TB:บทที่ 240 น้ำผึ้งและตัวอ่อนผึ้ง

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

เมื่อกองทัพขุดเหมืองของเมืองใต้ดินเคลื่อนพลเข้ามาที่ “เขามด” เพื่อขุดเหมือง เฉินหลงออกจาก “เขามด” เขาไปยังเขาป่าที่อยู่ในเขาถัดไป

ตอนแรก ไป๋ไท่ฮางต้องการจะตามไปด้วย ทว่าเฉินหลงไม่ยอมให้ไป๋ไท่ฮางตามไปด้วย ไป๋ไท่ฮางต้องการจะเป็นผู้ประกาศประจำตัวเขา เขาเคยจัดการการขุดเหมืองได้ดี เขาสร้างความภาคภูมิ และเขาทำให้คนอื่นรู้ว่าเขาสำรวจได้เพื่อเพิ่มความสำคัญให้ตัวเขาเอง

ยิ่งไปกว่านั้นเฉินหลงยังได้บอกกับไป๋ไท่ฮางไม่ให้เขาลืมฝึกฝนอย่างหนักด้วย เขาต้องพัฒนาระดับพลัง และมีระฆังทองที่สมบูรณ์พร้อมให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเร็วได้

หลังจากที่ฟังคำของเฉินหลงแล้ว ไป๋ไท่ฮางทำได้เพียงอยู่ต่อ

เฉินหลงไปยังเขาลูกอื่นเพื่อสู้กับสัตว์ประหลาด เขาต้องหารจะดูว่าเขายังเพิ่มพลังได้หรือไม่ หากว่าเขาทำได้เขาคงไม่อาจจะเสียเวลาอีก

ต้นไม้ที่เติบโตในป่าที่เขียวชอุ่มนี้ไม่เหมือนกับต้นไม้สูงลิ่วในป่าเหล็กกล้า ทว่าก็สูงกว่าสิบเมตร แถมมีใบดกและใบหนา เฉินหลงไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้ที่โลก แต่ต้นไม้ที่เขาเห็นนี่ช่างคล้ายกับต้นไม้บนโลกที่เรียกว่า “ต้นปาล์ม” เนื่องจากว่าใบของต้นไม้นี้คล้ายคลึงกับใบปาล์มในโลกมนุษย์

เฉินหลงขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นใบปาล์มเพราะว่าในโลกใหม่นี้ มีสัตว์สองแบบที่ยากจะจัดการและแปรเปลี่ยนไปหลากหลาย ตัวแรกคือเสือที่มีหางเป็นแมลงป่อง อีกสิ่งหนึ่งคือผึ้งสังหาร

พลังระดับกำเนิดของเสือหางแมลงป่องสืบทอดจากแมลงป่องปกติ รูปร่างของมันคล้ายกับสุนัขในโลกนี้ หางที่เป็นแมลงป่องมีลวดลายคล้ายกับเสือ หางของเสือนี้มีพิษที่ร้ายแรงนักและหลังจากที่โดนต่อยแล้ว หากไม่ได้รับการรักษาดีๆ ก็ไม่อาจทำอะไรได้นอกจากตาย

พลังของผึ้งสังหารเป็นระดับกำเนิดเช่นกัน และยังเป็นสายพันธุ์ที่แปลงมาจากตัวต่อทั่วไป ร่างของมันใหญ่กว่าเป็นสิบเท่า และเมื่อมันต่อยแล้วหางของมันจะงอกขึ้นมาใหม่ได้ อีกอย่างหนึ่งคือผึ้งสังหารเป็นสัตว์สังคม หากว่าไปฆ่าผึ้งสังหารหรือทำลายรังของผึ้งนี้เข้า พวกมันจะไม่ปล่อยให้คนคนนั้นรอดไป มีสิ่งมีชีวิตอยู่สองประเภทใน “นิวเวิร์ล”ทว่าเขาไม่รู้ว่าพวกมันจะปรากฏตัวในเขานั้นหรือไม่

ในทันทีที่เฉินหลงรู้ว่ามีสิ่งมีชีวิตทั้งสองอยู่ที่นั้น เขาเดินผ่านแถวต้นปาล์มไป หลังจากนั้นไม่นานเฉินหลงพบกับเสือที่มีหางเป็นแมลงป่อง เฉินหลงมาที่นี่เพื่อลองดูว่าหากเขาฆ่าพวกสัตว์ประหลาดพวกนี้แล้วเขาจะยังพัฒนาพลังได้หรือไม่ เขาจะไม่ปล่อยเสือหางแมลงป่องนี่ไป เขาจึงถือมือของเขาชี้ไปข้างหน้า

มีดเพียงเล่มเดียว

เสือหางแมลงป่องโดนเฉินหลงตัดขาดครึ่ง

เหลือไว้เพียงหินอัญมณี เฉินหลงเดินต่อไปยังเสือหางแมลงป่องหนึ่งตัวไม่อาจจะให้คำตอบกับเฉินหลงได้ แต่เสือหางแมลงป่องพันตัวอาจให้คำตอบได้

เขาเดินไปตามทาง พวกเสือหางแมลงป่องไม่รู้ว่าเฉินหลงกำลังมา พวกมันซ่อนตัวในรังทีละตัว

แต่อย่างไรเสีย โชคของเฉินหลงยังดี เนื่องจากเขาไม่เจอพวกเสือหางแมลงป่อง ทว่าเจอรังผึ้งยักษ์ที่มีเส้นผ่าศูนย์กลางสิบกว่าเมตร

เฉินหลงไม่ต้องการจะเข้าไปหารังผึ้งตรงๆ

มีดตัดผ่านรังผึ้งขาดครึ่ง และฆ่าผึ้งหลายตัวในรังไป

ในตอนนั้นเอง ถือได้ว่าเฉินหลงเป็นม้าที่แหย่รังผึ้งให้กระเด็นไปบนฟ้า ผึ้งหลายพันตัวบินมาทางเฉินหลงในทันใด

เฉินหลงหัวเราะและโบกมีดนรกในมือเขา เขาขยับ “สิบห้ากรกฎ(ท่าฉีหยูฉือหวู่)” ไปพร้อมกับคำเรียกผีสางที่ไม่จบสิ้น เขาลดตัวลงไปข้างหน้าเพื่อเผชิญหน้าการฆ่าฟัน

ในกระบวนท่าเดียว เศษของเมฆที่ดำมืดก่อตัวขึ้นโดยผึ้งในรังได้หายไป

แต่อย่างไรก็แล้วแต่ ธรรมชาติของผึ้งสังหารนั้นยังคงอยู่ ฉะนั้นจึงยังมีการต่อสู้อีก

ในทันทีที่ใช้ “สิบห้ากรกฎ” แล้ว กลุ่มของ “ผึ้งสังหาร” ได้โดนกำจัดไปหมด

“ช่างเป็นกระบวนท่าที่ยอดเยี่ยม” หลังจากที่เห็นเพลงดาบของเฉินหลง สองเทพรุ่นเยาว์บนฟ้าต่างประหลาดใจ

ด้วยพลังที่พวกเขาทั้งคู่มีพลังที่การฆ่าผึ้งสังหารไม่ใช่เรื่องยากอะไร ทว่าหากพวกเขามีพลังเท่ากับเฉินหลงแล้ว พวกเขาคงทำได้เพียงหนีไปหากต้องเผชิญหน้ากับฝูง “ผึ้งสังหาร”

หลังจากที่ฆ่าฝูง “ผึ้งสังหาร” ไปแล้ว เฉินหลงพบว่าพลังของเขาได้เพิ่มขึ้นมาเล็กน้อย

“ฮะฮ่า ดูเหมือนว่าการทำแบบนี้จะเพิ่มพลังฉันได้จริงๆ” เมื่อเฉินหลงรู้ว่าพลังของเขาเพิ่มขึ้นมาแล้ว เขารู้สึกตื่นเต้นเสียจริง

นี่หมายความว่าหากเขาหาทางไปกลับโลกและอาณาจักรคุนหลุนได้ โลกนี้จะกลายมาเป็นแหล่งทรัพยากรที่สองของเขา ที่ที่เขาจะฆ่าสัตว์ประหลาดและเพิ่มพลังได้ ที่นี่มีแหล่งแร่ที่อุมดมสมบูรณ์และมีคนของคุนหลุนที่ทรงพลัง ที่สำคัญที่สุดที่นี่ไม่มีค่าเงินตรา

แม้ว่า “นิสเวิร์ล” นี้จะสามารถใช้เพิ่มพลังได้จริงๆ ทว่าเรื่องหลักๆคือพลังระดับต่ำจะเพิ่มขึ้นไปได้เรื่อยๆ และไม่ใช่เรื่องง่ายเลยที่จะเพิ่มพลังเมื่อมีพลังระดับกำเนิดแล้ว ในท้ายที่สุดก็ไม่มีใครที่แตกต่างไปอย่างเฉินหลงแล้ว นิวเวิร์ลนี่เป็นเพียงการพัฒนาตามขั้น แต่อย่างไรเสีย “นิวเวิร์ล” นี่ยังมีผลประโยชน์ดีๆของการไม่ต้องกังวลว่าจะตายจากไปจริงๆอยู่

หลังจากที่เก็บหินอัญมณีไปจาก “ผึ้งสังหาร” ไปจนหมดแล้ว เฉินหลงมองรังผึ้งยักษ์ที่ขาดท่อน

หลังจากนั้น เฉินหลงเจอกับอัญมณีสีเหลืองอร่ามดังน้ำผึ้งที่เป็นทรงกระบอกจากรังผึ้ง อัญมณีนั้นมีขนาดเท่ากับกระสุนปืนกล สัมผัสของมันลื่นและยืดหยุ่น กลิ่นของมันคล้ายกับกลิ่มหอมของดอกไม้ เฉินหลงหยิบชิ้นหนึ่งเข้าปากไป แต่ก่อนที่เขาจะกัดมัน อัญมณีนั่นได้ละลาย

รสชาติหวานของมันอร่อยกว่าน้ำผึ้งในโลกเป็นร้อยเท่า

มีออร่าจากสรวงสวรรค์มากกว่าบนโลกกว่าร้อยเท่า ตามปกติแล้ว ดอกไม้ ต้นพืช และต้นไม้ จะมีออร่าของสรวงสวรรค์และโลกหล้า น้ำหวานจากละอองเกสรที่เก็บมาจากดอกไม่อันหลากหลายช่างยอดเยี่ยมกว่าน้ำผึ้งบนโลก

“นี่ช่างรสชาติดีเยี่ยม” เฉินหลงลิ้มรสอร่อยของอาหารที่อยู่ในปาก เขาพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

จากนั้นเฉินหลงพบน้ำผึ้งอัญมณีทั้งหมดในรังผึ้งทั้งรังมีอยู่กว่าเป็นหมื่น อีกทั้งยังมีเยลลี่ชั้นเยี่ยมที่สุดอยู่ในน้ำผึ้งด้วย เยลลี่ชั้นเยี่ยมมีสีเหลืองทองทว่าไม่ได้มีจำนวนมาก เฉินหลงพบเพียงแค่ประมาณร้อยชิ้นเท่านั้น รสชาติของเยลลี่ชั้นเยี่ยมนี้อร่อยยิ่งหว่าน้ำผึ้งธรรมดาๆ เฉินหลงยังรู้สึกด้วยว่าพลังของเขาเพิ่มขึ้นอย่างราบรื่นอย่างเส้นไหม เขารู้คุณค่าของสิ่งของต่างๆ เฉินหลงจึงใส่ของพวกนั้นในวงแหวนมิติ

ยิ่งไปกว่านั้น ในรังของผึ้ง เฉินหลงยังพบตัวอ่อนผึ้งอีกกว่าสองพันตัว

ตัวอ่อนผึ้งเป็นของดีบนโลก ตัวอ่อนนั้นไม่ได้มีเพียงคุณค่าทางโภชนาการที่อุดมสมบูรณ์และอร่อยแล้ว ตัวอ่อนผึ้งยังใช้เป็นยาได้ ดังนั้นแล้วของดีๆเช่นนี้จึงไม่ควรให้เสียประโยชน์ไป เขาจึงใส่ของพวกนี้ลงวงแหวนมิติ

แน่นอนว่า ราชินีผึ้งในรังได้โดนเฉินหลงฆ่าตายไปแล้ว

แต่อย่างไรก็แล้วแต่ หลังจากที่เขาค้นพบของดีๆเหล่านี้ เฉินหลงรู้สึกเสียดายที่เขาฆ่าราชินีผึ้งไป ไม่เช่นนั้นเขาคงเก็บพวกมันและใช้ “กระบวนท่าอสูรทั้งหมื่น” และปล่อยให้พวกมันผลิตน้ำผึ้งและให้กำเนิดตัวอ่อนผึ้ง

อย่างไรเสียเมื่อคิดอีกครั้งหนึ่งแล้วเขารู้ว่าจะต้องมีผึ้งรังอื่นในภูเขานี้อย่างแน่นอน ดังนั้นเฉินหลงจึงออกไปหารังผึ้งอื่นอย่างมีความสุข

“เรา คนธรรมดาสามัญช่างมีความสุขเหลือเกินวันนี้”

เฉินหลงกำลังอารมณ์ดี เขาฮัมเพลงไปและตามรังหาผึ้งต่อไป