TB:บทที่ 81 ภารกิจที่ไม่คาดคิด

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

หลังจากลงเครื่องบินมาเฉินหลงกำลังพยายามจะโทรศัพท์หาเฉียน ซานเจีย แต่แล้วเขาก็ได้รับข้อความ“ตามหาเบาะแสไปสู่หินแห่งดวงอาทิตย์ จะรับภารกิจหรือไม่”

“หินแห่งดวงอาทิตย์หรือ” จู่ๆก็ได้รับข้อความนี้มา เฉินหลงไม่ได้ตอบอะไรไป

หลังจากนั้นสิบกว่าวินาที ความทรงจำของเฉินหลงก็บอกเขาว่าอะไรคือหินแห่งดวงอาทิตย์ หินนี้คือสิ่งของชิ้นหนึ่งจากงานมอบหมายของระบบที่เฉินหลงไม่เคยรู้จักมาก่อน ภารกิจนี้มีค่าตอบแทนแลกกับการหาเบาะแสที่นำไปสู่ “หินแห่งดวงอาทิตย์”เป็นจำนวนหนึ่งล้านแต้ม และถ้าหากได้ส่งมอบ“หินแห่งดวงอาทิตย์”จะมีค่าตอบแทนให้ถึงสิบล้านแต้ม

หลังจากที่รู้เรื่องนี้เฉินหลงก็ตัดสินใจได้ทันทีว่าจะไม่รับภารกิจนี้ แม้แต้มตอบแทนหนึ่งล้านแต้มจะทำให้น้ำลายเขาไหลก็ตามแต่เฉินหลงจะไม่ปล่อยเบาะแสให้กับคนที่รับมือกับหินนี้ไม่ได้มายังโลกนี้หรอก

จะอย่างไรก็ตาม การที่ไม่รับภารกิจนี้ไม่ได้แปลว่าเฉินหลงจะล้มเลิกการตามหา“หินแห่งดวงอาทิตย์”เพราะเพียงแค่เบาะแสก็มีค่าแลกเปลี่ยนถึงหนึ่งล้านแต้มแล้ว อีกอย่าง“หินแห่งดวงอาทิตย์”จะต้องเป็นของดีและคงจะดีกว่าถ้าเก็บของแบบนี้กับตัวเขาเอง แต่ถึงแบบนั้นก็เถอะเขาก็ยังต้องช่วยแก้ปัญหาของเฉียน ซานเจียอยู่ดี เฉินหลงโทรศัพท์หาเฉียน ซานเจียหลังจากนั้นเขาบอกว่าเขาลงจากเครื่องบินแล้วและเขาอยู่ที่สนามบินลาปาส

หลังรู้ว่าเฉินหลงมาถึงแล้วเฉียน ซานเจียรู้สึกตื่นเต้น ครู่หนึ่งต่อจากนั้นเขาไปรับยู เฟยและไปถึงที่สนามบิน การที่ได้เจอหน้าเฉิน หลงก็เหมือนได้เจอหน้าญาตินั้นแหละ

“พี่เฉียน ไม่ต้องตื่นเต้นไปหรอกที่ได้เจอผม” เฉินหลงมองเฉียน ซานเจียที่อยากจะกอดเขาอย่างอบอุ่นแล้วก็รีบหลบไปอีกข้าง

“ไม่มีทาง ฉันเกือบโดนไอ้พวกทีมสายฟ้าไล่ต้อนอย่างกับหมาแล้ว ถ้านายช่วยฉันได้ตอนนี้ฉันก็ไม่ตื่นเต้นหรอก” เฉียน ซานเจียตอบกลับแทบจะร้องไห้ออกมา

ตอนที่เขาอยู่ที่จีนเขาเป้รผู้มีอำนาจเขาไม่ได้รู้สึกดีใจอะไร ตอนนี้เขาโดนสกุลซ่งตามล่า จนต้องพาตัวเองไปหลบซ่อนที่ต่างประเทศแต่ถึงกระนั้นเขาก็อยู่อย่างสงบสุขไม่ได้ เขามีความขมขื่นอยู่ในใจ เอาจริงๆแล้วเขารู้สึกผิดอยู่ลึกๆ แต่ในตอนนี้ที่เรื่องมันเกิดไปแล้วความเสียใจก็ไม่ได้มีประโยชน์อะไร

“เอาล่ะ เอาล่ะ ตอนนี้ผมอยู่ที่นี่แล้ว พี่สบายใจได้เลย ผมอยู่บนเครื่องบินมานานมากๆ ขอผมไปพักก่อนจะได้ไหม” เฉินหลงกล่าวกับเฉียน ซานเจีย

“ได้สิ ได้เลย แน่นอน” เฉียน ซานเจียตอบกลับทันที

จากนั้นเฉินหลงและคนอื่นอีกสามคนก็ตามเฉียน ซานเจียไปที่รถฮัมเมอร์ของเขา

ระหว่างทางเฉินหลงก็ได้รู้ว่าทีมสายฟ้ายังคงเดินทางมาไม่ถึงลา ปาส แต่ก็เกือบจะถึงแล้ว

ถึงเฉียน ซานเจียจะอยู่ต่างประเทศแต่ก็มีเพื่องพ้องที่ให้ข้อมูลได้ เฉินหลงเลยสามารถจะตามหาตำแหน่งของทีมสายฟ้าที่ถูกต้องได้ หลังจากเดินทางมาถึงโรงแรมกับเฉียง ซานเจีย เฉินหลงก็อาบน้ำอย่างสบายใจและเข้านอนหลังจากนั้น

ขณะที่เฉินหลงหลับอยู่นั้น ในอีกด้านหนึ่งทีมสายฟ้าก็กำลังมุ่งหน้าไปที่ลา ปาส

“ไอ้ผู้ชายอ้วนเงินหนาคนนั้นมันก็เหมือนกับหนู ถ้าแกจับมันได้ แกต้องฆ่ามันซะ” คนที่นั่งอยู่ในรถเอสยูวีเคี้ยวหมากฝรั่งและบ่นพึมพำอย่างอดรนทนไม่ได้

ตอนแรกเขาคิดว่าการไล่จับผู้ชายอ้วนที่มีเงินคงไม่ง่าย แต่หลังจากไปต่างประเทศมาหลายวันทีมสายฟ้าและทีมของเขาก็ไล่จี้ท้ายเฉียน ซานเจียได้แล้ว พวกเขาหงุดหงิดใจมานานเสียเหลือเกิน

ต่างประเทศไม่ใช่เขตของพวกเขา เลยมีความยุ่งยากเต็มไปหมด พวกเขาโทษเฉียน ซานเจียสำหรับความขุ่นเคืองใจนี้ทั้งหมด หัวหน้าทีมสายฟ้าไม่ได้เอ่ยอะไร เขาเพียงจ้องมองเจิ้งไท่

เขาทำได้แค่หดคอและไม่พูดอะไร

ในรถคันนี้นอกจากทีมสายฟ้าทั้งหกคนแล้วยังมีชายคนหนึ่งนั่งนิ่งไม่ไหวติงอยู่หลังรถ ชายคนนี้อายุประมาณสี่สิบปี รูปร่างค่อนข้างผอม ที่ขาข้างหนึ่งมีมีดที่ยาวกว่าหนึ่งเมตรไม่ใส่ปลอก คมมีดเย็นเยือกส่องประกายวับ ชายคนนี้เป็นมือมีดของสกุลซ่ง ซ่งเต๋า เขาร่วมมือกับทีมสายฟ้าเพื่อจัดการกับเรื่องเฉียน ซานเจียโดยเฉพาะ อีกประการหนึ่ง ด้วยนิสัยประหลาดของซ่งเต๋า เขาไม่มีทางไปต่างประเทศโดยไม่ฝึกดาบหรอก แม้จะนั่งอยู่ในรถซ่งเต๋าก็ไม่เสียเวลาฝึกใดๆ ในรถที่ขยับไปมาซ่งเต๋านั่งไม่เขยื้อนเลยแม้แต่น้อย

ผ่านไปครู่หนึ่งหัวหน้าได้รับข้อความว่าเฉียน ซานเจียรับคนสามคนจากสนามบินวันนี้ ตอนนี้เขาพักผ่อนอยู่ที่โรงแรมและดูเหมือนว่าจะไม่จะออกไปไหน

“คุณซ่งครับ เฉียนซานเจียรับคนสามคนที่สนามบินวันนี้ เขาไม่ได้หนีไปไหนด้วย คิดอย่างไรกับเรื่องนี้ครับ” หลังจากได้รับข้อความนั้นหัวหน้าก็กล่าวกับซ่งเต๋า ด้วยน้ำเสียงแฝงความกังวล

“ดูเหมือนว่าเขาจะเจอคนช่วยแล้ว อย่างนั้นก็ดีจะได้ไม่ต้องไล่ตามมันอีก” ข้อสนับสนุนของซ่งเต๋าช่างเยือกเย็นเนื่องจากเขาเชื่อมั่นในตัวเองซะเหลือเกิน และเพราะเขาเป็นนักดาบหากเขาไม่มีความมั่นใจแล้วดาบของเขาก็จะไม่เชื่อมั่น อีกทั้งดาบของเขาจะไม่ว่องไว เขาอาจโดนโค่นลงได้ แต่เขาก็ต้องไม่กลัวที่จะโดนโค่นด้วยเช่นกัน นี่ทำให้แม้ซ่วเต๋าจะรู้ดีว่าคู่แข่งของเขาแข็งแกร่งกว่า ซ่งเต๋าก็จะยังคงความมั่นใจไว้อยู่

จากนั้นซ่งเต๋าก็ไม่พูดอะไรอีก ในรถเงียบไปพักหนึ่ง หัวหน้าเร่งเครื่องให้รถเดินหน้าเร็วขึ้น

หกชั่วโมงผ่านไป หัวหน้าและพวกเขาก็มาถึงลา ปาส

จากข้อมูลที่ได้มาเฉียน ซานเจียอยู่ที่นี่ เขาขับรถตรงไปที่โรงแรม แม้ว่าคนของทีมสายฟ้าจะรู้สึกล้าเล็กน้อย แต่ความเหนื่อยอ่อนนี้ก็ไม่มีผลกับประสิทธิภาพในการสู้รบของพวกเขา และยิ่งกว่านั้นพวกเขามีมหาเทพซ่งเต๋าอยู่ด้วย

ตอนที่พวกทีมสายฟ้ามาถึงที่ที่พวกเฉินหลงอยู่ พวกเขาทั้งหกกำลังเพลิดเพลินกับอาหารเช้าอยู่ที่สนามของโรงแรม คนในทีมสายฟ้าเห็นเฉินหลงและนิ่งไปครู่หนึ่ง คนคนนี้ไม่ใช่คนที่เขาจัดการก่อนหน้านี้เหรอนี่เขามาอยู่ที่นี่ได้อย่างไรกันหรือว่าเฉินหลงคือคนที่เฉียง ซานเจียไปรับที่สนามบินเมื่อวาน

“ทุกคน เหนื่อยหน่อยนะครับที่ไล่ตามเรามาขนาดนี้ อยากจะมากินอะไรสักหน่อยไหมครับ” เฉินหลงกล่าวพลางจิบน้ำผลไม้พร้อมยิ้มให้กับทีมสายฟ้า

จะอย่างไรก็เถอะ สิ่งที่เรียกความสนใจของเฉินหลงคือซ่วเต๋าและฝีมือของเขา จากข้อมูลของสายสืบความสามารถของซ่งเต๋ามีระดับถึงขั้นปรมาจารย์ ไม่มีใครในที่นี่จัดการเขาได้นอกจากตัวเขาเอง

“พวกเรามาที่นี่เพื่อเอาตัวไอ้อ้วนและเงิน ใครที่ไม่เกี่ยวก็หลีกไปซะ”

“เจิ้งไท่” อ้ำอึ้งอยู่พักใหญ่ แต่ก่อนหัวหน้าจะเอ่ยอะไรเขาก็พูดออกมาก่อน

“นายเป็นหัวหน้าเหรอ เก่งมาจากไหนล่ะถึงมาพูดกับฉัน อีกอย่างฉันไม่ได้เกี่ยวอะไรหรอก พี่เฉียนกับฉันเป็นพี่น้องที่ดีต่อกัน แล้วเขาอยากจะไปพักผ่อนต่างประเทศและไม่อยากกลับไป พวกนายกลับไปเสียเถอะ” เฉินหลงรังเกียจที่จะมองเจิ้งไท่

“นาย...”

“เจิ้งไท่” ถูกเฉินหลงขัดก่อนจะได้จบประโยค มันคือความเจ็บปวด

“แกยังยืนยันจะยุ่งเรื่องนี้ใช่ไหม” หัวหน้ากล่าว เขาตบบ่า “เจิ้งไท่” และมองไปยังเฉินหลง