TB:บทที่ 228 ภาษาถิ่น

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

TB:บทที่ 228 ภาษาถิ่น

 

เฉินหลงเอาหินพลังสีฟ้าออกจากแมงมุมแล้วปีนขึ้นต้นไม้

ปีนขึ้นไปบนต้นไม้เฉินหลงมองดูวงกว้างและตะลึงไปชั่วขณะเพราะสถานที่ทั้งหมดที่เขาเห็นเป็นต้นไม้สูงขนาดนั้น เขาถูกขังอยู่ในป่าแห่งนี้

ลองเข้าไปในระบบสิว่าเข้าได้ไหม?

หลังจากเข้าสู่ระบบเฉินหลงก็โล่งใจ เขากลัวว่าจะเข้าระบบไม่ได้

หลังจากเข้าสู่ระบบแล้วเฉินหลงก็ค้นหารายการที่จะส่งต่อทันที

อย่าบอกว่ามีรายการดังกล่าวในระบบ

"รูหนอนขนาดเล็ก ขายโดย น๊อคคีตรอน ของระบบ เซนเดอร์ บนเครื่องเทคโนโลยี วิธีการใช้งานคือสุ่มสถานที่ หลังจากเข้าสู่รูหนอน ขอแนะนำว่าอย่าใช้รูหนอนหากมีคะแนนไม่ถึงหนึ่งล้านคะแนน”

"อุปกรณ์ส่งสัญญาณทางไกลขายโดยปานามา จากดินแดนวิทยาศาสตร์และเทคโนโลยีดาวเคราะห์ชั้นสูง วิธีการใช้งานคือการตั้งจุดส่งสัญญาณทางไกลสองจุดในดาวเคราะห์และการส่งสัญญาณสามารถดำเนินการทางสายได้ สะดวกและรวดเร็ว ราคา 200,000 คะแนน"

 

"สำหรับพื้นที่เคลื่อนย้ายตำแหน่ง ผู้ขาย อยู่ห่างจากโลกแห่งความเป็นอมตะและอัศวินผู้หลงผิดเป็นพันเท่าวิธีใช้คือใช้หินพลังงานเพียงพอที่จะส่งตัวเองไป ใช้ 300,000 คะแนน

……

ดูเหมือนว่าจะมีการเปลี่ยนแปลงบางอย่างในระบบในครั้งนี้ ในอดีตวัตถุทั้งหมดที่ค้นหาเป็นของกาแล็กซี่หรือดาวเคราะห์ดวงหนึ่ง แต่ตอนนี้มีระนาบหนึ่งซึ่งอาจเกิดจากวัตถุที่ค้นหาโดยเฉินหลง

 

อย่างไรก็ตามหลังจากค้นหาระบบเฉินหลงไม่พบวิธีที่จะทำให้เฉินหลงกลับมายังโลกได้อย่างแม่นยำ ท้ายที่สุดแล้วระบบเถาเป่าที่แข็งแกร่งที่สุด ไม่ใช่ทุกสิ่งที่จะปรากฏในนั้น นี่เป็นเพียงแพลตฟอร์ม อาจมีวิธีที่จะทำให้เฉินหลงพร้อมกลับสู่พื้นโลก แต่ด้วยเหตุผลบางประการผู้ขายบางรายจึงยังไม่ปรากฏ

 

"ดูเหมือนว่าคราวนี้ฉันต้องหาพื้นที่เทเลพอร์ตที่อาจมีอยู่ เพื่อกลับมายังโลก และจะได้กลับไปแก้แค้นซะ"

เฉินหลงกระโดดลงจากต้นไม้และมุ่งหน้าไปทางทิศตะวันออก

เดินไปใต้ต้นไม้ทำไม? เป็นเพราะจะมีมอนสเตอร์จำนวนมากขึ้นอยู่ใต้ต้นไม้เพื่อให้เฉินหลงสามารถพัฒนาความแข็งแกร่งของเขาได้

ไปทางทิศตะวันออกทำไม? เป็นเพราะมังกรอยู่ในภาคตะวันออก

ในความคิดของเฉินหลงมีความคิดอีกอย่างหนึ่งนั่นคือเขาต้องการเห็นว่าโลกนี้เหมือนกับ "นิวเวิร์ล" หรือไม่ ถ้าเป็นเช่นนั้นเฉินหลงอาจจะได้รับคำตอบจากมัน

 

นอกเหนือจากการเดินทางไปทางทิศตะวันออกของเฉินหลงสิ่งมีชีวิตที่อยู่ระหว่างทางต้องทนทุกข์ทรมาน ใครก็ตามที่กล้าโจมตีเฉินหลงจะถูกส่งไปยังนรกโดยมีดดาบในมือของเฉินหลงและหินคริสตัลก็ถูกเก็บโดยเฉินหลงเช่นกัน

 

เฉินหลงเดินไปทางตะวันออกเป็นเวลาห้าวัน แต่เขาก็ยังไม่เดินออกจากป่าทึบเหล่านี้ ไม่มีสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งเนื่องจากพวกมันตายด้วยมือเขาถึงพันแปดร้อยตัว

งูที่แข็งแกร่งที่สุดคืองูตัวใหญ่ที่มีตัวขนาดใหญ่และมีเขายาวอยู่บนหัว งูตัวนี้มีชื่อว่า "ชิงเจียวเจียว" ใน "นิวเวิร์ล" ความแข็งแกร่งของมันถึงระดับของพลังลมปราณ แต่เฉินหลงก็ยังเอาอยู่

โดยปกติเนื้อของมันมีคุณค่าสูง หลังจากขุดหินคริสตัลพลังงานของมันออกมา เขาก็โยนร่างของมันเข้าไปในแหวนของเขาเอง

ศพงูยังคงมีเลือดออก และเลือดก็หยุดไหลทันทีที่มันเข้าไปในวงแหวน

หลังจากกินเนื้อของมัน เฉินหลงรู้สึกว่ากำลังภายในของเขาแข็งแกร่งขึ้น

แม้ว่าเขาจะเดินมาห้าวันเขาก็ยังไม่ออกจากป่า แต่เฉินหลงก็ไม่ยอมแพ้ เขามีความเชื่อว่าป่าทึบแห่งนี้ไม่สามารถหยุดฝีเท้าของตัวเองได้

ในเวลานี้วานรขาวตัวใหญ่พุ่งเข้าหาเฉินหลง

"ลิงป่า" เฉินหลงใจเต้นแรงมากในนี้

หลังจากที่ลิงป่าวิ่งออกจากป่า มันก็ต้องประหลาดใจเมื่อเห็นชายคนหนึ่งปรากฏตัวต่อหน้ามัน แต่ในเวลานี้มันรู้ดีว่ามันไม่ง่ายเลยที่จะถูกยั่วยุและไม่ต้องการสร้างความเดือดร้อนมากขึ้นและหันทิศทางที่จะหนีไปโดยตรง

เมื่อเห็นว่าลิงป่าหนีไป เฉินหลงก็ประหลาดใจเล็กน้อยจากนั้นเขาก็พบว่าลิงป่าได้รับบาดเจ็บ

 

“เดี๋ยวก่อน ฉันรักษาคุณได้” เฉินหลงหยุดอยู่ตรงหน้าลิงป่าและกล่าว

เมื่อเห็นว่าเฉินหลงกล้าที่จะปิดกั้นตัวเองสัตว์ร้ายก็โกรธและตะครุบเฉินหลง

แทนที่จะถอยเฉินหลงชี้ไปที่ลำตัวของวานรด้วยมือขวา

ก่อนที่ฝ่ามือของลิงป่าจะตบนิ้วของเฉินหลงได้สัมผัสกับสัตว์ร้ายแล้ว

 

เมื่อใช้ "จุดเลือดเพื่อตัดชีพจร" ฝ่ามือของวานรไม่สามารถตีหัวของเฉินหลงได้อีกต่อไป

แม้ว่าร่างกายของลิงป่าจะแตกต่างจากมนุษย์ แต่เฉินหลงได้ต่อสู้กับมันหลายครั้งและโครงสร้างร่างกายของมันชัดเจนมากดังนั้นเขาจึงเชื่อว่าเขาสามารถชี้ให้เห็นได้

“พวกสัตว์เหล่านี้ไม่ฟังเหตุผลเอาซะเลย ฉันถึงต้องทำแบบนี้” จากนั้นเฉินหลงจึงใส่ยาเข้าไปในร่างกายของวานร

แต่เดิมลิงป่าดุร้าย ถูกจัดการโดยเฉินหลง และดวงตาของมันแสดงถึงความสิ้นหวัง แต่เมื่อเฉินหลงเริ่มรักษาบาดแผลด้วยการส่งยาเข้าร่างกาย ดวงตาของมันก็เต็มไปด้วยความสงสัย เมื่อมนุษย์ตรงหน้าจับตัวมันได้ ทำไมต้องรักษาตัวมันด้วย

 

"ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ฆ่านาย ไปได้แล้ว” เฉินหลงพูดกับลิง

หลังจากนั้น ลิงป่าไม่ได้ออกไปทันทีและไม่โจมตีเฉินหลง แต่มันกลับมองเฉินหลงด้วยความไม่เชื่อ ด้วยความฉลาดทางสติปัญญาของมัน มันคิดเองในเรื่องเหตุผลที่เฉินหลงช่วยไม่ได้ อย่างไรก็ตามสิ่งหนึ่งที่อาจแน่ใจได้ก็คือมนุษย์ที่อยู่ตรงหน้ามันไม่มีความมุ่งร้ายต่อตนเอง

 

"เอาล่ะไปกันเถอะผู้ไล่ตามของนายใกล้จะถึงแล้ว" ในตอนนี้เฉินหลงได้ยินเสียงมนุษย์แผ่วเบาในระยะไกล

พูดตามตรงเขาไม่ได้ยินเสียงของมนุษย์มาหลายวันแล้ว เสียงเหล่านี้ถูกใจเฉินหลงมาก แม้ว่ามันจะอยู่ไกลเกินไปที่จะได้ยินสิ่งที่พวกเขาพูด

หลังจากเข้าใจคำพูดของเฉินหลงแล้วลิงป่าก็มองไปที่เฉินหลงอีกครั้งและหายตัวไปในป่าทึบ

หลังจากเห็นลิงป่าจากไปเฉินหลงก็ไปที่แหล่งกำเนิดเสียง

ยิ่งเขาอยู่ใกล้กันมากเท่าไหร่เฉินหลงก็ยิ่งประหลาดใจเพราะเขาเข้าใจในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด ปรากฏว่าอีกฝ่ายพูดภาษาถิ่นทางใต้ของจีน เมื่อเขาได้ยินคำเหล่านี้ครั้งแรกเฉินหลงคิดว่าเขาเป็นบ้านเกิดของเขา

อย่างไรก็ตามเฉินหลงคิดทันทีว่านี่เป็นไปไม่ได้ นี่ไม่ใช่โลก จะเป็นภาษาท้องถิ่นบ้านเกิดเขาได้อย่างไร อย่างไรก็ตามเฉินหลงได้ยินชัดเจนว่าอีกฝ่ายพูดภาษาถิ่นของเขาเอง

เมื่อเฉินหลงและพวกเขาพบกัน เฉินหลงก็ตะลึง

เนื่องจากเฉินหลงอยากมาที่นี่และพูดภาษาถิ่นของตัวเอง หน้าตาของพวกเขาก็น่าจะคล้ายกับตัวเอง อย่างไรก็ตามเมื่อเขาเห็นพวกเขา เฉินหลงรู้สึกว่าเขาคิดผิด เพราะเบื้องหน้าของเฉินหลงมีมนุษย์ห้าคนที่มีความสูงเกินสามเมตรอย่างแน่นอน และใส่ชุดที่ดูเหมือนเป็นชุดเกราะสักอย่าง ดูเหมือนคนขาวบนโลกนี้ ล้วนเกิดมาพร้อมกำลังที่มีมากมาย