SC:บทที่ 78 การสัมภาษณ์

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

วิธีรับรหัสปลดล็อค

 SC:บทที่ 78  การสัมภาษณ์

ผู้สัมภาษณ์ที่แต่งตัวดีเหล่านั้นต่างนั่งลงและโบกมือให้ผู้รอดชีวิตเริ่มเข้าแถวและเริ่มการสัมภาษณ์

ชายหนุ่มคนหนึ่งสวมแว่นตากรอบโลหะเสื้อคลุมสีขาวดึงกระดาษ A4 ออกมาจากกระเป๋าของเขา จากนั้นเย็บกระดาษแข็งและวางไว้บนโต๊ะ หลังจากนั้นส่งสัญญาณให้ผู้รอดชีวิตเดินเข้ามา

“ดูตามป้าย? ผมมาจากอาคาร 1 ตอนนี้พวกเราต้องการรับสมัครคนทำความสะอาด 10 คน เงื่อนไขค่อนข้างง่ายทุกคนจะต้องเก็บความลับเป็น เงินเดือนคือขนมปัง 2 แผ่นต่อวันและจัดหาที่พักภายในให้ คุณสนใจไหม?”

การสัมภาษณ์เริ่มขึ้นผู้รอดชีวิตเป็นหญิงวัยกลางคนอายุ 40 ปี เมื่อได้ยินชายหนุ่มเสื้อคลุมสีขาวพูดขึ้นเธอพยักหน้าอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นว่าหญิงสาวคนนั้นพยักหน้าอย่างตื่นเต้นชายหนุ่มหัวเราะและถามขึ้นว่า

“เอาล่ะผมต้องถามคำถาม 2 -3 ข้อตามเงื่อนไข ถ้าเงื่อนไขของคุณผ่านคุณสามารถทำงานได้! ก่อนอื่นคุณชื่ออะไร? และอายุเท่าไหร่?มีเพื่อนหรือญาติอยู่ที่นี่ไหม?คุณเคยทำงานทำความสะอาดมาก่อนหรือเปล่า?”

ไม่ได้รับฟังคำถามหญิงวัยกลางคนรู้สึกกังวลเล็กน้อย  เธอไอ 2 ครั้งและพูดอย่างช้าๆว่า

“ฉันชื่อ จางชาปิง! ปีนี้อายุ 42 ปี มีลูกสาว 1 คน ฉันไม่เคยทำงานเป็นคนทำความสะอาด แต่ฉันมักจะทำความสะอาดบ้านของตัวเอง!”

เมื่อฟังคำตอบของหญิงวัยกลางคนชายหนุ่มในชุดสีขาวพยักหน้าและเขียนลงไปในสมุดบันทึก หลังจากคิดสักพักเขาส่ายหัวและพูดอย่างเสียใจว่า

“ ผมขอโทษด้วย หลังจากพิจารณาอย่างรอบคอบคุณไม่เหมาะสมกับงานนี้ ลาก่อน!”

หลังจากนั้นเขาไม่รอให้หญิงวัยกลางคนเปิดปากพูดอีกครั้งชายในชุดคลุมสีขาวเคาะโต๊ะเพื่อส่งสัญญาณให้ผู้รอดชีวิตที่อยู่ด้านหลังเดินเข้ามา

หญิงวัยกลางคนไม่รู้ว่าสาเหตุใดเธอจึงถูกปฏิเสธ ในขณะที่เธอต้องการจะสอบถามทหารที่ยืนอยู่ด้านข้างส่งสัญญาณด้วยปืนของเขาเพื่อให้เธอรีบออกไปจากแถว

ทำความสะอาดอย่างนั้นหรอ?

 หลินเฉิง รู้สึกลังเลเมื่อได้ยินบทสนทนาด้านหน้า พนักงานทำความสะอาดนั้นเป็นแรงงานขั้นต่ำ พวกเขายินดีที่จะทำเพื่อได้รับอาหารและเสื้อผ้าที่อบอุ่น แต่ผู้สอบสัมภาษณ์ดูเหมือนจะเข้มงวดเกินไปจนผิดปกติ

หลังจากคิดเรื่องนี้สักพัก หลินเฉิง ทิ้งเรื่องนี้ไว้เบื้องหลังมันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆกับเขา เขาเงยหน้าและฟังชายที่มีใบหน้าเป็นแผลเป็นซึ่งอยู่ถัดจากชายชุดคลุมสีขาว

“พวกเราคือทีมสังหาร ตอนนี้เราต้องการรับสมัครสมาชิก 20 คนเพื่อเข้าร่วมกับทีม ค่าจ้างเป็นขนมปัง 2 แผ่นต่อวัน + ผักดองอีกครึ่งชิ้นและน้ำอีกครึ่งขวด คุณควรรู้ดีอยู่แล้วว่าทีมของพวกเราทำอะไร ดังนั้นหากคุณไม่กลัวความตาย คุณสนใจที่จะเข้าร่วมไหม?”

เขาพูดกับชายหนุ่มที่อยู่ด้านหน้าของเขาด้วยความสนใจ เมื่อได้ยินคำพูดของชายที่มีใบหน้าเป็นแผลเป็นชายหนุ่มกัดฟันและหันไปมองหญิงวัยกลางคนที่กำลังแสดงใบหน้าอย่างกังวล มันทำให้ชายหนุ่มพยักหน้าตัดสินใจในทันที

ชายหน้าแผลเป็นรู้สึกพอใจที่ชายหนุ่มยอมรับดังนั้นเขาจึงโบกมือให้ชายหนุ่มไปรอด้านหลังก่อน

สำหรับผู้สัมภาษณ์คนอื่น คำขอของพวกเขายิ่งแปลกประหลาดยิ่งขึ้น รวมไปถึงการสรรหา ชายหญิงหน้าตาดีเพื่อเป็นฝ่ายประชาสัมพันธ์ อย่างไรก็ตามเมื่อฟังคำสัมภาษณ์แปลกๆทุกประเภท หลินเฉิง ให้ความสนใจกับการสัมภาษณ์ทีมสังหาร

เขารอเป็นเวลานานจนถึงคิวของเขา ผู้ที่ให้สัมภาษณ์ก่อนหน้านี้ไม่มีคุณสมบัติหรืออาจจะหวาดกลัวกับคำพูดของผู้สัมภาษณ์ดังนั้นโควต้า 20 คนจึงยังไม่เต็ม

เมื่อมองเห็น หลินเฉิง เดินเข้ามาสัมภาษณ์ชายผู้มีใบหน้าเป็นแผลเป็นต้องตกตะลึงและถามว่า

“ผู้มาใหม่อย่างนั้นหรอ?”

“อืม”

ทันใดนั้นชายผู้มีแผลเป็นรู้สึกหงุดหงิด

“เหอะ เป็นแค่มือใหม่ทำไมไม่ลองหิวสัก 2-3 วันล่ะ ไม่อย่างนั้นนายจะขี้เกียจเวลาทำงาน!”

หลินเฉิง ไม่แปลกใจเลยเมื่อเห็นทัศนคติของชายคนนี้ ลักษณะของ หลินเฉิง ยังคงแต่งตัวเรียบร้อยและไม่มีอาการหิวโซ  หลินเฉิง พูดด้วยความไม่พอใจว่า

“ผมไม่ได้มาสัมภาษณ์เข้าทีมสังหาร!”

เมื่อได้ยินดังนั้นใบหน้าของชายที่เป็นแผลเป็นจ้องมอง หลินเฉิง ด้วยความโกรธ

“ไอ้สัส มึงมากวนตีนใช่ไหม?อยากตายนักหรือไง”

 หลินเฉิง โบกมือและพูดว่า

“ผมไม่ได้มาที่นี่เพราะอยากตาย ผมไม่ต้องการสมัครเป็นสมาชิกสำรองของทีมแต่ต้องการเป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการ!”

“ทีมสังหารของพวกเราเป็นทีมระดับสูง แกคิดว่าลิงผอมแห้งอย่างแกจะได้เป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการอย่างนั้นหรอ? ตื่นเถอะ!”

เมื่อชายที่มีแผลเป็นได้ยินคำพูดของ หลินเฉิง เขาตะโกนออกมาด้วยความโกรธและขี้เกียจเกินไปที่จะพูดอะไรอีกแล้ว  หลินเฉิง ไม่ได้ใส่ใจและยังคงพูดตรงๆว่า

“คุณมีปืนใช่ไหม เอามันออกมาแล้วยิงผม! ถ้าคุณไม่สามารถฆ่าผมได้ ผมจะได้เป็นสมาชิกอย่างเป็นทางการในทีมของคุณ!”

หลังจากฟังคำขอแปลกๆของ หลินเฉิง ชายที่มีใบหน้าเป็นแผลมองหน้า หลินเฉิง อย่างจริงจังและพูดว่า

“เด็กน้อยแกเสียสติไปแล้วหรอ ไม่มีทางที่จะหลบกระสุนได้ ถ้าอยากเล่นก็ไปเล่นที่อื่น!”

เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นไม่ยอมปฏิบัติตามคำพูดของ หลินเฉิง มันทำให้ หลินเฉิง ขมวดคิ้วและพูดว่า

“มัวแต่พูดไร้สาระอยู่ได้?กลัวเปลืองกระสุนหรือไง?”

จากนั้นเขาก็พูดว่า “คุณหลบกระสุนไม่ได้ ไม่ได้หมายความว่าผมจะหลบไม่ได้ซะหน่อย เร็วเข้าผมไม่ค่อยมีเวลามาก!”

ชายที่มีแผลเป็นเห็นว่า หลินเฉิง มีความตั้งใจแน่วแน่ๆเขาเองก็ขี้เกียจเกินที่จะพูดเรื่องไร้สาระ เขาดึงปืนออกมาและปลดเซฟตี้จากนั้นพูดด้วยใบหน้าบึ้งตึง

“เด็กน้อยฉันรู้สึกเคารพนายในฐานะลูกผู้ชาย แต่ไม่ต้องเสียใจไปหลังจากที่นายตายฉันจะจัดการศพของนายให้!”

เมื่อพูดจบเขาเหนี่ยวไก “ปัง!”

ชายที่มีแผลเป็นคิดว่า หลินเฉิง จะต้องโดนยิงอย่างแน่นอนแต่ใครจะรู้ว่า เพียงแค่เขากระพริบตา หลินเฉิง ก็หายตัวไป!

จากนั้นเขารู้สึกโดนจับจากด้านหลังโดย หลินเฉิง จากนั้น หลินเฉิง พูดอย่างสบายๆว่า

“เห็นไหม คุณไม่สามารถฆ่าผมได้?”

เมื่อมองเห็น หลินเฉิง ไม่มีร่องรอยการบุบสลายชายที่มีแผลเป็นรู้สึกเหงื่อตกแม้แต่ผู้รอดชีวิตที่อยู่รอบๆของเขาก็ตะโกนขึ้นด้วยความตกใจเช่นกัน