TB:บทที่ 174 ทำได้แล้ว

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

TB:บทที่ 174 ทำได้แล้ว

เมื่อเฉินหลงและเฉินเซินจากไป เฉินเซินยังคงต้องการขี่มอเตอร์ไซค์ ในขณะที่แฟนสาวของเขายังคงนั่งอยู่ที่เบาะหลังของมอเตอร์ไซค์ของเฉินเซิน

เมื่อเห็นเสี่ยวเหม่ย นั่งอยู่ข้างหลังเฉินเซิน เฉินหลงก็มีความสุขมาก ด้วยว่า ลูกพี่ลูกน้องของเขาได้พบกับผู้หญิงที่รักเขาจริงๆ

เฉินเซินเดินตามเฉินไปที่บ้านพักของเขาด้วยมอเตอร์ไซค์

“น้องชายของคุณเป็นใคร?” เมื่อเดินทางไปบ้านพักของเฉินหลง เธอคิดถึงตอนที่เขาจะหยิบปืนออกมา เสี่ยวเหม่ยถามเบา ๆ

"อันที่จริงฉันไม่รู้น้องชายของฉันเปลี่ยนไปมากจนฉันแทบจำเขาไม่ได้เมื่อฉันพบเขาครั้งแรก" เฉินเซินยังกล่าวด้วยเสียงต่ำ

เฉินหลงเติบโตขึ้น แต่รูปลักษณ์ของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปมากนัก สาเหตุหลักคือนิสัยใจคอของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก ในอดีตเฉินหลงเป็นคนขี้แพ้ แต่ตอนนี้มั่นใจมาก โดยธรรมชาติแล้วเขาดูเหมือนมีสองคนในตัวเอง

จำน้องตัวเองไม่ได้เลยหรอ

เฉินเซินอดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น เป็นเรื่องจริงที่เฉินหลงเปลี่ยนไปมากจนจำไม่ได้ เขาไม่โทษตัวเอง

“พี่กับพี่สะใภ้ เข้ามาสิ” เมื่อเห็นเฉินเซินจอดรถมอเตอร์ไซค์ของเขาที่ด้านนอกประตูเฉินหลงก็รีบกวักมือเรียกเฉินเซินและเสี่ยวเหม่ยให้เข้าไป

เฉินเซินและเสี่ยวเหม่ยลงจากรถมอเตอร์ไซค์และพร้อมที่จะเข้าไปในวิลล่า

เฉินเซินอยากมาที่นี่ แต่มอเตอร์ไซค์คันเก่าของเขาไม่เข้ากับวิลล่าเลย เขาจึงอายเกินไปที่จะขับรถเข้าไป

“พี่ครับขับรถด้วยครับ” สำหรับเฉินหลง ไม่ว่าจะมีมอเตอร์ไซค์หรือวิลล่าแบบไหน ในใจของเขาครอบครัวคือสิ่งที่มีค่าที่สุด

เมื่อเห็นเฉินหลง หัวใจของเฉินเซินเต็มไปด้วยความอบอุ่น

หลังจากที่เฉินเซินและเฉินหลงเข้าไปในวิลล่า เฉินเซินก็นั่งบนโซฟาในห้องนั่งเล่น มองไปทางซ้ายและขวาแล้วพูดว่า "อาหลง วิลล่านี้เป็นของนายจริงๆหรือ"

เมื่อไม่นานมานี้เฉินหลงทำเหมือนตัวเองเป็นคนหาเงิน ตอนนี้เขาอาศัยอยู่ในวิลล่าหลังใหญ่ในปักกิ่งได้อย่างไร หลังจากอยู่ในเมืองหลวงมาหลายปี เฉินเซินก็ยังคงรู้ราคาที่อยู่อาศัยในเมืองหลวง แน่นอนว่าราคาหลายสิบล้าน

"แน่นอนมันเป็นของฉัน ไม่งั้นคงไม่กล้าเข้าหรอก เพราะถือว่าบุกรุกแน่นอน" เฉินหลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม

คำพูดของเฉินหลงปล่อยให้เฉินเซินและเสี่ยวเหม่ยยืนงง มีปืนมีวิลล่าของตัวเองนี่นะ

เมื่อเห็นการแสดงออกของเฉินเซิน เฉินหลงจึงบอกว่า "อันที่จริงแล้ววิลล่าหลังนี้ไม่ได้เป็นของฉันมาก่อนเพื่อนให้มาน่ะ ฉันมีเอกสารการโอนเงินอยู่ ดังนั้นไม่ต้องกังวลไปนะ"

"เพื่อนแบบไหนที่ให้วิลล่า?" เสี่ยวเหมยถามอย่างสงสัย

ให้วิลล่าราคาหลายสิบล้านเนี่ยนะ นี่มันเรื่องใหญ่จริงๆ เสี่ยวเหมยสงสัยว่าเฉินหลงมีไว้เพื่ออะไร

เฉินเซินก็ยังอยากรู้อยากเห็น

“ เพื่อนของฉันเป็นคนรวยมาก ฉันเบื่อที่จะเล่นในเมืองหลวงเมื่อเร็ว ๆ นี้เขาต้องการเปลี่ยนสถานที่เพราะฉันช่วยเขาสองสามครั้งเขาจึงส่งบางอย่างมาให้ฉัน” เฉินหลงอธิบายสั้น ๆ

หลังจากฟังคำอธิบายง่ายๆของเฉินหลง เฉินเซินและเสี่ยวเหม่ยต่างก็มองเฉินหลงด้วยสายตาแปลกๆ เฉินหลงดีขนาดที่เขายกวิลล่าให้เลยหรอ

เฉินเซินและเฉินหลงไม่ต้องการที่จะพูดต่อในเรื่องนี้ ก็เลยตัดบทไปว่า 

"พี่ชาย ที่โรงงานตอนนี้เป็นอย่างไรบ้าง"

“ ไม่เป็นไร พี่สะใภ้ของนายทำเงินได้มากกว่า 10,000 หยวนต่อเดือนนอกจากค่าเช่าและค่าน้ำค่าไฟแล้วเธอยังสามารถประหยัดเงินได้ 10,000 หยวนต่อเดือน ซึ่งถือว่าไม่เลวเลย” เฉินเซินมองไปที่เสี่ยวเหม่ย

เมื่อได้ยินเฉินเซินพูดว่าเธอเป็นพี่สะใภ้ของเฉินหลง เสี่ยวเหมยหน้าแดงมาก

"พี่ชาย คุณจะทำงานที่นี่ในเมืองหลวงหรือคุณจะกลับบ้าน?" เฉินหลงถามคำถามที่หลายคนที่หลงทางในเมืองหลวงไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร

เฉินเซินยังไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร เขามองไปที่เสี่ยวเหม่ยและพูดว่า "ตอนนี้ฉันไม่รู้ฉันอยากทำงานที่นี่ในเมืองหลวงอีกสักสองสามปีและเก็บเงินไว้บ้าง"

เสี่ยวเหมยมองไปที่เฉินเซินด้วยการแสดงออกว่า "ฉันเป็นผู้หญิงของคุณ ฉันจะฟังคุณ"

เมื่อเห็นเฉินเซินและเสี่ยวเหม่ยเป็นแบบนั้น เฉินหลงก็พูดไม่ออกไปชั่วขณะ

อย่างไรก็ตามโชคดีที่พวกเขามีแฟน ไม่งั้นคงจะแกล้งกันหนักแน่ๆ

“พี่อยากเปลี่ยนไปทำงานที่เงินเดือนสูง แต่งานเบา ๆไหม เราลองไปหาอะไรกินด้วยกันไหม” เฉินปล่อยให้คนสองคนแกล้งกันสักพัก เขาหันหน้าไปทางเฉินเซิน

เฉินเซินเป็นคนซื่อสัตย์และเป็นลูกพี่ลูกน้องของเขา ไม่ว่าในกรณีใด บริษัท ของเขามีบุคคลสำคัญ แม้ว่าเขาจะไม่รู้เทคโนโลยีคอมพิวเตอร์ แต่เขาก็สามารถบริหารจัดการและบริหารงานบุคคลได้ โดยธรรมชาติแล้ว บริษัท ของเขาจะมีความลับหน่อยๆ

ดวงตาของเฉินเซินสว่างขึ้น และเขาก็รีบถามว่า "น้องชายนายมีงานที่ดีจริงๆหรือ อย่าโกหกนะ?"

แม้ว่าเขาจะทำงานได้ดีในโรงงานเดิม แต่เขาก็ยังเข้าใจความจริงนี้แม้ว่าเขาจะซื่อสัตย์ก็ตาม นอกจากนี้เขายังต้องประหยัดเงินเพื่อแต่งงาน ถ้าเขามีงานที่ดีขึ้น แน่นอนว่าเขาจะเปลี่ยนแน่ๆ

“ฉันไปกับเขาได้ไหม” เสี่ยวเหม่ยถามอย่างรีบร้อน เธอไม่ต้องการแยกจากเฉินเซินตอนนี้

“แน่นอน” เฉินหลงตอบ

ฉันเป็นผู้ดูแลบริษัทนี้ อีกไม่นานฉันจะกลายเป็น บริษัท เทคโนโลยีที่ดีที่สุดในโลก ถ้าฉันไม่สามารถจัดคนสักคนหรือสองคนได้ฉันคงต้องขายบริษัท ให้กับต่างประเทศ

เฉินเซินถามอย่างรวดเร็วและตื่นเต้น "น้องชายคุณหมายถึงโรงงานแบบไหน?"

เฉินเซินยังคิดว่าเฉินหลงกำลังจะไปแนะนำตัวกับโรงงานแห่งหนึ่ง

"มันไม่ใช่โรงงาน มันเป็นบริษัทเทคโนโลยีของ เว่ยหลง ฉันจะให้นายอยู่ในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบุคคล เงินเดือนเดือนละ 100000 ถึงแม้ว่าจะน้อยไปหน่อย แต่ดูที่ผลประกอบการของ บริษัท ก็ดี เฉินหลงกล่าว

"ผู้จัดการฝ่ายบุคคลเดือนละแสน"

เฉินเซินตกใจกลัวกับสิ่งที่เฉินหลงพูด

“น้องชาย นายจะปล่อยให้ฉันทำงานในไร่และทำงานด้วยตนเองฉันไม่มีปัญหา แต่ถ้าให้ฉันเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคล ฉันจะต้องทำยังไง จะอยู่ที่ไหน?” เฉินเซินกล่าวด้วยใบหน้าเศร้า

เฉินเซินทำงานหนักมาก ตอนนี้จะมาให้เขาเป็นผู้จัดการฝ่ายบุคคล เขาไม่มีความมั่นใจเลย

“เดี๋ยวจะให้คนสอนว่าจะทำยังไง คนเราไม่ได้เกิดมาพร้อมความสามารถนี้ แต่เราก็เรียนรู้ได้ ถ้าไม่ทำก็มีคนอื่นที่อยากทำ” เฉินหลงให้กำลังใจเฉินเซินด้วยเงินในเวลาเดียวกัน

เฉินเซินมองไปที่เสี่ยวเหม่ยและคิดว่าถ้าเงินเดือนของเขาอยู่ที่ 100,000 หยวนเขาสามารถทำให้เธอมีชีวิตที่ดีขึ้นได้ เขาถามคำถามทันทีว่า "น้องชาย ฉันจะทำงานในตำแหน่งผู้จัดการฝ่ายบุคคลคน"

"ตกลงพรุ่งนี้จะไปทำงาน" เฉินหลงตบไหล่เฉินเซิน

“ แล้วคุณจะให้ฉันทำงานอะไร” เมื่อเสี่ยวเหม่ยมีความสุขกับเฉินเซิน เธอก็ถามว่าจะทำตำแหน่งอะไร

"ฉันคิดว่าเป็นผู้อำนวยการของสำนักงานด้วยเงินเดือนละ 60000" เฉินหลงจัดงานให้เสี่ยวเหม่ยอีก

“เยี่ยมจริงๆ” เมื่อได้ยินว่าเธอมีรายได้ 60000 ต่อเดือน เสี่ยวเหมยก็กอดเฉินเซินด้วยความดีใจทันที

“อาหลงอยู่ตำแหน่งอะไรใน บริษัท ทำไมมีอำนาจมากขนาดนี้” เฉินเซินถาม

เฉินหลงตอบด้วยรอยยิ้ม "เพราะฉันเป็นเจ้าของบริษัทนี้น่ะสิ"