RC:บทที่ 37 ออกล่าหมูป่า

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

RC:บทที่ 37 ออกล่าหมูป่า

ซวบ ซวบ

ในขณะที่ซื่อ หยวนฟางกับหยาง เจียนซื่อกำลังพูดกันอยู่นั้นเอง ก็เกิดเสียงที่มาจากการเคลื่อนไหวบริเวณหน้าต้นไม้ และเป็นการเคลื่อนไหวที่รวดเร็วเสียด้วย เสียงข้างในนั้นเป็นเสียงของการเสียดสี ถูพืชไม้ใบหญ้าที่ขึ้นล้อมรอบไปมา

โฮ่งๆๆ

ทันใดนั้นเองซื่อ หยวนเฟิงกับหมาล่าเนื้อของสองบอดี้การ์ดก็ส่งเสียงเห่าอย่างบ้าคลั่งก่อนจะรีบพุ่งไปตรงหน้า

หมาล่าเนื้อที่แข็งแรงทั้งสามตัวพุ่งเข้าไปในพงหญ้าในทันที ก่อนจะเกิดเสียงบางอย่าง ทั้งวิ่งไปมาและตะโกน

“ฉันว่าฉันเจอเหยื่อแล้วล่ะ แต่ไม่รู้ว่าเป็นตัวอะไร” ซื่อ หยวนเฟิงว่าขึ้นก่อนจะมองสุนัขล่าเนื้อที่หายเข้าไปทั้งสามตัวนั้น

“เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ พี่หยวนเฟิง มีสัตว์ประหลาดอยู่ในนั้นหรือคะ” หยาง เจียนซื่อจ้องมองด้วยความอยากรู้ก่อนจะวิ่งตามออกไป

“เอ้อ ระวัง ถ้าเป็นสัตว์ตัวใหญ่ล่ะก็อันตรายมากนะ”  แต่ก่อนที่ซื่อ หยวนเฟิงจะพูดจบ หยาง เจียนซื่อก็วิ่งออกไปไกลแล้ว

 “เฮ้อ ฉันไม่น่าพาเธอมาที่นี่เลย ไปกันเถอะ พวกนายสองคนดูแลซื่อเออร์ด้วยล่ะ” ซื่อ หยวนเฟิงกล่าวขึ้นกับบอดี้การ์ดทั้งสองที่ยืนล้อมตัวเขาอยู่

“”ครับ นายน้อย” หลังจากที่บอดี้การ์ดทั้งสองพูดจบ ซื่อ หยวนเฟิงจึงตาม หยาง เจียนซื่อออกไปอย่างไว

สองหรือสามนาทีต่อมา ในที่สุดทุกคนก็ได้เห็นหมาล่าเนื้อทั้งสามที่กัดหมูป่ามาได้ตัวหนึ่ง

หมูป่าตัวไม่ใหญ่นัก จากที่ประเมินก็น่าจะประมาณ 70-80 กิโลกรัม เป็นหมูป่าขนาดกลาง

ลำตัวของมันค่อนข้างเหลือง ขนหยาบและเขี้ยวที่โผล่พ้นออกมาจากปากทั้งยาวและคม ประมาณดูแล้วน่าจะยาวสักสามหรือสี่เซนติเมตร

เจ้าพี่เบิ้มตู๋เกาของซื่อ หยวนเฟิงกัดเข้าที่คอของหมูป่าตัวนั้นเต็มๆ แม้จะไม่ได้ขนาดจะทะลุลำคอเหมือนกับเสี่ยว เฮ่ยของหลิน เฟิง แต่นั่นก็พอที่จะทำให้เจ้าหมูป่าตัวดังกล่าวเลือดออกและหมดแรงต้านทานไป

นอกจากนี้ หนึ่งในสองของหมาล่าเนื้อของบอดี้การ์ดกำลังกัดที่หลังของหมูป่า ตัวที่เหลือกัดเข้าที่ขาหลัง เพราะมีการจัดการที่ประสานกัน หมูป่าตัวนี้จึงหมดทางหนีในที่สุด

ผมเห็นหมูป่าตัวนั้นนอนแผ่ลงกับพื้น หายใจรวยริน มุมปากกับจมูกถูกกัด หยดเลือดสดๆไหลลงตามบนพื้น

แต่อย่างไรก็ตาม หมาทั้งสามตัวนี้เองก็บาดเจ็บอยู่บ้าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งตัวที่บอดี้การ์ดของซื่อ หยวนเฟิงนำมาที่โดนทิ้งรูสองหรือสามเซนติเมตรเข้าบริเวณใกล้หน้าอก

แม้บาดแผลจะไม่ลึก แต่เลือดก็ไหลไม่หยุด

“เจอแล้ว หมูป่าขนาดกลาง ฮ่าๆ ไม่เลวเลย เริ่มได้ดีมากเลยวันนี้ ถ่ายรูปสิ ถ่ายรูป”

เมื่อเห็นว่าหมูป่าตัวนั้นใกล้จะตาย ซื่อ หยวนเฟิงก็รู้สึกพอใจเป็นอย่างมากก่อนจะรีบสั่งให้บอดี้การ์ดทั้งสองคนที่อยู่รอบตัวเขาถ่ายรูปด้วยอุปกรณ์ที่ได้มา

“พี่หยวนเฟิง นี่อ่ะหรอหมูป่า น่ากลัวจังเลย” เมื่อหยาง เจียนซื่อเห็นเข้าก็รีบวิ่งมาดู

“นี่ ออกไปห่างๆเลย มันอันตรายนะ” เมื่อเห็น หยาง เจียนซื่อโผล่มา ซื่อ หยวนเฟิงจึงออกโรงเตือนในทันที

แต่ก็ดูจะช้าเกินไป ไม่รู้ว่าหมูป่าตัวดังกล่าวเอาเรี่ยวแรงมาจากไหน ในขณะที่มันจวนเจียนจะตาย แต่เมื่อได้เห็นหยาง เจียนซื่อเข้ามา มันก็ดิ้นอย่างบ้าคลั่ง

ในตอนนั้นเอง หมูป่าตัวดังกล่าวก็หลุดออกมาเป็นอิสระจากการควบคุมของหมาล่าเนื้อทั้งสามตัวก่อนจะพุ่งไปหาหยวน เจียนซื่อ

“กรี๊ด” เมื่อหยาง เจียนซื่อเห็นหมูป่าที่เต็มไปด้วยเลือดและมีอาการบาดเจ็บกระโดดเข้าใส่ เธอก็กรีดร้องขึ้นด้วยความกลัว

แม้หมูป่าตัวนั้นจะตัวไม่ใหญ่ แต่แรงกระแทกและงาที่คมของมันไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปจะรับได้

ยิ่งไปกว่านั้น หยาง เจียนซื่อเป็นเด็กผู้หญิง แล้วยิ่งถ้าเป็นผู้หญิงบอบบางแบบนี้แล้วล่ะก็ เธอคงไม่รู้หรอกว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้ามันเข้าขวิดเธอแบบนั้น

แล้วก็เพราะนี่คือเธอ ถ้าบาดเจ็บหรือเกิดอะไรขึ้นภายใต้การดูแลของซื่อ หยวนเฟิงล่ะก็ เขาต้องโดนเล่นหนักแน่ๆ

 “ระวัง”

เมื่อเห็นแบบนั้น ซื่อ หยวนเฟิงจึงรีบก้าวออกไปอย่างไว ก่อนจะดึงหยาง เจียนซื่อไปอีกด้านหนึ่ง จากนั้นจึงหนีหมูป่าที่วิ่งเข้ามาพุ่งชน

โฮ่งๆ

ในตอนนั้นเอง หมานักล่าเนื้อทั้งสามตัวก็ตามจับมูป่าตัวดังกล่าวได้ทันในที่สุด 

ซึ่งก็คือเจ้าตู๋เกาของซื่อหยวนเฟิงนั่นเอง มันตรงเข้ากัดที่ลำคอของหมูป่าและเขย่าหัวมันไปมาอย่างรุนแรงงก่อนจะกดตัวหมูป่าลงบนพื้น

ส่วนอีกสองตัวที่เหลือก็กระโจนเข้ามาอย่างไวก่อนจะกัดให้มันอยู่ในการควบคุมของพวกมันอีกครั้ง จนหมูป่าตัวดังกล่าวบาดเจ็บสาหัส ร่วงลงสู้พื้นดินในที่สุด

“หนูกลัวแทบตาย พี่หยวนเฟิง ฮือ” หยาง เจียนซื่อกลัวจนร้องไห้ออกมา

“ความอยากเอาตัวรอดของสัตว์นั้นมีสูงมาก อย่าเขาไปใกล้เหยื่อง่ายๆจนกว่าเราจะแน่ใจว่ามันไม่มีแรงสู้แล้วจริงๆ เข้าใจหรือยัง” ในเวลานี้ซื่อ หยวนเฟิงก็ตะโกนออกไปด้วยความโกรธ 

โชคดีที่เขาเข้าไปช่วยได้อย่างทันท่วงที ไม่อย่างงั้นหยาง เจียนซื่อคงได้รับบาดเจ็บสาหัส

“พวกเราจะปกป้องเธอได้ยังไงถ้าเธอกลับไปและทำตัวไม่เชื่อฟังแบบนี้” ซื่อ หยวนเฟิงว่าขึ้นก่อนจะเอาเครื่องส่งสัญญาณออกมาแล้วกดปุ่มสีดำ

“ไม่ ไม่แล้วค่ะ พี่หยวนเฟิง หนูรู้ว่าหนูผิดไปแล้ว คราวหน้าหนูจะไม่ใจร้อนแบบนี้อีก แต่พี่ให้หนูตามไปด้วยเถอะนะคะ โอเคไหม”  หลังจากได้ยินว่าซื่อ หยวนเฟิงจะไล่เธอไป เธอก็เริ่มร้องไห้ขึ้นมาทันที

“งั้นก็ต้องเชื่อฟัง อย่าวิ่งเพ่นพ่าน ไม่งั้นพี่จะบอกพี่สาวของเธอว่าเกิดอะไรขึ้น ครอบครัวของเธอจะได้ไม่ต้องมาฆ่าพี่”

 “ไม่สิ ซื่อเอ๋อร์จะเชื่อฟังในตอนนี้เลยก็ได้ อย่าส่งหนูกลับเลยน้า” หยาง เจียนซื่อขอร้องหนักมาก

“อืม พูดแล้วนะ แต่ถ้าเธอไม่เชื่อฟังล่ะก็ พี่จะบอกพี่ของเธอให้มาส่งเธอกลับไป”

“ค่ะ ได้ ฮิๆ ขอบคุณนะคะ พี่หยวนเฟิง” เธอว่าขึ้นก่อนจะกุมแขนของซื่อ หยวนเฟิงพลางสะบัดซ้ายขวาไปมา

 “หึ อย่ามามารยานักเลย รออยู่ตรงนี้แป๊บนึง รอคนมาเอาเหยื่อไปก่อน” ทั้งสี่คนนั่งอยู่บริเวณนั้นเงียบๆเพื่อรอให้คนมา

ไม่นาน รถออฟโรดคันหนึ่งก็แล่นเข้ามาในสถานที่ที่ไม่ไกลจากที่พวกเขาอยู่นักก่อนจะหยุดลง จากนั้นคนที่อยู่บนรถก็เจอกับซื่อ หยวนเฟิงและเหยื่อของพวกเขาตามสัญญาณที่ได้ส่งไป พวกเขาเอาเหยื่อนั่นออกไปก่อนจะให้คะแนนพวกเขาไปสามคะแนน

ช่วงต่อมา

“คราวหน้าเราไปหาสัตว์ตัวเล็กๆดีกว่า ว้าว พี่หยวนเฟิง ดูดอกไม้สวยๆที่นี่สิ กลับมันสวยมากเลย”

หยาง เจียนซื่อทำตัวราวกับว่าไม่รู้สึกกลัว เธอกระโดดไปมาอีกครั้งและลืมในสิ่งที่ตนเพิ่งได้พูดออกไป

“นี่ เดี๋ยวก่อน ภูเขาที่อยู่ตรงโน้นลึกมาก อยู่ไม่ไกลนี้ด้วย เดี๋ยวก็ได้หลงเอาหรอก” เมื่อเห็นทิศทางที่หยาง เจียนซื่อวิ่งไป ซื่อ หยวนเฟิงจึงพูดขึ้นอย่างเร่งรีบ

“ก็ไม่มีอะไรนี่คะ หนูจะหลงได้ยังไง แล้วดอกไม้ที่นี่ก็สวยมากด้วย มาดูสิ” หยาง เจียนซื่อพูดขึ้นในขณะที่เด็ดดอกไม้ขึ้นมา

 “นั่นไง โอเค” เมื่อซื่อ หยวนเฟิงคิดถึงเรื่องนี้ เขาก็คิดว่าคงต้องทนกันกันต่อไป

ส่วนอีกฟากหนึ่ง เจา หลงกับบอดี้การ์ดทั้งสามของเขาพร้อมด้วยหมาล่าเนื้อนั้นต่างกำลังค้นหาร่องรอยของหลิน เฟิง แต่พวกเขากลับไม่เห็นมันเลย

“บ้าจริง เป็นไปไม่ได้ หลังจากได้เจอไอ้หมอนั่น ฉันก็ไม่เห็นมันอีกเลย แถม ยังไม่มีร่องรอยว่าเจ้านั่นผ่านไปมาแถวนี้อีก นี่มันเหาะขึ้นไปในอากาศได้หรือยังไงวะ” เจา หลงต่อยเข้าที่ต้นไม้ใกล้ๆนั้น 

ไม่ไกลจากฝั่งของ เจา หลงนัก ที่หน้าผา มีชายคนหนึ่งกำลังขี่หมาดำตัวใหญ่พลางจ้องมอง เจา หลงที่กำลังตามมา

“หึ ฉันไม่อยากรีบจัดการนายนักหรอก แต่ถ้านายอยากตายมากนักล่ะก็ ฉันจะจัดให้หนักแบบไม่อั้นแน่...”