CF:บทที่ 500 โรงงานในเมืองทะเลทราย

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

CF:บทที่ 500 โรงงานในเมืองทะเลทราย

ข่าวเรื่องอู๋ ฮ่าวเหรินพาพนักงานของเขาไปสถานีอวกาศได้แพร่กระจายไปทั่วโลก หลายคนอยากเห็นหน้าตาของสถานีอวกาศ

น่าเสียดายที่ในตอนนี้ทุกประเทศต่างก็เข้าใจว่าดาวเทียมที่พวกเขามีอยู่นั้น ใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้เลยเมื่อเจอกับเทคโนโลยีของฟิวเจอร์กรุ๊ป

สิ่งที่ฟิวเจอร์กรุ๊ปไม่ต้องการให้พวกเขาเห็น ดาวเทียมของพวกเขาจะไม่สามารถมองเห็นได้เลย

ตัวอย่างเช่นไม่ว่าดาวเทียมจะถ่ายภาพเมืองทะเลทรายอย่างไรก็ไม่สามารถเห็นภาพของเมืองทะเลทรายได้

ในเวลานี้ เมืองทะเลทรายก็มีผู้คนหลั่งไหลเข้ามาถึง 100,000 คนแล้ว แม้ว่าคนเหล่านี้จะมาที่นี่เพื่อเข้าร่วมในการประเมิน แต่หลายคนก็เริ่มที่จะไปเดินรอบ ๆ ที่นี่หลังจากพักแล้ว

ไม่ว่าจะเข้าฟิวเจอร์กรุ๊ปได้หรือไม่ สิ่งสำคัญที่สุดคือจะต้องดูเมืองนี้ก่อน

ผู้เข้าร่วมบางคนเดินทางไปยังพื้นที่ต่าง ๆ ตามแผนที่และอารมณ์ของพวกเขาก็เปลี่ยนไปทุก ๆ วินาที

จากตอนแรกที่เห็นอะไรก็ประหลาดใจ จนตอนนี้เริ่มจะชินกันแล้ว

"การใช้ชีวิตในเมืองแบบนี้สิถึงจะคุ้มค่าที่เกิดมา! มันหรูหรากว่าพวกชนชั้นสูงเสียอีก ที่นี่มีอุปกรณ์ที่ทันสมัยและผลิตภัณฑ์ไฮเทคทุกชนิดเลย"

"แล้วนายรู้รึเปล่าว่าในเมืองนี้มีกฎพิเศษอยู่"

"กฎอะไร?"

"กฎนั่นก็คือเมื่อใดที่เด็กเกิดในเมืองนี้ พวกเขาสามารถได้รับสิทธิพิเศษในเมืองนี้ ยิ่งกว่านั้นถ้ามีลูกหลายคนสิทธิพิเศษก็จะยิ่งสูงขึ้นด้วย"

“ไม่ใช่ว่ามันเป็นแค่การกระตุ้นการมีบุตรหรือ? มีอะไรแปลกรึไง?”

“มันก็ไม่แปลกหรอกที่จะส่งเสริมการมีบุตร แต่สิ่งที่แปลกก็คือเด็กที่เกิดที่นี่จะได้รับการเลี้ยงดูจากฟิวเจอร์กรุ๊ปและพวกเขาไม่ต้องให้ครอบครัวจ่ายเงินค่าเลี้ยงดูลูกแม้แต่แดงเดียว”

"ฉันคิดว่านโยบายนี้ดีมากเลยนะ ถ้าฉันอยู่ที่นี่และมีลูกเยอะ ๆ ในอนาคตฉันก็จะมีทุกอย่าง"

เมื่อพวกเขาเห็นว่ายิ่งพวกเขามีลูกเยอะเท่าไหร่ พวกเขาก็ยิ่งได้รับผลตอบแทนมากขึ้นเท่านั้น ทำให้พวกเขาโปรดปราณฟิวเจอร์กรุ๊ปมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม

"หยุดพูดถึงเรื่องการมีลูกเถอะ ดูนั่นสิ หุ่นยนต์ตัวใหญ่นั่นมันสูงสักสิบเมตรเลยไม่ใช่รึ?"

"มันสูงกว่า 10 เมตร น่าจะ 15 เมตรได้ มันเป็นเขตโรงงาน แต่น่าเสียดายที่ในแผนที่บอกว่าที่นี่ห้ามเข้า ไม่งั้นก็อยากเข้าไปดูอยู่หรอก”

"ดูนั่นสิ ให้ตายเถอะ ถ้าข้อมูลที่นี่ถูกเปิดเผยออกไป ตลาดเทคโนโลยีชั้นสูงภายนอกก็จะตายแน่ หลายบริษัทคงจะล้มละลาย"

พวกเขากำลังดูยานขนส่งที่เพิ่งออกมาจากโรงงาน พวกเขามองผลิตภัณฑ์ในยานขนส่งนั่นใกล้ ๆ ก็เข้าใจว่าข้อความก่อนหน้านี้ของฟิวเจอร์กรุ๊ปนั้นหมายถึงอะไรในทันที

หลายคนมองหน้ากัน พวกเขาคิดว่าถ้าพวกเขาให้มันเป็นข่าวใหญ่มันจะนำความโชคร้ายมาสู่หลาย ๆ ประเทศอย่างแน่นอน

"ฉันจำได้ว่าตอนที่ฟิวเจอร์กรุ๊ปเผยแพร่เทคโนโลยีเหล่านั้น ก็เตือนทุกคนไม่ให้ใช้เทคโนโลยีเหล่านั้นเพื่อผลิตสินค้า"

"ฉันก็เตือนบริษัทเก่าของฉันที่อยากใช้เทคโนโลยีเหล่านั้นเพื่อผลิตสินค้าไฮเทคทุกชนิดแล้ว"

"หากบริษัทเก่าของคุณทำแบบนั้นล่ะ อีกไม่นานบริษัทนั่นก็จะล้มละลาย”

พวกเขากำลังดูยานขนส่ง ขนผลิตภัณฑ์ทุกชนิดออกจากโรงงานแล้วก็รู้สึกสับสนเล็กน้อย

"ควรเผยแพร่ข่าวนี้ออกไปรึเปล่า?"

"อย่าดีกว่า เนื่องจากฟิวเจอร์กรุ๊ปยังไม่ได้เปิดตัวมัน แสดงให้เห็นว่ามีเหตุผลบางอย่างอยู่ และเราก็ไม่ควรทำลายมัน แต่เราจะใช้ประโยชน์จากโอกาสนี้ได้รึเปล่า?"

"ไม่ได้หรอก ถ้าเกิดอะไรขึ้นมา ประเทศเหล่านั้นจะเข้ามายุ่งอย่างแน่นอน หากเราไปมีส่วนร่วมด้วย มันอาจจบสิ้นในพริบตา"

กลุ่มคนมองยานขนส่งที่ตามออกมา และได้เห็นผลิตภัณฑ์ทุกอย่างที่ขนส่งออกมาในนั้น พวกเขาอยากจะเข้าเขตอุตสาหกรรมเพื่อดูกระบวนการผลิตของผลิตภัณฑ์เหล่านี้

และมันไม่ได้มีแค่ตรงหน้ากลุ่มของพวกเขา แต่ทั้งพื้นที่ที่พวกเขายืนอยู่นี้ล้อมรอบด้วยเขตอุตสาหกรรมทั้งแปดซึ่งผลิตสิ่งต่าง ๆ สำหรับเมือง

ตั้งแต่ของใช้จำเป็นชีวิตประจำวันไปจนถึงรถเหาะและเครื่องจักรขนาดใหญ่ทุกประเภท มีแม้กระทั่งสายการผลิตหุ่นยนต์

แม้ว่าผู้คนจำนวนมากเลือกที่จะเก็บมันเป็นความลับ แต่ก็ยังมีบางคนที่ลงข้อมูลเหล่านี้บนอินเตอร์เน็ต ไม่ว่าจะเจตนาหรือไม่ ข้อมูลนี้ก็สร้างกระแสอย่างรวดเร็ว

เพราะเทคโนโลยีที่เผยแพร่โดยฟิวเจอร์กรุ๊ปถูกใช้ในหลายบริษัทและในบางประเทศ แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ลอกเลี่ยนแบบเทคโนโลยีเหล่านั้นมาตรง ๆ แต่งานวิจัยจำนวนมากก็ทำใกล้เคียงกับเทคโนโลยีเหล่านั้นแล้วจึงผลิตผลิตภัณฑ์ออกมา

ตอนนี้พวกเขารู้แล้วว่าผลิตภัณฑ์ที่ผลิตโดยเทคโนโลยีเหล่านี้ล้วนเป็นเทคโนโลยีที่ฟิวเจอร์กรุ๊ปไม่ต้องการแล้ว และพวกเขาก็ได้ตระหนักถึงความร้ายแรงของปัญหานี้

ในห้องทดลองขนาดใหญ่ กลุ่มคนได้เห็นข่าวบนอินเตอร์เน็ต บางคนยืนอยู่ตรงหน้าคอมพิวเตอร์มองที่สินค้าบนยานขนส่ง

"ผู้อำนวยการ งานวิจัยของเรานั้นเสียเวลาเปล่าใช่ไหม?"

ผู้อำนวยการพูดปลอบใจว่า "จะบอกว่าเสียเวลาเปล่าก็ไม่เชิงหรอก อย่างน้อยในการวิจัยนี้ก็ทำให้เราได้ความรู้มามากมาย"

"นั่นสินะ ผมได้ความรู้ขั้นสูงมากมายจากเทคโนโลยีเหล่านี้ มันมีประโยชน์มากสำหรับผมที่ได้ศึกษาความรู้ที่เผยแพร่โดยฟิวเจอร์กรุ๊ป"

ผู้อำนวยการอยากบอกว่าความสำเร็จของพวกเขาในตอนนี้จะสูงยิ่งกว่านี้ หากพวกเขาได้ศึกษาความรู้ที่เผยแพร่โดยฟิวเจอร์กรุ๊ปโดยตรง แต่แน่นอนคำพูดเหล่านี้ไม่สามารถพูดออกไปได้

แต่ก็ยังมีบางคนที่เข้าใจ พวกเขาก็ไม่อยู่ในอารมณ์ที่ดีนักตอนที่พวกเขาได้เห็นภาพของเมืองทะเลทราย

"ผู้อำนวยการ ผมขอลาหยุดได้ไหม ผมคิดว่าในช่วงนี้ผมจะไปสรุปงานวิจัยของผมเสียหน่อย"

"ผู้อำนวยการ ผมก็ขอลาหยุดไปศึกษาเพิ่มเติมสักพัก"

"ผมจะลาออกจากตำแหน่ง ผมจะไปที่ฟิวเจอร์กรุ๊ปเพื่อลองสมัครเข้าที่นั่นดู ผมคิดว่ามีแต่ต้องไปที่นั่นเท่านั้นผมถึงจะได้ศึกษาความรู้ขั้นสูงสุด"

ทุกคนต่างตกตะลึงไปสักพัก แต่จากนั้นผู้คนก็ทอยกันขอลาออก พวกเขาต่างรู้สึกว่าสถาบันวิจัยนั้นสูญเสียความจำเป็นในการมีอยู่ไปแล้ว

หากพวกเขายังอยู่ที่นี่ต่อไป มันก็เป็นการเสียเวลาดี ๆ นี่เอง พวกเขามีแต่ต้องไปที่ฟิวเจอร์กรุ๊ปเท่านั้นพวกเขาถึงจะก้าวหน้าได้

"เนื่องจากทุกคนกำลังจะไปฟิวเจอร์กรุ๊ปกัน งั้นฉันจะบอกข่าวล่าสุดให้ โรงเรียนของฟิวเจอร์กรุ๊ปมีแนวโน้มที่จะรับสมัครนักเรียนอีกครั้งแล้ว หากพวกคุณคิดว่าคุณมีความสามารถพอก็ไปลองกันได้นะ"

"จริงรึ? ผู้อำนวยการ ผม..."

แต่เดิมขวัญกำลังใจของคนในสถาบันวิจัยนี้ก็อ่อนแอเต็มทีอยู่แล้ว และข่าวนี้ก็ทำให้ขวัญกำลังใจเหล่านั้นหมดสิ้น คนส่วนใหญ่ต่างยื่นใบลาออก

แต่เดิมนี่เป็นสถาบันวิจัยแห่งชาติ แต่ในไม่กี่นาทีคนทั้งหมดยกเว้นผู้อำนวยการก็ขอลาออก

กรณีเช่นนี้ เกิดขึ้นกับสถาบันวิจัยหลายแห่งที่ศึกษาเทคโนโลยีของฟิวเจอร์กรุ๊ป

ปรากฏว่าสิ่งที่พวกเขากำลังศึกษาเป็นเพียงของเล่นเด็กสำหรับฟิวเจอร์กรุ๊ป ซึ่งไม่ควรค่าแก่การพูดถึงเสียด้วยซ้ำ

ประเทศเหล่านั้นได้รู้แล้วว่า "พายุ" กำลังจะมาหลังจากที่พวกเขาได้เห็นข้อมูล ทว่าพวกเขาไม่สามารถหยุดมันได้ พวกเขาทำได้เพียงดูความเป็นไปเท่านั้น

สิ่งต่อไปก็คือโลกจะได้รู้ว่าฟิวเจอร์กรุ๊ปนั้นทรงพลังเพียงใด