TB:บทที่ 48 ขากลับ

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

 TB:บทที่ 48 ขากลับ

เมื่อเห็นเฉียนซานเจียรบเร้าหนักเข้า เฉินหลงจึงไม่มีทางเลือก นอกจากบอกลางานปาร์ตี้ไป แล้วพาเฉียนซานเจียไปชมดาบตามที่อีกฝ่ายต้องการ

"ว้าว ดาบเล่มนี้ดีทีเดียว" เฉียนซานเจียรับ "ร้อยเภท" มาไว้ในมือ จากนั้นก็ตรวจดูมันด้วยความระมัดระวัง ตื่นเต้นจริงๆ

ในฐานะนักสะสม เมื่อเขาได้เห็นดาบเล่มนี้แล้ว เฉียนซานเจียรู้สึกชอบมันขึ้นมา

"ลูกพี่เฉียน ถ้าพี่ชอบ พี่ลองเสนอราคามาสิ" เฉินหลงกล่าวขณะที่กำลังย่อตัวนั่งลงบนโซฟา

ตอนนี้เฉินหลงมีเงินไม่พอใช้แล้ว และเขาก็เป็นคนรวยที่ใช้เงินคนหนึ่ง โดยธรรมชาติแล้ว เขาควรจะคว้าโอกาสนี้ไว้

"น้องเฉิน นายจะขายดาบเล่มนี้จริงๆเหรอ? สู้ไม่เก็บของดีไว้กับตัวจะดีกว่าเหรอไง น่าภูมิใจมากกว่าอีก"

ได้ยินว่าเฉินหลงตัดสินใจจะขายดาบที่ดีขนาดนี้แล้ว เขาไม่เข้าใจเลยจริงๆว่าทำไมอีกฝ่ายถึงอยากได้เงินมากกว่าของสะสมนัก แต่ถ้ามีดาบดีๆสักเล่มแขวนอยู่บนผนังในห้องเก็บของสะสมของเขา ถ้าวันใดวันหนึ่งมีเพื่อนมาเยี่ยมที่บ้าน และเขาได้อวดผองเพื่อนว่าดาบที่เห็นนี้เป็นดาบคู่กายของแม่ทัพผู้โด่งดังแห่งราชวงศ์ถัง มันคงจะเจ๋งมาก

ในเมื่อเฉินหลงมีตั้งใจที่จะขายมันแล้วล่ะก็ เฉียนซานเจียยินดีเสนอเงินหนึ่งร้อยล้านหยวนให้อีกฝ่ายในทันที

ได้ยินคำว่าหนึ่งร้อยล้านหยวน เฉินหลงก็เกือบหายใจไม่ออกนึกว่าจะสำลักน้ำลายตัวเองตายไปแล้ว

เดิมที เฉินหลงตั้งราคาในใจไว้ที่ห้าสิบล้านหยวนตามที่ฮ่าวฉางชิงได้บอกไว้ แต่ทางเฉียนซานเจียกลับเสนอราคาที่สูงถึงหนึ่งร้อยล้านหยวน นี่มันเหนือความคาดหมายของเฉินหลงไปมาก สุดยอดจริงๆ คนๆนี้ดูแล้วท่าาจะไม่ใช้เงินในฐานะเงินจริงๆสินะ

เนื่องจากเฉียนซานเจียเป็นที่ซื่อสัตย์และคนจริงใจมาก เฉินหลงจึงตัดสินใจทำการซื้อขายกับอีกฝ่ายในทันทีโดยไม่ต่อรองราคาเลยสักหยวน

หลังจากทำการซื้อขายเสร็จเรียบร้อย เฉินหลงรู้สึกพอใจมากที่ได้เห็นเลขศูนย์ที่หลายตัวปรากฏอยู่ในบัตรของตน ในขณะเดียวกัน ใบหน้าเฉียนซานเจียก็แสดงความพอใจออกมาหลังจากมองดูดาบเช่นกัน

"นี่ น้องเฉิน ถ้านายรู้ว่ามีของดีอยู่ในเศษไม้นั่นอีก นายเอามาขายให้ฉันอีกนะ จำไว้ว่าสำหรับฉันแล้ว เงินไม่ใช่ปัญหา!" เฉียนซานเจียที่ปลื้มปริ่มอยู่กับดาบเล่มนั้น จู่ๆเขาก็นึกขึ้นมาได้ว่าเฉินหลงได้ประมูล "ไม้กฤษณาพันปี" เช่นกัน เขาจึงรีบบอกอีกฝ่ายไว้

"ลูกพี่เฉียน ได้ครอบครองของหายากสักครั้งเดียวก็ถือว่าดีมากแล้ว"

เฉินหลงไม่อยากบอกอีกฝ่ายว่าข้างในไม้นั้นมีกู่ฉินซ่อนอยู่ ไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายอาจจะสงสัยในตัวเขาได้

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็กลับไปที่ห้องของตัวเองและเพลิดเพลินอยู่กับดาบที่เพิ่งได้มา

เมื่อฮ่าวฉางชิงกลับมาถึงห้องพัก เฉินหลงก็ได้เล่าเรื่องราวของเฉียนซานเจียให้ฮ่าวฉางชิงฟัง

เมื่อเขารู้ว่าเฉินหลงขายดาบเล่มนั้นให้กับเฉียนซานเจียไปแล้ว ฮ่าวฉางชิงกลับรู้สึกเสียใจเล็กน้อย เนื่องจากว่าเขาต้องการแนะนำผู้ซื้อสักคนให้กับเฉินหลง แต่ในตอนนี้ "ร้อยเภท" ถูกขายออกไปเรียบร้อยแล้ว ถึงอย่างนั้นเขาก็ส่งยิ้มและแสดงความยินดีต่อเฉินหลง เนื่องจากว่าตอนนี้เขาได้กลายเป็นมหาเศรษฐีคนนึงแล้ว

เห็นว่าฮ่าวฉางชิงแสดงความยินดีที่เขาได้เป็นมหาเศรษฐีแล้ว ในหัวใจของเฉินหลงก็เต็มเปี่ยมไปด้วยความปิติยินดี ก่อนหน้านี้ไม่นาน เขายังเป็นแค่เด็กจนๆไม่มีค่าอยู่เลย แต่ตอนนี้บ้านเขามีเงินมากกว่าหนึ่งร้อยล้านหยวนแล้ว สุดยอดจริงๆ

แต่ถึงอย่างนั้น เฉินหลงก็รู้ตัวดีว่าทุกอย่างที่เขาได้รับในตอนนี้เป็นเพราะระบบทั้งนั้น เพราะฉะนั้นเขาจะต้องเกาะระบบเถาเป่าที่แข็งแกร่งที่สุดเอาไว้ให้แน่นเพื่อชีวิตที่ดีในอนาคต

วันรุ่งขึ้น แขกทุกคนได้จากไปแล้ว

เหลือเล่ยหยงทียืนอำลาเฉินหลงอยู่

"เฉียนซานเจีย เสี่ยวเฉิน พวกเธอตัดสินใจจะขับรถกลับไปซิงเฉิงจริงๆเหรอ?" ฮ่าวฉางชิงมองไปทางเฉินหลงและเฉียนซานเจียที่นั่งอยู่ข้างในรถ

หลังจากได้ข่าวว่าเฉินหลงกับเพื่อนของเจ้าตัวจะขับรถกลับซิงเฉิง ฮ่าวฉางชิงได้ถามคำนี้กับพวกเขามาประมาณห้าครั้งแล้ว

พวกเธอรู้ไหมว่าขับรถจากเฉิงตูไปยังซิงเฉิงใช้เวลานานกว่าสิบชั่วโมง ซึ่งมันเหนื่อยมากเลย ฮ่าวฉางชิงไม่ได้เห็นชอบกับทั้งสองคนที่ต้องการขับรถกลับไป

"ครับ ถ้าพวกผมถูกถ่ายรูปบนเครื่องบินขึ้นมา คงจะลำบากน่าดู ดังนั้นผมเลยคิดว่าถ้าเราขับรถกลับเองน่าจะปลอดภัยมากกว่าครับ" เฉียนซานเจียคิดว่าถ้าได้ทำสิ่งต่างๆด้วยตัวเองแล้วน่าจะดีที่สุด

และไม้กฤษณาของเฉินหลงก็เป็นถึงหนึ่งในสี่กุ่ฉินที่โด่งดัง เจี้ยวเว่ยฉิน ถ้าเฉินหลงได้เห็นมันในสายตาแล้ว เขาจะรู้สึกสบายใจมากกว่า

"คุณเฉียนและคุณเฉิน จริงๆแล้วถ้าสิ่งของที่พวกคุณได้ประมูลไปมีมูลค่าถึงสามล้านหยวน ทางเราจะจัดส่งสินค้าไปให้คุณถึงที่โดยไม่คิดค่าบริการใดๆครับ และถ้าหากสินค้าได้รับความเสียหายระหว่างการขนส่ง ทางเราจะชดเชยค่าเสียหายให้ตามราคาที่คุณได้ประมูลไปครับ " เล่ยหยงกล่าว

"ขอบคุณนะครับ แต่ไม่เป็นไร ผมคิดว่าผมเอาพวกมันกลับไปด้วยจะดีกว่า" เฉินหลงรีบตอบอีกฝ่าย

ไม้กฤษณาพันปีที่เขาได้ประมูลมามีราคาเพียงสี่ล้านเก้าแสนหยวน แต่ในไม้กลับมี "เจี้ยวเว่ยฉิน" ซ่อนอยู่ ถ้ามันเกิดสูญหายหรือได้รับความเสียหายระหว่างการขนส่งแล้วล่ะก็ เฉินหลงคงไม่แสดงความรู้สึกขมขื่นนี้ออกมาได้ ของเขาได้ เขาสามารถใส่ "ไม้กฤษณาพันปี" ไว้ในแหวนมิติ แต่ถ้าเขาทำอย่างนั้นจริงๆ เขาคงต้องขายความลับให้คนอื่นฟังแล้วล่ะ

ดังนั้นเฉินหลงกับเฉียนซานเจียจึงตัดสินใจเดินทางกลับซิงเฉิงโดยรถยนต์เท่านั้น

"เฮ้อ ถ้าอย่างนั้นฉันจะบินกลับไปก่อนก็แล้วกัน ถ้าพวกนายกลับไปถึงซิงเฉิงแล้วก็โทรมาบอกฉันด้วยล่ะ" เมื่อเห็นว่าเฉินหลงได้ตัดสินใจแล้ว ฮ่าวฉางชิงก็จะไม่ขัดแข้งขัดขาอีกฝ่ายอีก

เป็นเวลามากกว่าสองชั่วโมงไปผ่านไปแล้ว เล่ยหยงไปส่งเฉินหลง ทั้งสี่คนได้มาถึงชางตู

ที่ชางตู ฮ่าวฉางชิงไปที่สนามบินแล้ว ในขณะเดียวกันเล่ยหยงแยกทางกับเฉินหลงและกลับไปที่วิลล่ากวงฮุ่ย

หลังจากที่เล่ยหยงจากไปแล้ว เฉียนซานเจียยกโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาใครสักคน

ภายในเวลาไม่กี่นาที รถโรลส์รอยซ์ แฟนธอม เฟิร์สคลาสสีดำคันหนึ่งได้มาจอดอยู่ตรงหน้าคนทั้งสามแล้ว

"นายท่าน" หลังจากรถจอดสนิท ผู้ชายสองคนอายุราวๆยี่สิบเจ็ดหรือยี่สิบแปดปี ก้าวเท้าลงมาจากรถพร้อมกับท่าทางที่ดูดุร้ายและฮึกเหิมเหมือนกับพวกทหาร

"อืม เอาของพวกนี้ไปใส่รถ หลังจากนี้เราจะเดินทางไปที่ซิงเฉิง" เฉียนซานเจียพูดไว้แล้วขึ้นรถไป

เฉินหลงตามอีกฝ่ายเข้าไปในรถด้วยเช่นกัน

เฉียนซานเจียเองก็ถือว่าเป็นถู่หาวคนหนึ่ง ไม่แปลกที่รถยนต์ของเขาจะนั่งสบาย ดูหรูหราและดีกว่ารถของเขาเอง การตกแต่งรถที่หรูหราและโครงสร้างต่างๆภายในรถ ทำให้เฉินหลงได้เปิดหูเปิดตา

หลังจากที่เฉินหลงขับรถออกไป มีใครบางคนรายงานว่าเฉินหลงอยู่ที่ไหน

"ไอ้แก่เดินทางกลับโดยเครื่องบิน ไอ้เปี๊ยกกับไอ้อ้วนขับรถกลับด้วยความเร็วสูง ยังมีตัวแม่กับผู้ติดตามตัวใหญ่อีกสองคนไปกับมันด้วยครับ"

"ไม่ต้องห่วงเรื่องไอ้แก่ ติดตามไอ้เปี๊ยกกับไอ้อ้วนไปอย่างใกล้ชิด จับตาดูมันไว้ทุกฝีก้าว แล้วก็ขับรถบนถนนให้มันดีๆด้วย อย่าให้ใครสงสัยได้"

"รับทราบครับ"

ในไม่ช้ารถโตโยต้า แลนด์ครุยเซอร์สีดำสามคันค่อยๆเคลื่อนที่ตามเฉินหลงไป

"น้องเฉิน สักมวนไหม?" เฉียนซานเจียหยิบกล่องซิการ์ออกมาจากกระเป๋า เขาหยิบซิการ์ออกมาจากในกล่องหนึ่งมวน แล้วหันไปถามเฉินหลงพร้อมรอยยิ้ม

"ไม่เอาดีกว่า ผมไม่สูบบุหรี่อ่ะ" เฉินหลงส่ายหัว

“น้องเฉิน นี่คือซิการ์ต่างหาก ไม่ใช่บุหรี่สักหน่อย นายไม่คิดเหรอว่าผู้ชายที่สูบซิการ์จะมีความเป็นลูกผู้ชายมากขึ้น” โดยไม่รอให้เฉินหลงตอบอะไร เฉียนซานเจียก็ชิงส่งซิการ์ให้มาอยู่ในมือของเฉินหลงเรียบร้อยแล้ว

"ถ้างั้นผมลองดูก็ได้" ถ้าเฉียนซานเจียว่าอย่างนั้น เฉินหลงก็คงปฏิเสธน้ำใจของอีกฝ่ายไม่ได้

ทันทีที่ถึงวิลล่าที่ซิงเฉิง เฉินหลงได้จินตนาการเอาไว้ว่าเขาจะพักผ่อนไปพร้อมกับสูบซิการ์สักมวนและจิบไวน์แดงสักแก้วให้ชื่นใจ แต่ไหนๆตอนนี้เขามีซิการ์อยู่ในมือแล้ว ของลองสักหน่อยก็แล้วกัน

นอกจากนี้แล้ว คนรวยๆกับคนที่ประสบความสำเร็จในหนังที่เขาเคยดูไม่ค่อยได้สูบบุหรี่ซิการ์เท่าไหร่ อา เขานี่เท่จริงๆ

"มันต้องอย่างนี้สิ นายต้องลองเกาซ์สเพียร์เลอซิการ์ มันเป็นถึงรุ่นหายากในกลุ่มของซิการ์เลยนะจะบอกให้" เฉียนซานเจียเตรียมจุดซิการ์ที่เฉินหลงถืออยู่ด้วยรอยยิ้ม

"อ๊ะ เดี๋ยวก่อนสิ พี่เฉียนสูบซิการ์ยังไงอ่ะ? สอนวิธีสูบให้ผมก่อนสิ ผมยังไม่เคยสูบเลยนะ เกรงว่าเดี๋ยวผมจะทำท่าทางเซ่อซ่าออกมาให้พี่เห็นเข้า" เฉินหลงจึงหยุดการกระทำของเฉียนซานเจียในทันที

ตอนที่ 47   หน้าหลัก   ตอนที่ 49