่คืออาวุธที่ใช้ล็อคเป้า ไม่ว่าจะมาจากทางไหน ถ้าโจมตีแล้ว ท้ายสุดยังไงก็โดน”

“ต่อไปจะลองชิ้นนี้ละกัน”

อูริสเคย์ยกอาวุธของเขาขึ้นมาและโจมตีออกไป จากนั้นเขาก็เห็นนักฆ่าที่เพิ่งจะยืนขึ้นได้กระเด็นลอยออกไปอีก

“สุดยอดไปเลย! ถ้ามีเจ้านี่ล่ะก็ ฉันก็ไม่ต้องกลัวตายเลยนะเนี่ย!”

“เจ้านี่น่ะ ต้องล็อคเป้าก่อนและระยะมันไม่ไกลนัก แถมใช้พลังงานมากแต่ได้ผลลัพธ์ไม่คุ้มค่าพลังงานด้วย เพราะฉะนั้นแล้วตัวมันเองก็ไม่ได้ดีเด่อะไรขนาดนั้น”

อย่างไรก็ตาม นักฆ่าคนดังกล่าวนั้นโดนโจมตีมา 2 ครั้งติดๆแล้ว และดูท่าจะไม่มีใครตกอับได้ขนาดนี้แล้วล่ะ

“นายโจมตีไปแล้ว ถ้ายังไงเดี๋ยวฉันจะปรับให้มันกลับมาใช้ปกติเหมือนเดิมหลังจากจัดการเจ้านั่นได้ละกัน”

โชคร้ายที่นักฆ่าคนนั้นไม่ได้เปิดโอกาสให้โจมตีได้อีกเพราะว่าหลังจากที่ได้ยินเกี่ยวกับจุดอ่อนของอาวุธ เขาก็รีบถอยกลับและหาที่ซ่อนในอาคารแห่งนั้นเลย

“ไปซะแล้ว”

“ไม่เป็นไร เจ้านั่นหนีไปได้ไม่ไกลหรอก”

อู๋ฮ่าวเหรินยิ้ม ที่เขาพูดไปก็เพื่อจะข่มขู่ให้นักฆ่าเหล่านั้นไปให้ไกลตนเนื่องจากเห็นแล้วว่าพลังงานของอาวุธที่ให้หลูวหยู่ไปมันหมดแล้ว

ท้ายสุดแล้ว ”รัก” คืออะไรกันนะ? นี่คือสิ่งที่นักฆ่าคนนี้กำลังรู้สึก มองไปยังหุ่นยนต์ตรงหน้านี่ ทุกอย่างมันก็ช้าลงไปเลย นี่เขากำลังจะตายสินะ

“เดี๋ยวสิ นี่มันไม่ใช่หุ่นยนต์ของโบราณสถานนี้นี่”

เขาเริ่มสังเกตุได้ว่าหุ่นยนต์ตรงหน้าเขานั้นแตกต่างกับหุ่นยนต์ตัวอื่นๆในโบราณสถานเอาเสียมากๆ นั่นก็เพราะถ้าเป็นของโบราณสถานแห่งนี้มันจะดูแข็งทื่อ หากแต่เจ้าตัวนี้มันดันดูฉลาดซะงั้น

ไม่กี่นาทีต่อมา ดูได้จากบาดแผลตามตัวของเขา มันก็ทำให้เขาพบบางอย่างเพิ่มเติม นั่นคือเจ้าหุ่นนี่ไม่ใช่แค่ฉลาด หากแต่แข็งแกร่งมากๆด้วย

“บ้าเอ้ย มันเกิดอะไรขึ้นน่ะ? หุ่นยนต์นี่เป็นของเจ้านั่นงั้นเหรอ? เดี๋ยวนะ งั้นคนที่โจมตียานรบก็คือเจ้านั่นด้วยงั้นสิ!!”

“อ๊า! ไม่นะ...”

นักฆ่าผู้นี้ไม่ได้คาดคิดเลยว่าจะต้องมาตายที่นี่ในทันทีที่รู้ความลับนี้ ครึ่งร่างของเขามันหายไปแล้ว แต่นั่นหาใช่การโจมตีของหุ่นยนต์ไม่ หากแต่เป็นปราการที่อยู่บนโบราณสถานแห่งนี้ต่างหาก

เขาพยายามปกป้องตัวเองจากหุ่นยนต์ก็จริง แต่เขาก็ลืมไปว่าเขากำลังอยู่ในโบราณสถานที่อันตราย

ไม่ไกลออกมา คิลและสติงก์กับคนอีก 3 คนก็กำลังมองนักฆ่าคนสุดท้ายที่ถูกฆ่าตายโดยปราการและไม่ได้เข้าไปช่วยอะไร

“เป็น 3 เกลอที่โง่พอๆกันจริงๆนั่นแหละ ถ้าภารกิจนี้ง่ายๆ คงไม่มีใครตายหรอก มาเร็ว ไปตรงนั้นแล้วรอให้คนๆนั้นกลับมา”

หากทั้งสามไปใกล้ๆกว่านี้เมื่อครู่ พวกเขาคงได้ยินความลับของอู๋ฮ่าวเหรินไปแล้ว แต่พวกเขาไม่ได้เข้าไป เพียงแค่ยืนรักษาระยะและมองคนๆนั้นก้าวเข้าสู่ความตาย

ทั้ง 5 คนแยกย้ายกันออกไป คิลและสติงก์ย้อนกลับไปยังทางที่พวกเขาเข้ามา ส่วนอีก 3 คนนั้นตรงไปยังใจกลางเหมือนเดิม

ทางฟากอู๋ฮ่าวเหริน หลังจากชัวร์แล้วว่านักฆ่าที่หนีไปได้ตายลงแล้วโดยหุ่นยนต์เขาก็รีบตามหลูวหยู่และอูริสเคย์เข้าไปด้านในต่อ

“ดูเหมือนว่าพวกเราจะหลงทางนะ นี่ไม่ใช่ทางที่เราต้องไปนี่” อูริสเคย์พูดขึ้น

“เราก็ไม่ได้จะไปทางปกติอยู่แล้วนี่ ที่มาทางนี้เพราะจะตัดหางพวกนักฆ่าที่คอยตามต้อยๆก่อนเฉยๆ”

ฟังอู๋ฮ่าวเหรินอธิบาย อูริสเคย์ก็อยากจะเปิดปากพูดว่าเขาไม่ยอมปรึกษาเพื่อนร่วมทีม

แต่เมื่อคิดถึงเหตุการณ์ที่เกิดก่อนหน้า ท้ายสุดเขาก็ต้องกลืนคำพูดลงไป

“ใครจะตายก็ขึ้นอยู่กับสถานการณ์ ดูนั่น มีร่องรอยการต่อสู้ที่นี่”

อู๋ฮ่าวเหรินชี้ไปยังจุดนั้นและพูดเสริม “บางสิ่งบางอย่างที่อยู่ที่นี่ถูกค้นพบขึ้นโดยใครก็ตามที่เข้ามา และอย่างที่รู้ว่ากองกำลัง 2 ฝ่ายเข้ามาที่นี่ ท้ายสุดแล้วพวกเขาจะสู้กันเองเพื่อแย่งสมบัติกัน”

อีกครั้งหนึ่งที่อู๋ฮ่าวเหรินมองไปยังศพที่นอนตายอยู่ตรงหน้าเขาด้วยความสับสน

“ดูเหมือนว่านี่จะไม่ใช่คนที่ตายด้วยอาวุธพลังงานเลยแฮะ ดูเหมือนจะโดนดาบคมๆฟันเลย และมันเป็นการโจมตีที่เร็วมากๆด้วย”

ในพันธมิตรจักวาลนั้น ยังมีคนที่ร่ำเรียนวิชาการต่อสู้ระยะประชิดอยู่ แต่เพราะการต่อสู้ระยะประชิดนั้นพ่ายแพ้ให้กับอาวุธพลังงานทุกอย่าง ดังนั้นแล้วจึงมีคนสนใจที่จะฝึกมันน้อย

นี่ถ้าไม่ได้การปรากฏตัวของเกราะอาวุธหนักที่ซึ่งทรงพลังแต่จำเป็นต้องใช้ร่างกายที่แข็งแรงในการใช้งานแล้วล่ะก็ วิชาการต่อสู้ระยะประชิดคงไม่กลับมาสู่ยุครุ่งเรืองอีกครั้งเป็นแน่แท้

ยิ่งไปกว่านั้น ตัวเกราะดังกล่าวเองก็สนับสนุนการใช้กระบวนท่าในการต่อสู้ด้วย

“ระวังตัวกันด้วยนะ ฉันรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างที่นี่แปลกไป เพราะงั้นจะถือว่าเป็นอันตรายที่ไม่รู้จักละกัน”

หุ่นยนต์ขนาดเล็กบางตัวหายไป...อู๋ฮ่าวเหรินสัมผัสได้

ดูเหมือนว่าการที่พลังงานในโบราณสถานแห่งนี้ยังอยู่ น่าจะเป็นตัวแปรสำคัญที่ทำให้สถานการณ์เปลี่ยนแปลงไปในแบบที่คาดไม่ถึงด้วย