TB:บทที่ 163 ปราบศัตรูราบคาบด้วยท่าเดียว

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

TB:บทที่ 163 ปราบศัตรูราบคาบด้วยท่าเดียว 

เมื่อเฉินหลงพุ่งใส่จางเฟิงหยาน เขาโจมตีด้วยกระบองคู่

จางเฟิงหยานเคลื่อนที่หลบกระบองของเฉินหลง และในตอนเดียวกันนั้นเองจางเฟิงหยานได้เห็นช่องโหว่ที่ช่วงกลางตัวของเฉินหลง ด้วยมือเพียงข้างเดียว เขาทุบไปตรงอกของเฉินหลง 

เมื่อได้เห็นว่าเฉินหลงโดนโจมตีได้ง่ายแล้ว ซ่งเจิ้งอยากจะขุดหลุมฝังความอับอายของตัวเอง 

แต่ทันใดนั้น เขาคิดผิด 

เมื่อจางเฟิงหยานทุบอกของเฉินหลง ใบหน้าเขาเปลี่ยนไปในทันที เพราะเมื่อฝ่ามือเขาสัมผัสโดนอกของเฉินหลงแล้ว มันคล้ายกับทุบเหล็กกล้าท่อนหนึ่งที่แข็งแรง อีกทั้งยังมีพลังต่อต้านส่งกลับมาอีกด้วย

ความรู้สึกที่โดนพลังต้านกลับทำให้จางเฟิงหยานรีบถอยออกมาและถอนพลังงานออก ขณะที่เฉินหลงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม 

ตาของซ่งเจิ้งมองเห็นจางเฟิงหยานตบเฉินหลงแต่กลับโดนเฉินหลงใช้พลังโต้กลับไป

แต่จู่ๆพวกซ่งเจิ้งก็อ้าปากค้างไปตามๆกัน พร้อมด้วยความสะเทือนขวัญ

“ระฆังทองหรือ”

เมื่อได้เห็นภาพในตอนนี้แล้ว ความคิดนี้ได้ออกมาในใจของหวังเจียน 

จางเฟิงหยานมองเฉินหลงและกล่าว “ร่างกายของแกมีระฆังทองคอยปกป้องหรือ”

ความรู้สึกที่ฝ่ามือเขาตอนนี้ทำให้เขาคิดว่า เรื่องนี้เป็นไปได้ 

“ลองอีกสองสามรอบก็รู้” เฉินหลงยิ้ม เขาไม่ตอบคำถาม 

สิ้นคำนั้น เป็นอีกครั้งที่เฉินหลงพุ่งเข้าใส่จางเฟิงหยาน

เมื่อได้เห็นเฉินหลงที่พุ่งเข้ามาอีกรอบ รอยยิ้มบนใบหน้าของจางเฟิงหยานหายไปกลายเป็นคิ้วที่ขมวดยุ่งแทน 

แม้ว่าตอนนี้เขาจะใช้พลังไปเพียงแค่สามหรือสี่ส่วนของพลังที่มีอยู่ แต่เฉินหลงเคี้ยวไม่ง่าย พลังที่ปกป้องร่างของเฉินหลงไม่ได้อ่อนแอเลยแม้แต่น้อย คงไม่ฉลาดหากจะสู้ให้หนัก แต่ถ้าไม่สู้หนักๆเลย ก็โดนไล่เตะเหมือนหมาตัวหนึ่ง

หลังพิจารณาแล้วเฉินหลงพุ่งเข้าหาจางเฟิงหยานอีกรอบ

เมื่อปัดสิ่งรบกวนใจออกไปแล้วจางเฟิงหยานตัดสินใจว่าเขาจะใช้โอกาสสิบเปอร์เซ็นที่มีโจมตีส่วนอกของเฉินหลง

เฉินหลงไม่หลบการโจมตีแต่จับมือของจางเฟิงหยานไว้

ตอนที่จางเฟิงหยานไปที่เวที เฉินหลงตรวจสองข้อมูลของเขาด้วยเครื่องวิเคราะห์ แต่กลับไม่มีข้อมูลใดแสดงขึ้นมา เขาก็เป็นปิศาจ

เพราะพลังของเขาเป็นระดับกำเนิด เฉินหลงจึงอยากรู้ว่าพลังเขาจะผ่านระฆังทองได้หรือไม่ เฉินหลงจึงรับการโจมตีของจางเฟิงหยานไว้

และเมื่อมือของจางเฟิงหยานสัมผัสอกของเฉินหลงแล้วก็เกิดเสียงของทองและเหล็กกระทบกันขึ้น 

ครั้งนี้ ส่วนอกของเฉินหลงมี “ไอระฆังทอง” ปรากฏขึ้นมา ราวกับเป็นชุดเกราะตรงเบื้องหน้ามือของจางเฟิงหยาน

พลังสิบเปอร์เซนต์ของจางเฟิงหยานทำลายเกราะคุ้มกันของ “ไอระฆังทอง” ไม่ได้เลย

แทนที่เขาจะปัดเป่า “ไอระฆังทอง” นี่ไปจนหมด กลับกันจางเฟิงหยานทำได้แค่เอาส่วนพลังงานตอบโต้ออกไปได้บางส่วน อย่างไรเสียเขายังคงบาดเจ็บจากพลังงานที่ว่า หยดเลือดไหลออกจากปากเขา

“เดี๋ยวก่อน พลังที่ป้องกันตัวช่างแข็งแกร่ง นี่หรือคือ “ระฆังทอง” ในตำนาน” ซ่งเจิ้งได้เห็นไอสีทองรอบช่วงอกเฉินหลงแล้ว เขานึกถึงระฆังทองเช่นกัน 

“ดูเหมือนว่าจะได้แค่นี้ มิฉะนั้น จะไม่ทรงพลังเช่นนี้ และดูเหมือนว่าคนคนนี้จะได้สนุกกับการเรียนรู้ “ระฆังทอง” ที่สูญหายไปนี่แล้ว” หวังเจียรตบมือและพยักหน้า ในตอนเดียวกันนั้น เขากล่าวว่า

 “ฉันไม่รู้นะว่าไอ้พวกลาหัวล้านนี่จะกลับมาหาเขาอีกไหมและจะไล่ให้กลับไปไหม มีคนพวกนั้นตั้งมากมายที่ไร้เหตุผล ฮ่ะฮ่า ฉันไม่คาดหวังให้โลกนี้วิเศษวิโสอย่างเท่าเทียมกันหรอกตอนที่ฉันกลับมา”

ตอนที่หวังเจียนออกท่องโลกอยู่นั้น เขาได้พบพวกพระที่ดุดันและไร้เหตุผลมา ดังนั้นแล้วเขาจึงอยากจะรู้ว่าพวกพระไร้เหตุผลพวกนั้นจะลักขโมยจากเฉินหลงหรือไม่หากรู้ว่าเฉินหลงมีสกิลอย่าง “ระฆังทอง”

“รู้ไหมว่านี่คือสิ่งใดกัน” เฉินหลงค่อยๆตบตรงอกของเขา เหมือนปัดฝุ่น 

“รู้สิ “ระฆังทอง” ใช่หรือไม่ แกมีวิชานี้ถึงขั้นไหนกัน” จางเฟิงหยานว่า

เฉินหลงยิ้มให้และตอบ “ถ้าอยากจะรู้ ก็เข้ามาลองเองสิ”

“ได้ ฉันจะลอง” จางเฟิงหยานกล่าว เขายื่นมือไปและปัดข้อมือ ดาบที่ดูเบาบางปรากฏบนมือเขา 

หลังจากนั้นจางเฟิงหยานไม่พูดเรื่อยเปื่อยแล้ว เขาร่ายรำเพลงดาบอย่างงดงามและแทงเฉินหลงด้วยดาบนั้น

หากไม่ได้บอกไป จงหาด้วยตัวเอง

เฉินหลงมองดาบบางเบาที่แทงมาที่เขา แล้วจึงใช้กระบองคู่ตีไปที่ดาบ

ข้อมือของจางเฟิงหยานหยุดชะงัก ทันใดนั้นดาบที่บางเบาก็เปลี่ยนแปลงเป็นมีด และคมของมันตัดกระบองนั่น

เฉินหลงรู้สึกถึงมือที่นุ่มนวลทันที กระบองเขาขาดครึ่ง

แต่จางเฟิงหยานยังคงจะแทงคอเฉินหลงต่อไปด้วยท่าทางเช่นเดิม เขาพยายามจะฟันคอเฉินหลงให้ได้

“กิ๊ง”

เฉินหลงใช้นิ้วไปแตะโดนปลายของดาบ เพื่อดันให้ดาบออกไป ดาบก็ลอยขึ้นไปข้างบน เฉินหลงถอยออกมาทันที มีระยะห่างที่กว้างระหว่างพวกเขา เขาโยนกระบองคู่ที่ไร้ประโยชน์ใส่จางเฟิงหยาน

ด้วยเพลงดาบดอกไม้ ดาบของจางเฟิงหยานฟันกระบองคู่ให้กลายเป็นเศษเหล็กได้ในทันที

“ดาบนี่ ไม่เลว” เฉินหลงว่า

“พลังของนายก็เยี่ยมมาก” ดาบของจางเฟิงหยานชี้ไปยังเฉินหลง เขายังไม่วางใจแต่อย่างใด

เฉินหลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เป็นเรื่องที่ดี เช่นนั้นคงต้องแสดงพลังให้ดูเสียหน่อยแล้ว ดูกันว่าอะไรจะแข็งแกร่งกว่าระหว่างดาบนั่นหรือมือฉัน”

จบคำมือเฉินหลงก็ห่อหุ้มด้วยชั้นของ“ไอระฆังทองคำ” ราวกับว่าเขาสวมถุงมือทองคำอยู่ 

จากนั้นเฉินหลงกระดิกนิ้วท้าท้ายจางเฟิงหยาน

ตอนนั้นเองซ่งเจิ้งและหวังเจียนที่มองการต่อสู้อันดุเดือดนี้มาตลอด ได้เห็นว่าเฉินหลงนั้นเกินต้านทานจริงๆ 

“เอาล่ะ ขึ้นอยู่กับฉันแล้วที่จะทำลายระฆังทองของแก”

สิ้นคำร่างของจางเฟิงหยานเคลื่อนไปข้างหน้า ดาบในมือเขาเล็งจะแทงเฉินหลงพร้อมด้วยเงาดาบอันนับไม่ถ้วน

กระบวนท่านี้ทำให้คนที่แข็งแกร่งที่อยู่ในระดับกำเนิดเตรียมรับมือไม่ได้มาแล้ว เงาอันไม่สิ้นสุดของดาบนี่จะทำให้ตาของศัตรูพร่ามัว จากนั้นดาบจริงก็จะเป็นตัวปิดฉาก ถือเป็นกระบวนท่าที่เป็นเอกลักษณ์ 

แต่อย่างไรก็ตาม การเคลื่อนที่นี้ช่างไร้ค่าสำหรับเฉินหลงที่มีดวงตามายา “ที่กั้นระฆังทอง” ของเขาทำให้ไม่เห็นเงาของดาบพวกนั้นได้ ในสายตาเขาเห็นเพียงดาบที่แท้จริงของจางเฟิงหยาน ตอนที่ดาบมาตรงหน้าเขา มือขวาของเฉินหลงคว้าดาบได้และล้มท่าของจางเฟิงหยาน

แม้จะเป็นเช่นนั้นแต่ดาบมังกรของจางเฟิงหยานยังคงไม่หยุดเคลื่อนไหว

ดาบของจางเฟิงหยานฟันลง ห่างจากตาขวาเฉินหลงสองเซนติเมตร มือขวาของเฉินหลงรับดาบนั้นยกขึ้นและจับยึดไว้ ในขณะเดียวกันมือซ้ายของเขาก็กำหมัดและต่อยส่วนท้องของจางเฟิงหยาน

“ตู้ม”

หมัดอันทรงพลังต่อยจางเฟิงหยานตรงๆ เขากระเด็นไป

ปากเขาเต็มไปด้วยเลือด 

หลังจากที่จางเฟิงหยานตกลงมาบนพื้นแล้ว เขาเดินโซเซเล็กน้อย ใบหน้าขาวซีดอย่างชัดเจน เขายิ้มอย่างขมขื่นหลังกล่าวว่า “ฉันแพ้แล้ว”

ในศึกครั้งนี้ เขาโดนทำให้เชื่อว่าเขาแพ้ แม้ไม่ได้ใช้วิชาลับอะไรแต่กลับทำลายเพลงดาบที่แข็งแกร่งที่สุดและใช้อย่างไรที่ติได้ เขาจึงยอมรับความพ่ายแพ้ 

“พลังของพี่จางช่างแข็งแกร่ง ผมโชคดีที่ชนะท่านั้นได้ คารวะเลย” เฉินหลงว่า เขาเดินมาข้างหน้าและหยิบดาบจากมือจางเฟิงหยานไปถือไว้

ไม่รู้วัสดุของดาบนี่เลยว่าทำมาจากอะไร ดาบนี่เฉินหลงทำลายไม่ได้แถมยังไม่ผิดรูปไปจากเดิม

จางเฟิงหยานเป็นสมาชิกของหนทางปิศาจ แม้เฉินหลงจะอยากฆ่าเขาเพื่อเลี่ยงปัญหาในอนาคต แต่ด้วยตอนนี้เป็นงานชุมนุมแลกเปลี่ยนทำให้โอกาสดีๆต้องหลุดลอยไป