CF:บทที่ 437 หนึ่งเรือขนส่ง

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

CF:บทที่ 437 หนึ่งเรือขนส่ง

หลังจากเข้าระบบซองแดงมา อู๋ ฮ่าวเหรินก็เห็นข้อมูลจำนวนมากเกี่ยวกับการซื้อทรัพยากรสงคราม

เห็นข้อมูลพวกนี้แล้ว ถ้าอู๋ ฮ่าวเหรินมียานขนส่งเขาก็สามารถจัดหาให้ได้ทั้งหมด เพราะทรัพยากรเหล่านี้มีจำนวนมากในยุคก่อนจักรวาลพัฒนา

“วันนี้เป็นยังไงบ้าง?”

“พ่อค้าของเก่ามาแล้วสินะ สถานการณ์วันนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ดูเหมือนว่าพวกตัวเรือดได้รับการสนับสนุนทรัพยากรเยอะมาก”

“ไม่ใช่แค่แย่ แต่สถานการณ์ของทางเราก็อันตรายขึ้นเรื่อยๆ”

สุดหล่อโคตรเจ๋งพูดขึ้นว่า “เกิดอะไรขึ้นกับกองยานที่สาม? จู่ๆพวกเขาหายไปได้ยังไง?”

“ยังไม่แน่ชัด แต่ดูเหมือนมีอะไรผิดปกติเกิดขึ้นกับกองยานที่สาม พวกเราติดต่อไม่ได้เลย”

“เห็นว่าสงครามในอารยธรรมชั้นสูงจะดุเดือดมาก และอาวุธขั้นสุดยอดได้เอามาโจมตีใส่กองทัพระลอกแรกของพวกเผ่าชั่วร้าย”

มีคนพูดขึ้นมาทันทีว่า “ดูสิมันน่าเศร้ามาก หมู่ดาวถูกระเบิดกระจายไปหมด แบบนี้ต่อให้เราชนะแล้วจะได้อะไรขึ้นมา?”

“แต่ถ้าเราไม่สู้เราก็แพ้ ถ้าชนะเราก็จะดำรงอารยธรรมของเราต่อไปได้ แต่หากแพ้อารยธรรมของพวกเราก็จะถูกทำลาย”

พวกเขากังวลเกี่ยวกับดาวที่ถูกทำลาย แต่อู๋ ฮ่าวเหรินกังวลเกี่ยวยานรบที่ยังเหลืออยู่ในดาวพวกนั้น

จากวิดิโอจะเห็นได้เลยว่าการต่อสู้ที่นั่นดุเดือดมาก ดาวบางดวงก็ถูกทำลายย่อยยับ

มีเศษยานรบอวกาศกระจายไปทั่วท้องฟ้า ดูจากเศษยานพวกนั้นแล้วต้องเป็นยานรบขั้นสูงแน่นอน

“ขอถามหน่อย ถ้าขาดทรัพยากรขนาดนั้นทำไมไม่รีไซเคิลพวกเศษยานในสนามรบเอาล่ะ?”

“พ่อค้าของเก่าไม่รู้หรือว่ามันยุ่งยากมากที่จะเอาเศษพวกนั้นกลับมาใช้ ยานรบพวกนั้นถูกทำลายย่อยยับถ้าอยากรีไซเคิลพวกมันก็ต้องแยกส่วนวัตถุข้างใน และการแยกส่วนพวกนี้ยุ่งยากกว่าเอาวัตถุดิบใหม่มาสร้างยานเสียอีก ดังนั้นปกติแล้วยานรบแบบนี้จะสามารถเอามารีไซเคิลได้ก็ต่อเมื่อสงครามจบลงแล้วเท่านั้น

เมื่ออู๋ ฮ่าวเหรินคิดตาม เขาก็นึกได้ว่าบนโลกก็มีสุสานเครื่องบินซึ่งก็เกิดขึ้นจากเหตุผลเดียวกัน

ค่าใช้จ่ายในการรีไซเคิลนั้นควรจะต่ำ แต่ค่าแยกส่วนวัตถุนั้นดูเหมือนจะสูงกว่าค่าซื้อวัตถุดิบใหม่เสียอีก

มนุษย์ชุดเกราะถาม “พ่อค้าของเก่า ทรัพยากรสะสมของนายเป็นยังไง? ตอนนี้ทหารขาดแคลนทรัพยากรมาก นายคิดว่าพอจะส่งให้พวกเขาบ้างได้ไหม?”

“ฉันก็อยากส่งให้อยู่หรอก แต่ต่อให้ฉันมีทรัพยากรฉันก็ส่งด้วยยานส่วนตัวลำเล็กๆไม่ได้อยู่ดี ดูนี่สิ นี่คือทรัพยากรที่ฉันเจอบนดาวตอนนี้หุ่นยนต์กำลังขุดออกมา แต่มันยุ่งยากมากในการขนมันกลับมา”

“ขนกลับมาไม่ได้หรือ?”

“ไม่ได้ ฉันไม่อยากเสี่ยง”

“พ่อค้าพลังงานตอบหน่อย”

“อะไรรึ?”

“เห็นไหม นี่คือทรัพยากรที่พ่อค้าของเก่าพบ นายพอจะส่งยานขนส่งมาได้ไหม ได้ยินมาว่ายานขนส่งของนายตอนนี้ถูกกองทัพยึดไปใช้นี่”

พ่อค้าพลังงานเห็นทรัพยากรแล้วก็ตอบอย่างตะลึงว่า “พ่อค้าของเก่า นายอยู่ที่ไหนกันเนี่ยบอกฉันได้ไหม ดาวที่ยังไม่ได้พัฒนาแบบนี้น่าอิจฉาจริง”

“นายนี่เป็นคนที่ปริศนาเยอะจริงนะ ถ้าเรื่องยานขนส่งฉันก็จัดให้ได้ ในระบบสงครามไม่มีข้อจำกัดอะไรอยู่แล้ว แต่เรื่องพลังงานที่ต้องใช้ในการส่งผ่านระบบเนี่ยสิ”

มนุษย์ชุดเกราะตอบไปว่า “ฉันจะจ่ายค่าพลังงานให้เองไปเอายานขนส่งมาเลย ตอนนี้แนวหน้ากำลังขับขันสุดๆ ถ้ามีทรัพยากรพวกนี้เราก็สามารถสร้างอาวุธได้มากมายเลยทีเดียว”

อู๋ ฮ่าวเหรินพูดขึ้นว่า “ฉันจะคืนพลังงานให้เมื่อนายได้ยานขนส่งมาแล้วเชื่อฉันได้ สุดหล่อโคตรเจ๋งขอสายการผลิตยานอวกาศให้ฉันหน่อย ถ้ามียานขนส่งฉันก็จะใช้มันขนทรัพยากรมาสร้างยานอวกาศอีกแรงด้วย”

“งั้นนายไม่เอาทรัพยากรพวกนั้นไปสร้างอาวุธเลยล่ะ แบบนั้นน่าจะดีกว่าอีกนะ”

“ปัญหาคือฉันไม่มีเทคโนโลยีที่ใช้สร้างอาวุธพวกนั้นได้น่ะสิ แล้วฉันก็คิดว่าจะใช้ทรัพยากรพวกนี้ไปแลกอาวุธอุปกรณ์บ้างด้วย”

ใครบางคนพูดขึ้นมาว่า “พ่อค้าของเก่า เราร่วมมือกันมั้ย?”

“ร่วมมือ จะร่วมมือยังไงล่ะ?”

“ฉันมีเทคโนโลยีอาวุธ แล้วนายก็มีทรัพยากร”

“หมายความว่า ฉันมีหน้าที่ผลิตทรัพยากรณ์ แล้วนายมีหน้าที่สนับสนุนเทคโนโลยี แล้วร่วมกันสร้างอาวุธของนายนะหรือ?”

“ใช่แล้วแบบนั้นแหละ”

อู๋ ฮ่าวเหรินประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คาดว่าจะทำแบบนั้น ที่จริงเขาสามารถร่วมมือกับคนในโลกอนาคตที่มีทั้งเทคโนโลยีและทรัพยากรก็ได้

อู๋ ฮ่าวเหรินคิดอยู่เสมอเรื่องการพัฒนาวิทยาการและเทคโนโลยีของโลกแล้วเอาชนะโลกอนาคต ที่จริงความคิดนี้ก็ไม่สอดคล้องกับความจริงเลย

ด้วยการบ่มเพาะความสามารถด้านวิทยาการและเทคโนโลยีของโลกนั้น เป็นไปไม่ได้เลยที่จะทำตามเป้าหมายนี้ให้สำเร็จได้ในเวลาสั้นๆ

ในอนาคต การพัฒนาอารยธรรมของมนุษย์บนโลกขยายขอบเขตไปตามการสั่งสมของเวลา

“นายฉลาดจังนะ แต่นายมั่นใจรึว่าจะมีคนมาขอซื้ออาวุธของนายหลังจากที่ผลิตมาแล้ว นายแค่จัดหาเทคโนโลยี อุปกรณ์และค่าพัฒนาทั้งหมดพ่อค้าของเก่าต้องเป็นคนจัดหา จะทำไงถ้าไม่มีใครอยากได้อาวุธ”

เจอคำถามจากพ่อค้าพลังงานเข้าไป ชายคนนั้นก็หยุดพูดเพราะมันเป็นเรื่องที่ตอบได้ยาก

“อย่าไปเชื่อเขาเลยพวก”

“เข้าใจแล้ว แต่วิธีการของเขาเหมาะกับฉันมากเลยนะ”

เขาสามารถร่วมมือกับคนฝั่งนั้นแล้วเอาทรัพยากรทั้งหมดที่นี่ไปแลกกับของที่ผลิตเสร็จแล้วจากอนาคตได้

แน่นอนว่าบางอย่างที่รัฐบาลกลางห้ามขายอย่างเช่นพวกอาวุธและยานรบขั้นสูงก็จะไม่สามารถแลกเปลี่ยนได้

ซึ่งตอนนี้มันก็สามารถสะท้อนถึงประโยชน์ของความสามารถทางการทหาร ถ้ามีความสามารถทางการทหารเพียงพอ เขาก็จะแลกเปลี่ยนมันกับของพวกนี้ได้

อย่างไรก็ตาม ถ้าเขาอยากได้ยานรบขั้นสูงแบบพวกอารยธรรมชั้นสูง เขาก็ยังมีปัญหาอยู่

“เอาล่ะยานขนส่งได้ใส่เข้ามาในระบบซองแดงแล้ว นายมีของที่ใช้ระบุเจาะจงรึเปล่า? เพราะเดี๋ยวฉันจะไปที่ระบบสงครามแล้วจะต้องเจาะจงของที่ใช้แลกเปลี่ยนกันเพื่อกันไม่ให้ถูกคนอื่นแลกเปลี่ยนไป”

“ก็มีโบราณวัตถุอยู่เยอะเลย ฉันเชื่อว่าในทั้งระบบซองแดงนี้ล้วนเป็นของฉัน”

“งั้นฉันจะส่งข้อมูลการซื้อขายไปให้ นายดูที่ข้อมูลการซื้อขายแล้วก็หาของตามนั้น”

ไม่กี่นาทีถัดมายานขนส่งลำใหญ่ก็ออกมาในระบบซองแดง อู๋ ฮ่าวเหรินก็มีความสุข

“แล้วยานขนส่งนี่สามารถขับเคลื่อนด้วยหุ่นยนต์ได้รึเปล่า?”

“ได้เลยไม่มีปัญหา มันมีระบบขับเคลื่อนอัตโนมัติ แต่ว่าถ้าเจอสภาพแวดล้อมอวกาศพิเศษก็ยังจำเป็นที่ต้องขับเคลื่อนด้วยคนอยู่”

ตอนนี้อู๋ ฮ่าวเหรินคงไม่ไปในสภาพแวดล้อมพิเศษอะไรนั่นหรอก ไว้หลังจากที่นักบินอวกาศของโรงเรียนสามารถขับยานอวกาศได้แล้ว ค่อยให้พวกเขาออกไปที่แบบนั้นเพื่อหาสมบัติก็ได้

“ไม่นานฉันน่าจะส่งทรัพยากรชุดแรกกลับไปได้ด้วยยานลำนี้นะ”

“งั้นรีบหน่อยนะ ฉันได้ข่าวว่าสงครามในแนวหน้านั้นไม่ค่อยสู้ดีนัก มนุษย์ชุดเกราะนั้นตัดการเชื่อมต่อไปอีกแล้ว ดูเหมือนว่าอีกไม่นานเขาคงจะไปสู้ที่แนวหน้าจริงๆ”

“เข้าใจแล้ว ฉันจะเอาทรัพยากรกลับมาให้เร็วที่สุด”

อู๋ ฮ่าวเหรินดูรายชื่อของผู้คนในระบบซองแดง บางชื่อก็ได้หายไปแล้ว เห็นได้ชัดว่าพวกเขาตายในสงคราม

นี่คือสงคราม ไม่เกี่ยวว่าจะเป็นใครก็ตายได้ทั้งนั้น โดยเฉพาะสงครามระหว่างเผ่าพันธุ์