Taobao system : ตอนที่ 2 ไขปริศนา

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

TB : ตอนที่ 2 ไขปริศนา

"น้องชายเอ๋ย นายช่างเป็นคนที่มีไหวพริบดีเสียจริง นี่คือน้ำเต้าดินที่เป็นของตกทอดต่อกันมาของตระกูลฉันเอง ตั้งแต่ในช่วงสมัยราชวงศ์ชิงถ้าไม่ใช่เพราะความยากลำบากของตระกูลของฉันแล้วล่ะก็ฉันไม่มีทางเอามันมาขายแน่ แต่ถ้านายชอบน้ำเต้าดินทั้งห้าล่ะก็ พี่ชายขอเสนอราคาหนึ่งพันหยวนขาดตัว"เจ้าของร้านในวัยสามสิบที่มีริมฝีปากเรียวและแก้มแดงเหมือนกับแก้มลิงกล่าว

อย่างไรก็ตาม แม้ว่าเจ้าของแผงลอยจะเป็นฝ่ายได้ผลประโยชน์ แต่ก็เขากลับไม่รู้ว่าจริงๆแล้วในดินนั่นมีของบางอย่างซ่อนอยู่ในนั้น ไม่เช่นนั้นต้นทุนของมันคงไม่ใช่แค่หนึ่งพันหยวนแน่

"อะไรนะ? ก้อนดินแค่นี้มีราคาถึงหนึ่งพันหยวนเลยเหรอ โถ่ ลูกพี่นี่เลือดเย็นเกินไปแล้วมั้ง ลืมไปได้เลย แพงเกินไปอ่ะ ถ้าอย่างนั้นผมว่าลูกพี่เอามันกลับไปเก็บไว้เป็นมรดกตกทอดต่อไปเถอะ"

จริงๆแล้วเฉินหลงนั้นพอใจกับราคาที่เจ้าของร้านได้เสนอมา แต่เขาขอลองต่อรองราคาดูสักหน่อยก็แล้วกัน

 

"อย่าเพิ่งรีบไปสิน้องชาย ถ้านายชอบมันจริงๆล่ะก็จะเอาเท่าไหร่ ว่ามาได้เลย ราคานั้นง่ายต่อเจรจาอยู่แล้ว" เนื่องจากว่าน้ำเต้าดินอันนี้ถูกวางขายอยู่ที่แผงมาหลายวันแล้ว แต่กลับไม่มีใครที่สนใจจะซื้อมันเลยสักคน และในตอนนี้เจ้าของร้านไม่มีทางปล่อยให้เหยื่อหลุดมือไปง่ายๆอย่างแน่นอน

"ลูกพี่ ของสิ่งนี้ตกทอดมาจากราชวงศ์ชิง ถ้าอย่างนั้นเรามาเจรจาเรื่องราคาอีกครั้งดีไหม?" เฉินหลงมองไปที่เจ้าของร้าน

“ สมบัตินั้นย่อมต้องหาคนที่เหมาะสม ตราบใดที่เป็นคนที่เหมาะสม ราคาก็ย่อมตกลงกันได้แน่นอน” เจ้าของร้านพูดขึ้นพร้อมกับให้ใจอีกฝ่าย

เมื่อเห็นว่าลูกพี่โกหกหน้าตาย เฉินหลงขอยกนิ้วให้ลูกพี่เลยครับ

 

"ลูกพี่ ขอราคาที่ถูกที่สุด จะว่าไปแล้วพอได้เห็นน้ำเต้าดินนี่ ก็ดูน่าสนใจดีนะ ผมอยากซื้อเป็นของขวัญให้หลานชายของผม" เฉินหลงกล่าว

“ ได้สิ สองร้อย สองร้อยหยวนเลย แล้วก็เอาไปทั้งหมดเลยห้าอัน” เจ้าของร้านคิดเกี่ยวกับข้อเสนอของเขา เขาแสร้งทำเป็นคนที่หัวใจสลายแล้วพูดออกมา

"สองร้อยหยวน? โอ้โห ลูกพี่เสนอราคาให้ผมสองร้อยหยวนเลยเหรอ ผมเอาของเล่นไปคืนที่ร้านได้เลยนะ เอาเถอะ ผมไม่ถือสาคุณก็แล้วกัน แต่ว่านะลูกพี่ ถ้าผมขอห้าอันห้าสิบหยวนได้ไหม ถ้าลูกพี่ขาย ผมซื้อเลย แต่ถ้าลูกพี่ไม่ขายแล้ว ผมไปล่ะ "เฉินหลงต่อรองเขาแบบหัวชนฝา

ความจริงแล้วเฉินหลงก็แค่อยากลองเสี่ยงดูเท่านั้นเอง

แน่นอนว่าถ้าลูกพี่ไม่ขายมันให้เขาล่ะก็ เฉินหลงก็คงไปวานให้ใครสักคนมาซื้อมันให้เขาใหม่อยู่ดี

“น้องชาย นายนี่ช่างเจรจาจริงๆ ก็ได้ๆ เห็นแก่ว่านายคือลูกค้าคนแรกของวันนี้ก็แล้วกัน เอ้า ฉันยอมขายให้ก็ได้” หลังจากจ้องตากับเฉินหลงหลายวิ ในที่สุดเจ้าของร้านก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากยอมขายมันให้เขาไป

"ลูกพี่ นี่ครับ เงิน ขอให้ลูกพี่เฮง เฮง เฮง" เฉินหลงหยิบเงินห้าสิบหยวนออกมาจากกระเป๋าเงินแล้วส่งมันให้กับเจ้าของร้าน

"เฮง เฮง เฮง เหมือนกันนะน้องชาย" เจ้าของร้านหัวเราะออกมาและรับเงินห้าสิบหยวนจากเฉินหลงไป เขาหยิบน้ำเต้าทั้งห้าอันใส่ถุงใบเล็กแล้วส่งมันให้กับเฉินหลง "นี่น้องชาย ฉันมีของอื่นๆที่น่าสนใจขายอีกนะ สนใจดูก่อนไหม”

"ไม่แล้ว ไว้คราวหน้าแล้วกันนะลูกพี่" เฉินหลงส่งยิ้มให้พร้อมกับส่ายหัว

ฉันซื้อมันได้ ฉันคือผู้ชนะตัวจริง

จากนั้นเฉินหลงก็จากไปพร้อมกับถุงที่เพิ่งซื้อมา

 

เมื่อเห็นเฉินหลงเดินจากไปแล้ว เจ้าของร้านก็หยิบเงินห้าสิบหยวนที่ได้มาจากเฉินหลงออกมาดูด้วยความภาคภูมิใจ

เขาซื้อน้ำเต้าดินทั้งห้าอันนี้มาในราคาแค่สองหยวนจากในเมือง แต่ตอนนี้เขาสามารถขายในราคาห้าสิบหยวนได้ นั่นหมายความว่าเขาสามารคทำกำไรได้มากมาย ในที่สุด ผู้คนก็มีวันที่โชคดี การหาเงินประทังชีวิตนั้นไม่ใช่เรื่องง่ายเลย…

เจ้าของร้านไม่ได้หวังว่าเด็กหนุ่มที่ทำเงินให้เขามากมายคนนั้นจะดูเหมือนคนที่เป็นฝ่ายชนะเลยสักนิด

การที่เฉินหลงหิ้วถุงและเดินต่อไปนั้นทำให้เขามีความสุข เหมือนกับว่าเขาได้แบกก้อนเงินก้อนทองสองสามก้อนอยู่

"พ่อหนุ่ม พ่อหนุ่ม" ในเวลาเดียวกัน เฉินหลงได้ยินเสียงแว่วเข้ามาในหู

แต่ถึงอย่างนั้น เสียงนี้ฟังดูแปลกมากสำหรับเฉินหลง เฉินหลงจึงไม่ได้รู้สึกว่ามีใครกำลังเรียกเขาอยู่ดังนั้นเขาจึงก้าวเดินต่อไป

"พ่อหนุ่ม นี่ พ่อหนุ่มอย่าเดินเร็วนักสิ" เสียงนั้นยังคงดังขึ้นต่อเนื่อง

ในตอนนี้ เฉินหลงได้รับรู้แล้วว่ามีคนกำลังเรียกเขาอยู่จริงๆ เพราะฉนั้นเขาจึงหยุดเดินแล้วมองย้อนกลับไปยังต้นเสียง

เขาเห็นชายผู้หนึ่งในวัยห้าสิบ เขาสวมชุดฝึกซ้อมและกำลังเดินตรงมาทางเขา

เมื่อชายคนนั้นเห็นว่าเฉินหลงกำลังมองมาทางเขา ทันใดนั้นเขาก็โบกมือด้วยความตื่นเต้นแล้วพูดว่า "รอฉันก่อน พ่อหนุ่ม รอฉันหน่อย"

เฉินหลงชี้นิ้วไปที่ตัวเองด้วยความสงสัย

"ใช่ พ่อหนุ่มนั่นแหละ รอสักเดี๋ยว" ชายคนนั้นเดินมาทางเฉินหลงและพูด

"คุณลุง มีอะไรให้ผมช่วยเหรอครับ?" เฉินหลงถามขึ้นด้วยความสงสัย

"ค่อยคุยกันหลังจากที่เราไปจากที่นี่เถอะ" ชายคนนั้นพูดพร้อมกับรอยยิ้ม

"คุณลุง ถ้ามีอะไรจะพูดกับผมก็ว่ามาเลยครับ ผมต้องรีบกลับแล้ว" เฉินหลงทักขึ้นหลังจากที่พวกเขาเดินออกมาจากตลาดมือสอง

"พ่อหนุ่ม ฉันชอบน้ำเต้าดินทั้งห้าที่เธอเพิ่งซื้อไป เธอยกมันให้ฉันได้ไหม ฉันรู้นะว่าเธอจ่ายแค่ห้าสิบหยวนเอง แน่นอนว่าฉันจะไม่ทำให้เธอขาดทุนแน่นอน ฉันขอซื้อต่อจากเธอในราคาหนึ่งร้อยหยวนเลยเป็นไง?" ชายคนนั้นมองมาทางเฉินหลง

“ลุงคุณ คุณรู้ไหมว่าผมใช้เงินห้าสิบหยวนนี้ซื้อน้ำเต้าดินทั้งห้าไว้เป็นของเล่นให้หลานของผม" เฉินหลงไม่ต้องการที่จะหลอกลวงเขา เมื่อเขารู้ว่าตาลุงคนนี้มีควาคิดที่จะไขปริศนาอะไรบางอย่าง

"ดูเหมือนว่าพ่อหนุ่มจะเป็นผู้เชี่ยวชาญทางด้านนี้เหมือนกันนะ นั่นทำให้พ่อหนุ่มหัวเราะได้จริงๆ " ชายคนนั้นมองมาที่เฉินหลงสักพักก่อนจะพูดออกมา

“ผมแค่คิดว่ามันแปลกที่มีน้ำเต้าดินอยู่บนแผงขายของโบราณ ผมอยากเอามันกลับไปดูว่ามีอะไรอยู่ในนั้นบ้าง ผมเคยอ่านนิยายมาหลายเล่มแล้ว พวกตัวเอกทำแบบนี้แล้วก็ไขปริศนาอะไรบางอย่างได้” เฉินหลงกล่าว

“พ่อหนุ่ม นายมั่นใจเหรอว่ามีอะไรบางอย่างอยู่ในนั้น? เมื่อชายคนนั้นได้ยินเหตุผลของเฉินหลง เขาก็แสดงสีหน้าแปลกๆออกมา

เรื่องความรักของเด็กคนนี้ไม่ค่อยเชี่ยวชาญนัก แค่อ่านนิยายเยอะแล้วก็โชคดี

"ผมก็ไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ แต่ที่ผมมั่นใจแน่ๆคือคุณอยากซื้อน้ำเต้าดินพวกนี้ด้วยเงินหนึ่งร้อยหยวน " เฉินหลงตอบพร้อมกับส่งยิ้ม

“ตอนนี้ ผู้คนต่างเริ่มฉลาดมากขึ้นเรื่อยๆ” ชายคนนั้นส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้

“แล้วคุณลุงคิดว่าจะมีอะไรอยู่ในนั้นกันล่ะ?” เฉินหลงถามกลับพร้อมกับจ้องตาเขา

“ดูจากขนาดของน้ำเต้าดินพวกนี้แล้ว ของสิ่งนี้น่าจะมีขนาดเล็กกะทัดรัด ฉันคิดว่ามันอาจจะเป็นจี้ขนาดเล็กหรือไม่ก็อาจจะเป็นขวดยานัตถุ์ก็เป็นได้” ชายคนนั้นตอบในสิ่งที่เขาคิด

"ชายชราคนนี้ก็มีความสามารถเหมือนกันนะนี่" หลังจากได้ยินคำพูดของชายคนนี้ เฉินหลงเองก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“ คุณลุง ถ้าหากมีอะไรอยู่ในนั้นจริงๆล่ะก็ทำไมมันถึงซ่อนอยู่ในนั้นได้” เฉินหลงถาม

"ครึ่งศตวรรษที่ผ่านมา ในประเทศของเราไม่ใช่ยุคมืด แต่ในเวลานั้น พระธาตุทางวัฒนธรรมจำนวนมากถูกทำลาย เพื่อที่จะรักษามันเอาไว้เราทำได้เพียงแค่ซ่อนของดีพวกเอาไว้ และในวันนี้ พ่อหนุ่ม เธอมีโอกาสที่จะได้ครอบครองมัน " ชายคนนั้นมองไปที่เฉินหลงด้วยความอิจฉาริษยา

มันเป็นเรื่องที่ง่ายมากที่จะไขปริศนาถ้าตอนนั้นคือยี่สิบหรือสามสิบปีก่อน แต่ในตอนนี้เนื่องจากการพัฒนาทางด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยี การพัฒนาต่อเนื่องของเทคโนโลยีการปลอมแปลงทำให้มันหายากหรือหายไป ถึงแม้ว่าสินค้าจริงจะค่อยๆผลิตน้อยลงในโลก เฉินหลงนั้นนับว่าเป็นคนที่โชคดีมากที่สามารถหาซื้อมันได้ด้วยราคาเพียงแค่ห้าสิบหยวนเท่านั้น

"ช่างเสียของจริงๆ" เฉินหลงเข้าใจในสิ่งที่ชายคนนั้นสื่อถึงช่วงเวลานั้นว่าเป็นยังไง

"พ่อหนุ่ม ถ้านายเชื่อใจฉันดูสักครั้ง ลองให้ฉันช่วยนายเอามันออกมาดีไหม" ชายคนนั้นมองไปที่เฉินหลงไม่วางตา

ตอนที่ 1   หน้าหลัก   ตอนที่ 3