SC:บทที่ 82 ดรีมบาร์

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

ในเวลานี้ เฉินฮงหยวน ทำเพียงหัวเราะและไม่ตอบเธอ ก่อนอื่นเขาลุกขึ้นและสำรวจที่ประตู หลังจากพบว่าไม่มีใครอยู่ใกล้ๆเขาจึงพา หลิวยูฉิน และโคล่าเข้ามาในห้องด้วย จากนั้นเขาก็ปิดประตูอย่างแน่นหนาและนั่งบนโซฟา จากนั้นพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า

“ดูเหมือนวันนี้จะเป็นวันที่ฉันพ่ายแพ้จริงๆ!”

“เอาล่ะ ให้ฉันแนะนำตัวใหม่อีกครั้งชื่อของฉันคือ เฉินฮงหยวน เดิมทีเป็นผู้พิทักษ์ของ เหมิงเจิ้งผู้บัญชาการทหารสูงสุด!”

เมื่อมองเห็นใบหน้าที่ตกใจของ หลินเฉิง และ มู่หยิงเสวี่ย เฉินฮงหยวน ถอนหายใจและพูดต่อ

“นับตั้งแต่วันสิ้นโลก ผู้บัญชาการสูงสุดและรองผู้บัญชาการมู่ได้สั่งทหารที่เหลียนเฉิงช่วยเหลือประชาชนทันที แต่น่าเสียดาย…”

“หลังจากการล้มเหลวของภารกิจ พี่น้องหลายคนไม่ได้กลับมาและเขตทหารเหลียนเฉิงก็เกิดจลาจล จาก ตัวเขมือบ พวกมันแม้จะโดนยิงก็ไม่ตายดังนั้นพื้นที่ทหารทั้งหมดเกือบตกอยู่ในมือของศัตรู!”

“สถานการณ์นี้ถูกควบคุมภายหลังและพยายามร่วมมือกันสู้กับ ตัวเขมือบ ในเวลาเดียวกัน เราถูกโจมตีถึง 3 ครั้ง”

“สุดท้ายหลังจากที่ทำกวาดล้าง ตัวเขมือบ รองผู้บัญชาการมู่ก็ถูกกักบริเวณโดยคำสั่งของกรมทางการเมือง! แต่ความเป็นจริงควรที่จะพูดว่าเป็นคำสั่งที่ถูกข่มขู่จากพวกเขามากกว่า! เพราะหวังเฉิงลูกชายคนเดียวของหวังฉวนเป็นคนแรกที่สามารถปลุกพลังขึ้นมาได้และความสามารถในการต่อสู้ของเขานั้นแข็งแกร่งยิ่งนัก..”

“หลังจากที่รองผู้บัญชาการมู่ถูกกักตัว ฉันก็ไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องเขาอีกเลย ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาตายไปแล้วหรือยังมีชีวิตอยู่”

มู่หวู่หยวน ถูกกักบริเวณ!

เมื่อฟังคำพูดของ เฉินฮงหยวน หัวใจของ หลินเฉิง รู้สึกมืดมนและถามขึ้นอย่างรวดเร็วว่า

“ มู่หวู่หยวน ถูกกักบริเวณอยู่ที่ไหน?”

มู่หยิงเสวี่ย ก็อยากรู้เช่นกัน หลังจากที่เธอฟังเรื่องราวที่ เฉินฮงหยวน เล่าเธอสามารถเข้าใจได้อย่างชัดเจนว่าสถานการณ์ของลุงเป็นอันตรายในเวลานี้ไม่รู้ว่าเขาจะมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว หัวใจของเธอรู้สึกกลัวและเป็นกังวลอย่างมาก

เมื่อเห็นใบหน้าที่เป็นกังวลของ หลินเฉิง และ มู่หยิงเสวี่ย เฉินฮงหยวน พูดว่า

“ฉันเคยถามผู้บัญชาการเหมิงก่อนหน้านี้ แต่ฉันไม่ได้คำตอบดูเหมือนทุกอย่างมันเปลี่ยนไปแล้ว ฉันจึงเลือกออกจากอาคาร 2 และออกมาต่อสู้ชีวิตด้วยตัวเองกับน้องชายคนอื่นๆที่ไม่พอใจในการตัดสินใจของชนชั้นสูงเช่นเดียวกับฉัน”

เมื่อได้ยินคำพูดของ เฉินฮงหยวน ดวงตาของ มู่หยิงเสวี่ย หรี่ลงทันที จากนั้นหันไปมอง หลินเฉิง อย่างสับสน

หลินเฉิง ขมวดคิ้วและถามขึ้นว่า

“ ตัวเขมือบ ที่คุณพูดถึงคือสัตว์ประหลาดที่ชอบกินมนุษย์ใช่ไหม?”

“ใช่ คำว่า “ตัวเขมือบ” มาจากพื้นที่ปลอดภัยหยานจิง สัตว์ประหลาดเหล่านี้ชอบกินมนุษย์!”

เมื่อได้ยินคำถามของ หลินเฉิง เฉินฮงหยวน ก็อธิบาย

“เขตรักษาความปลอดภัยหยานจิง!คุณติดต่อกับเขตรักษาความปลอดภัยหยานจิงได้อย่างไร นอกจากนี้เราสามารถติดต่อเขตความปลอดภัยอื่นๆได้หรือไม่?”

ทันทีที่ได้ยิน เฉินฮงหยวน พูดถึงเขตรักษาความปลอดภัยหยานจิง ตาของ หลินเฉิง ก็เปล่งประกายและสอบถามขึ้นอย่างรวดเร็ว

เฉินฮงหยวน ส่ายหน้าและพูดว่า

“ฉันไม่รู้วิธีการติดต่อ อย่างไรก็ตามข้อความนี้เป็นข้อความของเบื้องบนที่ถ่ายทอดลงมา ฉันไม่รู้ว่าพวกเขาสามารถติดต่อกับพื้นที่ปลอดภัยอื่นๆได้หรือไม่”

เมื่อได้ยินคำพูดของ เฉินฮงหยวน ความรู้สึกตื่นเต้นของ หลินเฉิง ก็ถูกระงับลงไป

มู่หยิงเสวี่ย เงยหน้าขึ้นและตามด้วยใบหน้าแปลกๆ

“แล้วคุณรู้จักชื่อของฉันได้อย่างไร?”

เมื่อได้ยินคำถามของ มู่หยิงเสวี่ย ใบหน้าของ เฉินฮงหยวน มืดลง

“คือ...นั่น…”

หลังจากนั้นเพียงชั่วครู่ หลินเฉิง ขมวดคิ้วและดึงปืนพกออกมาอีกครั้ง

“บัดซบ เดี๋ยวก่อน!นายไม่เคยใช้วิธีพูดแบบคนปกติบ้างหรอ!ฉันแค่พูดช้าไปเล็กน้อย ความจริงแล้วรองผู้บัญชาการมู่ เคยเยี่ยมหาผู้บัญชาการสูงสุดบ่อยครั้ง ทำให้พวกเรามีโอกาสได้พูดคุยกัน ด้วยการเล่นหมากรุกบ่อยๆ ฉันค่อนข้างสนิทกับเขา…”

เฉินฮงหยวน จ้องมอง มู่หยิงเสวี่ย อย่างละอาย

“อย่างที่คุณรู้รองผู้บัญชาการมู่ชอบพูดคุย ...เขาไม่มีลูกสาวดังนั้นเขาจึงชอบอวดหลานสาวให้ฉันฟัง..”

เมื่อ เฉินฮงหยวน พูดจบเขาหันหน้าไปมอง หลินเฉิง และหันไปมอง มู่หยิงเสวี่ย หลินเฉิง ส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์และพูดคิดว่า

“คุณรู้ไหมว่า มู่หวู่หยวน ถูกขังอยู่ที่ไหน?”

หลังจากได้ยินคำพูดของ หลินเฉิง เฉินฮงหยวน ก็มองอย่างประหลาด

“นายแน่ใจหรอ?รองผู้บัญชาการมู่ อาจถูกขังอยู่ที่อาคาร 1 หรืออาคาร 2 แต่ไม่ว่าอาคารใดก็ตามมันได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนาแม้แต่แมลงวันก็บินเข้าไปไม่ได้ นายจะเข้าไปได้ยังไง?”

“วิธีการเข้าไปนั้นเป็นเรื่องของผม สิ่งที่คุณต้องทำก็คือปกป้องพวกเธอ!ตอนนี้มันมืดแล้วคุณควรที่จะจัดหาที่อยู่ให้กับพวกเธอ ผมจะออกไปสำรวจรอบๆ!”

หลังจากนั้น หลินเฉิง โบกมือลาและเดินออกจากอาคารไป

หลินเฉิง รู้สึกใจร้อนมากขึ้นเรื่อยๆแผนทั้งหมดที่เขาวางไว้ถูกรบกวน เมื่อเขามาถึงที่นี่ ตอนนี้เขาต้องการหาข้อมูลเร่งด่วนเกี่ยวกับ มู่หวู่หยวน ถ้าผู้ชายคนนี้ตายไปแล้วการที่เขามาที่นี่คงเป็นอะไรที่เสียเปล่า

…..

เนื่องจากท้องฟ้ายังไม่มืดสนิท หลินเฉิง สามารถเดินลัดเลาะไปยังที่อยู่อาศัยด้านใน เขาเห็นครอบครัวของผู้รอดชีวิตจำนวนมากที่พกอาวุธที่ทำเอง เมื่อคิดถึงว่าการที่บุคคลเหล่านี้มีคุณสมบัติอยู่ด้านในของตาข่ายไฟฟ้าแสดงว่ากองทัพเองก็ไม่สามารถห้ามไม่ให้พวกเขาครอบครองอาวุธได้

หลังจากเดินไปมา 2 รอบ หลินเฉิง ก็เงยหน้ามอง บาร์แห่งหนึ่งที่มีชื่อเรียกว่า “ความฝัน” ด้านหน้ามีหลอดไฟนีออนสีชมพูแขวนอยู่ที่ประตู กระพริบไปมาซึ่งทำให้ผู้คนอยากรู้อยากเห็นมากยิ่งขึ้น

เมื่อมองเข้าไปในบาร์ตรงหน้า หลินเฉิง ขบคิดเล็กน้อยและเดินเข้าไปข้างใน

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเข้ามายังสถานที่ที่เรียกว่าบาร์ ไม่ว่าจะเป็นก่อนวันสิ้นโลกหรือหลังวันสิ้นโลก หากเป็นช่วงก่อนวันสิ้นโลกคงไม่น่าแปลกใจ แต่หลังวันสิ้นโลกแล้วทุกๆอย่างล้วนขาดแคลนแม้แต่น้ำดื่มยังกลายเป็นปัญหาใหญ่

แต่ในเวลานี้เขากลับเห็นธุรกิจแบบนี้เกิดขึ้นในเขตปลอดภัยมันทำให้เขารู้สึกแปลกๆ ในความคิดของเขาผู้รอดชีวิตต้องกินอาหารอย่างยากลำบาก แต่ที่นี่กลับมีแม้แต่ของมึนเมา เมื่อ หลินเฉิง เข้ามาด้านในเขาอดที่จะคิดไม่ได้แต่ไม่นานเขาก็ไม่คิดถึงมันอีก

จุดประสงค์ที่สำคัญที่สุดในการมาของเขาก็คือ บาร์เป็นสถานที่ที่เปิดทุกเวลาและเขาอาจจะสามารถหาข้อมูลที่เป็นประโยชน์บางอย่างได้

หลังจากที่เข้าไปในบาร์คลื่นความร้อนก็พัดผ่านหน้า หลินเฉิง เขาเห็นฝูงชนกำลังเต้นรำอยู่บนฟลอร์ บางคนนั่งอยู่ที่บาร์หรือที่โต๊ะ

“คุณจะรับอะไรดีค่ะ?”

เมื่อได้ยินเสียง เคาะบนโต๊ะสาวน้อยผมสีบลอนด์สวมใส่ชุดบิกินี่ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับเสียงที่ชวนหลงเสน่ห์

หลินเฉิง เหลือบมองเข้าไปในตู้เก็บไวน์ด้านหลังและพูดขึ้นว่า

“เบียร์ 2 ขวด!”

หลังจากได้ยินคำตอบของ หลินเฉิง ผู้หญิงหันกลับไปหยิบขวด 2 ขวดจากตู้เย็นด้านหลังและถือตรงมาให้กับ หลินเฉิง จากนั้นพูดว่า

“คุณคะ เบียร์ของคุณได้แล้ว คูปองอาหาร 10 ดวงค่ะ!”

“คูปองอาหาร?”

เมื่อได้ยินคำพูดของหญิงสาว หลินเฉิง ขมวดคิ้วและถามขึ้น เมื่อหญิงสาวเห็นว่า หลินเฉิง ค่อนข้างสับสนดังนั้นเธอจึงพูดขึ้นว่า

“คุณคงเพิ่งเข้ามาที่นี่ ไม่ว่าการทำธุรกรรมใดๆในเขตนี้จะต้องใช้คูปองอาหาร ถ้าคุณไม่มีคูปองอาหารสามารถแลกเปลี่ยนที่นี่ได้เลย”

“ผมจะต้องแลกเปลี่ยนยังไง”