SC:บทที่ 83 เจ้าของ

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

 SC:บทที่ 83  เจ้าของ

หญิงสาวเหลือบมองไปที่บุหรี่กำลังเผาไหม้อยู่ในมือของ หลินเฉิง จากนั้นเธอยิ้มหวานและพูดว่า

“คุณยังพอมีบุหรี่เหลืออีกบ้างไหม บุหรี่ 1 ซองสามารถแลกกับคูปองอาหาร 100 ดวง!”

อย่างนั้นหรอ บุหรี่กลายเป็นสกุลเงินไปแล้วสินะ!

 หลินเฉิง พึมพำอยู่ในใจของเขา เขาหยิบซองบุหรี่ออกมาจากกระเป๋าและโยนให้กับผู้หญิง จากนั้นเธอหยิบคูปองอาหารที่เป็นกระดาษแข็ง ออกมา 90 ดวง

ลักษณะของคูปองอาหารดูเหมือนจะเป็นลักษณะที่หยาบนิดหน่อยมันเหมือนกับการลอกเลียนแบบสกุลเงินของจีน  หลินเฉิง รู้สึกว่าเปลือกกระดาษนี้ทำมาดีเกินกว่าที่คนอื่นจะลอกเลียนแบบได้

“ นายท่าน คุณห้ามลอกเลียนแบบคูปองอาหารเด็ดขาด แม้ว่าคูปองอาหารนี้จะดูเหมือนเป็นของง่ายๆ แต่ความจริงแล้วเครื่องหมายซ่อนอยู่บนคูปองอาหารทุกชิ้น  ปรมาจารย์เฉิงเป็นคนจารึกเอาไว้เคยมีผู้รอดชีวิตบางคนพยายามที่จะลอกเลียนแบบมาก่อน คุณเดาสิว่าเกิดอะไรขึ้นต่อจากนั้น..”

“ปรมาจารย์เฉิงอย่างนั้นหรอ?”

เมื่อได้ยินชื่อแปลกๆ หลินเฉิง ถามด้วยความงุนงง

บางทีอาจเป็นเพราะ หลินเฉิง ดูดีจึงทำให้หญิงสาวต้องการที่จะพูดคุยกับเขา

“ปรมาจารย์เฉิงคือคนสนิทของคุณชายหวัง!เขาปลุกความสามารถเกี่ยวกับการจารึก เขาสามารถทำเครื่องหมายบนสิ่งต่างๆ ซึ่งคนธรรมดาไม่สามารถรับรู้ได้!”

“ความสามารถในการทำสัญลักษณ์อย่างนั้นหรอ?”

 หลินเฉิง ได้ยินคำพูดของหญิงสาวคนนี้เขาขมวดคิ้วและคิดอยู่สักพักหนึ่ง โชคไม่ดีที่เขามีข้อมูลน้อยเกินไปที่จะวิเคราะห์ได้ดังนั้นเขาทำได้เพียงจดจำชายคนนี้ไว้ในใจ จากนั้นเขาพยักหน้าเป็นเชิงขอบคุณให้กับหญิงสาว  หลินเฉิง หยิบขวดเบียร์และเดินไปนั่ง

แม้ว่าข้างนอกจะมีหิมะเล็กน้อยแต่อุณหภูมิในบาร์ยังคงอบอุ่น ผู้ชายและผู้หญิงต่างบางครั้งที่จะเบียดร่างกายของตัวเองอยู่ในฟลอร์เต้นรำ  หลินเฉิง นั่งบริเวณด้านข้างของ ฟลอร์เต้นรำและมองฉากที่สวยงามนั้นอย่างเฉยเมย

เมื่อเบียร์ 2 ขวดของ หลินเฉิง หมดลง  หลินเฉิง ก็เคาะโต๊ะเพื่อให้หญิงสาวนำเบียร์มาให้เขาอีกขวด

ในขณะที่ดื่มเบียร์ หลินเฉิง เฝ้ามองไปที่ฟลอร์เต้นรำและมองเห็นผู้ชายและผู้หญิงเบียดเสียดกันไปมา เขาส่ายหัวอย่างไร้ประโยชน์ดูเหมือนว่าเขาคงที่จะคาดหวังมากเกินไปที่จะหาข้อมูลจากสถานที่แห่งนี้

เมื่อเปิดเบียร์ขวดสุดท้าย หลินเฉิง เงยหน้าขึ้นและเตรียมที่จะออกไปจากที่นี่ ทันใดนั้นก็มีกลิ่นหอมเย้ายวนลอยมากระทบจมูกของเขา ทำให้เขาสังเกตเห็นหญิงสาวคนหนึ่งในวัย 30 ปีในตอนนี้เธอนั่งลงอยู่ข้างๆเขา หญิงสาวมองเขาสักครู่ด้วยดวงตาที่ทรงเสน่ห์หลังจากนั้นเธอก็เปิดปากสีแดงสดของเธอพูดขึ้นว่า

“นายท่าน คุณเพิ่งเข้ามาครั้งแรกที่นี่ใช่ไหม?ชื่ออะไรหรอคะ?”

เมื่อมองไปที่ผู้หญิงลึกลับคนนี้ หลินเฉิง สังเกตเห็นว่า ถึงแม้เธอจะคุมด้วยเสื้อโค้ทสีน้ำตาล แต่ไม่อาจซ่อนรูปร่างที่เย้ายวนของเธอได้ ผมของเธอนุ่มสลวยลงมารอบไหล่ของเธอ ใบหน้ากลมเหมือนไข่ห่าน คิ้วโก่งเหมือนคันศรจมูกโด่งและริมฝีปากแดง ผิวสีขาวของเธอเรียนราวกับจะแตกหักเธอเป็นผู้หญิงที่สวยงามมาก

 หลินเฉิง ไม่ตอบคำถามของเธอแต่ถามขึ้นมาว่า

“มีอะไรอย่างนั้นหรอ?”

เมื่อเห็นทัศนคติที่ เย็นชาของ หลินเฉิง หญิงสาวยิ้มเบาๆและพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานว่า

“อย่าเย็นชานักสิ! ฉันขอแนะนำตัวเองก่อนฉันชื่อ รั่วเหมิง ฉันคือเจ้าของบาร์แห่งนี้ ฉันรู้จักลูกค้าทุกคนที่เข้ามาที่นี่ดังนั้นฉันจึงสามารถบอกได้ทันทีว่าคุณคือคนที่มาใหม่!”

 หลินเฉิง หัวเราะและพูดว่า

“โอ้ มีอะไรอย่างนั้นหรอ ผมพึ่งให้หญิงสาวหยิบเบียร์ให้และผมก็จ่ายนะ หรือว่าเป็นเพราะผมไม่ได้ให้ทิปกับเธอ..”

เมื่อได้ยินคำพูดของ หลินเฉิง  หญิงสาวค่อนข้างประหลาดใจ

“คุณ...เอาล่ะ ฉันยอมรับว่าเสี่ยวชวนเป็นคนบอกฉันเอง!แต่นั่นเป็นกฏที่ฉันตั้งเอาไว้ตราบใดที่มีคนแปลกหน้าเข้ามาในบาร์พวกเขาจำเป็นจะต้องรายงานฉัน คุณคงไม่ถือสาเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้ใช่ไหม?”

 หลินเฉิง ส่ายหัวและพูดอย่างหงุดหงิดว่า

“ตราบใดที่คุณจากไปและไม่สร้างปัญหาให้กับผม ก็จะไม่มีปัญหาใดๆ!”

 รั่วเหมิง หัวเราะอีกครั้งและพูดว่า

“ถ้าฉันจากไปบางทีคุณอาจจะเสียใจ! เฮ้อช่างเถอะ วันนี้ฉันมีเวลาฉันจะพา “คนใหม่”สำรวจที่นี่สักหน่อย!”

 รั่วเหมิง ยืนขึ้นและกวักมือเชิญชวน หลินเฉิง  จากนั้นเธอเดินนำหน้าไปยังสถานที่แห่งใหม่ เธอเดินบิดเอวอย่างช้าๆอย่างเซ็กซี่

เมื่อ หลินเฉิง ได้ยินคำพูดเธอเขารู้สึกสนใจเล็กน้อย ดังนั้นจึงยืนขึ้นและเดินตามเธอไป

ตอนแรกเขามาที่นี่เพราะต้องการสอบถามข้อมูลบางอย่าง แต่เนื่องจากเจ้าของที่นี่ต้องการที่จะแนะนำสถานที่ของเธอว่ามีลักษณะอย่างไร  หลินเฉิง ก็อยากจะรู้ว่าผู้หญิงคนนี้ต้องการที่จะให้เขาเห็นอะไร

หลังจากเดินไปไม่นาน รั่วเหมิง ได้พา หลินเฉิง ไปยังห้องส่วนตัวซึ่งมีชาย 2 คนถือปืนเป็นคนเฝ้า หลังจากที่เธอเข้าไปด้านในเธอปิดประตูและหยิบการ์ดรักษาความปลอดภัยออกมาจากหน้าอกที่เต่งตึงของเธอ จากนั้นวางมันลงผนังด้านหน้าของเขา และได้ยินเสียง “ปิ๊ด” กำแพงก็เลื่อนออกอย่างช้าๆ

รั่วเหมิง หันหน้ามามอง หลินเฉิง อีกครั้งและโบกมือให้ติดตามเธอเข้าไป แต่ หลินเฉิง ขมวดคิ้วและไม่ยอมเดินตามเข้าไป

“อะไร?คุณกลัวอย่างนั้นหรอ? ในที่สุดคุณก็เป็นแค่พวก “มือใหม่” ฉันนึกว่าคุณจะมีอะไรดีมากกว่านี้ซะอีก!”

 หลินเฉิง ไม่สนใจการเยาะเย้ยของ รั่วเหมิง และถามขึ้นว่า

“คุณควรจะบอกผมล่วงหน้าว่าคุณจะพาผมไปที่ไหน?”

เมื่อได้ยินคำพูดของ หลินเฉิง รั่วเหมิง อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว

“ฉันกำลังทำธุรกิจที่สามารถขายให้กับมือใหม่อย่างคุณได้ บาร์ด้านหน้าเป็นเพียงฉากหน้า ส่วนธุรกิจที่แท้จริงนั้นอยู่ใต้ดิน!”

“โอ้ คุณกำลังบอกว่า คุณมีธุรกิจบางอย่างอยู่ใต้ดินนี้อย่างนั้นหรอและต้องการชักจูงให้ผมเข้าไปด้านใน คุณมั่นใจได้ยังไงว่าผมจะเป็นลูกค้าของคุณ?”

“โอ้….ความจริงแล้วฉันดำเนินธุรกิจแบบนี้มามากกว่า 20 ปี?คนที่สามารถสูบบุหรี่ได้อย่างสบายใจในยุคภัยพิบัตินี้ แสดงว่าพวกเขาไม่ใช่คนที่ขาดแคลนอาหารหรือไม่อย่างนั้นเขาก็ต้องเป็นผู้ที่มีความสามารถบางอย่าง และธุรกิจของฉันก็มีหลายอย่างที่สามารถแลกเปลี่ยนได้ และฉันคิดว่าคุณเองก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น!”

เมื่อเห็นผู้หญิงที่มีลักษณะคล้ายสุนัขจิ้งจอกกำลังวิเคราะห์พฤติกรรมการสูบบุหรี่ของ หลินเฉิง  มันทำให้ หลินเฉิง รู้สึกหงุดหงิดแต่เขายังคงพยักหน้าที่จะติดตามลงไป อย่างไรก็ตามหากเขาพบกับอันตรายจริงๆและต้องการหลบหนีก็ไม่มีใครสามารถหยุดเขาได้ ดังนั้นไม่จำเป็นต้องคิดมากอีกต่อไปเขาเดินตรงลงไปยังทางด้านหลังของกำแพงติดตาม รั่วเหมิง ลงไป

หลังจากที่เดินลงไปแล้ว รั่วเหมิง หันกลับมาที่กำแพงและปิดกำแพงนั้น โคมระย้าที่อยู่ด้านบนส่องแสงสว่างทันที จากนั้นเขาก็เห็นบันไดปรากฏอยู่ด้านหน้า บางทีอาจเห็นความระมัดระวังตัวของ หลินเฉิง  รั่วเหมิง จึงเดินนำหน้าลงบันไดไปด้วยรองเท้าส้นสูงที่มากกว่า 10 cm

 หลินเฉิง ใช้เวลาเดินตาม รั่วเหมิง ไปประมาณครึ่งนาทีก่อนที่เขาจะพบประตูเหล็กอีกครั้ง จากนั้นเขาก็เห็น รั่วเหมิง ดึงการ์ดออกมาและวางไว้ ประตูด้านหน้าของเขาเปิดอีกครั้ง

ทันใดนั้นก็มีเสียงดังมาจากด้านใน!

-----------------------------------------------