CF:บทที่ 507 เข้าสู่โลกแห่งเกมส์

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

CF:บทที่ 507 เข้าสู่โลกแห่งเกมส์

หลังจากที่เกมเปิดตัวมาได้ 3 วัน, เวลานี้, ผู้เล่นเกมหลายคนก็เริ่มที่เข้าใจตัวเกมกันบ้างแล้ว

อู๋ฮ่าวเหรินนอนอยู่ในห้องคริสตัล, และพูดขึ้นมาเหมือนคาดหวังบางอย่างไว้ "จี้, มาเริ่มกันเถอะ, แล้วจำไว้ด้วยว่า ถ้ามีอะไรผิดปกติเมื่อไร ให้รีบเปิดฝาทันที"

"ได้ค่ะ"

ห้องคริสตัลนี่คือห้องเล่นเกมชีวภาพสำหรับเขาและจี้ทำการวิจัย, ซึ่งจะสามารถทำให้ความคิดของคนนั้นเชื่อมต่อเข้ากับหุ่นยนต์บนดวงดาวในเกมโดยตรง

เดิมที, อู๋ฮ่าวหลงคิดที่จะหาใครซักคนมาลองดู, แต่ต่อมาเขาก็คิดว่าตัวเขาเองนี่แหละที่เหมาะแก่การเป็นผู้ทดสอบคนแรก

ที่ด้านบนของห้องคริสตัล, มีแสงสีที่ส่องสว่างอยู่อย่างต่อเนื่อง, อู๋ฮ่าวเหรินในห้องคริสตัลนั้นรู้สึกว่าหัวของเขาดำมืดลงและจิตวิญญาณของเขาถูกออกจากร่างกายของเขา

เมื่อเขามองเห็นสิ่งรอบๆตัวชัดเจนอีกครั้ง, เขาก็ยืนนิ่งและยืนมองสภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างตะลึงงัน, จากนั้นเขาก็มองดูแขนของตัวเองที่กลายเป็นโลหะ และหลังจากนั้นเขาก็มั่นใจว่าตัวเขานั้นมีร่างกายเป็นหุ่นยนต์ไปแล้ว

ลองก้าวเท้าแรกออกไป, เขาก็ล้มลงไปกับพื้นราวกับเด็กหัดเดิน

ตอนนี้, เขายังไม่สามารถควบคุมให้หุ่นยนต์เดินได้, ซึ่งทำให้อู๋ฮ่าวเหรินถึงกับพูดอะไรไม่ออก, เขาลุกขึ้นยืนอีกครั้งและมองดูเท้าโลหะของเขา, ก่อนที่จะทดลองเดินอีกครั้งอย่างระมัดระวัง

"ตึง"

"โครม"

"......."

หลังจากที่ล้มแล้วลุกอยู่หลายรอบ, อู๋ฮ่าวเหรินก็สามารถควบคุมร่างกายหุ่นยนต์ของเขาได้เสียที, เขาเดินได้อย่างราบลื่นแล้ว, แต่เขาก็ยังไม่หยุดแค่นั้น, และเริ่มทดลองให้หุ่นยนต์ออกวิ่ง

นี่ถ้าหุ่นยนต์แข็งแรงไม่พอล่ะก็, คงได้พังเป็นชิ้นๆไปแล้ว, หลังจากที่ล้มแล้วลุกไปอีก 100 รอบ เขาก็เริ่มควบคุมร่างกายหุ่นยนต์ได้แล้ว

ตอนนี้ไม่ว่าจะเดินช้า, เดินไว หรือวิ่งก็ตาม เขาก็ไม่ล้มลงไปอีก

แน่นอนว่า, มันคงได้เป็นปัญหายุ่งยากตามมาแน่, เพราะมนุษย์บางคนก็มีนิสัยไม่ยอมเปลี่ยนอะไรง่ายๆ

"จี้ มันจะเป็นแบบนี้กับทุกคนที่ใช้อุปกรณ์นี้ไหม?"

อู๋ฮ่าวเหรินรู้สึกว่าถ้าเป็นเช่นนี้ต่อไป, บทบาทของห้องเล่นเกมก็จะไร้ความหมายไปเลย, เพราะไม่ใช่ทุกคนที่จะมีความพยายามเหมือนกับเขา

ความพยายามทำสิ่งนั้นไปเรื่อยๆจนกว่าจะสำเร็จสิ่งนั้น

"ไม่ค่ะ, ที่คุณอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้เพราะว่าคุณไม่ได้เปิดระบบสนับสนุนกึ่งสมองกล, ถ้าคุณเปิดระบบสนุบเอาไว้ตั้งแต่แรก, คุณก็จะสามารถเรียนรู้การควบคุมได้โดยใช้เวลาไม่นานค่ะ"

หลังจากที่ได้ยินเช่นนี้, อู๋ฮ่าวเหรินก็ได้รีบไปเปิดระบบสนับสนุนกึ่งสมองกล, ในตอนนี้เขาสามารถควบคุมหุ่นยนต์ได้ราวกับควบคุมร่างกายของเขาเอง, เขารู้ซึ้งถึงความโง่ของตัวเองในตอนแรกขึ้นมาเลย

"จี้, ทำไมเธอถึงไม่บอกผมเรื่องของระบบสนับสนุนแต่แรก? ไม่ใช่ว่าคุณต้องการเห็นผมทำอะไรตลกๆหรอกนะ!"

นิ่งเงียบไปพักหนึ่ง, ก่อนที่จี้จะตอบกลับมา "เป็นความรู้พื้นฐานค่ะ, มีคำแนะนำเขียนไว้อย่างชัดเจน, ฉันคิดว่าเจ้านายคงจะรู้อยู่แล้ว, และคิดว่าเจ้านายกำลังออกกำลังกายอยู่ค่ะ...."

จี้ถูกขัดโดยอู๋ฮ่าวเหรินก่อนที่เธอจะได้พูดจบ, เขารู้สึกว่าเรื่องนี้มันช่างเศร้าจริงๆ

แต่ยังดีที่, มีเพียง AI. เท่านั้นที่รู้เรื่องนี้, มิเช่นนั้นแล้วมันคงได้เป็นเรื่องที่ขำไม่ออกแน่ๆ

ในตอนนี้เขาสามารถควบคุมร่างกายของเขาได้แล้ว, อู๋ฮ่าวเหรินก็พร้อมที่จะเริ่มเกมของเขาบ้างแล้ว, อันดับแรกก็ต้องขุดแร่ก่อน

นี่คือสิ่งแรกๆที่ผู้เล่นทุกคนจะต้องทำ, ถ้าปราศจากการขุดแร่แล้ว งานต่อๆไปก็ไม่อาจที่จะทำต่อได้เลย

การขุดแร่จะต้องอาศัยความรู้เรื่องแร่ขั้นพื้นฐาน, ถึงแม้ว่าจะดาวดวงนี้จะเต็มไปด้วยแร่ก็จริง, แต่ถ้าคุณไม่คุ้นเคยกับแร่แล้ว, ก็จะไม่สามารถที่จะหาแร่ที่ต้องการพบ

ดังนั้นความรู้เรื่องการขุดแร่นั้นคือบทเรียนแรกสุดของผู้เล่น, แน่นอนว่า เพราะตอนนี้มีคนถึง 10 คนในแต่ละฐาน, ผู้เล่นเหล่านั้นจะต้องทำงานร่วมกัน

แต่อู๋ฮ่าวเหรินนั้นอยู่ที่นี่เพียงลำพัง, เขาจะต้องค้นหาแร่รอบๆด้วยตัวเองเพียงลำพังจากแผนที่โดยปราศจากการโกง

สองชั่วโมงผ่านไป, แร่เต็มรถ 3 คันก็ได้กองอยู่หน้าประตูฐาน, อู๋ฮ่าวเหรินเริ่มสร้างเครื่องจักรกลอย่างง่ายขึ้นมาเพื่อจัดการกับแร่

หลังจากที่ใช้เวลาไปชั่วโมงนึงในการคัดแยกแร่, เขาก็เริ่มลงมือถลุงแร่

ขั้นตอนเหล่านี้เพิ่งจะเริ่มกันในฐานทัพอื่นๆ แต่อู๋ฮ่าวเหรินนั้นสามารถทำเกือบเสร็จได้ด้วยตัวคนเดียว

นี่คือความต่างระหว่างคนที่ไม่คุ้นเคยกับคนที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี, เพราะอู๋ฮ่าวเหรินพอที่จะรู้จักแร่พวกนี้ดีอยู่แล้ว, เขาไม่จำเป็นที่จะต้องตั้งใจศึกษามากนัก, แต่ในตอนที่เขาจะทำเครื่องไม้เครื่องมือนั้น เขาก็สัมผัสเข้ากับแร่พวกนี้โดยบังเอิญ เขาก็ทำการศึกษาโดยอัตโนมัติ

โดยที่ไม่รู้ตัว, เขาทำการจดจำแร่ต่างๆมากมายเอาไว้, แน่นอนว่าเรื่องนี้เกี่ยวข้องกับสมองอันชาญฉลาดของเขา

นี่คือเหตุผลที่ว่าทำไมคนในโลกอนาคตถึงได้ฉลาดนัก เพราะว่าสมองของพวกเขานั้นได้ถูกใช้งานตลอดเวลา, และเด็กที่เกิดมาก็จะมีสมองที่ฉลาดกว่ามนุษย์ในทุกวันนี้่

การเปลี่ยนแปลงนี้ใช้เวลาวิวัฒนาการอย่างยาวนานถึงจะเสร็จสมบูรณ์ อู๋ฮ่าวเหรินนั้นรู้ดีว่าในระยะเวลาสั้นๆนี้ มนุษยชาติคงยังไปได้ไม่ถึงจุดนั้นแน่

หลังจากที่ทำการสกัดสินแร่ต่างๆเรียบร้อยแล้ว, อู๋ฮ่าวเหรินก็เริ่มลงมือสร้างหุ่นยนต์อย่างง่ายตัวแรกขึ้นมา

เขาต้องการความช่วยเหลือ, ปราศจากจี้แล้ว,  เขาจำเป็นที่จะต้องทำหุ่นยนต์ของตัวเองขึ้นมา, และจากนั้นเขาก็เริ่มลงมือเขียนโปรแกรม AI. สำหรับหุ่นยนต์ขึ้นมา

เมื่ออู๋ฮ่าวเหรินสร้างหุ่นยนต์ขึ้นมาเสร็จแล้ว, ผู้เล่นที่เพิ่งจะเล่นเกมนี้ได้ 3 วันก็เริ่มที่จะบ่นขึ้นมาบ้างแล้ว

ในเว็บบอร์ดนั้น, มีโพสท์ที่โผล่ขึ้นมามากมาย, ที่คนมากมายรู้สึกเหมือนปวดไข่

"นี่เป็นเกมจริงๆเหรอ? ทำไมมันถึงยากนัก? ฉันอยากจะบ้าตาย"

"บ้าเอ๊ย, เกมบ้าอะไรเนี่ย แค่ต้องมานั่งทำอุปกรณ์ขุดแร่, ก็เสียเวลารวบรวมวัสดุตั้ง 3 วัน"

"พวกเรา 10 คนช่วยกันทำงานด้วยกันทั้งวันเพื่อรวบรวมแร่มาทำอุปกรณ์สักชิ้น, ถ้าใช้เวลาแบบนี้ไปเรื่อยๆ กว่าจะได้สร้างยานอวกาศได้สำเร็จคงได้ตายก่อนกันพอดี"

"พวกคนข้างบนน่ะ, ถ้าไม่เล่นก็เอามาขายในราคาดีๆก็ได้นะ, ถ้าไม่อยากเล่นแล้วก็เอาIDให้คนอื่นเล่นซะ, ไม่มีใครที่สั่งให้คุณต้องเล่นซักหน่อย"

"ใช่, พวกเราที่ไม่ได้IDเล่นน่ะทำได้แต่ดูพวกคุณเล่นเท่านั้นเองนะ, รู้มั๊ยว่าพวกเราต้องเจ็บปวดกันแค่ไหน, แล้วตอนนี้คุณก็ยังจะมาบ่นเรื่องเกมส์อีก"

"ฮ่าๆ, พวกเขาก็แค่อยากบ่นน่า, คิดเหรอว่าพวกเขาจะยอมแพ้กับเกมนี้กันจริงๆ, ต่อให้ฆ่าให้ตายก็ไม่ยอมแพ้หรอก"

"ข่าวด่วนจ๊า, ข่าวด่วน, มีทีมหนึ่งที่อยู่ที่พิกัดนี้ พบเจอสินแร่ขนาดใหญ่ แต่น่าเสียดายที่ มันยากแก่การขุดมาก, พวกเขาจึงอยากจะรวบรวมผู้เล่นที่อยู่บริเวณนี้มาร่วมมือกันขุดสินแร่"

"ข่าวดี, ข่าวดี, มีคนบางคนที่ขุดแร่ดีๆได้, และอยากที่จะแลกเปลี่ยนกับคนอื่น...."

ในเว็บบอร์ดจะพบข่าวแบบนี้ทุกที่, เพราะเกมนี้ พวกเขาไม่สามารถที่จะติดต่อถึงกันได้, พวกเขาจึงทำได้แค่แลกเปลี่ยนข้อมูลข่าวสารกันในเว็บไซต์ข้างนอกได้อย่างเดียวเท่านั้น

แน่นอนว่า, มีข้อมูลบางอย่างที่หลุดออกมาด้วย แต่ว่าส่วนใหญ่ก็มักเป็นข่าวปลอม, ในเกมนั้นพวกเขาสามารถทำอะไรก็ได้ตราบเท่าที่ไม่ใช่การละเมิดกฏของเกม

เช่นว่า, หลอกผู้เล่นว่าจะไปช่วยขุดแร่, แต่กลับไปทำอย่างอื่น, ซึ่งไม่มีใครได้ทำสัญญาอะไรกันแต่แรกอยู่แล้ว

หนึ่งวันผ่านไป, อู๋ฮ่าวเหรินก็ออกมาจากห้องคริสตัล, อารมณ์เสียใจก็ได้หายไป และหัวเราะอยู่ในห้องคริสตัล

"ดีมาก, มันดีมาก, มันได้ตามที่ฉันต้องการจริงๆ, แต่น่าเสียดายที่ กำลังการผลิตจะต้องต่ำแน่, แต่ทว่าคงไม่ใช่ทุกคนหรอกที่จะได้ใช้อุปกรณ์นี้"

อู๋ฮ่าวเหรินส่ายหัว แล้วก็เดินออกมา

หลิงเมิ่งเสวี่ยกำลังรอเขากลับมาอยู่ที่บ้าน, สำหรับพวกเขาที่ได้ลิ้มรสของผลไม้ต้องห้ามเป็นครั้งแรกแล้ว, ชีวิตยามค่ำคืนนั้นช่างเป็นอะไรที่สวยงาม