TB : ตอนที่ 1 แว่นตาวิเคราะห์คุณภาพต่ำ
“ไอ้หมูตอนเอ้ย ฉันขอสาปให้แกกระเพาะปัสสาวะรั่วตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป
แกไม่มีทางไปยิงกระต่ายได้ตลอดเวลาได้แน่
แกจะต้องวิ่งไปเข้าห้องน้ำทุกๆครึ่งชั่วโมง อย่างน้อยก็ต้องสิบครั้งในแต่ละคืน
ฉันจะไล่แก ฉันจะฆ่าแก”
ชายหนุ่ยวัยยี่สิบที่กำลังใช้เข็มเล็กๆทิ่มแทงตุ๊กตาตัวน้อยที่อยู่ในมือ
ในหัวของเขาปรากฏภาพชายที่มีหน้าตาคลับคล้ายกับหมู
เขามีนามว่า เฉินหลง เขามาจากหนานซูเขาอายุ 22 ปี
หลังจากสำเร็จการศึกษาระดับมหาวิทยาลัยเมื่อปีก่อน
เขาได้ตำแหน่งงานจากการโฆษาของบริษัทหนึ่งในเมืองซิงเฉิง
จะยังไงก็ช่างเถอะ ไม่นานมานี้เกิดเรื่องขึ้น วันนี้เวลาเที่ยงวัน
เฉินหลงวิ่งเข้าไปหาเจ้านายหมูตอนของเขาที่กำลังเล่นสนุกกับเลขาของเขาอยู่ในออฟฟิศ
เพราะว่าเฉินหลงรับรู้ความลับของเขาแล้ว
หัวหน้าหมูตอนก็ไม่ปล่อยให้เฉินหลงอยู่ที่บริษัทอีกต่อไป
เจ้านายของเขาไม่รับฟังคำแก้ตัวใดๆจากเขาเลยสักนิด
ในตอนนี้
เฉินหลงขอใช้ตุ๊กตาตัวน้อยตัวนี้เป็นตัวแทนของความโกรธแค้นในบ้านเช่าที่ซิงเฉิงก่อนก็แล้วกัน
หลังจากใช้เข็มทิ่มแทงเจ้าตุ๊กตาจนหนำใจแล้ว
ความโกรธที่ก่อตัวขึ้นในใจก่อนหน้านี้ก็ได้มลายหายไปจนหมดสิ้น
“น้องสาวของฉันกำลังจะสำเร็จการศึกษาจากโรงเรียนมัธยม
ฉันได้ให้คำสัญญากับเธอว่าจะซื้อโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่ให้
และถ้าหากว่าฉันมีเงินเหลือพอ ฉันควรจะซื้อมือสองทางออนไลน์” ตอนนี้
เฉินหลงกลายเป็นคนว่างงาน
แต่เขาไม่ต้องการให้น้องสาวหมดความเชื่อมั่นในตัวเขาสักเท่าไหร่
เขาหยิบแท็บแล็ตยี่ห้อผลไม้ชนิดหนึ่งที่เพิ่งถอยมาใหม่ในราคา 200 หยวน
เฉินหลงพร้อมเปิดเถาเป่า (เว็บซื้อขายของออนไลน์ของจีน)เพื่อหาโทรศัพท์สักเครื่อง
เมื่อเฉินหลงใช้นิ้วจิ้มไปที่ไอค่อน “เถาเป่า”
ทันใดนั้นก็เกิดกระแสไฟฟ้าตามนิ้วของเฉินหลงในทันทีและกระแสไฟฟ้าได้แล่นเข้าสู่ร่างกายของเฉินหลง
“โอเค ครั้งต่อไป
ฉันไม่มีทางซื้อของมือสองอีกเพราะว่าไอ้แท็ปแล็ตบ้านี่มันไฟฟ้ารั่วยังไงล่ะ”
นีคือสิ่งสุดท้ายที่เฉินหลงคิด
ในเวลานี้
แท็ปแล็ตแบรนด์ผลไม้มือสองที่ถูกชาร์จไฟกับเครื่องชาร์จส่องแสงจ้าขึ้นมาแล้วจู่ๆก็หายไปอย่างไร้วี่แววใดๆ
เฉินหลงล้มตึงลงไปที่พื้น แสงสีฟ้าอ่อนสว่างวาบขึ้น
“ระบบเถาเป่าที่แข็งแกร่งที่สุดถูกผูกกับผู้ใช้...”
“ค้นหารูปแบบโลกของผู้ใช้ ...”
“โหลดข้อมูลเถาเป่า...”
เช้าวันรุ่งขึ้น ในที่สุด เฉินหลงก็ตื่นขึ้นมา
“ยังไม่ตายแหะ ฉันยังไม่ตายจริงๆด้วย เยี่ยมไปเลย”
หลังจากที่เฉินหลงตื่นขึ้นมาแล้วเขาพบว่าเขายังคงอยู่ที่บ้านเช่าของตน
ทันใดนั้นเขารู้สึกตื่นเต้นกับชีวิตที่ยังเหลือให้ใช้บนโลกใบนี้ต่อไป
อย่างไรก็ตาม ทันใดนั้นในสมองของเฉินหลงก็มีข้อมูลต่างๆมากมายเต็มหัวไปหมด
“ระบบเถาเป่าที่แข็งแกร่งที่สุด? นี่คืออะไรกัน?
นี่คงไม่เหมือนกับการถูกไฟฟ้าช็อตธรรมดาแล้วมั้ง” เฉินหลงขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม
จากนั้น รูปแบบและข้อมูลมากมายปรากฎขึ้นในหัวของเฉินหลง
เฉินหลงมองไปที่วัตถุบางอย่างและรู้สึกตกใจกับระบบฟังก์ชั่นของมัน
“เสื้อล่องหนไม่สามารถมองเห็นได้หลังจากสวมใส่ ผู้ขายคือกูลาชี่โบราณของดาวเบเร่
ราคาอยู่ที่ 100 คะแนนของระบบแลกเปลี่ยน”
“ยาต้าหลี่สามารถเพิ่มความแข็งแรงของผู้ใช้ 2 เท่าโดยถาวร
ผู้ขายคือต้าหลี่ที่แข็งแกร่งของดาวต้าหลี่ ราคาอยู่ที่ 5
คะแนนของระบบแลกเปลี่ยน”
“ยาอัจฉริยะที่สามารถเพิ่มความฉลาดของผู้ใช้ 5 เท่าโดยถาวรหลังจากใช้มัน
ผู้ขายคือป๋ายเจ๋อจากดาวสมาร์ท ราคาอยู่ที่ 30 คะแนนของระบบแลกเปลี่ยน”
“แว่นตาโลกทัศน์สามารถมองผ่านที่กั้นที่ไม่ใช่วัตถุชีวภาพทุกชนิดได้หลังจากที่สวมใส่มัน
ผู้ขายคือโครุมัคจอมขี้เกียจ ราคาอยู่ที่ 50 คะแนนของระบบแลกเปลี่ยน”
......
“ของจริงเหรอ? ที่ว่าเถาเป่าสามารถเชื่อมต่อดาวเคราะห์ดวงอื่นได้?”
เดิมที เฉินหลงไม่ได้ตั้งความคาดหวังอะไรเอาไว้
แต่ทันใดนั้นเขากลับพบว่าเขามีคะแนนแลกเปลี่ยนอยู่ 0.1 คะแนน
ซึ่งมันเกินความคาดหมายของเฉินหลงจริงๆ
“0.1 คะแนนแลกเปลี่ยน นี่เขาสามารถแลกอะไรได้บ้างล่ะเนี่ย?” หลังจากนั้น
เฉินหลงคิดว่าคะแนนแลกเปลี่ยนของเขาน่าจะมาจากการเข้าระบบในครั้งแรก
จากนั้น รายการต่างๆที่อยู่ภายในหัวของเฉินหลงเริ่มรวบเฉพาะรายการที่มีราคาเพียง
0.1 คะแนน
“ดีเลย มีฟังก์ชั่นการค้นหาด้วย” เฉินหลงนึกคิดด้วยความตื่นเต้น
“ก้อนดินเหนียวธรรมดาที่ไม่ได้มีความพิเศษหรือฟังก์ชั่นใดๆ
ก็แค่ของที่ผู้ขายที่กำลังเบื่อไข่ที่ไร้ประโยชน์ของเขา ผู้ขายคืออูลาล่าจากลาก้า
ราคาอยู่ที่ 0.1 คะแนนของระแบบแลกเปลี่ยน”
“ดินเหนียวธรรมดาๆก้อนนี้ถูกตั้งราคาอยู่ที่ 0.1 คะแนนเพื่อการแลกเปลี่ยน
คงจะมีแค่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะซื้อมันไป” เมื่อเห็นสิ้งนี้
เฉินหลงปัดหน้าต่างอัตโนมัติของดินเหนียวนี่ออกไป
แต่เมื่อเขาเห็นว่าอูลาล่าสามารถขายมันให้กับผู้ซื้อถึง 13 คน จริงๆ
เฉินหลงถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ อืม คงจะมีคนที่บ้าพออยู่ในจักรวาลนี้จริงๆด้วย
เอาเถอะ ฉันขอไม่ก้าวก่ายก็แล้วกัน
จากนั้น เฉินหลงก็ไล่ดูไอเท็มที่สามารถใช้คะแนนจากระบบแลกเปลี่ยนด้วย 0.1
คะแนนต่อไป
แต่เขากลับพบว่าทุกรายการกลับเป็นของที่ไม่มีประโยชน์และของแปลกๆทั้งหมด
“สุดท้ายแล้วไม่มีของอะไรที่พิเศษและคู่ควรกับฉันเลยรึไงนะ?”
เฉินหลงรู้สึกหน่ายเล็กน้อย
ในเวลาเดียวกับ ทันใดนั้นเฉินหลงก็ได้เห็นสิ่งของบางอย่าง
“แว่นตาวิเคราะห์คุณภาพต่ำสามารถจำแนกสิ่งของทั้งหมดหลังจากใช้งานได้
แต่เนื่องจากผลิตภัณฑ์มีคุณภาพไม่ค่อยดีนักจึงสามารถใช้งานได้เพียงสามครั้งเท่านั้น
ผู้ขายคือต้าตงของดาวเคราะห์ชานไซ ราคาขายอยู่ที่ 0.1 คะแนนของระบบแลกเปลี่ยน”
“สามารถจำแนกของทุกสิ่งได้? ของดี แม้ว่าจะใช้งานได้แค่สามครั้งเท่านั้น
แต่นับว่าเป็นการใช้งานที่มีคุณภาพตราบเท่าที่ยังใช้งานได้”
หลังจากที่ได้เห็นไอเท็มนี้ ดวงตาของเฉินหลงสว่างวาบขึ้น
ทันใดนั้นเขาก็กดแลกเปลี่ยน 0.1 คะแนนกับ “แว่นตาวิเคราะห์คุณภาพต่ำ” ในทันที
หลังจากนั้นเฉินหลงพบว่ามีแว่นตากรอบสีดำปรากฎอยู่ที่มือของเขา
“นี่คือแว่นตาวิเคราะห์คุณภาพต่ำที่สามารถจำแนกได้ทุกสิ่ง?” เฉินหลงมองไปที่
“แว่นตาวิเคราะห์คุณภาพต่ำ” ที่ดูเหมือนกับแว่นตากรอบดำทั่วไป
เฉินหลงเหลียวซ้ายมองขวา แต่กลับไม่เห็นถึงความเปลี่ยนแปลงใดๆเกิดขึ้น
ต่อไปก็ลองสวมแว่นตา แม้ว่ามันจะดูไม่แตกต่างจากเดิมสักเท่าไหร่นัก
“ไม่แย่ ดูเหมือนพวกหัวกะทิยังไงอย่างนั้น” เฉินหลงส่องกระจกอยู่สักพัก
มองดูตัวเองหลังสวมแว่นตาอันนี้ในกระจก
เขารู้สึกว่าตัวเองเหมือนนักวิชาการมากและพึงพอใจกับมันทีเดียว
หลังจากนั้นเฉินหลงก็ถอดแว่นตาออกไป
เนื่องจากแว่นตาอันนี้สามารถจำแนกทุกสิ่งได้
ถ้าไปที่ร้านสะดวกซื้อแล้วสอดส่องดูว่ามันใช้ได้ผลหรือไม่
ถ้าหากเขาสามารถหารายได้จากมันได้จริงๆล่ะก็เขาจะทำเงินได้มากมายทีเดียว
เมื่อได้ออกไปข้างนอก
เฉินหลงซื้อขนมปังนึ่งสองก้อนใหญ่ๆและนมถั่วเหลืองกล่องนึงเพื่อเป็นมื้อเช้า
ยืนรออยู่ที่ป้ายรอรถ จากนั้นเขาก็ขึ้นรถบัสหมายเลขสองไปยังตลาดขายสินค้ามือสอง
ใช้เวลาประมาณ 20 นาทีเพื่อไปยังตลาดขายสินค้ามือสองของเมืองซิงเฉิง ตอนนี้
เหล่าเจ้าของแผงขายสินค้ามือสองในตลาดได้ตั้งร้านของพวกเขาแล้ว
อย่างไรก็ตามเนื่องจากว่าวันนี้เป็นวันพุธทำให้มีผู้คนไม่มากนักมาจับจ่ายซื้อของกันที่ตลาด
เฉินหลงสวมแว่นตาวิเคราะห์คุณภาพต่ำแล้วเหลียวมองซ้ายขวาที่แผงขายของแต่ละแผง
แต่ยังคงไม่มีปฏิกิริยาใดๆเกิดขึ้นกับแว่นตาวิเคราะห์
เฉินหลงที่เดินดูตามตลาดจนเกือบจะครบทุกที่กำลังจะหมดความอดทน
แต่ในที่สุดแว่นตาวิเคราะห์ก็เกิดปฏิกิริยาบางอย่างขึ้น
“พบรายการที่ไม่สามารถแยกแยะได้ ต้องการวิเคราะหรือไม่?”
การออกแบบเสมือนขวดดินเหนียวขนาดเล็กปรากฏต่อหน้าต่อตาเฉินหลง
“การตรวจวิเคราะห์” เฉินหลงคิด
“จักรพรรดิเฉียนหลงในสมัยราชวงศ์ชิง
ผู้เป็นอมตะใช้ขวดหยกขาวจากบทกวีและความเรียงที่อยู่ข้างใน”
“ของดี ถ้ามันขายในราคาที่ถูก ฉันต้องซื้อมันกลับไป”
ถึงแม้ว่าเฉินหลงจะไม่รู้ว่ามูลค่าของขวดหยกขาวของจักรพรรดิเฉียนหลงในสมัยราชวงศ์ชิงจะเท่าไหร่ก็ตาม
แต่ของในสมัยจักรพรรดิเฉียนหลงนั้นจะต้องเป็นของดีอย่างแน่นอน
“ลูกพี่ อันนี้คืออะไร” เฉินหลงก้มหน้าลงไปถามเจ้าของแผง
เฉินหลงรู้สึกเหนื่อยที่จะดูคะแนนแลกเปลี่ยนของเขาเต็มที
0 ความคิดเห็น