RC:บทที่ 67 ผู้ใหญ่บ้านส่งเงินให้

นิยายลงทุกวัน เวลา 6.00 น. ส่วนเรื่องไหน จำนวนกี่ตอนนั้น สามารถดูได้ ที่นี่

RC:บทที่ 67 ผู้ใหญ่บ้านส่งเงินให้

หลินเฟิงงงมาก เขาไม่ได้ทำอะไรเลย ผู้ใหญ่บ้านพาสองคนนี่มาที่นี่ทำไม? และพวกเขาไปนับถือพ่อของเขาตั้งแต่เมื่อไหร่

ตระกูลหลินเฟิงเป็นครอบครัวระดับกลางและระดับล่างในหมู่บ้านลั่วหยาง หากไม่ได้เลี้ยงไก่และหาเงินได้นิดๆ หน่อยๆ เขาต้องร่วงลงไปอยู่ในรายชื่อครอบครัวที่ยากจนที่สุดอย่างแน่นอน

เพราะว่าครอบครัวของหลินเฟิงไม่ร่ำรวยอะไร คนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านจึงพากันดูถูกครอบครัวเขา และคนดูแลหมู่บ้านนี้ก็ไม่ได้นับถือพ่อกับแม่ของเขามากนัก

"ไม่ ไม่ ไม่ เพราะพี่หลินไม่อยู่ จริงๆ แล้ว เรามาที่นี่ก็เพื่อมาหาคุณ!" ผู้ใหญ่บ้านกล่าว

"มาหาผม? คุณอยากให้ผมทำอะไร? มีอะไรให้ผมช่วย?"

หลินเฟิงมองดูคนทั้งสาม มีเพียงผู้ใหญ่บ้านเท่านั้นที่พูดคุย อีกสองคนที่นั่งข้างเดียวกันแล้วปั้นหน้ายิ้ม

"เราไม่ได้มาที่นี่เพื่อขอให้คุณช่วย เรามาเพื่อขอบคุณและพูดอะไรกับคุณ!" ผู้ใหญ่บ้านพูดแล้วเอาธงสีแดงพร้อมถุงกระดาษมามอบให้หลินเฟิง

"ขอบคุณ? ขอบคุณสำหรับอะไร?" หลินเฟิงงุนงง เขาน่าจะไม่ได้ทำอะไรเลย

"หรือว่าเป็นเพราะโรงจัดการขยะและบ่อบำบัดน้ำเสียที่ผมสร้างขึ้น" 

ถ้าจะมีเรื่องไหนที่คู่ควรแก่การได้รับความสนใจจากผู้ใหญ่บ้าน ก็น่าจะเป็นโรงเก็บขยะและก็บ่อบำบัดน้ำเสียที่หลินเฟิงเพิ่งตั้งขึ้นนี่แหล่ะ หลินเฟิงคิดในใจ 

“เสี่ยวเฟิง เราทุกคนรู้ว่าคุณเป็นนักศึกษาวิทยาลัยที่มีชื่อเสียงในหมู่บ้าน เราเห็นความเสียสละของคุณที่มีให้กับหมู่บ้านของเรา!” ผู้ใหญ่บ้านเขย่ามือหลินเฟิง และพูดอย่างตื่นเต้น

เอ่อ แล้วมันคืออะไร? ใบหน้าของหลินเฟิงเต็มไปด้วยคำถาม มีนักศึกษาในหมู่บ้านกี่คน?

"เราทุกคนรู้ว่าคุณใช้เงินของคุณเองเพื่อขุดท่อระบายน้ำเสีย ตั้งโรงบำบัดน้ำเสียและลานรวบรวมขยะในหมู่บ้านของเรา ซึ่งเป็นคุณงามความดีให้กับหมู่บ้านของเรา พวกเรามีความสุขมาก!"

พวกเขามาจากลานเก็บขยะ และบ่อบำบัดน้ำเสียของหลินเฟิง เดิมทีหลินเฟิงคิดว่าเขามาเพื่อจับผิด แต่เขามาเพื่อขอบคุณต่างหาก

“เดิมงานพวกนี้ถูกมอบหมายให้กับเรา แต่ก็ทำได้ไม่สวย ผมไม่คิดว่าคุณจะจ่ายเงินไปกับเรื่องพวกนี้ คุณเสียสละจริงๆ ขอบคุณมาก!”

บอกหัวหน้าหมู่บ้านให้จับมือของหลินเฟิง ส่งสายตาซาบซึ้ง

“อ่า กลุ่มคนที่ยักยอกเงินกองทุนของรัฐ มันแปลกที่รัฐส่งเงินมาตั้งมาก เงินที่ไม่ถูกพวกคุณกิน!” หลินเฟิงคิดในใจของเขา

"ไหน ไหน ผมเสียสละให้หมู่บ้านของเราตรงไหน? มันเป็นของผม!" หลินเฟิงพูดพร้อมรอยยิ้ม

เมื่อมีเงินจากเบื้องบนส่งลงมาพวกเขาแค่ทำตัวเหมือนทุกครั้ง พอผู้ตรวจสอบออกไปพวกเขาไม่ทำอะไรเลย ก็เหมือนบ่อบำบัดน้ำเสียในหมู่บ้านซึ่งเป็นผลมาจากการทิ้งงานไปกลางครันของพวกเขา  

แต่หลินเฟิงสร้างลานเก็บขยะและบ่อบำบัดน้ำเสียเพียงเพื่อให้ได้ทรัพยากรขยะ หลินเฟิงไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะมาหา แต่เขากลายเป็นคนเสียสละ

คำพูดของผู้ใหญ่บ้านทำให้หลินเฟิงไม่รู้ว่าจะตอบว่าอย่างไรไปสักพัก หลินเฟิงก็ได้แต่ยิ้ม ไม่ได้ตอบอะไรกับคำพูดของพวกเขา

"เสี่ยวเฟิง ฉันได้ยินมาว่ามหาวิทยาลัยของคุณกำลังศึกษาวิศวกรรมการปกป้องสิ่งแวดล้อมอยู่หรือ?" ถามหัวหน้าหมู่บ้าน

หลินเฟิ่งพยักหน้าและตอบว่า "เอ่อ เอ่อ ใช่ครับ ยังไง?"

“เยี่ยมมาก ไม่น่าแปลกใจที่คุณจะสร้างลานเก็บขยะและบ่อบำบัดน้ำเสีย คุณเป็นมืออาชีพในสาขานี้เราจะปล่อยเรื่องนี้ของหมู่บ้านให้เป็นหน้าที่ของคุณต่อไปได้ไหม! นี่เป็นเงินช่วยเหลือเล็กน้อย!”

ผู้ใหญ่บ้านเอ่ยขึ้น ก่อนที่หลินเฟิงจะปฏิเสธเขาจึงยัดถุงกระดาษให้หลินเฟิง

"ผู้ใหญ่บ้านคุณทำอะไร" หลินเฟิงถาม รีบเอาเงินคืนไป

"เสี่ยวเฟิ่งคุณรับเงินนี่ไว้ ได้คุณต้องใช้เงินมากกว่าหนึ่งแสนสองหมื่นเพื่อสร้างลานเก็บขยะและบ่อบำบัดน้ำเสีย เงินนี้เป็นเงินช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆจากเบื้องบน ช่วยรับเอาไว้ก่อน" ผู้ใหญ่บ้านบอก

"ถูกต้อง คุณรับเงินนี้ไว้ก่อน มันอาจจะน้อยไป แต่จะมีมาอีกแน่นอนในอนาคต!" คนที่นั่งข้างๆกันรีบพูด

"อย่าปฏิเสธ ฟังผมก่อนนะ ตอนนี้ ว่ากันว่ามณฑลชิงเฟ่ย กำลังจะคัดเลือกสิบอันดับหมู่บ้านที่สวยที่สุด สิบอันดับแรกจะมีรางวัลใหญ่!"

“แต่สองสามอันดับสุดท้ายก็จะถูกวิพากษ์วิจารณ์ ถ้าไม่แก้ไขให้ดีขึ้นพวกเขาก็จะหมู่บ้านที่ไม่มีคุณสมบัติ! และคุณก็เป็นมืออาชีพด้านการบำบัดน้ำเสีย ดังนั้นเราจึงอยากมอบหมายงานนี้ให้กับคุณ! "ผู้ใหญ่บ้านคิดและพูดอย่างตรงไปตรงมา

ชายคนนี้พยายามรักษาหมวกสีดำของเขา ไม่แปลกที่เขาสนใจมากมาย! หลินเฟิงคิดในใจ 

หลินเฟิงรู้ว่าชายผู้นี้เป็นผู้ใหญ่บ้านในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา เขาถูกประเมินโดยให้ชาวบ้านมีส่วนร่วม สองสามวันก่อน ที่หมู่บ้านลั่วหยาง เขาถูกเรียกตัวไปพูดคุยและตำหนิทันที 

หากเขาถูกตำหนิอีกครั้ง คราวนี้เขาอาจจะไม่สามารถปกป้องหมวกสีดำของเขาได้

"นี่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของเงินมัดจำ ถ้าหากทำได้ดีจะมีรางวัลตามมา เถอะน่า พวกเราทุกคนจะคอยดูแลคุณ!" ผู้ใหญ่บ้านบอก

"สิบหมู่บ้านที่สวยที่สุดหรือ? จะเริ่มต้นเมื่อไหร่ครับ?" หลินเฟิงถาม

"ไม่นานหลังจากเปิดตัว และอีกครึ่งปีต่อมา เราต่างก็มึนกับเรื่องนี้แต่ไม่มีทางเลือก ไม่นึกว่าคุณได้สร้างที่เก็บขยะและโรงบำบัดน้ำเสียแล้ว ลำพังแค่คุณ! เป็นอย่างไรบ้างครับ? "ผู้ใหญ่บ้านพูด และมองไปทางด้านหน้า 

"เอ่อ ก็ดีครับ!

อย่าให้เงินผมโดยไม่ได้อะไรเลย ผมก็เงินขาดมืออยู่ดี

และบ่อบำบัดน้ำเสียและสถานีรวบรวมขยะนี่ ไม่ว่าพวกเขาจะออกเงินให้หรือไม่ ก็น่าจะได้รับเงินอุดหนุนนะ

"ก็ได้ ตกลงครับ!" หลังจากนั้น ผู้ใหญ่บ้านก็จากไปอย่างมีความสุข

อันที่จริง สิ่งที่หลินเฟิงไม่รู้ก็คือขยะและสิ่งปฏิกูลเป็นปัญหาที่ใหญ่ที่สุดสำหรับผู้ใหญ่บ้าน ตอนนี้มีมืออาชีพมาดูแล ไม่รู้ว่าพวกเขาจะมีความสุขแค่ไหน

มิหนำซ้ำพวกเขาไม่ได้ใช้เงินมากมายนัก ถ้าปล่อยให้พวกเขาทำกันเองก็ไม่รู้ว่าจะราคาเท่าไหร่

พอพวกนั้นได้ยินว่าหลินเฟิงสร้างสถานีเก็บขยะและโรงบำบัดน้ำเสียเสร็จแล้ว พวกเขาก็โครตมีความสุข และรีบออกเงิน 50,000 หยวนเพื่อทำเรื่องจิ๊บๆ

หลินเฟิงมองไปที่ผู้ใหญ่บ้านและคนอื่นๆที่มาด้วยกัน ด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยเครื่องหมายคำถาม

"เฮ้ เงินตั้ง 50,000 หยวนกับเรื่องวาดวิมานในอากาศนี่ ไม่อยากได้หรอก ก็แค่เงินขาดมือตอนนี้!" หลินเฟิงมองดูเงิน 50,000 หยวนในมือของเขาแล้วรู้สึกสบายใจมากขึ้น

"ดีเลย มันง่ายกว่ามากที่จะรู้จักกับคนพวกนี้ในอนาคต!" นี่คือความคิดของหลินเฟิง 

หลินเฟิงเป็นคนที่ตั้งใจจะคิดการใหญ่ ในอนาคตต้องมีหลายเรื่องที่ต้องพึ่งพาความสัมพันธ์ของคนพวกนี้ ตอนนี้เป็นเวลาที่เหมาะที่จะวางรากฐาน

หลังจากที่พวกเขาจากไป หลินเฟิงไปที่บ่อบำบัดน้ำเสียที่เขาสร้างขึ้นเพื่อตรวจดู ตอนนี้เพิ่งจะลากสิ่งปฎิกูลเข้ามาและการเก็บขยะก็เพิ่งจะเริ่ม ดูเหมือนว่าหลินเฟิงจะเก็บเกี่ยวได้ในสัปดาห์หน้า

"ความเร็วของการรวบรวมสิ่งปฏิกูลน่าจะเร็วมาก ตราบใดที่เรากวาดมาตามช่องทางมันก็จะติดมาเองตามธรรมชาติ อย่างไรก็ตามความเร็วในการรวบรวมขยะยังช้าเกินไป ดูเหมือนว่าเราต้องคิดหาวิธีก่อน!"

อันที่จริงหลินเฟิงไม่รีบร้อน ระหว่างนี้เขาจัดการกับเรื่องอื่นก่อน ส่วนเรื่องการเก็บขยะและการรวบรวมน้ำเสียเขาวางใจให้จื้อเฉิง ลูกพี่ลูกน้องของเขาดูแล

หลังจากกลับมาจากสถานีเก็บขยะ หลินเฟิงก็เดินไปตามถนนของหมู่บ้านลั่วหยาง ซึ่งยังคงเป็นถนนลูกรังและทราย

ได้ยินมาว่าจะมีการสร้างถนนปูนที่นี่เมื่อสองปีก่อน แต่ในช่วงสองหรือสามปีที่ผ่านมามีการสร้างแค่มุมถนนเท่านั้น และจากนั้นก็ไม่มีวี่แวว

"อีกหน่อย พอมีเงินฉันจะซ่อมเอง ... "