CF:บทที 325 ธรรมชาติของการรวมตัว

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

ในตอนเช้าของวันถัดมา อู๋ฮ่าวเหรินได้ช่วยเหลือซูเถา และจากนั้นเขาก็นำหยกเจดไดท์ไปที่บริเวณก่อสร้าง หยวนหมิงหยวน

ในตอนนี้ หินส่วนใหญ่ที่อยู่ในคลังสินค้าได้ถูกตัดโดยหุ่นยนต์ตั้งแต่เมื่อคืน เพื่อที่จะปกปิดว่าหยกเจดไดท์ได้ถูกตัดไปแล้ว อู๋ฮ่าวเหรินจึงได้ทำการตัดหยกเจดไดท์เป็นจำนวนมาก

แน่นอนว่ามีเพียงส่วนน้อยของหยกเจดไดท์ที่เขานำไปด้วยคือหยกระดับท๊อป แต่ส่วนใหญ่ที่เหลือก็คือหยกเจดไดท์ธรรมดา

ไม่มีปัญหาหากหยกเจดไดท์พวกนี้จะถูกนำไปแกะสลักเป็นสิ่งต่างๆ แม้กระทั่งถูกนำไปทำเครื่องประดับ พวกมันก็ยังมีค่ามากกว่าหยกเจดไดท์ที่เขาซื้อมา

สถานที่ของหยวนหมิงหยวนเปลี่ยนแปลงไปอย่างมาก

การก่อสร้างขั้นพื้นฐานได้สำเร็จแล้ว สิ่งต่อไปก็คือการสร้างบ้าน การตกแต่งและอื่นๆ ตามขั้นตอน

ภูเขาหัวโล้นรอบๆ บริเวณนั้น ถูกปกคลุมด้วยโคลนที่ขุดมาจากสถานที่ก่อสร้าง และบัดนี้ก็มีต้นไม้ ดอกไม้จำนวนมากนำไปปลูกบนนั้น

ในตอนนี้ พวกคนงานต่างพากันยุ่ง รอบๆ บริเวณสถานที่ก่อสร้าง กำลังยุ่งเลยในตอนนี้ และมีเพียงร้านค้าเล็กๆ เปิดขายที่นี่

ปัจจุบันนี้ พื้นที่ในส่วนนี้ถูกห้ามให้มีการค้าขาย นอกเหนือจากการพัฒนาของรัฐบาล หนึ่งเดียวที่สามารถเข้าถึงพื้นที่นี้ได้ก็คือกลุ่มอนาคต

ถึงอย่างนั้นในบางเมืองที่ค่อนข้างห่างไกลจากที่นี่ก็ยังมีนักเก็งกำไรเข้ามาเนื่องจากการพัฒนาของที่นี่

อู๋ฮ่าวเหรินพบว่าตึกเก่าแก่ทั้งหลายที่ถูกสร้างในมณฑลหยุนหลงดูคล้ายคลึงกันกับภาพที่ถูกถ่ายในหยวนหมิงหวน

เมื่อก้าวเข้าไปห้องแกะสลักฉันพบว่ามีบางคนกำลังทำงานอยู่ในนั้น

“กำลังแกะสลักอะไรหรือ?”

อู๋ฮ่าวเหรินมองดูช่างแกะสลักที่กำลังรัวค้อนเล็กๆ เป็นลายเส้นลงบนหิน เขามองไปรอบๆและไม่เห็นว่ามีแบบวาดอยู่ที่นั่น

ช่างแกะสลักหันหน้ามาเมื่อรู้สึกว่ากำลังมีใครรบกวนเขาอยู่ ทันใดนั้นเขาก็พบว่านั่นคือเจ้านายนั่นเอง “เจ้านายอยู่นี่นี่เอง นี่ครับแบบวาดลวดลายแกะสลัก”

ได้ยินดังนั้นอู๋ฮ่าวเรินจึงมองดูลายเส้นซึ่งมันก็ช่างเหมือนในแบบวาดจริงๆ

“ทำไมคุณถึงไม่ใช้เครื่องจักรล่ะ? มันทำให้การแกะสลักช้าและก็เหนื่อยด้วยนะ ใช้เครื่องจักรแกะสลักเถอะเพราะมันก็แค่เอาไว้ประดับตกแต่ง ไม่ได้สำคัญอะไรหรอก”

“พ่อหนุ่ม นี่คุณกำลังเจ้ากี้เจ้าการกับงานของพวกเขาอีกแล้วนะ”

เมื่อได้ยินเสียงนั้น อู๋ฮ่าวเหรินจึงได้รู้ว่า ตงต้าถง ปรมาจารย์ด้านการแกะสลักหินได้มาถึงแล้ว

“ปรมาจารย์ตง

คุณกำลังดูถูกเด็กฝึกงานของผมนะ ถ้าพวกเขาไม่ใช้อุปกรณ์นี้ ก็ปล่อยให้พวกเขาแกะสลักแบบนี้นั่นแหละ”

“คุณรู้อะไรไหม? ในตอนนี้พวกเขาไม่ได้เก่งมากนัก ถ้าคุณใช้เครื่องมือนั้น มันก็จะดูแปลก พวกเขาต้องแกะสลักถึงสามชั่วโมงต่อวันก่อนที่พวกเขาจะสามารถใช้เครื่องจักรนี้ได้”

หลังจากที่อู๋ฮ่าวเหรินครุ่นคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ มันก็เป็นความจริง ที่การพัฒนาด้านวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีนั้นทำให้สะดวกสบาย อย่างไรก็ตามในกรณีนี้งานฝีมือมากมายได้ขัดขวางการสืบทอด

“ปรมาจารย์ตง ท่านรู้ไหมว่าเมื่อไรปรมาจารย์เหยียนจะมา? ผมมีหยกเจดไดท์ที่เขาต้องการ”

“คุณนี่เร็วมากเลยนะ เหยียนเจิ้งผิง เข้ามาเร็วเข้า เสี่ยวอู๋อยากจะเจอท่าน”

“มา มา คำรามสิคำราม แสดงให้เห็นว่าเสียงของคุณนั้นดังแค่ไหน! เสี่ยวอู๋ ทำไมวันนี้คุณได้มาที่นี่ได้?”

“ผมไม่ได้มาเพื่อเอาหยกเจดไดท์มาให้ท่านชมหรอกนะ แต่ถ้าท่านชอบผมก็จะส่งคนไปแกะสลักให้ท่าน”

เมื่อได้ยินคำว่าหยกเจดไดท์ หน้าของเหยียนเจิ้งผิงถึงกับเปลี่ยนไป เขารู้สึกสดชื่นไปทั้งตัวและถามว่า “ไหนล่ะหยกเจดไดท์ ขอผมดูหน่อยสิ”

อู๋ฮ่าวเหรินนำถุงออกมาและวางลงบนโต๊ะข้างๆ เขา พร้อมกับพูดว่า “นี่เป็นตัวอย่างที่ผมนำมาด้วย คุณค่อยดูภาพจากเครื่องคอมพิวเตอร์ทีหลังก็ได้ครับ คุณอยากจะได้รูปร่างแบบไหน? ผมจะตัดให้คุณในคลังสินค้าของผม จะแกะสลักและนำมาให้เลย”

เหยียนเจิ้งผิงพยักหน้า เขาหยิบถุงขึ้นมาและเปิดออก เมื่อเขาได้เห็นหยกภายในนั้นเขาก็ยิ้มออกมาทันที

“ใช่เลย ใช่เลย หยกเจดไดท์นี้สวยถึงระดับสีเขียวน้ำมัน มันสามารถนำไปแกะสลักเป็นของตกแต่งอย่างที่เราต้องการได้ มันเกินกว่ามาตรฐานด้วยซ้ำ”

“ว้าว!”

ปรมาจารย์เหยียน ร้องออกมาอย่างประหลาดใจ และจากนั้นได้นำหยกชิ้นเท่าหัวแม่มือออกมาจากถุงหนึ่งชิ้น

“หยกนี้ได้มาจากที่ไหนกัน?” เหยียน ถามจื่อฟู่อย่างกระตือรือร้น

อู๋ฮ่าวเหรินมองและกล่าวว่า “บางทีคงเป็นตอนที่ผมนำตัวอย่างหยกเจดไดท์มา ผมเอาพวกเศษๆ ใส่ไว้ในนั้น”

“ตัดออกเป็นชิ้นๆ! อย่าบอกว่าคุณได้ตัดหยกเจดไดท์พวกนี้ออกเป็นชิ้นๆ นะ?” ปรมาจารย์เหยียนมองดูอู๋ฮ่าวเหรินด้วยความตกตะลึง

เสียงของปรมาจารย์นั้นค่อนข้างดัง เมื่อเขาได้ยินเกี่ยวกับหยกเจดไดท์ ทุกคนต่างพากันวางมือลงจากงานและมองมาที่เขาเป็นตาเดียว

พวกเขาเรียนรู้การแกะสะลัก แน่นอนว่าพวกเขารู้ถึงมูลค่าของหยกเจดไดท์ ตราบใดที่คุณภาพไม่แย่เกินไปนัก ขนาดชิ้นเท่านิ้วมือก็ยังมีมูลค่าหลายล้าน

อู๋ฮ่าวเหรินรู้ดีว่าทำไมปรมาจารย์เหยียนนั้นเสียงดัง แต่หลังจากที่ได้เห็นรูปภาพแล้ว เขาอาจจะเสียงดังกว่าเดิมก็เป็นได้

“ใช่ครับ เราตัดหยกไปเยอะมาก ตัดด้วยหุ่นยนต์นะครับ แต่เครื่องสอบเทียบไม่ค่อยดีเท่าไรนัก”

เมื่อได้ยินคำของอู๋ฮ่าวเหริน กลุ่มคนพวกนี้ต่างพากันพูดไม่ออก ตัดไปเยอะหมายถึงอะไร? มีหยกเจดไดท์จำนวนมาก หรือว่าได้ตัดหยกเจดไดท์ไปเยอะมาก

ปรมาจารย์เหยียนมองดูอู๋ฮ่าวเหริน และคิดว่าโครงการที่พวกเขากำลังทำอยู่นี้ เขาก็ทำได้เพียงแค่ส่ายหัว

เขาถูกพูดว่าเขาเป็นแกะดำ หลายล้านสิ่งสามารถถูกตัดได้อย่างง่ายดายด้วยการใช้หุ่นยนต์ ดูเหมือนว่าเงินหลายล้านหยวนจะไม่ต่างอะไรเลยกับเงินเพียงสองสามหยวนในสายตาของเด็กคนนี้

“ช่างน่าเสียดาย จากร่องรอยของการจัด ถ้าไม่มีการตัด คุณก็สามารถที่จะนำเอาหยกที่ดีออกมาได้ ด้วยคุณภาพของหยกนี้ มันไม่น่าจะเป็นปัญหาในการขายในราคาสักสิบล้านหยวน แต่ตอนนี้มันเป็นเพียงชิ้นเล็กชิ้นน้อย คงจะได้ราคาสักหนึ่งล้านถ้าเอามาทำเป็นแหวน”

อู๋ฮ่าวเหรินพูดว่า “ปรมาจารย์เหยียน ถ้าคุณชอบ ผมจะเอากำไลแบบนี้ให้คุณ ให้คุณทำกำไลด้วยตัวคุณเอง”

“คุณคิดว่ามันเป็นกระจกงั้นหรือ คุณสามารถที่จะทำได้มากเท่าที่คุณต้องการ คุณโชคดีที่สามารถจะตัดมันออกมาเป็นชิ้นได้แบบนี้”

ได้ยินดังนั้น อู๋ฮ่าวเหรินมองดูปรมาจารย์เหยียนอย่างแปลกๆ ฉันคิดกับตัวเองว่า นี่หยกเจดไดท์ที่ฉันเอามาไม่ดีขนาดนั้นเลยหรือ? แต่อย่างน้อยฉันก็ไม่ได้เอามาเยอะ

“ปรมาจารย์เหยียน ช่วยดูรูปภาพพวกนี้ก่อน ถ้าคุณชอบมัน ผมจะเอาวัสดุมาให้คุณสักชิ้นเพื่อทำกำไล”

อู๋ฮ่าวเหรินได้เรียนรู้สิ่งเก่าๆ หลายสิ่งจากอาจารย์เหล่านี้ การที่รู้ว่าเขาต้องการของโบราณพี่พวกเขาได้มาจากเพื่อนๆ ซะเป็นส่วนใหญ่

ปรมาจารย์เหยียน สัมผัสวัสดุที่เหลือจากการตัด และรู้สึกเสียดาย เขาพูดขึ้นว่า “เอาล่ะ มาดูกันซิว่าหยกเจดไดท์อันไหนที่คุณได้ตัดไป?”

ในตอนนี้ กลุ่มคนก็ได้เข้ามาดูหยกเจดไดท์ อู๋ฮ่าวเหรินได้ขอให้พวกเขานำอุปกรณ์มาให้เพื่อเชื่อมต่ออินเตอร์เน็ต

เมื่อภาพแรกปรากฏ ทุกคนพากันหยุดหายใจ พวกเขาเห็นภาพของหยกเจดไดท์ นี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาได้เห็นหยกเจดไดท์ในห้องๆ หนึ่ง

แม้แต่เหยียนเจิ้งผิงก็ตกตะลึงที่ได้เห็นภาพด้านบนสุดซึ่งมันไม่น่าเชื่อ

ภายในห้องแกะสลักแห่งนั้นเงียบงันไปในทันที ทุกคนจ้องมองไปที่ภาพที่ปรากฏบนจอ

สีหน้าของปรมาจารย์และกลุ่มช่างแกะสลักหยกเจดไดท์เปลี่ยนไปด้วยความประหลาดใจอย่างที่สุด พวกเขาไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นหยกเจดไดท์มากมายถึงเพียงนี้ในคราวเดียวกัน

การตัดหินเกือบจะเสร็จสิ้นไปถึงห้าคันรถแล้ว อู๋ฮ่าวเหรินได้เตรียนหยกเจดไดท์ตามจำนวนของหิน ไม่มากนัก ในนั้นล้วนแล้วแต่เป็นหยกเจดไดท์ แต่แน่นอนว่ามีหยกเจดไดท์ที่มีคุณภาพสูงอยู่ไม่มากนักในจำนวนนั้น ส่วนใหญ่จะเป็นหยกคุณภาพต่ำ ซึ่งจะถูกนำไปแกะสลักเป็นเครื่องประดับพิเศษในหยวนหมิงหยวน

ไม่มีทาง บางสิ่งที่หาไม่เจอ พวกเขาทำได้แค่เพียงแทนที่วัตถุด้วยหยกเจดไดท์ใหม่ๆ

หลังจากที่ภาพนั้นได้ถูกปล่อยออกมา เหยียนเจิ้งผิงก็ได้ตอบกลับหลังจากที่ทิ้งช่วงไปนาน เขาพูดว่า “ผมอยากจะฆ่าคุณซะจริงๆ!”