RC:บทที่ 40 เรื่องบันเทิง

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

“ทำยังไงดีล่ะครับ นายน้อย หมูป่าตั้งสามตัว” บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ตรงหน้าเจา หลงถามขึ้น

“สามตัว ไม่น่าเป็นปัญหาใหญ่นี่นา เราเองก็มีหมาล่าเนื้อถึงสามตัว ตอนที่พวกมันเข้าไปล้อมหมูป่าสามตัวนั่น เราก็น่าจะหนีไปได้” เจา หลงว่าขึ้นหลังจากได้วิเคราะห์แล้ว

แต่สิ่งที่ไม่คาดหวังย่อมเกิดอยู่เสมอ เพราะผืนหญ้ายังคงสั่นไหวไม่หยุดแม้แต่น้อย การเคลื่อนไหวค่อยทวีๆความรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ

ฮึ่มๆ

จากนั้น หมูป่าอีกตัวก็ปรากฏตัวขึ้น เป็นหมูป่าเจริญวัย ขนาดร่างกายกำยำแข็งแรงกว่าสามตัวแรก ประเมินแล้วน่าจะซัก 200 จิน

“มาอีกตัวแล้ว ใหญ่กว่าด้วยอ่ะ”

เจา จินไม่ได้ตื่นเต้นเหมือนในตอนแรกอีกแล้ว แต่กลับรู้สึกกลัวขึ้นมาเล็กน้อย โดยเฉพาะเขี้ยวทั้งสองข้างที่ยาวยื่นออกมาจากปากของมัน

หลังจากที่เจ้าจินพูดจบ ก็ไม่มีใครหันไปตอบอะไรเขา ในตอนนั้นเองที่เธอได้ตระหนักแล้วว่าบรรยากาศดังกล่าวไม่น่าอยู่เอาเสียแล้ว และเมื่อหันไปมองเจา หลง ก็เห็นว่าหน้าของเขาซีดเซียว

ซึบ

ในตอนนี้ หัวใจของเจา หลงและคนอื่นๆเต้นแรงมากขึ้น เพราะดูเหมือนว่าจะยังมีหมูป่าที่ยังไม่ได้ออกมาอีก และดูจะออกมาจากในพุ่มหญ้าอย่างไม่รู้จบเสียด้วย

“นายน้อยครับ เราคงไม่ได้เข้าไปในเขตของฝูงหมูป่าเล็กๆพวกนี้หรอกนะครับ” บอดี้การ์ดกล่าวขึ้นเสียงต่ำ

“หมูป่าฝูงเล็กๆงั้นหรือ” เมื่อเจา จินได้ฟังเช่นนั้น หัวใจของเขาก็พลันกระโดดออกจากอก

กลุ่มหมูป่าตัวเล็กๆที่เรียกว่าเป็นกลุ่มเล็กๆ มีอย่างน้อยห้าตัวรวมถึงจ่าฝูงหมูป่าด้วย

“มีจ่าฝูงอีกตัวงั้นหรือเนี่ย” เจาจินว่าขึ้น

แต่อย่างไรก็ตาม ทันทีที่สิ้นเสียงพูดของเขา พุ่มหญ้าตรงหน้าก็เคลื่อนไหวไปมาอย่างรุนแรง

ต้นไม้เล็กๆถูกอะไรบางอย่างโค่นล้มลงมา

ช่วงเวลาต่อมานั้น ร่างๆใหญ่ร่างหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าต่อตาพวกเขา เป็นหมูป่าร่างใหญ่ กำยำ ตัวสีดำและแข็งแกร่งกว่าตัวอื่นๆที่อยู่ในตอนนี้

ร่างของมันปกคลุมด้วยขนสีดำยาวประดุจเข็มเหล็กสีดำ เขี้ยวของมันที่ยาวมากกว่าห้าเซนติเมตรยื่นยาวออกมาจากปากล้อมกรอบดวงตา คร่าวๆน่าจะเจ็ดหรือแปดเซนติเมตร

น้ำหนักของหมูป่าตัวนี้น่าจะมากกว่า 300 จิน แม้ยามที่มันเดินก็รับรู้ได้ถึงแรงสั่นสะเทือนที่ส่งมา

ทั้งรอยแผลเป็นบนร่างกายซึ่งเกิดจากการต่อสู้กับหมูป่าด้วยกันหรือสัตว์ตัวอื่นๆ

เจา หลงและทั้งสามคนจ้องหมูป่าตัวดังกล่าว ให้ความรู้สึกป่าเถื่อนและกระหายเลือด

ในตอนนั้นเอง หมูป่าตัวเต็มวัยทั้งห้าตัวต่างจ้องมองเจา หลงและคนอื่นๆราวกับว่าพวกเขาคือมดกระจ้อยร่อย

คนทั้งสามต่างจ้องไปที่หมูป่า ไม่กล้าแม้แต่จะพูด ในตอนนั้นเอง พวกเขารู้สึกว่าแม้แต่จะก้าวเท้าหนีก็ต้องใช้ความกล้าหาญเป็นอย่างมาก

แม้จะมีสุนัขล่าเนื้อทั้งสามที่เห่าไม่หยุดแต่ตอนนี้พวกมันกลับสงบ ขดหางแน่น หัวก้มต่ำลง

มีเพียงแค่หมาตัวใหญ่ของเจา หลงตัวเดียวที่จ้องจ่าฝูงหมูป่าที่เพิ่งโผล่ออกมาตัวนั้น

“อ...อ...เอา...ยัง...ไงดี” เจา จินพูดตะกุกตะกักด้วยความกลัว

“แล้วตอนนี้ฉันต้องทำอะไร จะรู้ได้ไงว่าต้องทำอะไร” เจา หลงรู้สึกหวาดกลัว

“งั้นเดี๋ยวฉันจะนับ สาม สอง หนึ่ง แล้ววิ่งเลยนะ” เจา หลงว่าขึ้น

“ดี”

“เยี่ยม”

การตัดสินใจของทั้งสามเป็นเอกฉันท์ และพร้อมหนีทุกเมื่อ

“สาม...”

“วิ่ง”

ยังไม่ทันที่เจา หลงจะได้เอ่ย “สาม สอง หนึ่ง” เจา จินก็เปิดแน่บก่อนเป็นคนแรก ทำเอาเจา หลงกับบอดี้การ์ดยืนงงไปสักพัก

“ไอ้ขี้โกง” เจา หลงโกรธจัดก่อนจะวิ่งตามไป

ในที่สุด บอดี้การ์ดก็ถอยออกไป ส่วนหมูป่านั้นเมื่อมันเห็นว่าเจา จิน วิ่งหนีไปก่อน พวกมันจึงส่งเสียงคำรามตามไป ส่วนบอดี้การ์ดก็เห็นว่าสองคนนั้นวิ่งไปก่อนแล้ว

ส่วนบอดี้การ์ดถึงจะออกตัวช้าไปสองวิ แต่ด้วยร่างกายที่ผ่านการฝึกฝนขั้นสุดยอด ไม่นานเขาก็ตามเจา หลงกับเจา จินได้ทัน

“พี่หลง ขอโทษนะ แต่นี่คือเวลาของความเป็นความตาย ไม่วิ่งก็โง่แล้ว ฉันไปก่อนล่ะนะ” เจา จินพูดกับเจา หลงในขณะที่วิ่ง

แต่ทว่าในเวลาต่อมา

“คือ โอ๊ย”

เป็นเสียงกระทบเบาๆ เจา จินหัวโขกเข้ากับต้มไม้เล็กๆ

“ฮ่าๆ สมน้ำหน้า”

เมื่อเห็นแบบนั้น เจา หลงก็หัวเราะออกมา และรู้สึกมีชัยชนะเหนือเจา จินขึ้นมาในทันที

แต่อย่างไรก็ตาม ในตอนนี้ เจา หลงรู้สึกถึงลมในท้องกำลังปั่นป่วน ร่างกายของเขาทนเก่งได้เพียงชั่วครู่เดียวเท่านั้น

“ซวยแล้วไง คุณบอดี้การ์ด รอฉันด้วย” เจา หลงตะโกนขึ้น หลังจากวิ่งนำเจา จินที่เพิ่งจะวิ่งชนต้นไม้ไปขึ้นมา

เจา จินลุกขึ้นยืนและมองไปข้างหลัง หมูป่าหลายตัวกำลังวิ่งควบมาทางเขาด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มีราวกับกองทัพล้านๆคนที่กำลังวิ่งไล่ตามมา

โชคยังดีที่หมูป่าจ่าฝูงที่ตัวใหญ่ที่สุดและพวกตัวโตเต็มวัยไม่ได้ตามมา หมาล่าเนื้อพวกนั้นคงเอาพวกนั้นอยู่อยู่แล้ว

ในตอนนี้เจา จินกับคนอื่นๆกลับมีพลังในการควบคุมเหนือกว่าพวกมันมาก แต่ทว่าพวกมันต่างลุกขึ้นมาและวิ่งต่อ ไม่สนใจหมาล่าเนื้อทั้งสามตัวนั้นเลย

หรือถ้าจะให้พูดก็คือความกลัวตายนั้นช่วยกระตุ้นศักยภาพของเจา จินอย่างเต็มที่จนวิ่งตามเจา หลงและคนอื่นๆทันในที่สุด

เขาวิ่ง ฉันวิ่งและพวกเขาก็วิ่ง ภายในไม่กี่นาทีในป่า ทั้งสามตัวก็ยังคงวิ่งตามกันอยู่

“บ้าชิบ เกิดอะไรขึ้นวะเนี่ย นานจังเลย ไอ้หมูป่าพวกนั้นยังตามฉันอยู่งั้นเหรอ จะตายแล้วนะโว้ย”

เจา หลงว่าขึ้น

“อ๊ะ เจา จินหรือ นายนี่มันไร้ประโยชน์จริงๆ นายวิ่งหนีพวกหมูป่าพวกนั้นมาได้ไกลขนาดนี้ได้ยังไง มิน่าล่ะ ไอ้หมูป่าสามตัวนั่นถึงไล่ล่าพวกเราไม่หยุด”

เจา หลงนึกสงสัยว่าทำไมหมูป่าพวกนี้ถึงได้วิ่งไล่ตามพวกเขาขนาดนี้ และเมื่อตอนนี้เขามองไปที่เจา จิน ในมือของเขาอุ้มเจ้าหมูป่าน้อยไว้ในอ้อมแขนด้วย

แต่เจ้าหมูป่าน้อยกำลังจะตาย เกือบจะตายแล้วด้วย

เมื่อเจา จินได้ฟัง เขาจึงรีบโยนหมูป่าตัวนี้ลงบนพื้น จากนั้นก็วิ่งไปยังตรงอื่นอย่างไว

หลังจากที่เจา จินทิ้งหมูป่าลงแล้ว หนึ่งในพวกมันก็หยุด ไม่ล่าต่อ ยกเว้นแต่สองตัวที่ยังคงวิ่งตามมา

ไม่กี่นาทีต่อมา

บนต้นไม้นั้น เจา หลงทั้งเหนื่อยพลางนั่งอยู่บนกิ่งไม้ มีทั้งบอดี้การ์ดรวมถึงเจา จินที่นั่งอยู่ถัดจากเขา ใต้ต้นไม้นั้น หมูป่าสองตัวต่างก็ส่งเสียงฮึ่มๆอยู่ บางครั้งก็ขวิดต้นไม้ไปมา

เจา หลงถึงกับเหงื่อแตกกาฬ เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง ใบหน้าเต็มไปด้วยบาดแผลเล็กน้อยแถมมือซ้ายยังมาหักอีก

ส่วนอีกคนก็คือเจา จินที่ดูแย่กว่า เอวเขามีรอยบาด ซี่โครงหัก

จะมีเพียงแต่บอดี้การ์ดชุดดำที่ดูไม่เป็นอะไรในตอนนี้ แม้จะรู้สึกอายแต่ก็ยังโชคดีกว่าสองคนนี้

การมีบอดี้การ์ดก็เป็นสิ่งที่ดีเพราะในที่สุดเขาก็พาทั้งหมดขึ้นต้นไม้ ไม่อย่างงั้น พวกเขาอาจจะแย่ยิ่งกว่านี้ ชีวิตและความตายเป็นสิ่งที่คาดเดากันไม่ได้จริงๆ

เจา จินคิดว่านี่ช่างเหมือนฝันร้ายที่ตนไม่อยากจะเผชิญอีก

ในตอนนั้นเอง เจา หลงก็หยิบเครื่องส่งสัญญาณออกมาก่อนจะกดปุ่มสีแดง แล้วแจ้งหน่วยกู้ภัย ส่วนในตอนนี้ ทั้งสามทำได้เพียงแค่รอทีมกู้ภัยมาช่วยอย่างเงียบๆ

ที่บนยอดเขา หลิน เฟิงมองดูคนพวกนั้นอยู่อย่างเงียบๆ จ้องมองความแสบสันต์ที่พวกนั้นต้องได้เจอ

“ฮ่าๆ พวกเขาสนุกกันใหญ่เลยล่ะ โดยเฉพาะเจา หลง กระดูกหักคงเป็นบทเรียนเล็กๆน้อยๆสำหรับนายล่ะนะ นี่ก็แค่เริ่มต้น รอก่อนเถอะ วันต่อๆไป ใช้ความโกรธของพวกเราเล่นแบบนี้กันไปเรื่อยๆ...”