RC:บทที่ 56 คุณลั่ว

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

RC:บทที่ 56 คุณลั่ว

 “ครับ คนที่ได้ที่หนึ่งก็คือหลิน เฟิง” บอดี้การ์ดคนดังกล่าวแจ้งข่าวอย่างตะกุกตะกัก

“หา หลิน เฟิงงั้นหรือ อะไรกันเนี่ย หลิน เฟิงมันงั้นหรือ เป็นแบบนี้ไปได้ยังไง” ราวกับได้กินระเบิดเข้าไป เจา หลงถึงกับกระโดดออกมาจากเตียงในทันที

“นายน้อยครับ หลิน เฟิงได้ที่หนึ่งนั้นเป็นเรื่องจริง คุณไม่ต้องเชื่อผมหรอก แต่อ่านเอาเองเถอะครับ”

บอดี้การ์ดยื่นมือถือของเขาให้กับเจา หลง 

เจา หลงคว้ามือถือนั่นไปทันที ก่อนจะกวาดตาไปทั่ว

เนื้อหาบนมือถือนั้น เจิง ยี่ชานกับซู หยวนเฟิงเป็นคนส่งมา เหนือสิ่งอื่นใด เพราะเขาก็เป็นหนึ่งในคนที่จัดตั้งการแข่งขันนี้ขึ้นมาด้วยนั่นเอง

ในนั้นมีข้อมูลการจัดอันดับของสิบอันดับแรกในการแข่งขัน จำนวนเงินที่ผู้คนได้รับ คะแนนที่พวกเขาได้รวมถึงเหยื่อที่ล่ามาได้ ฯลฯ

เจา หลงมองทีละลำดับจนมั่นใจแล้วว่าไม่มีชื่อเขาปรากฏอยู่ในสิบอันดับแรกเลย ทันใดนั้นเอง เขาก็โกรธจัดจนแทบกระอักเลือดก่อนจะกลับมานั่งที่เตียง

“อย่าโกรธแบบนี้เลยครับ นายน้อย สุขภาพของคุณสำคัญนะครับ” เมื่อบอดี้การ์ดเห็นอารมณ์โกรธเกรี้ยวของเจา หลง เขาจึงรีบพูดให้เจา หลงสบายใจ

“ฉันจ่ายเงินไปมากกว่า 300000 หยวนเพื่อเข้าร่วมการแข่งในครั้งนี้ แต่นี่ฉันกลับไม่ติดแม้กระทั่งสิบอันดับแรก ก็สมควรจะโกรธไหมเล่า” เจา หลงโวยขึ้น

จากนั้น เจา หลงจึงเงยหน้าขึ้นต่อ แค่อยากจะเห็นว่าไม่มีใครอยู่เหนือเขาอีกแล้ว บอดี้การ์ดส่วนใหญ่ของซู หยวนเฟิงกับเจิง ยี่ชานก็ติดด้วย

ดูต่อเถอะ 

“ที่สาม ซู หยวนเฟิง ที่สอง เจิง ยี่ชาน ส่วนที่หนึ่ง...ที่หนึ่ง ยังไงก็ไม่อยากจะเชื่อว่าจะเป็นไอ้หลิน เฟิง ฮึ่ย”

เลือดของเจา หลงแทบจะซัดสาดลงไปบนมือถือ จากนั้นจึงล้มตัวนอนลงบนเตียง ไม่เคลื่อนไหวอะไรอีก

“นายน้อยครับ คุณโอเคนะ” บอดี้การ์ดคนดังกล่าวจับตัวเขาลุกขึ้นเพื่อจัดให้เขาอยู่บนเตียง

“ซู หยวนเฟิงกับเจิง ยี่ชานติดอยู่ในสามอันดับแรกทั้งคู่ ดังนั้นค่าใช้จ่ายของพวกนั้นก็ต้องน้อยกว่ามาก แต่ที่น่าเกลียดก็คือไอ้หลิน เฟิงดันคว้าที่หนึ่งไปได้ 300000 เงิน 300000 ที่ควรจะเป็นส่วนของฉัน” เจา หลงโกรธจัดจนตัวสั่น  

ถ้าเป็นคนอื่นได้ที่หนึ่งไป ก็ไม่เป็นไร แต่คนที่ได้กลับเป็นหลิน เฟิงไปเสียนี่ นี่คือสิ่งที่เขายอมรับได้ยาก

“มันก็แค่หมาตัวหนึ่ง แล้วมาได้ที่หนึ่งแบบนี้ไปได้ยังไง” เจา หลงไม่ได้ตั้งใจจะทำอะไรแบบนี้ แต่เขาก็เริ่มดูถูกต่อ

นี่คือสิบอันดับแรกที่ผู้คนล่ามาได้ มีทุกอย่างเลย ตั้งแต่ไก่ฟ้า กระต่ายป่า หมูป่าและอีกมากมาย

“ไปหามาให้ฉันที เหยื่อที่หลิน เฟิงมันล่ามาได้น่ะ ฉันไม่เชื่อหรอกว่ามันจะได้รางวัลที่หนึ่ง” มือของเจา หลงได้รับบาดเจ็บ ส่วนอีกข้างก็ทำอะไรได้ไม่ง่าย เขาจึงเอามือถือให้กับบอดี้การ์ด

“ครับๆ” บอดี้การ์ดคนดังกล่าวคว้ามือถือมาก่อนจะค้นหาอยู่สักพักจนเจอภาพเหยื่อของหลิน เฟิง

“นายน้อยครับ นายน้อย ผมเจอแล้วครับ นี่ล่ะครับ เหยื่อของหลิน เฟิง” เมื่อเขาเจอรูป เขาก็ยื่นไปให้เจา หลงดูในทันที

 “อะไรกัน หมาของเจ้านั่นล่าหมูป่ามาได้สี่ตัว แถมยังเป็นตัวใหญ่ด้วย แต่ละตัวก็หนัก 200 จิน เป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกันวะ” เจา หลงแทบไม่อยากจะเชื่อเลยว่าสุนัขจะล่าหมูป่ามาได้ถึงสี่ตัว

“วิดีโออยู่ไหน หามาให้ฉันที” เจา หลงตะโกนใส่บอดี้การ์ด

“ครับๆ”

จากนั้น บอดี้การ์ดจึงให้เขาดูวิดีโอการล่าหมูป่าของเจ้าดำน้อยของหลิน เฟิง

เมื่อได้เห็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบ รวมถึงพลังที่เปี่ยมล้นและความเร็วสุดเหลือเชื่อแล้วนั้น จู่ๆเจา หลงก็นึกถึงเรื่องอะไรบางอย่างขึ้นมา

 “นี่ โทรหาคุณลั่วที” จู่ๆเขาก็กล่าวเช่นนี้กับบอดี้การ์ด

“นี่จากนายน้อยนะครับ” บอดี้การ์ดจัดการโทรออกก่อนที่จะวางหูอย่างเร่งรีบ

จากนั้น เจา หลงจึงดูวิดีโอที่เสี่ยว เฮ่ยของหลิน เฟิงออกล่าหมูป่า เสี่ยวเฮยของเจ้านั่นเข้างับที่ลำคอของเหยื่อ เจา หลงถึงกับตกใจอย่างมาก

“ทำไม หมูป่าตัวนี้ถึงให้ความรู้สึกที่คุ้นเคยจัง” เมื่อเจา หลงเห็นเหยื่อของหลิน เฟิง ความรู้สึกแรกคือเขารู้สึกคุ้นเคยกับมัน แต่เขาก็ไม่ได้นึกสนใจอะไร

 “นี่ยังไม่จบนะครับ นายน้อย ลองดูหมีดำตัวใหญ่นี่ก่อนเถอะครับ” บอดี้การ์ดว่าขึ้น

“อะไรนะ หมานั่นก็ล่าหมีมาได้ด้วยงั้นหรือ เป็นไปได้ยังไง” เมื่อมองภาพจากในมือถือ เจา หลงก็จ้องอยู่อย่างงั้น หลังจากผ่านไปหลายนาที เขาก็ยังไม่อยากจะเชื่อ

“เอ่อ นายน้อยครับ คุณคิดว่าหมูป่าในนี้ดูคุ้นๆไหมครับ ทำไมผมถึงเห็นว่ามันดูเหมือนตัวที่ทำร้ายเราเลยล่ะ” จู่ๆบอดี้การ์ดก็จ้องไปที่หมูป่าตัวหนึ่งในนั้นก่อนจะพูดขึ้น

“หา จริงหรือ ตอนที่ฉันเห็นมันครั้งแรก ฉันก็รู้สึกคุ้นๆกับหมูป่าพวกนี้เหมือนกัน ก็ถึงว่าสิว่าทำไมฉันถึงรู้สึกสงสัยว่าทำไมมันถึงดูคุ้นๆขนาดนี้”

 “ตอนที่นายพูดขึ้นมา ฉันก็นึกได้ว่า นี่ล่ะคือตัวที่เข้าทำร้ายพวกเรา ดูรูปแรกสิ ฉันจำรอยแผลเป็นที่ตาของมันได้ดี และไอ้ตัวนี้ล่ะที่ทำแขนฉันหัก” เจา หลงชี้ไปที่รูปภาพพลางขบเคี้ยวเขี้ยวฟัน

“ส่วนหมูป่ารูปที่สอง ตัวนี้ใหญ่ที่สุดในบรรดาสี่ตัว และตัวนี้ล่ะที่กระแทกเข็มขัดของเจา จินจนล้มซี่โครงหัก” เจา หลงชี้ไปที่หมูป่าในรูปที่สองก่อนจะกล่าวขึ้นกับบอดี้การ์ด

“ใช่แล้ว ตัวนี้ล่ะ ตอนที่ผมดึงเจา จินขึ้นมาบนต้นไม้ ผมก็โดนมันกระแทกด้วย” บอดี้การ์ดมองหมูป่าตัวที่สองนั่นพลางพูดขึ้น

“แต่ก็น่าแปลกที่หลิน เฟิงกลับเก่งกล้าสามารถฆ่าหมูป่าที่เล่นงานเราได้จนหมด” เจา หลงสงสัย

“ที่ร้ายกว่านั้น เขาอาจจะฆ่าหมูป่าพวกนี้ด้วยวิธีการโกง เป็นการแก้แค้นให้พวกเรา” บอดี้การ์ดไม่ได้คิดมาก แต่รู้สึกสำนึกบุญคุณหลิน เฟิง

“ไม่ได้การละ นี่จะต้องเป็นปัญหาแน่ๆ” จู่ๆ เจาหลงก็นั่งหลังตรงบนเตียงพยาบาลก่อนจะพูดด้วยสีหน้าฉงน

“อะไรหรือครับ นายน้อย มีปัญหาอะไรงั้นหรือ” บอดี้การ์ดถามขึ้น

“ก็ต้องมีน่ะสิ อย่างแรกเลย หลิน เฟิงกับฉันเราไม่ถูกกัน เขาคงไม่ได้ช่วยล่าหมูป่าพวกนั้นเพื่อแก้แค้นให้เราหรอก” เจา หลงว่าขึ้น  

 “ต่อมา นายลองคิดเรื่องที่เกิดขึ้นในตอนแรกสิ อยู่ดีๆ หมูป่าตัวเล็กนั่นก็โผล่ออกมาต่อหน้าพวกเรา จากนั้นก็มีหมูป่ากลุ่มใหญ่เข้ามาทำร้าย นายไม่คิดว่านี่มันแปลกๆหรือ” เจา หลงถามขึ้น

“นายน้อยครับ ผมก็เห็นด้วย คุณหมายความว่าหมูป่าที่เข้ามาล้อมพวกเราอาจจะมาจากหลิน เฟิงใช่ไหมครับ”

บอดี้การ์ดตรงหน้าเป็นคนหัวดี ไม่ใช่คนประเภทที่มีวิวัฒนาการแค่ช่วงขาหรือคิดอะไรง่ายๆ เหตุผลทุกอย่างกระจ่างชัดขึ้นมาในทันที

“ใช่แล้ว ไม่อย่างงั้น เจ้าหมูป่าเล็กตัวนี้จู่ๆจะออกมาได้ยังไง นี่ต้องเป็นสิ่งที่หลิน เฟิงแอบทำลับหลังพวกเราแน่ๆ”

“แถมพวกเรายังตามหาเขาไปตลอดทางตั้งสองหรือสามชั่วโมงด้วย ในขณะเดียวกันมันก็ติดตามเราอยู่ด้วย ในเมื่อต่างไม่มีใครทิ้งใครแบบนี้ เราถึงหามันไม่เจอยังไงล่ะ”

เมื่อเจา หลงคิดถึงตรงนี้ ทุกอย่างก็กระจ่าง ทุกสิ่งมาจากการจัดการของหลิน เฟิง

“หลิน เฟิง ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉันจะไม่ปล่อยให้นายมีชีวิตอยู่แน่ๆ”

“ก๊อกๆ” จู่ๆเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น

 “ใครน่ะ” เจา หลงถามขึ้น

“นายน้อย ผมไงล่ะครับ” เสียงชายวัยกลางคนดังมาจากข้างนอกประตู

“นั่นคุณลั่วนี่นา เปิดประตูให้เขาเข้ามา” เจา หลงสั่ง

“ครับ นายน้อย”

บอดี้การ์ดไปเปิดประตูเพื่อให้ชายวัยกลางคนมีเครานิดๆคนหนึ่งเข้ามา

“นายน้อย คุณต้องการตัวผมงั้นหรือครับ”